سینماژورنال: رسانه ملی اخیرا مسابقه ای با عنوان “جادوی صدا” را با محوریت شناسایی استعدادهای جوان دوبله، روی آنتن فرستاده است. مسابقه ای که مجری آن افشین زینوری از جمله دوبلورهای جوان سینما و تلویزیون ایران است.
به گزارش سینماژورنال افشین زینوری در گفتگویی که با “مهر” درباره همین برنامه داشته با بیانی که قدری غیرمتعارف به نظر می‌رسد آن دسته از همکاران خود که برای دوبله به مالزی رفتند و جذب شبکه های ماهواره ای شدند را “پسمانده” و “وامانده” قلمداد کرده است.
یک سری وامانده کار در مالزی را ترجیح دادند
زینوری با اشاره به شماری از همکارانش که مشغول کار برای شبکه های ماهواره شده اند می گوید: به عقیده شخصی من یک سری افراد پسمانده و وامانده از کار، مالزی را به ماندن در ایران ترجیح دادند.
زینوری با اشاره به ریشه این واماندگی بیان می دارد: به درد این کار نمی خوردند. اگر میلاد فتوحی(یکی از شرکت کنندگان مستعد “جادوی صدا”) آمد در این مسابقه شرکت کرد، از همان ابتدا من و برخی همکارانم در ذهن مان می دانستیم قابلیت هایش باعث رقم خوردن اتفاقات خوبی خواهد شد چون مشخص بود که به درد این کار می خورد و معلوم است که عاشقانه و با پشتکار آمده است. آنها که مالزی رفتند اینکاره نبودند و بیشتر ظواهر امر برای شان مهم بود. همان سال ها با برخی شان که صحبت می کردم پرسیدم شما اینجا کار می کنید چرا دنبال رفتن هستید؟ صبر کنید و نظم تان را در کار بالا ببرید همه چیز بهتر می شود. می گفتند نه آنجا می توانیم چندتا رُل بگوییم که عطش مان بخوابد. اینجا هیچ خبری نیست و کار راضی مان نمی کند.
- افشین زینوری مجری “جادیو صدا”
یک سری افراد وامانده هستند که در مالزی ادای گوینده های این طرف درمی آورند
وی می افزاید: از نظر من عشق و توانایی و انگیزه و استعداد است که باعث رشد می شود. رُل خوب گفتن از روز اول شاید امکانپذیر نباشد اما حتما به دست می آید. من شخصا آنهایی که تن به یک سری شرایط می دهند و چنین مسیری را انتخاب می کنند نمی پسندم و فکر می کنم اسم شان دوبلور نیست. آنها یک سری افراد وامانده و پس خورده هستند که در این فضا یک چیزهایی یاد گرفتند و حالا در مالزی ادای گوینده های این طرف را در می آورند.
زینوری خاطرنشان می سازد: کسانی رفتند که من از ایشان اسم نمی برم اما اینجا داشتند کنار همین افراد پیشکسوت کار می کردند. درآمدشان به نسبت سابقه کاری که داشتند بد نبود اما متاسفانه نظمی در کارشان دیده نمی شد. برای هر کاری باید تلاش کرد و عشق داشت. وقتی کار ما ۹ صبح شروع می شود و او می خواست تازه ۱۱ بیاید توقع بی جاییست که به موفقیت و درآمد خوب و پیشنهادهای پی در پی فکر کند.
در مالزی هم فکر می کنند حقشان خورده شده
این دوبلور ادامه می دهد: جالب است الان هم که مالزی رفتند راضی نیستند و همچنان فکر می کنند یک سری آدم ها حق اینها را می خورند…آنها اصلا دنبال این حرف ها نبودند و بیشتر در پی اسم و رسم بودند. کسی که نظم نداشته باشد و به قول معروف مال یک کاری نباشد هیچ جای دنیا موفقیتی ندارد. شاید به جای این همه اصرار به دوبلور بودند شغل شان را عوض می کردند و همینجا کار دیگری انتخاب می کردند موفق تر بودند.
