سینماژورنال/ورتا چمانی: بعد از مشخص شدن نتیجه قطعی انتخابات مجلس شورای اسلامی در تهران معلوم گشت هیچ کدام از سینماگرانی که نامزد حضور در انتخابات مجلس شده بودند در لیست ۳۰ نفره پیروز انتخابات مجلس نبوده اند.
به گزارش سینماژورنال از میان سینماگران نامزد انتخابات مجلس مهرداد فرید کارگردان سینما مدتی قبل از برگزاری انتخابات انصراف داد. فرید در حمایت از لیست اصلاح طلبان انصراف داد بی آن که بگوید اگر بنایش حمایت صرف بوده و نه راهیابی به مجلس چرا به مانند بسیاری دیگر از اهالی سینما از همان ابتدا سراغ حمایت نرفته و کاندیدا شده است.
محمود عزیزی/ ۱۹۱۳۲ رأی/ رده ۷۱
از میان دیگر کاندیداهای باقیمانده این محمود عزیزی‌سلدوز بازیگر پیشکسوت سینما، تلویزیون و تئاتر بود که بیشترین رأی را آورد. عزیزی که سابقه بازی در آثاری چون “لیلی با من است”، “قلاده های طلا” و “معراجیها” را دارد با ۱۹۱۳۲ رأی در جایگاه ۷۷ اُم کاندیداهای تهران قرار گرفت.
حبیب ا.. کاسه ساز/ ۵۰۴۱ رأی/ رده ۲۰۰
حبیب ا.. کاسه ساز تهیه کننده دو قسمت ابتدایی “اخراجیها” که اتفاقا در تبلیغاتش بر نام “اخراجیها” تأکید کرده بود و فقط قسمت دوم “اخراجیها”یش بیشتر از ۵ میلیون مخاطب داشت، بعد از عزیزی با ۵۰۴۱ رأی در جایگاه ۲۰۰ اُم کاندیداهای تهران قرار گرفته است.
ابراهیم داروغه زاده/ ۲۹۰۹ رأی/ رده ۲۶۳
ابراهیم داروغه‌زاده‌زوار كه پيش از اين مدير موسسه رسانه هاي تصويري بود و از تيم مديران امور فرهنگي که در حلقه نزدیک به شهردار تهران هم قرار دارد و تا مديريت بخش فرهنگي فارابي و مديريت در دوره اي از جشنواره ي فيلم شهر پيش رفته بود و در اولین جشنواره فجری که در دولت اعتدال برگزار شده بود رییس کاخ بود نیز با ۳۹۰۹ رأی نفر ۲۶۳ اُم کاندیداهای تهران است.
جالب آنكه چهره های سرشناسی چون نيكي كريمي نیز از داروغه زاده حمايت كردند، اما اين حمايت ها اصلاً كارگر نيفتاد و داروغه زاده زوار در قعر آرای کاندیداهای سینمایی قرار گرفت.
جمع آرا به ۳۰ هزار هم نرسید
به گزارش سینماژورنال حال اگر مجموع ارقام آرای این کاندیداهای سینمایی را حساب کنیم به عدد ۲۸۰۸۲ رأی می رسیم که در صورت ائتلاف هر سه کاندیدا بر روی یک کاندیدا نیز با چنین رقمی جایگاهی بیشتر از ۷۲ اُم نصیب کاندیدای واحد نمی‌شد.
در اینکه چرا کاندیداهای سینماگر نتوانستند ائتلاف اهالی سینما را موجب شوند و چرا اهالی سینما به جای آن که لااقل بر روی یکی از این کاندیداها ائتلاف کنند به سراغ لیستهای سیاسی رفتند پیش از این هم نوشته ایم(اینجا را بخوانید) اما یک واقعیت را نباید از نظر دور داشت و آن هم اینکه در سینمایی که حتی همین چند کاندیدای معدود هم نمی‌توانند همگرایی را موجب شوند حالا حالاها اختلافات پابرجاست و طبیعی است که در این اختلافات هم اینکه امید داشته باشیم به بهبود اوضاع صنف کمی دور از واقع است.
سه کاندیدای سینماگر روی هم ۳۰ هزار رأی هم نیاوردند! با فرض تکراری نبودن همه آن ۲۸ هزار و ۸۲ نفر این سوال پیش می آید که آیا صنف سینمای ایران همین تعداد هستند؟ و مخاظبان سینمای ایران کجای این آرا هستند؟
وورد کاندیدای شناخته شده هم دردی از صنف دوا نکرد…
شاید بسیاری این فرضیه را مطرح سازند که حضور کاندیداهای سینمایی شناخته شده‌تر نزد مخاطبان عام باعث افزایش آرای آنان می شد. اما در پاسخ به این فرضیه هم می‌توان به تجربه انتخابات مجلس ششم اشاره کرده و راهیابی کارگردانی چون بهروز افخمی به مجلس!
افخمی کارگردانی سرشناس بود که نتوانست در قامت نمایندگی مجلس چنان که باید مفیدفایده صنف سینما باشد و شاید همین تجربه ناکام بود که باعث شد در انتخابات بعدی هم چهره های سرشناس سینما وارد این کارزار نشوند و گزینه های باقیمانده هم خروجی قابل قبولی نداشته باشند.
اما آیا این انتهای راه حضور سینماگران در نهاد قانونگذار کشور است؟
قطعا نباید چنین باشد اگر باور داشته باشیم که سینما به عنوان یکی از زیرشاخه های توسعه فرهنگی نیاز دارد به حمایت جدی و این حمایت میسر نمی شود مگر با حضور سینماگران در بطن قوه های مقننه و مجریه کشور.
تفرقه
تفرقه
تفرقه
بزرگترین مشکل صنف سینما
تو یه صنف دویست نفره شش تا گروه و باند و دسته هست
هر کدوم هم فقط فکر خودشونه
سینماگران ایران اگر به اندازه جامعه کارگری حمیت داشتن به مراتب اوضاع سینما بهتر از این بود
مشکل اینه که فقط فکر خودشون هستن و کمتر کسی هست که صلاح صنفو به صلاح جیبش ارجحیت بده
فقط میتونم بگم
حیف شد
این سینما یعنی ۳۰ هزار تا مخاطب داره فقط؟؟؟
ماشاءا..