سینماروزان/فریده ذاکری: «خانه دیگری» یکی از بی کیفیت ترین محصولات جشنواره سی و پنجم فیلم فجر است. فیلمی که باید به خاطر حذفش از بخش مسابقه و سربرآوردن از بخش چشم انداز به هیأت داوران فجر تبریک گفت.
«خانه دیگری» که کارگردانی به نام بهنوش صادقی آن را ساخته و بهروز افخمی نامش به عنوان مشاور کارگردان آمده، فیلمی ساده، سطحی و بدون هیچ هیجان و چالش سینمایی در مضمون و تکنیک است، فیلمی که میخواهد قصه گو باشد اما نمی تواند.
«خانه دیگری» از آن دسته فیلمهاست که قصه و حکایتی پیام گونه دارد ولی باورپذیری رابطه های مصنوعی آدمهای آن بسیار اندک است. ناصر هاشمی که نه میمیک صورت و نه صدای مناسبی دارد در نقش پیرمردی خوش قلب و آرام طوری بازی می‌کند که گویا هرلحظه مرگش پیش بینی میشود و نوعی تقلید از ایفای نقش برادرش مهدی هاشمی در کهنسالی دکتر قریب را دارد که بسیار مصنوعی درآمده.
لیلا زارع بازیگری است که صرفا میخواهد فیلمنامه را بازی کند ولی از احساس عاشقانه ارتباط دختر وپدری که در وجود اغلب دختران وجود دارد مایه نمیگذارد و شخصیتی که نقشش را بازی می‌کند فقط به اندازه رضایت کارگردان است و بس. پژمان بازغی اما شاید بتوان گفت اندکی بهتر از گذشته است ولی عدم کنترل دقیق کارگردان باعث شده او نیز برخی جاهای فیلم بدجوری به بداهه پردازیهای بیهوده بیفتد.
ضعف مفرط در داستانگویی و عدم توانایی در شخصیت پردازی و از آن بدتر بازیهای نادرست بازیگران همه ناشی از ضعف در کارگردانی است؛ کارگردانی که این کاره نیست اما به ناگاه سر از کارگردانی در آورده؟
کارگردان این فیلم اگر قبل از ورود زودهنگام به سینما، تمرکز ییشتری روی فیلم دیدن میگذاشت و حداقل فیلمهای کارگردانان مطرح ایرانی را میدید تا با پیچیدگیها، چیدمانها و گره های یک کار سینمایی بیشتر آشنا شود، این گونه به ساخت یک تله‌فیلم آبکی و بی مایه به نام فیلم بلند سینمایی اقدام نمیکرد!
فضای فیلم بسیار تلویزیونی است و کارگردان کوچکترین ترفندی برای رفع این مشگل به کار نبرده تا مدیوم سینما کوچکترین نقشی در کارگردانی اش داشته باشد. نه ساختار و نه ژانر و نه روابط مصنوعی آدمهای فیلم هیچکدام نشانی از سینمایی بودن این اثر ندارد. هیچ قابی از فیلم با تفکر و اندیشه یک فیلم سینمایی گرفته نشده و همه اینها باعث شده «خانه دیگری» کاملا شکست خورده از کار درآمده باشد.
