سینماروزان/محمد شاکری: جشنواره فیلم حوا از نخستین جشنواره های سینمایی با محوریت بانوان می‌تواند جشنواره ای به‌درد‌بخور باشد اگر به سمت ثبات دبیرخانه و البته استفاده از تمام بانوان باتجربه سینما در جهت برگزاری برود.
آنچه اهمیت هر جشنواره ای را می‌سازد آثار حاضر در جشنواره است و جشنواره فیلم حوا در بخش اصلی فیلم بلند خود دوازده فیلم دارد که بخش عمده آنها محصولاتی هستند که با حمایت فارابی، کانون، تصویرشهر، اوج و حوزه تولید شده‌اند.
اندک آثار خصوصی مثل هفت بهار نارنج و شهربانو هم در میان این دوازده فیلم به چشم میخورد ولی باز هم غلبه با آثار ارگانی است که نه اینکه چیز بدی باشد چون فیلم ارگانی خوب همان قدر قابل تحسین است که فیلم ارگانی بد، عامل انذار.
در میان آثار ارگانی جشنواره حوا به نظر می‌رسد خانوادگی‌ترین آثار با نگاه زنانه متعلق به حوزه هنری باشد. غیر از فیلم اخت الرضا که فیلمی است مرتبط با زندگی حضرت معصومه(س)، حوزه هنری فیلمهای هناس، در آغوش درخت و عطرآلود را نیز در جشنواره حوا دارد که هر سه به‌اندازه مردان، پرداخت لازم را برای کاراکترهای زن دارند.
ویژگی این آثار آن است که کمتر ایدئولوگ‌زده هستند و با همه نواقص به دنبال روایت دراماتیک و بی لکنت درباره یک ماجرای جذاب هستند و در این روایت کاراکترهای زن جای خود را دارند و همین است که شاید آنها را مطلوب جشنواره تخصصی حوا کرده.
ارگان‌هایی مانند فارابی و تصویرشهر هم فیلم‌هایی نظیر رمانتیسم عماد و طوبا یا بدون قرار قبلی را دارند که تلاش‌هایی هستند برای داستان پردازی حول زنان ولی حتی در کارنامه سازندگان آنها، آثار درجه اولی نیستند. تکلیف آثار ایدئولوگ‌زده مثل یدو و سرهنگ ثریا و آثاری تقریبا بی ربط به مسائل زنان مثل هوک و کاپیتان هم که روشن است…
مسأله این است که ارگان‌های تولیدکننده فیلم در این سالها کمتر تلاش کرده‌اند که مانند حوزه هنری، سیاست را بگذارند برای اهلش و به تولید فیلم به‌مثابه فیلم بپردازند و آن قدر گرفتار شعار و بیانیه‌دهی در تولید آثار شده اند که حتی اثر کاملا زنانه خود را بدون تصویری سمپاتیک از زن پیش برده‌اند.
شاید اگر به مانند حوزه هنری، شرایط تولید را با شخصیت پردازی حرفه ای حول بانوان چنان که در جامعه جایگاه دارند پیش ببرند، نتیجه بسیار مطلوب‌تری خواهند گرفت؛ همین یک هناس کافی است برای الگوگیری، فیلمی که اتفاقا یک ماجرای ملتهب امنیتی را دستور کار قرار داده اما با نگاه زنانه، موقعیت را میکاود و جلو میرود.
جشنواره حوا هیچ خروجی هم که نداشته باشد همین که کم‌کاری‌های ارگانی در حیطه ارائه تصاویر دراماتیک از سیمای زنانه را دربرابرمان قرار دهد، خوب است بلکه ارگان‌های متولی از تولید آثار یک‌شکل بی عمق دست بردارند.
به امید افزایش تولیدات زنانه موثر بیشتر در همه ارگان‌ها و پربارتر شدن هرچه بیشتر جشنواره حوا در دوره های آتی.
