سینماروزان: پرسشهای متعدد چند سال اخیر رسانه های مستقل درباره معرفی سرمایه گذاران حاضر در پروژه های مختلف از سرمایه‌های ارگانی گرفته تا سرمایه‌های مشکوک و مشخص کردن اهداف سرمایه گذاران از تولید در سینما سبب ساز آن شده است که نه فقط رسانه های کاملا سیاسی که زمانی جرأت سخن گفتن درباره چنین مسائلی را نداشتند بلکه تهیه کنندگانی که خود یکی از بانیان ورود پولهای هنگفت به سینما هستند نیز مجبور شوند در این باره توضیح دهند.
سیدجمال ساداتیان که با همراهی محمدصادق رنجکشان سرمایه‌گذار چندفیلمه سینما، بودجه تولید «متری شش و نیم» که بلحاظ مضمونی در خدمت دستگاه قضاست را فراهم کرده مدعیست ورود پولهای مشکوک به سینما نتیجه محدودیت مالی سینماگران است و اگر سینماگران بتوانند تسهیلات بانکی بگیرند سراغ این پولها نخواهند رفت.
ساداتیان درباره داغ شدن بحث ورود پولهای کثیف به سینما با اشاره به میزان گردش مالی سینمای ایران به «خبرآنلاین» بیان کرد: باید بگویم که این مسئله واقعا سوال برانگیز است که چرا سینمای ایران که این همه تاثیرگذار است و نقش‌های متفاوتی مانند حل و فصل کردن امور اجتماعی و … را ایفا می‌کند، سهمش از گردش مالی کشور اندک است، تنها حدود ۲۰۰ میلیارد تومان گردش مالی دارد. چرا سینما را از نظر اقتصادی ضعیف می‌کنیم و نمی‌گذاریم بزرگ شود؟ بحث من سر این است که چرا در کنار صنعت کشور برای سینما اعتبار مناسبی در نظر گرفته نمیشود؟ این مسایل خود سبب آسیب دیدن و شکل گیری معضلاتی در سینمای ایران می‌شود.
این تهیه‌کننده در همین راستا افزود: بحث من این است که چرا سینما خود مسیری را ندارد که افراد مجبور نشوند پولهای خارج از سینما را جذب کنند. مصاحبه‌ای از وزیر صنعت و معدن دیدم که گفته بودند ۴۰ هزار میلیارد تومان برای توسعه صنعت اختصاص داده است، ممکن است برای این حوزه مبلغ ناچیزی هم باشد اما فرض کنید برای ساخت فیلم، توسعه محصولات فنی سینمایی یا گسترش فضاهای نمایشی و سینمایی به سراغ بنگاه‌های اقتصادی برویم و از آنها درخواست تسهیلاتی برای فعالیت‌های فرهنگی با نرخ‌های قابل قبول داشته باشیم، جایی وجود دارد که حاضر باشد یک میلیون تومان وام برای توسعه فضای فرهنگی بدهد؟ اصلا چنین درخواستی را هیچ بنگاه اقتصادی به رسمیت نمی‌شناسد و این مسئله حاکی از آن است که برنامه‌ای برای توسعه این فضاها در نظر گرفته نشده است و در بودجه برای آن ردیفی وجود تعریف نشده است که بنگاه‌های اقتصادی موظف به انجام آن باشند.
ساداتیان در پاسخ به اینکه این ذهنیت به وجود آمده که هر چه پول به سینما می‌آید مانند فوتبال صرف دلالی و پولشویی و دستمزدهای میلیاردی بازیگران می‌شود، نظرش را اینطور بیان کرد: اگر یک تهیه‌کننده از یک بنگاه اقتصادی وام بگیرد و مجبور باشد اصل و فرع پول را با ضمانت باز گرداند، آن وقت فیلمش را به شکلی و در قالبی می‌سازد که مطمئن باشد سود کرده و از لحاظ اقتصادی پولش باز می‌گردد، همچنین زیر بار هزینه‌های اضافه آن نمی‌رود تا بتواند اقساط وامش را تسویه کند، این مراقبت به عهده تهیه‌کننده است که باید از هنر و تجربه‌اش استفاده کند تا این جریان را مدیریت کند. وقتی چنین شرایطی وجود ندارد و پول‌هایی از بیرون وارد سینما می شوند، این بحث‌های پولهای کثیف درباره آنها مطرح می‌شود و سیستم مالی سینما را به هم می‌ریزد. می‌گویم بگذارید تهیه‌کننده مانند یک صنعتگر از بانک تسهیلات بگیرد و سیستم کاری خود را به نحوی مدیریت کند که دچار مشکل نشود و اقساط آن را مرتب پرداخت کند.
