سینماروزان/محمد شاکری: اینکه چهره‌های هنری توقع داشته باشند چندین دهه مورد توجه و تایید مخاطبان باشند از آن موارد عجیب است که اغلب در ایران مشاهده می‌شود. اگر قرار بود مردم به چیزهایی که قبلا دوست داشتند هنوز گوش میدادند نوبت شما هم نمی‌رسید آقای خواننده.
گل کردن و محبوبیت هر خواننده محصول شرایط و وضعیت خاص اجتماعی و فرهنگی آن دوره است. بعد از انقلاب با حذف خوانندگان پاپ و خانم‌های خواننده و در یک شرایط گلخانه‌ای، شجریان و شهرام ناظری جلوه کردند. در دهه هفتاد و هشتاد هم با باز شدن مسیر ، موسیقی پاپ دوباره اوج گرفت و خوانندگانی چون اصفهانی و افتخاری با شعرهای مرحوم قیصر امین‌پور که مفاهیم سنتی را با زبان تازه و مورد طبع نسل جدید می‌خواندند با استقبال مواجه شدند.
علیرضا عصار هم شعر مولوی را با حال و هوای جدید میخواند که فارغ از موسیقی سنتی ایران و البته قابل فهم برای مخاطبان معاصر بود.
با وجود استحکام و قدرت فنی هر سه خواننده محبوب سالهای نه چندان دور چرا به یکباره این نسل از خوانندگان از منظر عمومی دچار فراموشی شدند؟
آقای افتخاری تصور میکند یک تصادم سیاسی منجر به حذفش شده و ده سال است قصه آن تصادم را تکرار میکند بدون اینکه بگوید در این ده سال کدام تحول را در کار خود ایجاد کرده؟ بماند که اگر فرض ایشان را درست بدانیم پس حذف اصفهانی و عصار و قاسم افشار و خشایار اعتمادی و دیگران نتیجه کدام تصادم بوده؟؟
احوالات عمومی جامعه در تعیین گرایش به نوع و ژانر موسیقایی و سینمایی مخاطبان تاثیر اصلی را برعهده داشته و اگر تهیه کنندگان آثار هنری به آن بی‌توجهی کنند خودشان، خودشان را حذف کرده اند. موسیقی دوران جنگ با موسیقی دوران صلح متفاوت است همانطوری که ته موسیقی غمناک مصیبت‌‌خوان انتظارگرای نفرین‌آلود چاووشی به هپی‌لایف ساسی منجر شد تا دگرگونی جامعه را به رخ کنشگران فرهنگی بکشاند.
موسیقی، مردمی‌ترین هنر مردمان در تاریخ بوده است؛ اگر شاعران صله‌بگیر پادشاهان شدند و نقاشان تصویرگر ثروتمندان بودند این موسیقی بود که از زمینهای کشاورزی تا کارخانه‌های صنعتی و از مجالس عیان و اشراف تا دورهمی های خانوادگی از مجالس تعزیه تا تشییع جنازه با توده‌های مردمی زندگی کرده است. موسیقی بر مردم نیست؛ از مردم هست و برای همین نشانه روحیات عمومی جامعه است.
چه خوشتان بیاید چه نیاید ساسی و تتلو برآیند جامعه‌ای است که تمامی درها را به روی خود بسته می‌پندارد پس فقط در لحظه زندگی میکند و از لذتهای دم دستی‌اش نهایت استفاده را می‌برد.
ساسی مانکن در برابر علیرضا افتخاری
تو مملکتی که همه چیش سیاسیه کیفیت کار نیست که باعث محبوبیت و معروفیته ،، کدوم یک از این خواننده ها کیفیت کار افتخاری یا اصفهانی رو داشتن و دارن؟ رانت و تبلیغات حرف اولو می زنه ، نه کیفیت آثار،، خواننده هایی مثل همایون و ساسی و تتلو یه مدت کوتاه با رانت و تبلیغات بالا میان دوروز دیگه هم فراموش می شن
دلیلش اینه که مشاور دارن مشاور هنر و آدم های که از لحاظ روانشناسی و جامعه شناسی پشت این موضوع هستش که خواننده های ایران به این موضوع اهمیت نمیدن فکر میکنن فقط باید شعر درست بخونن یا تیم قوی داشته باشن. باید بدونن این دوره متولدین چه زمانی هستن و چه درکی از / تو بیش کنی کم را از دل ببری غم را چه درکی. میتونن داشته باشن یارو میره تولد هرشب مهمونی میره انتظار داری افتخاری گوش بده تو مهمونی اینم از نظام ضعیف آموزش و‌پروش ماست که شجریان رو میگیرن. و امثال اینا میاد و بایدم بیاد
هنر اصالت دارد و ریشه وقتی کسی خواننده ای باشد که هنردر وجودش باشد اثرش ماندگار و مخاطب خودش را دارد و بنظر من اینکه الان افرادی پرمخاطب باشند که مخاطبینشان نوجوانان و جوانانی هستند که پراز احساس و هیجان است دلیل برعمق و اصالت کار خواننده نمیشود هیجانات زودگذرند وبه همین نسبت این مخاطبین هم گذرا .ماندگاری اثر مهم است
اصولاً در هر جامعه ای همه نوع صلیغه و همه نوع روحیات وجود داره ، شما هیچوقت نمیتونی بگی یه چیزی یا هنری پایان یافت ، مگه میشه؟ ببین الان خود شما هم بعضی از آهنگ های حتی قبل انقلاب و گوش میدی میگی : یادش به خیر عجب آهنگی بود ، و لذت میبرید و مهم همان لذت هست ، به نظر بنده وقتی کنار گذاشته میشن باید نسخه آپدیت شده ای ارائه کنند ، حتما شما می‌فرمایید که این نسخه تتلو هست که حتی شما این جرئت و نداری که آهنگ و با خانواده گوش کنی چرا که تماما فحش هست ، آیا شما طبق کپشن می‌فرمایید فرهنگ ما به لجن کشیده شده که الان دهه فحش هست؟ یا در مقابل مثلا آهنگ استاد افتخاری یا استاد اصفهانی و بزاری که روح و نوازش میده با خانواده گوش بدی ؟ برخلاف کپشن شما ، هنر تاریخ انقضا ندارد دوست عزیز
باهاتون موافقم ، به تازگی برخی خواننده های سنتی با پاپ خوان ها اجرای مشترک انجام داده اند. چهره های موسیقی سنتی برای دیده شدن چاره ای جز نزدیک شدن به پاپ ها ندارند. همان پاپ هایی که سالها خواننده های سنتی آنها راحرام زاده های موسیقی نامیده اند
آخه پفیوز تو علیرضا افتخاری رو داری با کی مقایسه می کنی.افتخاری نابغه ای بود که هیچ کس توان رقابت هنری رو با اون نداشت.وقتی افتخاری می خوند دیگران اصلا دیده نمی شدند.روی همین اصل بسیاری در کمین فرصت برای زمین زدنش بودند. نه با ابزار هنری بلکه با ارتجاع مدرن شبه روشنفکری…افتاااااااد?