سینماروزان/کیوان امجدیان: چند وقت پیش که مرحوم اکبری مبارکه و چند نفر دیگر از سینماگران به واسطه درگیر شدن با کرونا از دنیا رفتند، همه تازه انگار متوجه خطرناک‌بودن این بیماری شده‌باشند، شروع کردند به انتقاد از این‌که چرا باید همچنان فیلم تولید شود و هنرمندانی که درگیر تولید فیلم هستند درگیر این بیماری شوند و خدای ناکرده آسیبی به آنها برسد. آسیبی که طبیعتا خسران بزرگی برای برای فرهنگ و هنر این مملکت خواهدبود و جبرانش ممکن نیست.
به گزارش سینماروزان و به نقل از روزنامه جام‌جم، این فضا تا مدتی ادامه داشت و حتی همین حالا هم که صفحات بعضی بازیگران را در فضای مجازی ببینید، رد این نقدها و انتقادها را به وضوح خواهیددید.
از سوی دیگر حالا که نزدیک یک‌سال از شیوع این بیماری خطرناک می‌گذرد و کسب‌و‌کارها مختل شده و خصوصا در بخش فرهنگ و هنر شاهد بی‌رونقی غریبی هستیم، آرام‌آرام زمزمه‌ها شروع شده که چرا سینماها و صحنه‌های تئاتر و موسیقی باز نمی‌شوند و راه نمی‌افتند؟ پس این میان تکلیف هنرمندان چیست و برای گذران زندگی باید چه کنند؟ آنها متخصص فن و هنری هستند که تعطیل است و کرکره‌اش پایین. با این اوصاف تکلیف هنر این کشور و هنرمندانش چه خواهدشد؟ بسیاری از نقدها هم که منطقی به نظر می‌رسد این است که چرا باید جایی مثل قهوه‌خانه‌ها ولو به‌صورت زیرزمینی باز باشد ولی سینماها تعطیل؟
این خلاصه نامه‌ای است که یکی دو روز پیش از سوی سینماگران نوشته‌شد. نامه‌ای که از آن انتظار سینماگران برای ورود وزیر به این میدان بر می‌آید؛ انتظار ورود وزیر برای بازکردن اماکن هنری مثل سالن‌های سینما و تئاتر و موسیقی و رونق دوباره دادن به فرهنگ و هنر.
با این اوصاف اما باید آن سوی ماجرا را هم دید. برای دیدنش هم یک چرتکه انداختن ساده کافی‌است. این‌که باز شدن سینما یعنی راه افتادن نمایش فیلم‌های جدید. یعنی فیلم‌ها دوباره باید یکی بعد از دیگری ساخته‌شوند یعنی سینماگران و گروه‌های فیلمسازی دوباره باید برای ساخت فیلم دور هم جمع شوند.
یعنی اگر یکی از آنها مبتلا به کرونا شود دوباره بقیه مبتلا شوند و دوباره خدای‌ناکرده خسران‌های بزرگ در عرصه هنر و از دست رفتن سرمایه‌های هنر این کشور.
تازه اصلا به فرض که سینما هم باز شود، واقعا مردم حاضرند در این شرایط و با وجود تمام اتفاقاتی که افتاده‌است برای گذراندن اوقات فراغت یا به واسطه علاقه‌شان به سینما بروند و از باز شدن سینماها استقبال کنند؟می‌بینید؟ تناقض غریبی‌است.
هم می‌خواهیم سینماها باز شوند و هم فیلمسازها فیلم نسازند. هم می‌خواهیم فیلم‌های جدید اکران شوند و هم گروه‌های فیلمسازی دور هم جمع نشوند. هم به وزیر می‌توپیم چرا سینماها را باز نمی‌کند و هم وقتی هنرمندی آسیب می‌بیند مسؤولان را زنهار می‌دهیم چرا جلوی ساخت فیلم‌ها را نمی‌گیریم؟؟ بهتر نیست قبل از هر کار ابتدا به معیشت سینماگران برسند تا سینماگران به‌خاطر بیکاری و فرار از گرسنگی، ناچار به حضور جلو یا پشت دوربین نشوند؟
این تناقضات موقعیتی پیچیده ایجاد کرده‌است که درست یا غلط‌بودن شروع مجدد هنر و سینما را مبهم میکند. تناقضات غریبی که رفع و برطرف کردنش نیازمند همفکری و همدلی و ارائه طرح‌های کارشناسی‌شده و دقیق است.
