سينماژورنال: ماجرای محافظه کاری بیش از حد مدیران سینمایی دولت یازدهم در جشنواره سی و دوم اتفاق تلخی را رقم زد.
به گزارش سینماژورنال در آن جشنواره بنا بود جوایز اصلی به “عصبانی نیستم” رضا درمیشیان برسد اما ترس علیرضا رضاداد دبیر آن جشنواره از واکنشهای مخالفان باعث شد جوایز این فیلم حذف شود!
نوید محمدزاده نزدیک به دو سال و نیم بعد از آن اتفاقات برای نخستین بار در برنامه “۳۵” از شب تلخی گفت که دبیر جشنواره فجر جایزه او برای «عصبانی نیستم!» را از فهرست جوایز حذف کرد و حتی اصرار داشت که او انصراف خود را از دریافت جوایز کتبا اعلام کند!!
متن کامل گفته های محمدزاده در این باره را بخوانید:
ماجرا بین سینمایی ها پیچیده بود
من دو شب قبل از اختتامیه می دانستم جایزه سیمرغ بهترین بازیگر مرد را برای «عصبانی نیستم» می گیرم. شب قبلش رفتیم سینما فرهنگ برای آخرین اکران فیلم که دیدم بین سینمایی ها پچ پچ افتاده که «آخی حقشو خوردن» خواستم ببینم چی می گویند، حق کی را خوردند، شبش فهمیدیم می گویند برای این فیلم کسی نباید جایزه بگیرد و این پیچیده بود بین سینمایی.
تلاش حیدری برای حل مشکل
آقای کیومرث مرادی دوست آقای حیدری بود و می گفت آقای حیدری و آقای مرادی دارند تلاش می کنند تو جایزه بگیری گفتم: اختتامیه نشده هنوز. چی را دارند تلاش می کنند، چی شده؟
کجای دنیا امضا می گیرند که جایزه ندهند؟
روز بعد یعنی روز اختتامیه، ساعت ۳ یکی از دوستان گفت سیمرغ را می گیری و مشکل حل شده. یک ربع بعد رضا درمیشیان گفت: باید نامه ای را امضا کنیم و از جوایزمان انصراف بدهیم. من گفتم جایزه ندهند اما سندیت هم ازمن نگیرند که حقم را نمی خواهم. چی را امضا کنم؟کجای دنیا از تو امضا می گیرند که جایزه ات را نگیر؟
با هفت رای از هفت داور سیمرغ گرفتم
از بچگی و سال ۸۲ که دوره های بازیگری می دیدم لحظه گرفتن جایزه سیمرغ را تمرین می کردم و در بیست و هفت سالگی به من گفته شد با هفت رای از هفت داور سیمرغ گرفتی اما باید امضا کنی که این را نمی خواهی.
گفتند انصراف بدهید یا ندهید سیمرغ را نمی دهیم
از ساعت ۳_۶ روز اختتامیه تلخ ترین لحظات زندگی کاری ام بود و ساعت ۶ بدون اینکه امضا کنیم گفتند امضا کنید یا نکنید سیمرغ را نمی دهیم.
گفتند گروه فیلم انصراف داده
گفتند گروه فیلم انصراف داده. انصراف چیزی است که به خواست فرد باشد نه اینکه به شما بگویند انصراف بدهید. من بیست و هفت سالم بود و آن شب همین طور گریه می کردم. این اولین نقش اصلی ام بود و به اتفاق آرا سیمرغ گرفتم؛ فیلمی که محبوب ترین کارم هست و به خاطرش به رضا درمیشیان مدیونم.
شما هنور سیمرغ “عصبانی نیستم” را بدهکارید
من اقای ایوبی را خیلی دوست دارم. پارسال که رفتم سیمرغ« ابد و یک روز» را بگیرم گفتند: «ما دیگر چیزی به شما بدهکار نیستیم.» نه هستید! من برای «ابد و یک روز» جایزه گرفتم شما هنوز سیمرغ «عصبانی نیستم»را به من بدهکارید.
خانم بنی اعتماد با من حرف زدند…
آن شب و بعد از اینکه ما را از جوایز کنار گذاشتند. حالم بد بود خانم بنی اعتماد که مثل مادرم هستند بامن حرف زدند و من گریه می کردم. آقای گلمکانی که از داوران بودند و اولین نفری بودند که گفتند سیمرغ مال تو بوده با من صحبت کردند.
تلخ ترین تصویر در حوزه کاری ام
تلخ ترین تصویر در حوزه کاری من همان ساعت های نزدیک اختتامیه است که پیراهن و کتم اتو شده روی در ماند و فقط داداشم و علی سرابی که خانه ما بودند این تصویر را دیدند. چه کسی می داند سه ساعت بر من و رضا درمیشیان و باران کوثری چه گذشت؟
آن شب تشویق شدم اما…
آن شب تئاتر “شکلک” کیومرث مرادی بود و جواد عزتی لطف کرد و قرار بود شبی که من جایزه میگیرم جای من بازی کند بعد از این اتفاقات کیومرث مرادی گفت نمی شود و باید بیایی بازی کنی من را سوار ماشین کرد و من را که اشک می ریختم برد روی سن و آنجا بود که همه چیز یادم رفت. آن شب تشویق شدم اما نه در اختتامیه جشنواره فجر بلکه روی سن تئاتر.
