سینماژورنال/حامد مظفری: در دومین بیانیه شورای راهبردی سینمای ایران که چند روز قبل منتشر شده بود بر مشکلات برآمده از وابستگی بیش از حد سینمای ایران به بودجه های دولتی تأکید شده بود و راه رهایی از این مشکلات قطع این وابستگی ذکر شده بود.(اینجا را بخوانید)
به گزارش سینماژورنال به فاصله چند روز از انتشار آن بیانیه حجت ا.. ایوبی رییس سازمان سینمایی، مراسم معارفه مدیر جدید موسسه رسانه های تصویری را بهانه ای کرد برای پاسخگویی صریح و البته کاملا تند به آن بیانیه.
ایوبی گفت: من حضور و اقدام این آقایان را در شورای راهبردی تحقیق و توسعه سینمای ایرانی به فال نیک می‌گیرم چون اینها از کسانی هستند که از قدیم خیلی هم دوستشان داشتم و دارم.
وی ادامه داد: حالا این آقایان پیشقدم شدند و ما از همین‌ها شروع می‌کنیم. اینها از کسانی هستند که تا به امروز با حمایت‌های دولتی فیلم ساختند. حالا که این عزیزان پیشقدم شدند از آقای تابش(مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی) می‌خواهیم که حمایت‌های دولتی را از ایشان قطع کنند. از همین جا خطاب به آقای تابش عرض می‌کنم که حمایت‌ها را از فیلمسازان این شورا قطع کنند و پول باقیمانده را به فیلم‌اولی‌ها و فیلم‌دومی‌ها می‌دهیم تا به جوان‌هایی که وارد سینما می‌شوند، کمک کنیم.
آقای ایوبی! خوشحالیم که صریح حرف می زنید
اینکه رییس سازمان سینمایی بعد از مدتها برای یک بار هم که شده صراحت را پیشه خود ساخته و بی پناه بردن به وادی شعر و عرفان پاسخ شورایی متشکل از تعدادی سینماگر باتجربه را داده اتفاق نیکویی است.
در تمام بحرانهایی که در عمر دو سال و خرده‌ای مدیریت سینمایی یازدهم از ماجرای توقیف فیلمهای مجوزدار گرفته تا تغییر ناگهانی جوایز در جشنواره فجر و حتی عدم راهیابی برخی فیلمهای حساسیت‌زا به جشنواره های فجر شکل گرفته بود صرفا سعه صدر و واکنشهای کاملا در لفافه و غیرمستقیم حجت‌ا.. ایوبی را شاهد بودیم و چه خوب که بالاخره ایشان تعارفات مرسوم را کنار گذاشته و راحت حرفشان را می زند.
با این حال نکته اینجاست که این واکنش صریح به همان اندازه که باید در برابر منتقدان سینمای ایران به کار رود می بایست در برابر آنها که در ماههای گذشته با ایجاد فضایی پرارعاب جلوی اکران برخی از آثار مجوزدار نظیر “عصبانی نیستم”، “خانه دختر”، “خانه پدری” و “رستاخیز” را گرفتند هم به کار گرفته شود.
چرا رییس سازمان سینمایی در برابر آنها که بی دلیل جلوی اکران این آثار پروانه نمایش دار را گرفتند هم همین واکنش را نشان نداد؟
جالب است که آن مخالفان بیشتر از آن که ریشه سینمایی داشته باشند به دنبال تسویه حسابهای سیاسی بودند و نه تنها واکنشی به خود ندیدند که در نهایت ملایمت خواسته آنان که توقیف بود برآورده شد اما…
اما در برابر گروهی استخوان خردکرده سینما که هر چه نداشته باشند سبقه سینمایی شان بر همگان آشکار است این چنین واکنش تندی رخ می‌دهد.
نگذارید اقلیت راستگو جامه ریا بر تن کنند
این را که کنار بگذاریم نباید یادمان برود که سينماى ايران سينمايي دولت زده است و اين ريشه در بيش از سه دهه گذشته دارد و دولت‌زدگی سینما نه ربطی ايوبى دارد و نه ربطی به شمقدری یا جعفری جلوه و سلف او.
در دهه نخست انقلاب به علت فقدان سرمايه گذاران همسو با نظام مساعدت دولتى يك امر ناگزير و صحيح بود ولی امتداد این مساعدتها کار سینما را به جایی کشاند که دیگر تولیدات خالص بخش خصوصی ایران به سالی ۵ فیلم هم نمی رسد!
این است که خطرناک است! بخصوص که حالا بنا شده آنها که این دولتی شدن بی حد و مرز را نقد می کنند در دایره غیرخودیها قرار گیرند خط دوچندان هم می شود چراکه باعث می‌شود همین اقلیت راستگو نیز برای فرار از کانون عکس العمل مستقیم مدیران، جامه نفاق و دورویی بر تن کنند و زبان جز به مدح نگشایند.
