سینماروزان: صدور بی‌رویه پروانه ساخت، پروانه کارگردانی و پروانه تهیه‌کنندگی در حالی که سینماها، در رکود کامل به سر می‌برند یکی از مصادیق فقدان نگاه حرفهای در مدیریت سینماست.
مدیران سینمایی تولید سریال را که دامنه عرضه‌ای گسترده در فضای مجازی دارد را به بهانه سریال‌سوزی تعطیل کرده‌اند و در عوض هر هفته، چندین پروانه ساخت فیلم، پروانه کارگردانی و پروانه تهیه‌کنندگی صادر می‌کنند بی آن که مشخص شود سینمایی تقریبا تعطیل چه نیاز دارد به این همه فیلم و کارگردان و تهیه‌کننده؟؟؟
علیرضا رییسیان با انتقاد از صدور بی‌رویه پروانه به بهانه رعایت قواعد بازار آزاد(!) به فارس گفت: این، بدترین توجیه در حوزه فرهنگ است که بگوییم هر که پول دارد می‌تواند فیلم بسازد؛ این اصالت دادن به سرمایه است. مگر به‌صرف پول داشتن می‌توان پزشک یا مهندس شد؟؟ پس هرکس که در شبکه‌های ماهواره‌ای برنامه دارد هم بیاید فیلم بسازد!
رییسیان تاکید کرد: حتی برای یک کارگردان حرفهای شرایط سختی برای ادامه کار و دریافت پروانه وجود دارد اما یک‌نفر چون پول دارد باید راحت بتواند کار مدنظرش را انجام دهد؟؟
کارگردان “دوران عاشقی” و “چهل سالگی” افزود: اصالت به سرمایه چندسالی است که در حوزه فرهنگ کشور باب شده و فقط منحصر به سینما نیست. در هیچ‌جای دنیا اصالت صرفا با سرمایه نیست. مهارت و کارایی آدم‌ها مساله اول است. در آمریکا که منتهی‌الیه سرمایه‌داری است باز هم این طور نیست که به صرف پول داشتن بشود فیلم ساخت.
رییسیان ادامه داد: پول فقط یک بخش کار حرفهای است و برای جلوگیری از صدور بی‌ضابطه پروانه کارگردانی، پروسه تایید صلاحیت کارگردان فیلم اول باید با نامه رسمی ارشاد هرچه زودتر به کانون کارگردانان تفویض و بازگردانده شود و در اَن‌جا صلاحیت کسانی که می‌خواهند فیلم اولشان را بسازند مورد ارزیابی قرار بگیرد.
کارگردان “ایستگاه متروک” و “ریحانه” با اشاره به زمانی که تایید صلاحیت فیلم اولیها با کانون کارگردانان بود، اظهار داشت: از زمان مرحوم سیف‌الله داد تایید صلاحیت فیلم اولیها به صنف کارگردانان واگذار شد و در دو مقطع و هر شش‌ماه یکبار درخواست‌ها را بررسی می‌کردیم. آن زمان شش کارگردان در شورای نظارت کانون، بررسی سوابق فیلم اولیها را انجام می‌دادند و نه یک کارگردان!
رییسیان در شرح آن ساختار گفت: در آن زمان یک سیستم ارزیابی داشتیم که کاملا حرفهای بود و به محتوا کاری نداشت. سیستم نمره‌دهی وجود داشت که براساس آن مواردی مثل ساخت فیلم کوتاه، دستیاری کارگردان، مدرک تحصیلی، فعالیت‌های هنری و سینمایی و… ملاک نظر بود. محتوا به وزارت ارشاد مربوط بود و در کانون صرفا استانداردهای حرفهای بررسی می‌شد. نهادهای دیگر هم همینطور است. مثلا نظام‌مهندسی و نظام پزشکی برای اعطای مجوز، به اخلاقیات و اعتقادات کاری ندارند و مسائل حرفهای را مورد توجه قرار می‌دهد و این طور نیست که به‌صرف پول داشتن، بتوان عضو نظام مهندسی یا نظام پزشکی شد. من معتقدم الان هم باید به همین شیوه عمل شود و با واسپاری بررسی صلاحیت به صنوف، تخصص‌گرایی ارج نهاده شود.
