سینماروزان: فشارهای وارده بر سینماگران مستقل و بی تفاوتی مدیران صنفی-دولتی نسبت به این فشارها با فریادهای از ته دل یک سینماگر فعال در پشت صحنه سینمای ایران روبرو شده است.

رضا سخایی که در یک دهه و نیم اخیر به عنوان دستیار کارگردان و برنامه ریز در پروژه هایی مختلف از “ملاقات با طوطی” تا “هوو” و از “اشباح” تا “چه خوبه برگشتی” حضور داشته مدتهاست که به دنبال تولید فیلم اولش است ولی به دلایل مختلف که اصلی ترین آن،  عدم دریافت مجوز است، موفق به این کار نشده تا از ته دل فریاد زند علیه ظلم و بی عدالتی در سینما.

رضا سخایی بیان داشت: کاری با حکومت و سیاست ندارم و فقط از بی عدالتی حاکم بر سینما گلایه دارم.  فقط 30درصد تهیه کنندگان سینما حرفه ای و کاربلد هستند و 70 درصد بقیه نه سواد و نه تجربه تولید فیلم را ندارند.

سخایی ادامه داد: من و امثال من سالهاست دستیاری کرده ایم  ولی وزارت ارشاد بهمان مجوز کارگردانی نمیدهد مگر اینکه یک تهیه کننده معرفی کنیم! سراغ هر که برای تهیه میروم میگوید چقدر پول برای تولید میآوری؟ ؟ یعنی چه؟ یعنی هر که بتواند پول بیاورد میتواند کارگردان شود؟؟ کار به جایی رسیده که تهیه کننده فقط به فکر سهم خودش از سرمایه وارده به کار است و با سرنوشت فیلم هیچ کاری ندارد! خیلی زشت است که تهیه کننده به من میگوید n تومان بهم بده تا برایت پروانه بگیرم !!

سخایی افزود: چطور است که ارشاد در کارگردانی را باز کرده تا هر که پول دارد تبدیل شود به کارگردان؟؟ چرا در تهیه کنندگی را باز نمی گذارد تا لااقل آنها که مدتهاست تجربه دستیاری دارند بتوانند تهیه کننده فیلم خودشان باشند؟؟؟ تکلیف من که میخواهم با سرمایه محدود و بدون بازیگران گران فیلم بسازم چیست؟ چرا باید پول بدهم به فلان تهیه کننده تا برایم پروانه بگیرد؟؟ تهیه کننده باید به فکر توانایی کارگردان باشد نه سرمایه ای که کارگردان وارد کار میکند!!

این دستیار کارگردان باسابقه خاطرنشان ساخت: در مناسبات غلط مدیریتی، سینمای مستقل، فکر مستقل، شرافت مستقل و تعهد مستقل در حال از بین رفتن است. خجالت آور است که افرادی با جای مهر بر پیشانی، کارت تهیه کنندگی میگیرند و بودجه های ارگانی را می بلعند و پس از مدتی همان جای مهر را هم پاک میکنند! این تهیه کنندگان ریاکار به بهانه ارادت (!) بودجه های هنگفت میگیرند و بعد از مدتی هم نقش اپوزیسیون بازی میکنند! این یعنی انتهای ریاکاری! و متأسفانه معلوم نیست سر از کجا درخواهند آورد؟؟

رضا سخایی تاکید کرد: بچه های مستقل سینما نه پول میخواهند و نه رانت؛ فقط مجوز کار میخواهند. آقایان مدیر! اینکه هر که بتواند دو میلیارد پول بیاورد میتواند کارگردان شود آبروی سینما و تهیه کنندگی را برده و همین است که بیسوادی را در فیلمها رواج داده! به خدا خسته شدیم از این وضعیت؛ چرا آدمهای باسواد و توانمند نمیتوانند مجوز کار بگیرند!؟ چرا این شرایط مافیایی را تعدیل نمیکنید؟؟ چرا یک ارگان باید بیاید و با پول هنگفت مردم بیکار، ده فیلم ده فیلم تولید کند و بقیه باید بیکار بمانند تا بمیرند؟؟؟ چرا نیروهای مستعد و توانمند بدون حق حساب دادن به فلان تهیه کننده حتی نمیتوانند پروانه ساخت بگیرند؟؟ تا کی باید صبر کنیم تا اوضاع درست شود؟؟؟ تا کی باید صبر کرد؟؟؟؟

سینماروزان: روزنامه «کیهان» امروز ادعایی را درباره تولید آخرین فیلم بهرام بیضایی «وقتی همه خوابیم» با حمایت نهادهای امنیتی منتشر کرد.(اینجا را بخوانید)

به گزارش سینماروزان این ادعا در شرایطی طرح شد که چه زمان تولید و چه بعدتر این حضور سرمایه گذاری از بخش خصوصی به عنوان تأمین کننده اصلی بودجه این فیلم بود که مورد توجه قرار گرفته بود.

رضا داودنژاد مجری طرح «وقتی همه خوابیم» که شرایط حضور این سرمایه گذار جهت تولید فیلم را فراهم آورده بود با تکذیب ادعای روزنامه مذکور به سینماروزان گفت: آنچه درباره حمایت نهادهای امنیتی گفته اند بی اساس است. برای اینکه سرمایه گذار اصلی این فیلم شخصی حقیقی است به نام محمود شجاعی از دوستان نزدیک من. ایشان بیزنسمنی است که علاقه داشت به فعالیت در سینما و دقیقا 300 میلیون تومان پول برای این کار آماده کرده بود.

داودنژاد ادامه داد: من برای اینکه شرایط حضور وی در سینما را فراهم کنم او را نزد پدرم بردم و این پدرم بود که از ایشان پرسید علاقه دارد با بهرام بیضایی کار کند یا نه و دوستم که پیشتر با بیضایی آشنا بود ابراز علاقه کرد. خیلی زود شرایط همکاری پیش آمد و البته هم من و هم پدرم و هم بهرام بیضایی به ایشان قول دادیم که سرمایه اش هدر نخواهد رفت.

رضا داودنژاد درباره روند تولید این فیلم بیان داشت: «وقتی همه خوابیم» را با همان 300 میلیون کلید زدیم ولی هزینه تولید به دلیل تعدد لوکیشن و دکورهای خاصی که نیاز فیلمنامه بود کمی بیش از این مقدار شد و حدود 300 میلیون تومان کسری آوردیم. این کسری با قرض و چکهایی که پدر و بیضایی کشیدند تأمین شد.

این بازیگر که سابقه تهیه کنندگی هم دارد با اشاره به بازگشت سرمایه «وقتی همه خوابیم» به سینماروزان اظهار داشت: بهرام بیضایی مدام نگران بود که مبادا سرمایه این جوان بازنگردد و دائم هم پدر به ایشان می گفت چون نیت ات خیر است مطمئنا اتفاق بدی نمی‌افتد. خوشبختانه بعد از اکران در جشنواره فجر، فیلم توانست در نوروز روی پرده برود و اکرانی منطقی داشته باشد. در خردادماه هم نسخه خانگی فیلم عرضه شد که اقبال به آن مثبت بود و در نهایت نه تنها سرمایه محمود شجاعی بازگشت بلکه همه چکها هم پاس شد و مقداری سود هم برای سرمایه گذار باقی ماند.

رضا داودنژاد در پایان گفته های خود تأکید کرد: «وقتی همه خوابیم» محصول کاملا سینمای مستقل ایران است و کاملا در بخش خصوصی تولید شده است آن هم با بودجه ای حدودا 600 میلیون تومان.

رضا داودنژاد

سینماژورنال: تحریم برخی از فیلم‌های سینمایی، توسط حوزه هنری و نهایتا نمایش‌داده‌نشدنشان در سالن‌های زیرمجموعه‌اش، تبدیل به بحرانی شده که چندسالی است گریبان سینمای ایران را گرفته است.

به گزارش سینماژورنال علیرضا داوودنژاد، سینماگری که علاوه بر کارگردانی، تهیه‌کنندگی هم می‌کند و مستقیما با حساب‌وکتاب و اعداد و ارقام در سینما سروکار دارد، درباره اثر تخریبی این دست اقدامات به “شرق” می‌گوید: «سینما در ایران مشکلات زیادی دارد. یکی از مشکلاتش رابطه‌اش با نهادهای پیرامونی است، مثل رابطه‌اش با تلویزیون، با شهرداری، با حوزه هنری و… این مشکلات، باید هرچه‌زودتر در محکمه‌های قانونی رسیدگی و حل شود وگرنه سینمای ایران پا نمی‌گیرد و کمر راست نمی‌کند.»

داوودنژاد افزود: «اما در رابطه با تحریم حوزه هنری باید گفت اگر حوزه هنری هم مثل امام‌خمینی(ره) فکر می‌کند «بدترین فیلم ایرانی حتی از بهترین فیلم خارجی بهتر است»، پس باید مسائلش را با سینمای ایران حل کند».

اما در شرایطی که برخی از سینماگران ایده تحریم متقابل حوزه توسط سینماگران را مطرح کرده‌اند، داوودنژاد به تبعیت از رویدادهای اخیر عرصه دیپلماسی در ایران، ایده مذاکره را برای رفع تحریم، ارجح بر مقابله‌به‌مثل می‌داند و معتقد است: «با تحریم فیلم‌هایی توسط حوزه، تولید آن فیلم‌ها متوقف نمی‌شود. اگر سینماگران هم حوزه را تحریم کنند و نخواهند به آن فیلمی برای نمایش بدهند، این‌بار حوزه می‌تواند بگوید: “بدترین فیلم خارجی از بهترین فیلم ایرانی بهتر است” و فیلم‌های خارجی بیاورد و نمایش دهد و ضربه‌ای متقابل بر پیکره سینما وارد شود. »

وی ادامه داد: در نتیجه نه تحریم‌کردن حوزه توسط سینما و نه تحریم سینما توسط حوزه، هیچ مشکلی را حل نمی‌کند! تحریم هیچ‌یک از طرفین، به‌نفع سینما نیست، درحالی‌که  این دست تحریم‌ها می‌تواند در بازی‌های سیاسی منفعت داشته باشد. تحریم از جانب هیچ‌یک از این دو سو سودی برای سینما ندارد ولی برای گرایش‌های جناحی ممکن است سود داشته باشد».

در روزگاری که گفت‌وگو، به‌جای تحریم، ایده‌ای است که چهره‌ای دیگر از ایران و مناسبات بین‌المللی‌اش در سال اخیر نشان داده، طبق گفتار داوودنژاد، تبعیت از این الگو برای حل چالش‌های فرهنگی از جمله رابطه حوزه هنری و سینما، می‌تواند کلیدی باشد که یکی از قفل‌های کنونی عرصه سینما را می‌گشاید.