سینماروزان/حامد مظفری: یکی از معدود چهره‌های پاپیولار سینمای قبل از انقلاب که توانست بعد از انقلاب، مجوز فعالیت گرفته و تقریبا تا انتهای عمر کار کند ایرج قادری بود.
به‌عنوان یک روزنامه‌نگار، غیر از توانایی تکنیکی، آنچه در ایرج قادری دیدم پرنسیب، کاریزما، هوش و اخلاق بود و یک بار هم به او گفتم که اگر سینماگر نمی‌شد می‌توانست یک نخبه مهندسی باشد ولی سینما هم به نخبه‌های خود نیاز داشت. قادری سینماگری بود که نه فقط به هر قیمتی، فیلم نساخت بلکه به شدت از کلک و حقه و زیر پای دیگری را سُراندن برای بالانشینی، دوری کرد.
کم نبودند دختران و پسران مشتاقی که حاضر بودند برای همکاری با او، هر امتیازی دهند ولی قادری بسیاری را به سمت و سوی لذت بردن از زندگی عادی سوق داد به جای رویه متعارف این دوران که نورسان برای قُر زدن یک بچه مایه‌دار، وطن خود را هم کادو می‌کنند برای التقاط‌زدگان.
به هر جهت همزمان با نوروز ۱۴۰۱ بد ندیدیم مروری کنیم بر گزارش نوروزی مجله اطلاعات هفتگی در سال ۱۳۷۲ و تلاش‌های ایرج قادری در فهماندن این نکته که سینما، برای او یک نیاز اصلی است.
ایرج قادری در آن زمان به‌خاطر تلاش برای برگشت به سینما آماج انتقاد تندروان بود و در واکنش به این انتقادات، به همراه #بهزاد_جوانبخش- به اطلاعات هفتگی رفت و خطاب به منتقدان گفت: الان من یک مرد پنجاه و چند ساله هستم که نه دنبال پول درآوردن هستم و نه دنبال شهرت ولی درست مثل یک ماهی که به آب، نیاز دارم من هم به سینما نیاز دارم و دوست دارم فیلم بسازم.
وی ادامه داد: اگر اشتباهی داشته‌ام، شما اشتباهم را بگوييد، شما به من کمک کنید و شما راهنماییم کنید تا راه درست را بروم. قصد توجیه را ندارم ولی به خیلی‌ها که گناهشان بیشتر از من بود، میدان عمل دادند اما به من ندادند.
قادری تاکید کرده بود، مرتکب هیچ حرامی نشده و همه آنچه درباره مشروبخواری و فساد جنسی مطرح شده از سر دشمنی و عدم خیرخواهی بود چون نمازخوان و مقید است، اهل مشروبخواری نبوده و اکیپ‌های فیلمسازی اش جزو سالم‌ترین اکیپ‌ها بوده…
او گفته بود در تمام عمرش به سینما به چشم یک دغدغه، یک مشغولیت و به چشم یک عشق نگاه کرده و این، همان ویژگی است که تا آخر عمر با او بود..
