سینماروزان/محمد شاکری: 

+شروع محرک با ضرباهنگ مناسب

+گره رمانس را همان ابتدا می‌اندازد

–چرا نماهای میتینگ بنی صدر و درگیری ها را بازسازی نکرده؟ مستند که نمی‌بینیم! مثلا سینماست و آن هم درام سیاسی

-خدا باران را از سینمای ایران نگیرد که اگر نبود ایجاد حس و حال مصائبی بود جرّار

+بازی مجید پتکی در قامت #فخرالدین_رحیمی (؟) از سران حزب جمهوری؛ پتکی راحت و بی اضافه کاری بازی می‌کند و  همین بی‌ادا بودن باعث قدرنادیدگی شده

+تصویرسازی معقول از پوشش‌های مجاهدین از گاوداری تا تولیدی پوشاک و…

-دگرگونی یک‌شبه سمپات سازمان و بدل شدن به انسانی اخلاق‌مدار

-اکتی جز کبریت درآوردن و سیگار گیراندن ندارید؟

-بعد از یک ساعت و خرده‌ای تازه مادر نفوذی را در حد دو پلان می‌بینیم؛ کارکرد دراماتیکش چیست؟

–گرفتاری بیش از حد در مایه های ملودرام تلویزیونی

-دیالوگ‌نویسی سست تلویزیونی؛ نتیجه حضور یک فعال صدقسمتی‌های تلویزیون در قامت تهیه‌کننده؟ ای کاش تهیه‌کننده خبره سینما پای کار بود

—دیالوگ
— #بو آخرین چیزیه که آدم از یادش میره

—جوک
—مامور خبره سازمان از بالادست می‌پرسد در کاهها اسلحه جاسازی شده؟

—کاشت ناخن و مژه مصنوعی برای #لیلا_زارع

—پزشک مملکت، کل زندگی خصوصی را در دو دقیقه نزد بیمار نفوذی لو داد

—نیروی حراست حزب جمهوری به مانند نیروی اطلاعاتی درباره همه چیز با مافوق دیالوگ می‌کند

—پرسش اول و آخر

—چرا برای کاراکترسازی مجاهدین، قدری غور نمی‌کنند در زندگی خانوادگی آنها؟ و چکیده ای نمی‌گویند از چگونگی جدایی از خانواده و پیوستن به خانه تیمی؟ این گونه بهتر نمی‌شود معلولیت آنها را توجیه کرد؟

سینماروزان/هاتف مظفری: برخلاف نشیب سالهای پیشین حوزه هنری که بیش از تولید بر سالن‌سازی تاکید داشت، حوزه هنری امسال با دست پر به جشنواره فجر چهلم آمده است.

به گزارش سینماروزان حوزه هنری که در دهه‌های ابتدایی انقلاب اسلامی یکی از تولیدکنندگان مهم سینمای ایران بود در یک دهه اخیر از منظر کمی بسیار کم‌کار شده بود و هرچند هرازگاهی فیلم‌هایی ساختارشکن همچون “دیدن این فیلم جرم است” را ارائه می‌داد ولی از منظر تولید، کم‌کار بود.

امسال انگار اوضاع تغییر یافته و حوزه هنری با چهار فیلم مختلف در بخش مسابقه جشنواره فجر چهلم حضور یافته است. این چهار فیلم که عمدتا هم با کارگردانان جوان تولید شده از منظر ژانری، آثاری متنوع به شمار می‌روند.

“ضد” ساخته امیرعباس ربیعی یک تریلر سیاسی است که به مانند ساخته قبلی کارگردان به بحران‌های ابتدای انقلاب می‌پردازد. امیرعباس ربیعی پیشتر در “لباس شخصی” کوشیده بود ماجراهای حول حذف حزب توده از ساختار سیاسی ابتدای انقلاب را روایت کند و حالا در “ضد” به سراغ بخشی دیگر از فعالیت‌های چریکی ابتدای انقلاب رفته.

“صورت فلکی” به کارگردانی حسین دارابی یک درام اجتماعی از منظر داستانی ملتهب به نظر می‌رسد که از یک طرف ماهیت زنانه آن و از طرف دیگر ارتباطش با رخدادی تراژیک مرتبط با حذف‌های سیاسی دهه نود می‌تواند کنجکاوی‌برانگیز باشد. حسین دارابی پیشتر فیلم “مصلحت” را با آسیب‌شناسی صریح از جریان آقازادگی ساخته بود.

“دسته دختران” ساخته منیر قیدی از دیگر آثار حوزه در جشنواره امسال است‌. فیلمی که فارابی هم شریک تولید آن است و به مانند ساخته قبلی کارگردانش “ویلاییها” هم زنانه است و هم مرتبط با جنگ تحمیلی. “دسته دختران” از منظر تولید یک اثر بیگ‌پروداکشن جنگی به شمار می‌رود با قصه‌ای درباره ورود یک دسته دختر جوان به خط مقدم!

“شادوران” به کارگردانی حسین نمازی دیگر فیلمی است که حوزه با همراهی فارابی تولید کرده. “شادروان” یک فیلم شاداب خانوادگی است که در کنار طرح مصائب در تقابل با نگاه سیاه‌نمایان موسوم،  میخواهد به مشکلات بخندد؛ ترکیبی از یک فیلم اجتماعی تلخ با رگه های امیدبخش!

ورای انتخاب‌های هیات داوران، نقطه نظر مخاطبان نسبت به این چهار فیلم مهمتر از هر چیز دیگر است.
اینکه کدام یک از این چهار فیلم بتواند بیش از بقیه مورد توجه مخاطبان فجر چهلم قرار گرفته و در فهرست بالای آرای مخاطبان قرار گیرد را زمان مشخص خواهد کرد.
حوزه هنری بعد از یک دوره رکود بالاخره تلاشی داشته برای بازگشت به تنوع تولید دهه‌های ابتدایی انقلاب و باید دید این تنوع تولید به اقبال مخاطبان هم منجر خواهد شد؟