سینماروزان: دانیال اربابی کارگردان نمایش‌های «۱۲ مرد خشمگین ۲۰۲۴» و «۱۲ زن خشمگین ۲۰۲۴» در یادداشتی به شرح ماوقع اتفاقات دو نمایشی که در فصل زمستان سال جاری روی صحنه برده بود، پرداخت.
دانیال اربابی کارگردان نمایش «۱۲ مرد خشمگین ۲۰۲۴» به نویسندگی، طراحی، تهیه‌کنندگی و کارگردانی دانیال اربابی بر اساس فیلم‌نامه «دوازده مرد خشمگین» نوشته رجینالد رز از ۷ دی ۱۴۰۲ اجرایش را آغاز کرد که بعد از ۲ اجرا متوقف شد و اجرای نمایش دیگر دانیال اربابی به نام «۱۲ زن خشمگین ۲۰۲۴» هم تحت شعاع قرار گرفت به صورتی که نتوانست روی صحنه برود. بعد از گذشت یک ماه از وقفه‌ای که اتفاق افتاد، هر دو نمایش به مدت پنج شب اجازه اجرا یافتند اما اجراها پس از شب اول متوقف شدند و «۱۲ مرد خشمگین ۲۰۲۴» و «۱۲ زن خشمگین ۲۰۲۴» دیگر رنگ صحنه را ندیدند.
از اینرو دانیال اربابی کارگردان نمایش‌های «۱۲ مرد خشمگین ۲۰۲۴» و «۱۲ زن خشمگین» در یادداشتی به شرح آنچه که بر او و گروه نمایشی او گذشته، پرداخته است.
گفتنی است؛ دانیال اربابی فارغ‌التحصیل مقطع کارشناسی ارشد رشته کارگردانی نمایش از دانشگاه نبی اکرم (ص) است، سابقه مدیریت تولید و روابط‌عمومی بیش از ۱۵۰ پروژه تئاتر و فیلم کوتاه، سابقه مدیریت اجرایی ۶ سال تماشاخانه شانو، به علاوه کارگردانی ۳ مستند را در کارنامه دارد و پیش از این، نمایش‌های «مردگان ۱ و ۲»، «خطر عبور حیوانات وحشی»، «آن سوی پل»، «اولین پرواز» و «خانه برناردا آلبا» را کارگردانی کرده است.
یادداشت دانیال اربابی به شرح زیر است:
در ۱۰ سالی که در حرفه تئاتر در کنار هنرمندان این حرفه همچون قطب الدین صادقی، احمد الستی، رضا دادویی، سروش طاهری و… عمر گذراندم، ندیدم که قید ببندند تا حتماً یک سوم سالن پر شود! این چه حرفی‌ست؟! مگر ما تلاشمان بر این مبناست تا سه سوم سالن خالی باشد؟!
نمایش جنجال‌برانگیز پیشین من با عنوان «خانه برناردا آلبا» که عمده مخاطبانش آنرا بازتاب دقیق شرایط اجتماعی و سیاسی و جریانات روز می‌دانستند، عامل شناخت بهتری شد برای اینکه مردم بدانند برج آزادی، سالن تئاتر دارد. موضوعی که این انتظار به حق را در ما ایجاد کرد که توقع همراهی بیشتری از سوی این مجموعه داشته باشیم.
نبود تسهیلات و امکانات لازم برای ساخت دکورهای پیشرو و مطابق استانداردهای بین المللی، همراه با کمبود متخصصین اجرایی و مهندسین سازنده دکورهای تئاتر و همینطور، گرانی بی‌سابقه متریال‌های ساخت، بخشی از درد دلی‌ست که می‌توان به آن اشاره کرد.
با این وضع، هنرمند محکوم است به درجا زدن و مدارا با آنچه شرایط از او انتظار دارد.
آری! ما کف سالن آزادی را همچون باند فرود هلیکوپتر کندیم و خراب کردیم ولیکن با ترمیم و بازسازی آن هم نتوانستیم نظر تیم فنی را جلب کنیم بالعکسِ تیم اداری که همراهی شایسته تقدیری با ما داشت.
قصه دکور موتورایزی که از چرخیدن بازماند و نمایشی که قرار بود ۲ ماه اجرا شود ولی فقط ۳ شب اجازه اجرا یافت، به دردی تبدیل شد که هر هنرمندی برای بیان رسای صدایش بدان نیاز دارد؛ هنرمند بی درد همچون شیپور بی صداست و معتقدیم همواره هنر فریاد آرزوهاست.
به امید همو که یار است و یاور، حامی‌ست و هادی، کافی‌ست و شافی، روزی از این معضلات عبور خواهیم کرد و دوباره در خدمت اندیشه تماشاگران عزیز قرار خواهیم گرفت؛ آمین.
