سینماروزان: تساوی ایران-پرتقال هرچند به حذف ایران از جام جهانی منجر شد اما کیفیت بازی تیمی که دست پرورده یک تکنیسین درجه اول پرتقالی است نشان داد که همچنان و بعد از هزاران سال ایران مهد استعدادهاست و کافیست بی افتادن در وادی خودی-نخودی فقط و فقط به این استعدادها اعتماد کرد و نتیجه اش را زودتر از حد تصور دید.
ابراهیم افشار از روزنامه نگاران قدیمی ورزشی در تحسین عملکرد تیم ملی یادداشتی را برای روزنامه اصلاح طلب «اعتماد» نگاشته است؛ یادداشتی که با اشاره مستقیم به افسارگسیختگی بازار ارز از امیدی میگوید که به واسطه عملکرد منطقی تیم ملی نصیب ایرانیان شده.
متن یادداشت افشار را بخوانید:
١- مثل تمام سياستمداراني كه از اعتراض امروز صبح بازاري‌هاي تهران كليد كرده‌اند ما نيز در پايان بازي قفلِ قفل‌ايم. نمي‌دانم چه شكلي مي‌توان خنده را گريست؟ گريه را خنديد. براي تيمي كه قهرمان آفريقا را برده، قهرمان اروپا را اين‌چنين به ستوه آورده و در برابر قهرمان جهان آن شكلي مقاومت كرده همين بهتر كه افتخار كنيم. جز افتخار چه كار مي‌توان كرد؟ تنها فوتبال است كه ما را در اين روزهاي بي‌پناهي مهمان افتخار و غرور مي‌كند.
٢- در اين چند دقيقه‌اي كه داور سوت پايان بازي را زده و ما را جان به لب كرده، بيرون فقط صداي بوق و شيپور مي‌آيد. ما يك عمر به اين تيم و به اين اشك‌هايي كه بچه‌ها در پايان بازي روي چمن‌ها ريخته‌اند، افتخار خواهيم كرد. ممكن است طارمي را به خاطر آن موقعيت گل دقيقه ٩٤ سخت ببخشيم كه هشتاد ميليون جفت چشم را با ضربه يلخي‌اش كبود كرد، اما به اين تيم افتخار خواهيم كرد. به بيرانوند كه ضربه كريس رونالدو را مهار و ديالوگ «چطوري كريس؟» خود در شبكه‌هاي اجتماعي چند ماه قبل را جاودانه كرد. نه‌تنها به بيرانوند كه به پنالتي كريم هم افتخار خواهيم كرد. به نبرد دلاورانه سردار كه محشر بود و در هر نبردي اثر گذاشت. به كي‌روش كه وقتي بعد از گل پرتغال، كت خود را به سمت نيمكت ايران پرتاب كرد، فرياد زديم زنده باد قيصر! ما شگردهاي سايكولوژيك او را فراموش نخواهيم كرد وقتي در گوش ستاره پرتغال هنگام ورود به ميدان در دقيقه ٨٣ وردهايي خواند. ما به تو افتخار خواهيم كرد، مَرد!
٣- حالا بيرانوند تا آخر عمرش مي‌تواند بگويد «چطوري كريس؟» راستش در آن دقيقه‌هاي اول كه او در خروج‌هايش مشكل داشت يا در آن لحظه‌هايي كه پورعلي‌گنجي را در‌هم كوبيد باور نمي‌كرديم كه در تيم كي‌روش اين عصيان‌ها و خودزني‌ها جايي داشته باشد، اما او با مهار پنالتي‌اش دهان‌مان را بست. كاش دهان‌مان هميشه بسته بماند.
٤- برخلاف تيم ملي ايران كه تا ابد به آنها افتخار خواهيم كرد اين پيمان يوسفي را نمي‌دانيم كجاي دل‌مان بگذاريم. انگار اين فقط او بود كه كاراكتر ملي ما را خراب مي‌كرد. جايي كه دفاع پرتغال مصدوم شد و گفت كمپرس آب‌گرم. در حالي كه گربه محله ما هم مي‌داند اين‌جور وقت‌ها از كمپرس يخ استفاده مي‌كنند. يا وقتي بچه‌ها «كوارشما» را نيش زدند و مصدوم شد، يوسفي گفت «جاي دوري نمي‌رود!» انگار آمده بود وزن سلحشوري تيم ملي را با واژه‌هايش لكه‌دار كند. نه‌تنها پيمان كه فرهاد مجيدي هم كه مهمان برنامه عادل است وقتي مي‌گويد صد‌در‌صد مي‌بريم به مكاشفه‌هاي او شك مي‌كنيم.
٥- درست است كه برخلاف دو بازي پيشين قدرت بدني تيم اندكي افت كرده بود اما تا دنيا دنياست به اين تيم افتخار خواهيم كرد. بگذار دلار برود روي ٩ هزار تومان و سكه بالاي سه ميليون فروش برود و طلا و مستغلات افسار پاره كنند. هم‌اكنون كه ملت بيرون ريخته‌اند چيزي در دل‌مان سبز شده است. چيزي كه مثل هيچ‌چيز نيست. ما در خواب هم نمي‌ديديم مثلث قهرماني «آفريقا، اروپا و جام‌جهاني» را چنين آواره كنيم. انگار ١١ تا مهدي باكري هوس كرده بودند دل فندقي ما را جلا بخشند. تمام دارايي ما يك پرچم است كه در باد مي‌رقصد. اين را از ما نگيريد. فقط اين را.
