سینماژورنال: در روزهایی که بخشی از اخبار همه روزه رسانه‌ها به مرور اتفاقاتی می‌گذرد که پیرامون داعش رخ می دهد تنها محصول سینمای ایران که به طور مستقیم ماهیتی ضدداعشی دارد نتوانسته روی پرده رود.
به گزارش سینماژورنال این فیلم “آوازهای سرزمین من” نام دارد که کار ساخت آن سال قبل و با همکاری عباس رافعی به عنوان کارگردان و امیرحسین شریفی به عنوان تهیه کننده انجام شد و حتی نسخه‌ای از آن برای حضور در جشنواره سی و سوم فیلم فجر هم ارسال شد اما نه تنها فیلم در جشنواره پذیرفته نشد که در طی حدودا یک سالی که از زمان تولید گذشته تهیه‌کننده نتوانسته شرایط اکران را فراهم کند.
“آوازهای سرزمین من” داستان قتل عام اهالی یک روستا در مرز سوریه و لبنان توسط داعش را به تصویر می‌کشد و البته حین طراحی فیلمنامه و سپس اجرا و حتی انتخاب بازیگران که کار که اغلب سوری هستند سعی شده است همه چیز به رئالیستی ترین شکل ممکن پیش برود.
مخاطبی که عطش فراوان برای دانستن درباره داعش دارد را از دیدن این فیلم محروم نکنید
اینکه در شرایط جهانی خاصی که در آن قرار داریم و در دورانی که عطش مخاطبان برای دانستن هر چه بیشتر درباره عقبه رفتارهای افراطی‌گری و بخصوص ریشه‌های داعش بیشتر از هر زمان دیگری است کمترین مجالی برلی اکران “آوازها…” فراهم نمی‌آید جای سوال دارد.
مگر نه اینکه مرتب کارگردانان خود را تشویق می کنیم دوربین هایشان را از چهاردیواری آپارتمان بیرون آورده و درباره اوضاع و احوال بیرونی و شرایط سیاسی-اجتماعی تصویرسازی کنند پس چرا حداقل شرایط اکران برای یکی از آثاری که به نوبه خود سراغ این تصویرسازی رفته فراهم نمی‌شود؟
جالب است که شنیده‌هایی طرح شده مبنی بر اینکه مدیران رده بالای وزارت ارشاد هم فیلم را دیده‌اند و به نظرشان تصویرسازی اثر از تفکرات انحرافی داعش موجه بوده است و حتی دستورات مستقیمی به سازمان سینمایی ارائه شده مبنی بر فراهم آوردن شرایط اکران برای فیلم اما در شرایطی که کمتر از دو ماه تا جشنواره زمان باقی مانده هنوز این فیلم حتی نتوانسته در گروه آزاد روی پرده برود.
اگر چنین سوژه هایی ممنوعه هستند چرا پروانه ساخت دادید؟
مطمئنا تا زمانی که فیلم اکران نشده نمی توان درباره کیفیت آن صحبت کرد اما اینکه با تنها محصولات مرتبط با سوژه هایی استراتژیک چنین برخوردهایی می شود جای سوال دارد.
اگر چنین سوژه هایی جزو خطوط ممنوعه هستند و نباید وارد آنها شد در همان مرحله پروانه ساخت این مسأله را به تهیه کننده گوشزد کنند تا وقتش را تلف سوژه‌ای نکند که نمی‌تواند حتی در آستانه جشنواره هم آن را روی پرده بفرستد و اگر هم پروانه ساخت و سپس پروانه نمایش داده می شود شرایط حداقلی برای اکران را فراهم کنند.
در تنگنا قرار دادن آثاری با نگرشهای سیاسی-اجتماعی متفاوت فقط و فقط یک نتیجه دارد و آن هم سوق دادن سینماگران به سمت تولید آثاری با سوژه های مستعمل و هزاران بار تکرار شده که دوروبرمان به وفور یافت می شوند.
