سینماژورنال: اینکه کمال تبریزی سعی زیادی بکند که ساده ترین فیلمهایش را به مفاهیم سیاسی ربط دهد همچنان ادامه دارد…در جریان نمایش فیلم “رویای شیرین خیال” در کاخ جشنواره نیز تبریزی که در ردیف وسط و در جایگاه ویژه مهمانان نشسته بود در دو نقطه از فیلم خود سعی کرد با انداختن تکه هایی به زعم خودش شیرین، فیلمی که اتفاقا کمترین ربطی هم به سیاست ندارد و کاملا هم سفارشی است را به عنوان اثری سیاسی جابزند.
یکی از این نقاط جایی بود که کاراکتر اصلی مرد داستان هدف این پرسش قرار می گیرد که جایگاه انرژی شیمیایی در دامنه انرژیهای مختلف کجاست.
انرژی اتمی مفیدفایده نیست/زندانی سیاسی نداریم
اینجا بود که تبریزی از انتهای سالن فریاد زد: “انرژی شیمایی نه! انرژی اتمی”. به دنبال آن نیز گفته های کاراکتر اول را درباره بی ارزش بودن استفاده از انرژی شیمیایی یا به زعم تبریزی انرژی اتمی شنیدیم.
نقطه دیگر جایی بود که یکی از کاراکترها درباره زندانی سیاسی بودن کاراکتر اصلی می پرسد. اینجا هم تبریزی فریاد می زند: زندانی سیاسی نداریم!
کف مرتب همراهان
البته که این دو تکه تبریزی با کف مرتب همراهانی که با وی در ردیفهای وسط نشسته بودند مواجه شد اما برخی از اهالی رسانه نیز تبریزی را بخاطر این چسباندن عیان فیلمش به مفاهیم سیاسی نقد کردند.
فریادهایتان را با فعالیت سیاسی اثرگذار جایگزین کنید
تبریزی می تواند درامهای سیاسی صریحی ساخته و نظرات سیاسی خود را در این درامها بیان کنند.
ایشان حتی قادر است به مانند برخی از هم مسلکان خود در انتخابات مختلف از شوراهای شهر تا نمایندگی مجلس شرکت کند و البته که بعد از ورود به این نهادهای کاملا سیاسی، ایده های سیاسی خود را ارائه کند اما اینکه بیایند و به هنگام نمایش فیلم، فریاد بزنند “زندانی سیاسی نداریم” و “انرژی اتمی خوب نیست” چه فایده ای دارد جز تنزل جایگاه کارگردانی که صاحب آثاری ماندگار چون “شیدا”، “لیلی با من است” و “مارمولک” است؟!
