سینماروزان/مهدی فلاح صابر: مجمع عمومی کانون کارگردانان سینمای ایران (انجمن صنفی کارفرمایی کارگردانان سینما ) برای انتخاب هیات مدیره جدید برگزار شد.

هیات رئیسه این مجمع عمومی علیرضا رئیسیان، همایون اسعدیان، محمدمهدی عسگرپور، محمدعلی نجفی و ستاره اسکندری بودند که در کنار نماینده وزارت کار مجمع عمومی را برگزار کردند.

در ابتدا تغییرات تعدادی از بندهای اساسنامه، انجام شد که با موافقت اکثریت اعضا روبرو شد و سپس محسن امیریوسفی، رئیس کانون کارگردانان گزارش هیات مدیره را قرائت کرد و وحید موسائیان گزارش خزانه دار و نادر مقدس گزارش بازرس را اعلام کردند که با موافقت مجمع عمومی روبرو شد.

پس از آن انتخابات هیات مدیره برگزار شد که در نتیجه آن محمدرضا عرب کارگردانی که در سال‌های اخیر درکنار پوران درخشنده تلاشهای زیادی برای کمک های صنفی-معیشتی به اهالی سینما کرده بود، بالاترین آرا را به دست آورد. محسن امیریوسفی، وحید موساییان، تهمینه میلانی، فریدون جیرانی و مازیار میری دیگر برندگانی بودند که بالای صد رأی آوردند.

نتایج نهایی انتخابات کانون کارگردانان به شرح ذیل است:

محمدرضا عرب  ۱۷۰ رای
محسن امیریوسفی  ۱۶۹ رای
وحید موسائیان  ۱۳۷ رای
تهمینه میلانی  ۱۳۵ رای
فریدون جیرانی  ۱۲۸ رای
مازیار میری   ۱۱۴ رای
مهدی جعفری  ۹۹ رای
آیدا پناهنده  ۸۸ رای
دانش اقباشاوی  ۶۸ رای
علی البدل ها:
سامان سالور  ۶۲ رای
قدرت الله صلح میرزائی  ۵۷ رای

بازرس:
نادر مقدس  ۱۰۸ رای
علی البدل بازرس:
اصغر نعیمی  ۵۵ رای

سینماروزان/مهدی فلاح: بیشتر از سه ماه بعد از حذف دولت اعتدال و روی کار آمدن دولت ابراهیم رئیسی رئیس کانون کارگردانان در نشستی با اعضای کانون به انتقاد از برخی رویه‌های غلط دولت قبل پرداخت.

محسن امیریوسفی رئیس کانون کارگردانان گفت: سال اول حضور ما در شورا یعنی سال ۹۷ صرف بحث وزارت کار و ثبت قانونی کانون کارگردانان سینما شد. سه مجمع عمومی برگزار و پس از موافقت مجمع تا اوایل سال ۹۸ تلاش کردیم بحث حقوقی کانون حل شود. کانون کارگردانان با تاریخچه ۳۲ ساله اعتبار خود را از اعضایش می گیرد، ولی با توجه به شرایط خانه سینما و رای مجمع عمومی باید جایگاه حقوقی هم می‌یافتیم و در نهایت به صورت انجمن کارفرمایی کارگردانان ثبت شدیم و این را مرهون اتحاد اعضای شورای مرکزی و اعضا هستیم.

وی افزود: از همان سال ۹۸ به دنبال برپایی این گردهمایی برای گپ و گفت شورا با اعضای جوان بودیم اما شیوع کرونا نزدیک به دو سال وقت ما را گرفت. خوشحالیم که در این مدت با تشکیل ستاد کرونا تا جای ممکن همراه دوستانی که درگیر کرونا می‌شدند بودیم و تاسف که عزیزانی را در کانون و صنوف دیگر از دست دادیم.

امیریوسفی با اشاره به برپایی مجدد شب‌های کارگردانان تصریح کرد: ما تلاش کردیم این شبها را از سالی یکبار به بزرگداشتهای ماهانه تبدیل کنیم تا یک بار طی مراسم بزرگداشتی که قرار است نوید یک شروع دوباره برای فیلمسازان قدیمی باشد از پیشکسوتان این عرصه تقدیر کنیم. از شورای مرکزی و وحید موسائیان دبیر این شب‌ها سپاسگزارم.

رئیس کانون کارگردانان درباره برخی مشکلات اخیر سینمای ایران گفت: در چند دهه اخیر بسیار تلاش شد که فیلمنامه‌نویسی را به سمت فیلمنامه‌های خنثی و عقیم ببرند و سینمائی بی فیلمنامه به وجود آورند، فضای نقد را هم توسط برخی منتقد-ماموران به سمت سینمایی بی منتقد یا کم منتقد هدایت کنند. از سوی دیگر با خلع سلاح شدن تهیه‌کنندگان و دوران جدید سرمایه سالاری با پولهای بادآورده رو به رو شدیم که در آینده ما را با سینمایی بدون تهیه‌کننده مواجه خواهد کرد.

وی ادامه داد: در دهه گذشته جریانی در وزارت ارشاد به کمک چند سرمایه گذار و چند تهیه کننده وابسته، ما را به سمت سینمای بدون کارگردان پیش می‌برد که علاقه‌مند به ناکارگردانان است. این یک اخطار جدی است. نسل قبل از انقلاب و دهه های شصت و هفتاد کارهای خود را کرده و همچنان فعالیت دارند و الگوی ما هستند اما مشکلات برای نسل جوان کارگردانان هیچ گاه به این حادی نبوده است. کسی با فیلم پرفروش مشکلی ندارد ولی در مملکت ما زمانی فیلم‌های «هامون»، «اجاره‌نشین ها»، «سگ‌کشی» و … از پرفروش‌ترین فیلم های سال بودند،  چه شد که تنها یک نگاه در سینمای اکران و مدیران ارشاد به وجود آمد؟ آیا فیلم‌های پرفروش امروزی که نیاز سینما هستند و فقط باید از یک طیف کمدی باشند و این غایت سینمای ماست؟! ما الگوها و اساتیدی مثل علی حاتمی، بهرام بیضایی، عباس کیارستمی، ناصر تقوایی، داریوش مهرجوئی و کیمیائی و … داشتیم که اگر امروز می خواستند همان فیلمهای درخشان را بسازند اجازه آن را پیدا نمی کردند نه توسط ارشاد نه توسط سرمایه گذاران. گویی تعامل دو طرفه میان ارشاد و سینماگران از بین رفته است در حالی که نقش ما کارگردانان در سینما فراتر از ساخت یک فیلم است و باید آینده‌ای بسازیم که در اختیار نسل جدید قرار گیرد. دیگر بحث مهم جوانان کارگردان، تلاش برای پیداکردن تهیه کننده یا تهیه کننده شدن آثار خودشان است که کانون تلاش می‌کند، در این زمینه دوستان اتحادیه تهیه کنندگان و نیز دوستان صنف تهیه کننده – کارگردانان به این مسیر باید کمک کنند.

امیریوسفی با بیان این که شورای مرکزی فعلی کانون تا بهار سال آینده به کار خود ادامه خواهد داد، گفت: در همین فرصت پیش رو هم تلاش می کنیم دیگر موانع را از سر راه کانون برداریم تا بستر بهتری برای شورای بعدی آماده گردد و خوشحال هستیم که در این مسیر جوانان کانون مثل همیشه همراه نسل پیشکسوت و میانسال کارگردانان در کنار صنف خود هستند. ما غیر از کارگردانی سینما یک وظیفه صنفی هم داریم که در سینمای ایران کمتر به آن توجه می‌شود. باید این بحث را جدی بگیریم و متحد با هم ، مطالبه داشته باشیم

امیریوسفی در پاسخ به تعیین صلاحیت کارگردانان اولی گفت: بحث تعیین صلاحیت کارگردانان اول از سوی شورای مرکزی پیشین و ظاهرا در اعتراض به موردی به وزارت ارشاد داده شده بود و این موضوع در ارشاد انجام می شد. اما پرسش اینجاست که در مقطع حساس کنونی آیا درست است که کانون این تعیین صلاحیت را انجام دهد و با وجود شرایط دشواری که فیلمسازان اول برای فراهم کردن سرمایه و … دارد مانعی برای کارگردان شود؟ ما تلاش کردیم این اتفاق رخ ندهد اما به هر حال همچنان بحث گرفتن تعیین صلاحیت کارگردانان اول از ارشاد در شورای مرکزی انجام می شود و نتیجه آن اطلاع رسانی خواهد شد.

امیریوسفی گفت: در دولت قبل تقاضای وام ۳۰۰ میلیونی با بهره چهاردرصد برای تجهیزات کارگردانان داشتیم ولی در یک سال گذشته به در بسته خوردیم و باید دست اندرکاران تازه سینما به سمت حل مشکلات معیشتی بدنه سینما و البته کارگردانان بروند.

محسن امیریوسفی تاکید کرد: با تعامل میان کانون و نمایندگان حاضر در شوراهای نظارتی سعی کردیم مشکلات بسیاری از آثار را حل کنیم. تنها موردی که در دولت قبل موفق به دریافت پروانه آن نشدیم، فیلمنامه آقای خسرو معصومی{شلیک به اسب لنگ/مرتبط با کولبران} بود که هنوز مصمم و پیگیر صدور آن هستیم.

سینماروزان: جدایی بودجه خوار بخش «بین الملل» از فجر و بریز و بپاش برای برگزاری محفلی که هیچ دستاورد شفافی در حوزه بین الملل برای سینمای ایران نداشته است زودتر از همه با انتقاد رسانه های مستقلی مواجه شد که هیچ گاه حاضر نشده‌اند بر سر مناقع سینمای ایران با چنین محافلی وارد معامله شوند.

به گزارش سینماروزان همین رسانه های مستقل بودند که به هنگام برپایی هر چهار دوره جداگانه محفل جهانی کوشیدند با زیر سوال بردن حجم بالای بریز و بپاش مالی و شیوع آقازادگی در این محفل و از آن سو نداشتن خروجی واضح جهانی، زیربنای برپایی آن را به چالش بکشند.

بعد از رسانه های مستقل کانون کارگردانان سینمای ایران بود که با صدور بیانیه ای از بیهوده بودن این جدایی بودجه خوار سخن گفت(اینجا را بخوانید) و حالا جامعه صنفی تهیه کنندگان به ریاست سیدضیاء هاشمی نیز با اشاره به بیانیه کانون کارگردانان خواستار بازگشت بخش «بین الملل» به جشنواره فجر شده است.

متن بیانیه جامعه صنفی تهیه کنندگان را بخوانید:

جامعه صنفى تهيه كنندگان سينماى ايران ضمن اعلام حمایت قاطع از خواست معقول و مشروع شوراى محترم و مركزى كانون كارگردانان اظهار مى دارد همان طور كه پيشتر از اين نيز در چند نوبت اظهار نارضايتى از جدايى بخش بين الملل از جشنواره فيلم فجر و آسيبهاى آن به سينماى مستقل به سمع مسئولين رسيده بود، از معاون محترم وزير و رئيس سازمان سينمايى ميخواهيم در اين خصوص با اهتمام ويژه و پويا با نظر مساعد به اين خواست پاسخ دهند تا بيش از اين شاهد لطمه هاى جبران نشدنى در اين بخش نباشيم.

سینماروزان: این روند طبیعی کار صنفی است؛ وقتی مدام صنف، بازیچه امیال شخصی حلقه بالادستی شود در نهایت روزی خواهد رسید که بدنه کنار هم قرار گرفته و علیه آن حلقه بشورد.

به گزارش سینماروزان انتخابات شورای مرکزی کانون کارگردانان خانه سینما نمونه ایست از همان شوریدگی!
پس از ۸سال هیچکدام از تمامیت خواهانی که در این سالها بر صدر کانون تکیه زده بودند، رای نیاوردند و به جایش جوانان و مستقلانی وارد شورای مرکزی شدند که هر چه ندارند انگیزه بالایی برای کار صنفی دارند.

حمید نعمت الله، رضا درميشيان، محسن اميريوسفي، پوران درخشنده، احمد اميني، مصطفی كيايي، خسرو معصومي، محمدرضا عرب و فرهاد مهران فر وارد شورای مرکزی کانون شدند و وحید موساييان و قدرت الله صلح ميرزايي نیز به عنوان اعضای علی البدل انتخاب شدند.

مهرداد خوشبخت بازرس اصلی شد و نادر مقدس بازرس علی البدل.

سینماروزان امیدوار است جوانانی همچون درمیشیان و امیریوسفی با قرارگیری کنار مستقلان مجربی نظیر خسرو معصومی و پوران درخشنده بعد از مدتها معنای واقعی کار صنفی برای بدنه را برای دیگر صنوف و در نهایت هیات مدیره خانه سینما صرف کنند.

سینماروزان: در روزهایی که مدیرعامل خانه سینما با در اختیار گرفتن دبیری شورایعالی تهیه کنندگان عملا 12شغله شده است اینکه خبر برسد برگزاری مجمع عمومی کانون کارگردانان که یکی از مهمترین صنوف خانه سینماست برای چهارمین بار به نتیجه نرسیده تراژیک است.

به گزارش سینماروزان کانون کارگردانان خانه سینما در ادوار گذشته اغلب یکی از قدرتمندترین صنوف بود و  نقش مهمی در تصمیم‌گیریهای بالادستی داشت اما تسویه حساب خودکامگان صنف با برخی از چهره‌های منتقد حیطه کارگردانی و عدم رغبت این چهره‌ها برای حضور در مجمع عمومی، موجب شده که برگزاری مجمع کانون کارگردانان برای چهارمین بار به جایی نرسد.

از چهار مجمع ناکام اخیر کانون کارگردانان، دو مجمع برای قانونی کردن آن از طریق وزارت کار بوده و دو مجمع برای انتخاب شورای مرکزی!! که سه مجمع اول به حد نضاب نرسیدند و در آخرین مجمع علیرغم حضور یک سوم اعضاء که خود مبین بی‌علاقگی بدنه کانون به مشارکت است، رأی‌گیری انجام نشده است!!!

مجمع کانون کارگردانان به جایی نمی‌رسد و فعالیتهای رفاهی خانه سینما به توزیع کارت بیمه تکمیلی شش ماه بعد از ثبت نام و دریافت وجه(!!) خلاصه شده و از آن سو مدام مواجهیم با مسئولیتهایی که به مدیرعامل خانه سینما و همسرشان می‌رسد.

در این شرایط کمترین واکنش راهبردی از اعضای هیأت مدیره خانه سینما شاهد نیستیم؛ همایون اسعدیان رییس هیأت مدیره مشغول سریال‌سازی برای تلویزیون است و علی قائم‌مقامی سخنگوی خانه سینما هم سرش گرم کانال تلگرامش شده که به اعتقاد «سینمامخاطب» پر شده از کپی-پیست مطالب رسانه‎های دیگر.

سینماروزان: مجمع عمومی کانون کارگردانان خانه سینما برای انتخاب شورای مرکزی و بازرسان به حد نصاب نرسید.

به گزارش سینماروزان خبر به حد نصاب نرسیدن مجمع عمومی تشکلهای زیرمجموعه خانه سینما خبر تازه ای نیست و در این سالها بارها مواجه بوده ایم با تشکلهایی که حلقه بالادستی مدام درباره صنفی بودنشان شعار میدهند اما مهمترین تجلیگاه فعالیت صنف که برگزاری مجمع است به دلیل عدم اقبال بدنه صنف به نتیجه نمی‌رسد.

درباره کانون کارگردانان این اولین بار نیست که مجمع به حد نصاب نمی رسد. در یک ماه گذشته این سومین بار است که مجمع عمومی کانون کارگردانان به حد نصاب نمی رسد؛ در دفعات قبل برگزاری مجمع برای بردن کانون زیرنظر وزارت کار به حد نصاب نرسید و حالا برای انتخاب شورای مرکزی!

به راستی چرا بدنه کارگردانان کمترین رغبتی برای حضور در این مجامع نشان نمی دهند؟ آیا اگر شورای مرکزی کانون کارگردانان در بزنگاههایی مانند توقیف فیلمهای مجوزدار توسط ارگانهایی مانند شهرداری و حوزه هنری یا قاچاق فیلمها همزمان با اکران آنها در شبکه زیرزمینی همراه بدنه صنف بود باز هم این همه بی‌توجهی نسبت به صنف را شاهد بودیم.

آیا اگر حلقه بالادستی کانون کارگردانان به فکر فعالیت صنفی واقعی و مثلا ارائه تسهیلات بیمه بیکاری به بدنه یا راه‌اندازی یک مرکز درمانی -ولو ابتدایی- برای اعضایش می‌رفت باز هم این بیخیالی نسبت به آینده صنف را شاهد بودیم؟

یادمان نمی‌رود وقتی بهار امسال سعید سهیلی در واکنش به انفعال خانه سینما نسبت به قاچاق فیلم پرفروش «گشت2» کارتهای صنفی‌اش و از جمله کارت کانون کارگردانان را آتش زد بسیاری از منسوبین به حلقه بالادستی صنف بر او خرده گرفتند و حتی همین کانون کارگردانان عضویت او در صنف را معلق کرد.

آیا خرده‌گیران آن روز و تعلیق کنندگان عضویت سهیلی، حالا و بعد از آن که می‌بینند صنف کارگردانان بعد از سه بار برگزاری مجمع به حد نصاب نمی‌رسد باز هم زبان به گلایه از سهیلی و امثال او خواهند گشود؟ یا آن که برای یک بار هم که شده سوزنی به خود می‌زنند و به فکر حل مشکلات بدنه صنف خواهند رفت؟

سینماروزان: بعد از آن که سعید سهیلی در اعتراض به انفعال خانه سینما نسبت به قاچاق «گشت2» کارتهای صنفی اش را آتش زد کانون کارگردانان خانه سینما عضویت وی را در این کانون ملغی اعلام کرد.

حالا سیدضیاء هاشمی تهیه کننده پیشکسوت و رییس جامعه صنفی تهیه کنندگان سینمای ایران در نامه ای که خطاب به حلثه مرکزی کانون کارگردانان نوشته از آنها پرسشهایی کلیدی را طرح کرده درباره ماجرای پیش آمده.

متن کامل نامه سیدضیاء هاشمی را بخوانید:

شوراى محترم و مرکزى کانون کارگردانان

درود و دوستى

درود و گلایه از سر برادرى

با عنایت به این مهم که لزوم تشکل صنف برای پیگیری مطالبات و دفاع از حقوق اعضاء مى باشد و کوشش در جهت استیفای حقوق و خواسته های مشروع و قانونی اعضاء و حمایت از آنها در بحران ها و شرایط خاص از اصول اصلى و بنیادین مجامع و کانون هاست حال بدون مقدمه و به دور از حاشیه ها مى خواهم ساده و بدون بزرگنمایی مسایل ایجاد شده، سوالاتى را مطرح نمایم که امید است با کمى تامل و تفکر به واقعیتى غیر قابل انکار که امروز شرح حال اکثریت قریب به اتفاق صنوف سینمایى و غیره سینمایى است پى ببریم شاید کمک کند به خود بیاییم و کمى منصف تر عمل کنیم.

از نظر شما دوستان گرامى با اینکه مى شد بدون سندیکا فعالیت کرد که خیلى هم میکنند؛

-چرا صنف شکل گرفت؟ عضویت در صنف به چه کار آید؟

– مطالبات صنوف از اعضاء خود چیست؟

– وظیفه صنف نسبت به اعضاء چیست؟

پاسخ این سوالات را براى خود بگویید و خود قضاوت کنید. زمانى که یکى از کارگردانان باسابقه و خوش نام سینماى ایران بر آشفته مى شود و براى حل مشکلى که براى فیلم و سرمایه شخصی اش بوجود آمده، درخواست کمک می کند اتفاقى نمى افتد! و براى نشان دادن شدت عصبانیّت خود اقدام به سوزاندن کارت صنفى مى کند ،به جاى عصبانیت متقابل و اعلام بیانیه تهدید و تعلیق ! بیایید کمى به عقب برگردیم ببینیم چه عاملی باعث شده که این عزیز دست به این اقدام زده ؟ ! شاید به زعم او آخرین کارى که می توانسته انجام دهد.

بیایید از ابتدا، عضویت ایشان را در صنف به خاطر آوریم ،ببینیم از روز اول تا امروز براى او چه کرده ایم و چه حقوقى را برایش قائل شده ایم. عضویت چه آورده ای برایش داشته که تعلیق ندارد؟

آیا اگر دیگر عزیزمان آقاى اصغر فرهادى و بعد ایشان آقاى کیایى و دیگران …که فیلم در حال اکرانشان به صورت قاچاق به بازار آمد اعتراض مى کردند باز هم بیانیه تعلیق روى میز بود ؟!

این دوستان که اصلا درخواست کمک نکردند و پیگرى و جلوگیرى از این پدیده شوم در هر صورت جزء وظایف صنف است. آیا هیچ نامه و بیانیه اى براى حمایت از اعضاء گرفتار این ماجرا صادره شده ؟! آیا کوچکترین جلسه اى از این بابت تشکیل گردیده و قدمى در جهت کمک برداشته شده است!؟

عصبانیت او به عنوان مال باخته منطق دارد اما عصبانیت صنف از چیست؟

عزیزان بهتر مى دانید و گفته شد وظیفه صنف دفاع تمام قد از اعضاء ومنافع آنهاست،صنف یعنى امنیت شغلى! امروز که سرمایه و حاصل تلاش یک فیلمساز به مخاطره افتاده به او حق مطالبه بدهیم، حق عصبانیت بدهیم، با اقدامى عاجل و شایسته به او آرامش و امنیت خاطر بدهیم نه اینکه ما نیز نمک بر زخم او بریزیم و از اقدام فورى خود در جهت تعلیق، خرسند و مسرور باشیم و انفعال صنف را در حمایت و پشتیبانى از او در زمان نیاز اینگونه جبران کنیم!

در طول تمام سالهاى عضویت براى سعید سهیلى که امروز او را معلق کرده ایم برایش چه کرده ایم و این تعلیق چه اثرى دارد؟ نتیجه اش چیست ؟ جز مکدر شدن  عضو کانون کارگردانان و ایجاد فضای بدون امنیت و بی ثبات برای کارگردانان دیگر.

برادران خوبم حل مشکل را اولویّت قرار دهیم که فرار به جلو همیشه قطع کننده روابط است.

تا دیر نشده باید به دنبال حل مشکل بود و از او دلجویى کرد و تنها این عمل شایسته صنفی است که خالق یک اثر است.

فعالیت صنفى دوستى ،صبر و درایت مى طلبد نه خشم و نفرت . همیشه باید فکر کرد شاید براى خودمان هم اتفاق بیافتد ، پس با دیگران همان کن که براى خویش می پسندى.

بزرگواران اگر بدنه سینما دست در دست و پشتوانه هم نباشند کسى از بیرون از سینما به هواخواهى مان برنمى تابد.

به امید همراهى و همدلى خانواده بزرگ سینماى ایران.

عزت‌تان مدام

سید ضیاء هاشمی

سینماژورنال: خانه سینما در دو سال اخیر بیشتر از آن که مرجعی باشد برای گردهمایی اهالی سینمایی که بسته شدن تنها نهاد صنفی خود را تاب نیاورده و سعی کردند در همه روزهای بسته شدن این نهاد کنار هم باقی بمانند تبدیل شده است به نهادی که اختلافات داخلی بدجوری به پیکره آن آسیب وارد کرده است.

به گزارش سینماژورنال منفعت طلبی معدودی از اعضای رده بالای این نهاد در طی سالیان گذشته و البته علاقه فراوان این عده برای امتداد حضور مستقیم یا غیرمستقیم خویش در کرسیهای بالای این نهاد موجب شده ورود نیروهای تازه به حلقه های مرکزی صنوف مختلف این نهاد تقریبا غیرممکن باشد و به این ترتیب پویایی که رمز اصلی هر نهاد صنفی است تقریبا از این مجموعه رخت بربندد.

اگر بخواهیم دستاورد چنین خط مشی ای را هم ارزیابی کنیم جز برگزاری جشنهای سالانه ای که البته هزینه‌زا هستند این روشهای تمامیت خواهانه کمترین نفعی به حال اهالی صنوف نداشته است و البته که اعضای صنوف سعی می کنند به طرق مختلف و از جمله عدم حضور در نشستهای مربوط به مجامع عمومی، اعتراض خویش را نشان دهند.

چرا اعضاء علاقه ای به شرکت در مجمع ندارند؟
چندی قبل این کم توجهی به مجمع عمومی را در صنفی موسوم به منتقدان خانه سینما دیدیم و اخیرا هم همین کم توجهی در صنف کارگردانان خانه سینما رخ داد.

کانون کارگردانان خانه سینما که اغلب به عنوان موتور محرکه خانه سینما از آن یاد می شد و البته که تصمیمات این کانون تأثیرگذاری مستقیمی بر سیاستهای کلی خانه سینما داشت شنبه گذشته در حالی مجمع عمومی خود را برگزار کرد که از میان بیش از 300 عضو با احتساب آنها که وکیل برخی از غایبان شده بودند فقط 70 نفر در مجمع حاضر شده بودند!! تازه از این رقم 70 هم حدود 13 نفر اعضای شورای مرکزی و بازرسان بودند.

آمار حاضران در مجمع عمومی صنفی که در همه سالهای اخیر بازوی اصلی تولید در سینمای ایران بوده و بسیاری از کارگردانان سرشناس ایرانی عضو آن هستند چه معنایی دارد جز آن که اعضاء علاقه ای به شرکت در مجمع عمومی نهاد صنفی خود ندارند؟

این عدم علاقه از کجا نشأت گرفته؟ مگر بخش عمده اعضای غایب همان هایی نیستند که در زمان تعطیلی خانه سینما و شکل گیری خانه سینمای شماره 2 همه تلاش خود را کردند تا در مذمت انحلال سخن گویند؟ پس چرا حالا دو سال بعد از بازگشایی مجدد خانه سینما این اعضاء حتی در مجمع عمومی صنف خود هم شرکت نمی کنند.

چرا اعضاء این قدر بی تفاوت شده اند
مگر نه اینکه در سالهای اخیر حرفه کارگردانی در ایران با مشکلات ریز و درشت بسیاری روبرو بوده که یکی از اصلی ترین راههای حل مشکلات توسل بر همین صنف است. پس چرا اعضای صنف این قدر بی تفاوت شده اند؟

پاسخ را باید در همان خط مشی نادرستی دانست که معدودی از وابستگان به حلقه های بالادستی خانه سینما درپیش گرفته اند؛ گروه بازی و نوچه پروری در راستای برخورداری الی الابد از مزایای مادی حضور در حلقه بالایی صنف، قبل از هر چیز اعضای مستقل را نسبت به صنف نومید می کند و البته که با نومیدی اعضای مستقل و انزوای آنان است که رفته رفته صنف هم مفهوم حقیقی خود را از دست می دهد.

وقتی صنف کار خود را درست انجام ندهد ارگان دولتی سینما وارد می شود
البته که این به حاشیه رفتن صنف هم سبب ساز آن می شود که مرجع دولتی سینما یعنی سازمان سینمایی چاره ای نداشته باشد جز آن که برای حل مشکلات صنفی سینماگران خود وارد عرصه شود.

همین چند روز پیش شورای حل اختلافی در سازمان سینمایی به راه افتاد که اصلی ترین هدف آن حل مشکلات حقوقی سینماگران با حضور نماینده ای از قوه قضاییه است. (اینجا و اینجا را بخوانید) اینکه چرا با وجود شورای داوری خانه سینما چنین شورایی راه افتاده را فقط و فقط باید به همان به حاشیه رفتن صنف نسبت داد.

این یک واقعیت است که حلقه های تصمیم گیرنده در خانه سینما نتوانسته اند یا شاید هم نخواسته اند حل مشکلات صنفی اعضاء را الویتی کنند بر مسئولیتهای خویش و نتیجه اش این شده که بدنه صنف مشکلات و درددلهای خود را به طور مستقیم با مسئولان دولتی سینما در میان گذاشته اند و این مسئولان هم بهترین چاره را این دانسته اند که شخصا وارد گود شده و به زعم خود برای حل مشکلات صنفی آستین بالا بزنند.

ای کاش بازگشایی خانه سینما مجالی می شد برای حل مشکلات صنفی
رییس سازمان سینمایی همه دو سال اخیر را صرف حمایت از خانه سینما کرد و تا توانست به این نهاد اعتبار بخشید اما مشکل اینجا بود که بالادستیهای این نهاد به جای اینکه این اعتبار را زمینه ای کنند برای دسته بندی مشکلات صنفی و برنامه ریزی برای حل این مشکلات همچنان درگیر تسلسلی بودند که یک طرفش مصاحبه برای زیر سوال بردن انحلال قبلی خانه سینما بود و طرف دیگرش دریافت کمکهای مالی برای برگزاری جشنها! طبیعی بود که این رویه چنان که باید مورد پسند سازمان سینمایی هم قرار نگیرد که به جای برداشتن حل مشکلات صنفی از دوش اعضاء مرتب با گلایه ها و انتقادات سینماگران از کم کاری صنوف مواجه بود.

شکی نباید داشت که اگر تزریق خون تازه به رگهای هیأت‌های مرکزی صنوف مختلف خانه سینما زودتر از اینها صورت می‌گرفت و البته مشکلات صنفی با دسته بندی به‌موقع در مسیر اصلاح قرار می گرفت کار به جایی نمی‌رسید که در یک مورد سازمان سینمایی برای حل مشکلات حقوقی سینماگران آستین بالا بزند.

این می‌تواند آغاز مسیری باشد که سازمان سینمایی برای حل مشکلات صنفی سینماگران خواهد پیمود و نتیجه طبیعی این مسیر در حاشیه قرار گرفتن بیشتر خانه سینما خواهد بود…

زمانی خانه سینما منحل شده بود ولی در کانون توجه قرار داشت و حالا دو سال از بازگشایی آن می‌گذرد و بلحاظ فعالیت صنفی، تقریبا به حاشیه رانده شده! چرایی این وضعیت پرسشی است که پاسخ آن فقط و فقط به آزمودن تجربیات منفعت طلبانه ای بازمیگردد که در سالهای اخیر در این تنها نهاد صنفی سینمای ایران رواج داشته است.