سینماروزان: بخش بین‌الملل فجر، چهارمین دوره برگزاری مجزای خود از جشنواره فجر را تجربه میکند و در این ماهها و به خصوص بعد از افشای صرف هزینه 8میلیاردی برای این محفل، پرسشهای قبلی درباره چرایی این جدایی پرهزینه پررنگتر شده است.
به گزارش سینماروزان روزنامه فرهنگی-اجتماعی «جام جم»، در تحلیلی پیرامون تازه‌ترین دوره جشنواره جهانی فجر و با تمرکز بر اخبار منتشره این محفل که بخش عمده اش به اخبار حضور محصولات ایرانی در آن بازمیگردد پرسشهایی کلیدی را پیش روی دست اندرکاران جشنواره قرار داده است.
متن تحلیل «جام جم» را بخوانید:
اگر در روزهای گذشته به اخبار منتشره درباره جشنواره جهانی فجر نگاهی انداخته باشیم می‌بینم که بخش عمده فضاسازی رسانه‌ای این جشنواره نه به خاطر توجه به محصولات مطرح سینمای جهان بلکه به خاطر محصولاتی ایرانی است که به دلایل مختلف به جشنواره ملی فجر راه پیدا نکرده‌اند.
در روزهای گذشته مدام اخباری شنیده ایم درباره رونمایی کمدی تازه کمال تبریزی با نام «مارموز» در جشنواره جهانی یا حضور فیلم اخیر فرمان آرا «حکایت دریا» در این جشنواره! خبرسازی درباره رونمایی از یک کمدی عطارانی با عنوان «هزارپا» در جشنواره جهانی فجر از دیگر اخبار این گونه است. به مانند ادوار پیشین خبرسازی درباره افتتاحیه این جشنواره جهانی با آثار متأخر اصغر فرهادی و مجید مجیدی نیز در این زمره جای می گیرد. بماند که کلی از فیلمهای گمنام و کم نام و نشان که نتوانسته اند به جشنواره ملی راه یابند هم سهمی دیگر از این خبرسازیها را به خود اختصاص داده اند.
اینکه جشنواره ای با پسوند جهانی چطور بعد از سه دوره برپایی و حمایت مالی دولت و یک قلم صرف حدود هشت میلیارد بودجه برای آخرین دوره، هنوز نتوانسته با تمرکز بر فعالیتهای بین‌الملل خود توجه‌ساز شود و برای خبرسازی باید دست به دامن محصولات داخلی شود جای سوال دارد؟؟
مگر هدف از برگزاری این جشنواره، تسهیل شرایط حضور محصولات معتبر سینمای جهان در ایران نبود؟ پس چرا به اینجا رسیده‌ایم که باید مهمترین خبرسازیهای محفل جهانی فجر درباره حضور فیلمهای جامانده از بخش ملی در این جشنواره باشد؟ دست‌اندرکاران جشنواره جهانی فجر هنوز که هنوز است و در حالی که چهارمین دوره مستقل و با بودجه ویژه را در پیش دارند از رونمایی حداقل سه محصول معتبر جهانی و دیده‌نشده عاجزند.
در این اوضاع و احوال برگزارکنندگان تکیه می‌کنند بر آمار کمّی و مثلا اینکه از 50 کشور جهان تقاضای حضور در جشنواره وجود دارد اما حتی یک خبر نمی‌آید که فلان فیلمساز مطرح بناست در جشنواره حضور پیدا کند یا بهمان محصول استراتژیک بناست رونماییش را در جشنواره جهانی انجام دهد.
یعنی از این حیث حتی از جشنواره‌هایی مانند مقاومت و عمار که یکی با رونمایی فیلم «پادشاه شنها»نجدت انزور و دیگری با حضور فیلمسازی مانند «میگل لیتین» کوشیده قدمهایی در راه تأثیرگذاری بین المللی انجام دهد عقبتر است. آن هم در اوضاع و احوالی که بودجه برگزاری جشنواره های عمار و مقاومت 30 درصد جشنواره جهانی هم نیست و سیاهه مدیران و مشاوران و معاونان جشنواره جهانی که همه هم لابد حقوق‌بگیر جشنواره‌اند به حدود 30 نفر رسیده است!!!
بناست چه کنیم؟ ادامه این مسیر نادرست یا اصلاح مسیر؟
به نظر می رسد در آستانه برگزاری چهارمین دوره مستقل بین الملل فجر نیاز داریم به بازبینی اهدافی که روز اول برای این محفل معرفی شد.
ادامه مسیر با روند فعلی به هر جایی برسد به جهانی شدن که هیچ حتی به منطقه ای شدن سینمای ما منجر نمی شود.
یک مقدار تفکر لازم است که دانسته شود اشخاص وهنرمندان مطرح جهان در یک جشنواره محلی و جهان سومی موسوم به جشنواره مثلاً جهانی فجر شرکت نخواهند کرد. جشنواره ای که نه از داخل ونه خارج کشورازآن استقبال می شود. مانند دیگر همایش ها وجشنواره های دیگر داخلی و دورهمی است!