سینماروزان: تاکید سازمان سینمایی بر درجه بندی فیلمهای روی پرده آن قدر بوده که در سایه آن بسیاری از مشکلات اکران و از جمله تبعیض ناعادلانه در توزیع سانس، از سوی مدیران، نادیده گرفته شده است.
در این اوضاع اینکه فیلمی که خط داستانیش درباره خودکشی یک دختر نوجوان است بی درجه روی پرده برود، سوال برانگیز است؛ این اتفاقی است که برای “سال دوم دانشکده من” رخ داده و با انتقاد روزنامه اصولگرای “جوان” مواجه شده است.
متن انتقاد “جوان” را بخوانید:
رده‌بندی سنی فیلمهای سینمایی، احترام به حقوق بینندگان سینماست. حق اینکه تماشاگر بداند با چه چیزی روی پرده سینما مواجه می‌شود و آیا از نظر سنی تماشای آن فیلم مناسب او یا همراهانش در سینما خواهد بود یا خیر! موضوعی است که می‌تواند به انتخاب بهتر برای سینما رفتن نیز کمک کند. زمانی که سازمان سینمایی در حال پرداخت هزینه برای رده‌بندی سنی فیلمهای سینمایی است و طبق آیین نامه منتشر شده یکی از موارد ضرورت رده‌بندی سنی، «حمایت از گروه‌های سنی در معرض خطر در برابر نمایش خشونت افسارگسیخته، خونریزی، رفتار‌های هیجانی و مجرمانه مانند استفاده از اسلحه گرم یا سرد، خودکشی، خودآزاری و غیره» است و با وجود تأکید آیین‌نامه، جای تعجب دارد که یک فیلم سینمایی با موضوع «خودکشی» یک دختر جوان، بدون هیچ محدودیت سنی به اکران درآید.
در فیلم سینمایی «سال دوم دانشکده من» که داستان روابط اجتماعی چند دختر جوان دانشجو را بیان می‌کند، یک دختر که سابقه مصرف قرص روانگردان دارد و اتفاقاً در فیلم نیز بر استعمال آن اصرار دارد، به خاطر مشکلات خانوادگی و همچنین مشکل با دوست پسرش! خودکشی می‌کند. خودکشی این دختر باعث شکل‌گیری ماجرایی می‌شود که در آن دوست پسر آن دختر با همکلاسی وی طرح دوستی بریزد. هر کدام از این موضوعات می‌تواند مشمول موارد ذکر‌شده در آیین‌نامه رده‌بندی سنی فیلم شود که از سوی سازمان سینمایی ابلاغ شده است. سازمان سینمایی برای اجرایی کردن آیین‌نامه مورد اشاره، در مرحله اول ۳۰ نفر را به عنوان اعضای شورای رده‌بندی سنی فیلمهای سینمایی معرفی کرد و بعد از آن پنج فیلمساز را به شورا افزود تا در مجموع ۳۵ نفر با تماشای فیلمهای سینمایی، نظر کارشناسی خود را درباره گروه‌های سنی مجاز برای تماشای فیلم‌ها ارائه دهند.
این محدودیت نداشتن قطعاً می‌تواند برای خانواده‌هایی که به دنبال تماشای فیلمی مناسب همه اعضای خانواده هستند، پیشنهاد خوبی باشد و جنبه تبلیغاتی غیرمستقیمی به شمار بیاید و گمراه‌کننده باشد ولی در عمل آنچه خانواده‌ها با آن مواجه می‌شوند، فیلمی است که هیچ تناسبی با آثار خانوادگی ندارد.
یکی از اعضای شورای رده‌بندی سنی فیلمهای سینمایی که نخواست نامش فاش شود، در گفتگو با «جوان» درباره اینکه چرا «سال دوم دانشکده من» رده‌بندی سنی نشده است، می‌گوید: «شورای پروانه نمایش همه فیلم‌هایی که از نظر محتوا ممکن است دارای شرایط رده‌بندی سنی باشند را برای بازبینی به شورای رده‌بندی سنی می‌فرستد. در شورا ما روی کوچک‌ترین موضوعات مثل سکانس کوتاه سیگار کشیدن رده‌بندی سنی برای فیلم در نظر می‌گیریم، اگر فیلم «سال دوم دانشکده من» در شورا مورد بازبینی قرار می‌گرفت قطعاً رده ۱۵+ برای آن صادر می‌شد و اینکه چرا «سال دوم دانشکده من» بدون هشدار سنی اکران شده احتمالاً به دلیل این است که مجوز نمایش آن پیش از آغاز به کار شورای رده‌بندی سنی صادر شده باشد.» فیلم سال دوم دانشکده من، مرداد ماه سال ۹۷، پروانه نمایش گرفته است و احتمالاً به خاطر اینکه قانون عطف به ماسبق نمی‌شود، بدون نگرانی از اعمال محدودیت سنی اکران شده است. این موضوع را می‌توان باگ بزرگ آیین‌نامه رده‌بندی سنی فیلمهای سینمایی دانست که شامل آثاری که از پیش پروانه گرفته‌اند ولی اکنون به نمایش درمی‌آیند، نمی‌شود! در حالی که برای خانواده‌ای که به همراه فرزندانش به سینما آمده، آنچه اکنون بر پرده نقش بسته مهم‌تر از آیین‌نامه‌های خشک اداری است؛ موضوعی که باید هرچه سریع‌تر درباره آثاری مانند «سال دوم دانشکده من» اعمال شود تا حق تماشاگر درباره آنچه می‌بینند پایمال نشود.
