سینماروزان: محمد آفریده از معدود مدیران خوشنام سالیان سینمای ایران است که کمتر حرف می‌زند و اظهارنظر میکند ولی در همان دفعات اندک می‌کوشد که به کنه قضایا بزند.
تازه‌ترین اظهارنظر محمد آفریده که در روزنامه ایران نشر یافته درباره ریشه‌های سینمای مستند اصیل و چگونگی شکل‌گیری جشنواره‌ای به نام حقیقت است.
متن اظهارات آفریده را بخوانید:
اوایل دهه هشتاد بود که مسئولیت دو مجموعه «انجمن سینمای جوان» و «مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی» را به عهده داشتم که با مشورت دوستان و دست اندرکاران سینمای مستند، تصمیم گرفتم با توجه به حمایت از سینمای مستند و تولیدات فیلمسازان این عرصه، اولین نشریه تخصصی سینمای مستند، به عنوان «سینما حقیقت» را منتشر کنم.
نام «حقیقت» از ابتدا با سینمای مستند در ذهن و اندیشه ام حضور داشت. به نظر من «حقیقت» هویت و هدف انسان را در آفرینش رقم می زند. به یک معنا، حقیقت، آزادی می آفریند و آزادی است که با خود آگاهی و مسئولیت به همراه می آورد و سینمای مستند به عنوان تنها سینمایی که بی واسطه با واقعیات و حقایق مانوس و محشور است، می تواند متعهدانه تصویرگر حقایق عالم باشد.
در سال ۱۳۸۴ بعد از یک سال دوری از مسئولیت اجرایی، با درخواست آقای «جعفری جلوه» معاونت وقت امور سینمایی، مجددا مسئولیت مرکز گسترش سینمای مستند را به عهده گرفتم، اما این بار بذرهایی که کاشته شده بود، جوانه زده بود و حضور مواج و بانشاط فیلمسازان خلاق و با انرژی، برنامه ریزی و طراحی های نوین را مورد نیاز داشت. با جلسات متعددی که با مستند سازان داشتم، برگزاری یک جشنواره مستند آرزوی همگانی آنان بود و با توجه به اینکه این سینما امکانات محدودی برای معرفی و دیده شدن دارد، همه عزم خود و همکارانم را برای راه اندازی اولین دوره جشنواره بین المللی فیلم مستند ایران«سینما حقیقت» در سال ۱۳۸۶ بکار بردم.
اما هنوز احساس می کردم ظرفیت و لیاقت این سینما و این فیلمسازان محجوب و مظلوم بیشتر و بالاتر از همه کاری است که شده . در همین افکار بودم که دوست و معاونم در مرکز، آقای پژمان لشکری پور پیشنهاد برگزاری جایزه بزرگ شهید آوینی را به من داد و من بلافاصله پذیرفتم و اولین دوره اهدای جایزه بزرگ شهید آوینی(ویژه برترین های مستند سال) را در راستای حمایت و ارتقای سینمای مستند ایران و ارج نهادن بر نقش ممتاز و شخصیت ارزشمند سید شهیدان اهل قلم «مرتضی آوینی» در سال۱۳۸۷ برگزار شد.
در دومین دوره که مصادف بود با شانزدهمین سالگرد شهادت آن بزرگوار، به عنوان دبیر فکر کردم برای پربار کردن این حرکت فرهنگی که به عنوان پشتیبان سینمای مستند دیده شده بود، از یک جمع دوست داشتنی به عنوان یادگاران شهدا دعوت به داوری کنم. یکی از برکات این جشنواره برای من آشنایی با یادگاران شهدای انقلاب اسلامی و دفاع مقدس بود، یادگارانی به نام های: «سید محسن اندرزگو»، «سید حمزه جهان آرا»، «محمدکلانتری»، «محمدمهدی تندگویان»، «علی ساجدی»، «محمد شهاب الدین محمدی عراقی» و «میثم کریمی».
انگیزه برگزاری جایزه بزرگ «شهید آوینی» علاوه بر تجلیل از شهید آوینی، فراهم کردن عرصه ای برای تبلیغ و ترویج افکار او، آشنایی نسل جوان با این اندیشه ها و تعریف مصادیق و مفاهیمی است که او در سینمای مستند به دنبال آن بود. شهید آوینی یکی از این ستاره‌های پرفروغ و تابناک عرصه سینمای مستند این سرزمین است و باید آرا و اندیشه های او را فارغ از حب و بغض های رایج شناخت و به نسل بعد منتقل کرد.
این شهید بزرگوار به سینمایی دلبسته بود که متعهد و ارزشمند بود و جایزه آوینی، جایزه سینمای «متعهدانه» است. سینمایی که سینما «حقیقت» است، سینمایی که ممکن است درد و رنج برای سازندگان خود به همراه داشته باشد چرا که این سینما همچون آینه، همه حقایق را چه زشت و چه زیبا، در برابر دیگران، مخصوصا مسئولان قرار می دهد و ناآگاهی، جهل و وابستگی، مخالف سرسخت «حقیقت» است.
