سینماژورنال/حمید لازمی: “چشمان بزرگ” تیم برتون آخرین اثر این کارگردان، نشانه های عجیب و غریب فیلمهای قبلی اش را ندارد؛ جانی دپ هم ندارد.
به گزارش سینماژورنال این فیلم نه مالیخولیایی است، نه تاریک و دهشتناک، نه در دنیای مردگان غوطه می خورد و نه شخصیت های خاص دارد. حداقلش اینکه مثل “ماهی بزرگ” نور دارد.
یک فیلم سرراست و کلاسیک با موضوعی جذاب برگرفته از اتفاقی که گویا در عالم واقعیت هم رخ داده.
نقاشی خلاق که بازیچه می شود
داستان خانم نقاش خلاقی به نام “مارگارت”(با بازی امی آدامز) که از شوهرش جدا و در زندگی تازه اش با دخترش به کشیدن نقاشی می پردازد. مردی نقاش به نام “والتر”(با بازی کریستوف والتز) به او می پیوندد و با هم ازدواج می کنند و به نام فامیلی شوهر که “والتر کین” است نقاشی های مارگارت البته با چرب زبانی والتر فروش می رود.
چشمان بزرگ
نقاشی هایی متفاوت از دخترکانی چشم درشت و کم کم مارگارت می شود نقاش پشت پرده و همه والتر را اصل کاری می دانند و در آخر مشخص می شود والتر اصلا نقاش نیست و تنها سرمایه اش همان زبانی است که مخ زدن را به خوبی بلد است!!!
داستان تازه تیم برتون داستان آشنای غلبه زبان و خودنمایی بر هنر است. البته در آخر نمی شود همه بدی ها را هم به شوهر نسبت داد چون اگر چرب زبانی و روابط عمومی او هم نبود معلوم نبود چه می شدند این نقاشی ها ولی …
از “قهرمان” تا “شوخی”
سوء استفاده از دستاورد دیگری را در اثر شناخته شده “قهرمان” ساخته “استیون فریزر” دیده بودیم که البته در سینمای ایران هم همایون اسعدیان از روی آن فیلمی ساخت به نام “شوخی” ولی فیلم تیم برتون زاویه دیگری برای بیان این موضوع برگزیده است.
فیلم بازیهای حیرت انگیزی دارد؛ “کریستوف والتز” که در فیلمهای تارانتینو خوش درخشید و “امی آدامز” هر دو سنگ تمام گذاشته اند بخصوص آدامز که خجالتی بودن و نجابت نقش را با بازی خوبش القاء کرده است.
چشمان بزرگ
عاقبت دوست داشتنی جدایی؟
فقط مانده ایم که چرا این روایت کلاسیک دوست داشتنی چنان که باید مورد توجه قرار نگرفته؛ گویا از تیم برتون فقط سیاهی، مرگ و خوفناکی می خواهند که این فیلم را به اندازه خودش مطرح نکردند.
درباره سبک جدید کاری تیم برتون هم می توان این احتمال را مطرح کرد که این کارگردان شناخته شده بعد از جدایی از همگن خود “هلنا بونهم کارتر” از دنیای سابق دست کشیده و روندی متفاوت تر را در فیلمسازی تجربه خواهد کرد.
