سینماروزان/مسعود احمدی:
+آغاز خوبی دارد و ترس و دلهره کودکانی که التقاط بیچاره‌شان کرده.
-سیاه کردن چهره ژاله صامتی چه آماتور صورت گرفته؟ چه نیازی به این گریم بود؟ سن و سال ژاله، خودش انگ نقش بوده؛ چرا این سیاه کاری
-صامتی کم و بیش در همان حال و هوای مریلای شیار، مادر گرفتار هجران را پیاده کرده؛ تفاوت؟ اینجا بلندگو و آنجا رادیو.
-گریم صامتی روز و شب تفاوت میکند؟!
+بازی های فرعی از حمیدرضا محمدی تا وحید آقاپور و... بی‌ادعا و بی خودنمایی.
-مشکل: کمبود داستان! خط روایی مناسب یک مستند نیم ساعته و مابقی تکرار رفتار و گفتار قبلی از زبان دیگری.حداقل می‌شد سرنوشت کودکان جدا شده از والدین اشرف‌نشین را به موازات سرهنگ ثریا روایت کرد…
-جز سکانس‌های ابتدایی هیچ از درون اشرف نمی‌بینیم! چرا؟ بهتر نبود به موازات بیرون، درون را هم نشان می‌داد؟
-ضجه های ژاله صامتی تمامی ندارد؛ تکنیکی به جز ضجه برای انتقال حس وجود ندارد؟
– بخش دراماتیک؟ آن ور سیم خاردار است وگرنه با …ناله‌های ژاله که چیزی درست نمیشود؛ به خصوص که ایشان استعداد عجیبی هم در اغراق دارد برای آه و‌ناله.
–سکانس
–رویارویی دو برادر در اتوبوس؛ یکی گرفتار اشرف و دیگری گرفتار غربت و در جستجوی برادر!
–پیشنهاد
— مستند جذاب #به_نام_خلق را ببینید تا دریابید چگونه با سفارش نادرست به فرد نادرست می‌توان یک سوژه خوب را تلف کرد.
–پرسش
–تا به حال زنی را دیده بودید که دو ساعت تمام فریاد بزند و ناله کند و باز دادش دربیاید؟
