سینماروزان/مسعود احمدی: این روزها، گمانه زنی گسترده ای از حضور محمد خزاعی بر کرسی ریاست سینما طرح شده ولی هنوز معلوم نیست خزاعی بالاخره به سازمان می‌رود یا نه؟

به گزارش سینماروزان خزاعی از مدیران فرهنگی و تهیه‌کننده فیلم‌هایی در گونه‌های مختلف از “احضارشدگان”، “پشت پرده مه” و “برخورد خیلی نزدیک” تا “قلاده‌های طلا” و “به وقت شام” بوده است.

از خزاعی به عنوان جدی ترین و گزینه اصلی سکانداری سینمای دولت سیزدهم نام می‌برند در حالی که بر اساس شنیده‌های سینماروزان، وی به تازگی از سفر به سوریه و لبنان برگشته!!

ظاهرا خزاعی در تدارک تهیه یک پروژه بین المللی با محوریت مقاومت و بیداری اسلامی است و برای دیدار با رئوس یک موسسه هنری بین‌المللی به لبنان سفر کرده بود بلکه بتواند یک بار برای همیشه، قبل از تولید، شرایط عرضه گسترده فیلم در کشورهای مختلف را فراهم کند.

خزاعی در جریان برگزاری جشنواره فیلم‌ مقاومت تلاش زیادی کرده بود که با دعوت از سینماگران مطرح منطقه، شرایطی برای تولیدات مشترک استراتژیک را رقم زند و حالا خودش پیشقدم شده برای تولیدی مشترک با لبنان و سوریه.

اینکه بالاخره این تهیه کننده، ریاست سازمان سینمایی را می‌پذیرد یا به سمت تولید مشترک فیلمی استراتژیک مرتبط با مسائل روز منطقه می‌رود، مشخص نیست؟ آنچه مشخص است آن که خزاعی اگر وارد سازمان سینمایی شود بعید است مستقیما کار تولید را ادامه دهد و اگر تولید مشترک را برعهده گیرد، قید ریاست سینما را خواهد زد.

سینماژورنال: دارین حمزه بازیگر زن لبنانی جزو معدود چهره های خارجی است که در سینمای ایران حضوری نسبتا فعال و اثرگذار داشته است؛ اثرگذار از این جهت که اغلب مخاطبان یکی دو نقش وی مثلا کاراکترش در “کتاب قانون” را به یاد دارند.

به گزارش سینماژورنال اولین حضور دارین حمزه در سینمای ایران هم همین “کتاب قانون” بود؛ او هشت سال قبل برای بازی در این فیلم به ایران آمد و هرچند این فیلم بلحاظ مضمون با مشکلاتی در اکران مواجه شد اما بعد از روی پرده رفتن فیلم بود که به ناگاه نام دارین حمزه و لهجه خاصی که با آن فارسی حرف میزد مورد توجه قرار گرفت.

این حضور باعث شد دارین حمزه در سالهای بعد در یک سری دیگر از آثار سینما و تلویزیون ایران و از جمله “سی و سه روز”، “شکارچی شنبه، “فرشتگان قصاب” و “تولدی دیگر” ایفای نقش کند.

به تازگی فیلم گفتگویی از دارین حمزه منتشر شده که وی به صحبت کردن درباره حضور در پروژه های سینمایی و تلویزیونی ایران پرداخته است. وی آشنایی خود با سینمای ایران را زمانی دانسته که در لندن سینما می خوانده و در درس “سینمای جهان” با بخشی مواجه شده به نام “سینمای ایران”.

وی دلیل انتخاب خود برای بازی در “کتاب قانون” را این دانسته که صورتش هیچ جراحی زیبایی نداشته و عوامل فیلم دنبال بازیگری می گشته اند که صورتش طبیعی باشد.

تناقض موجود در مهمانی کارگردان

حمزه در بخشی از این گفتگو به بازگویی خاطره ای از شرکت در مهمانی یکی از کارگردانان ایرانی که با وی کار کرده است پرداخته است.

او با اشاره به اینکه در سینمای ایران می بایست پوشش متناسب را رعایت می کرده، از زمانی گفته که برای حضور در مهمانی یک کارگردان هم با همان پوششی که بیرون از آن استفاده می کرده حاضر شده!

حمزه با اشاره به اینکه کارگردان ایرانی مورد نظر شام خوشمزه ای را برایش تدارک دیده بود و وی نیز با پوشش کاملا پوشیده-مشابه پوششی که جلوی دوربین داشته-در مهمانی حاضر شد وقتی دید پوشش بانوان داخل خانه آزادانه است و خودش مانند پیرزنها لباس پوشیده دچار تعجب شده است.

حمزه درباره اینکه در خانه کدام کارگردان حاضر شده چیزی نگفته است؛

او تاكنون در آثار کارگردانانی همچون مازیار میری، داریوش فرهنگ، پرویز شیخ طادی، جمال شورجه و سهیل سلیمی بازي كرده است و به نظر ميرسد حالا با اين رعايت سرپوشي و كتمان احوالات شخصي ديگران كه به نوعي دوري جستن از حواشي محسوب مي شود، باز هم در سينماي ايران به فعاليت بيشتر بپردازد.

برای دیدن گفتگوی دارین حمزه اینجا را کلیک کنید.

سینماژورنال: در روزهایی که بخشی از اخبار همه روزه رسانه‌ها به مرور اتفاقاتی می‌گذرد که پیرامون داعش رخ می دهد تنها محصول سینمای ایران که به طور مستقیم ماهیتی ضدداعشی دارد نتوانسته روی پرده رود.

به گزارش سینماژورنال این فیلم “آوازهای سرزمین من” نام دارد که کار ساخت آن سال قبل و با همکاری عباس رافعی به عنوان کارگردان و امیرحسین شریفی به عنوان تهیه کننده انجام شد و حتی نسخه‌ای از آن برای حضور در جشنواره سی و سوم فیلم فجر هم ارسال شد اما نه تنها فیلم در جشنواره پذیرفته نشد که در طی حدودا یک سالی که از زمان تولید گذشته تهیه‌کننده نتوانسته شرایط اکران را فراهم کند.

“آوازهای سرزمین من” داستان قتل عام اهالی یک روستا در مرز سوریه و لبنان توسط داعش را به تصویر می‌کشد و البته حین طراحی فیلمنامه و سپس اجرا و حتی انتخاب بازیگران که کار که اغلب سوری هستند سعی شده است همه چیز به رئالیستی ترین شکل ممکن پیش برود.

مخاطبی که عطش فراوان برای دانستن درباره داعش دارد را از دیدن این فیلم محروم نکنید

اینکه در شرایط جهانی خاصی که در آن قرار داریم و در دورانی که عطش مخاطبان برای دانستن هر چه بیشتر درباره عقبه رفتارهای افراطی‌گری و بخصوص ریشه‌های داعش بیشتر از هر زمان دیگری است کمترین مجالی برلی اکران “آوازها…” فراهم نمی‌آید جای سوال دارد.

مگر نه اینکه مرتب کارگردانان خود را تشویق می کنیم دوربین هایشان را از چهاردیواری آپارتمان بیرون آورده و درباره اوضاع و احوال بیرونی و شرایط سیاسی-اجتماعی  تصویرسازی کنند پس چرا حداقل شرایط اکران برای یکی از آثاری که به نوبه خود سراغ این تصویرسازی رفته فراهم نمی‌شود؟

جالب است که شنیده‌هایی طرح شده مبنی بر اینکه مدیران رده بالای وزارت ارشاد هم فیلم را دیده‌اند و به نظرشان تصویرسازی اثر از تفکرات انحرافی داعش موجه بوده است و حتی دستورات مستقیمی به سازمان سینمایی ارائه شده مبنی بر فراهم آوردن شرایط اکران برای فیلم اما در شرایطی که کمتر از دو ماه تا جشنواره زمان باقی مانده هنوز این فیلم حتی نتوانسته در گروه آزاد روی پرده برود.

اگر چنین سوژه هایی ممنوعه هستند چرا پروانه ساخت دادید؟

مطمئنا تا زمانی که فیلم اکران نشده نمی توان درباره کیفیت آن صحبت کرد اما اینکه با تنها محصولات مرتبط با سوژه هایی استراتژیک چنین برخوردهایی می شود جای سوال دارد.

اگر چنین سوژه هایی جزو خطوط ممنوعه هستند و نباید وارد آنها شد در همان مرحله پروانه ساخت این مسأله را به تهیه کننده گوشزد کنند تا وقتش را تلف سوژه‌ای نکند که نمی‌تواند حتی در آستانه جشنواره هم آن را روی پرده بفرستد و اگر هم پروانه ساخت و سپس پروانه نمایش داده می شود شرایط حداقلی برای اکران را فراهم کنند.

در تنگنا قرار دادن آثاری با نگرشهای سیاسی-اجتماعی متفاوت فقط و فقط یک نتیجه دارد و آن هم سوق دادن سینماگران به سمت تولید آثاری با سوژه های مستعمل و هزاران بار تکرار شده که دوروبرمان به وفور یافت می شوند.