سینماروزان/حامد مظفری: بعد از استعفای مرضیه برومند از مدیرعاملی خانه سینما که متعاقب دو استعفای قاسم قلی‌پور از شورای داوری و فرهاد توحیدی از دبیری جشن خانه بود، تاکید کردیم آنچه رابطه روسای خانه با بدنه آن را کدر کرده، دور ماندن از توجه به معیشت بدنه و تمرکز به سیاسی‌بازی‌های دهه هشتادی است.
همان زمان متذکر شدیم چه مرضیه مدیر خانه سینما باشد چه راضیه، تفاوتی به حال اعضای خانه ندارد و آنها خواستار لااقل برطرف شدن یکی از ده ها معضل معیشتی خود و فی‌المثل نداشتن بیمه بیکاری هستند و بدیهی است اگر تفکر گردانندگان خانه سینما، جز این باشد، آش همان آش است و کاسه، همان کاسه.
با انتخاب علی دهکردی به عنوان مدیرعامل خانه سینما معلوم شد گردانندگان بیشتر دوست دارند همین روال باری به هر جهت را ادامه دهند و ابدا در ظاهر هم که شده دنبال ذره ای تغییر تفکر به نفع معیشت نیستند و همچنان میخواهند به‌جای جراحی دستی معیوب آن را با دستکش مخملی، بپوشانند!؟
علی دهکردی که بیشتر با یک فیلم “از کرخه تا راین” شناخته می‌شود جزو باسابقه‌ترین پرسنل مدیریتی صنوف خانه سینما بوده. او آدمی است محترم، کم‌حرف و البته بی علاقه به ایجاد هر گونه اصطکاک با بالادست و برای همین سالها در هیات رئیسه انجمن بازیگران حضور داشت و به‌زعم گردانندگان، چه بهتر از چنین گزینه ای برای مدیرعاملی؟
بعید است با آمدن علی دهکردی اتفاقی عملیاتی برای رفع دغدغه های معیشتی بدنه سینما بیفتد ولی ای کاش روسای خانه سینما که خیلی سعی کرده‌اند در بیانیه ها، خود را همراه ماجراهای پسامهسا نشان دادند، لااقل می‌توانستند بعد از رفتن مرضیه برومند، خواهر بازیگر ایشان راضیه سادات برومند یزدی را به مدیرعاملی برسانند تا آن ژست زن‌گرایی‌شان به اندازه یک دوره دو ساله عمر هیات مدیره، دوام داشته باشد ولی دردا که حتی از پیدا کردن یک نفر مرد خارج هیات مدیره هم عاجز بوده اند چه برسد که بتوانند بانوانی صریح همچون راضیه برومند را ترغیب کنند به قبول مدیرعاملی؟
