سینماروزان: بحث و ابرازنظر درباره ورود سرمایه‌های مشکوک به حیطه فرهنگ که از موسیقی تا سینما و شبکه خانگی و حتی هنرهای تجسمی -در بزنگاههایی همچون حراج‌های پرسروصدا- را دربرمی‌گیرد همچنان ادامه دارد و در شرایطی هستیم که برخی از سینماگران نیز به‌دنبال تطهیر این سرمایه‌های آلوده‌اند.

کیوان امجدیان در واکنش به عملیات تطهیر سرمایه‌های آلوده توسط برخی سینماگران در تسنیم نوشت: این پول‌های بادآورده طبیعتاً از جاهای دیگری غیر از سینما تحصیل می‌شود و همان‌ افراد ضمن مصونیتی که دارند آن را  به سینما و دیگر حوزه‌ها تقسیم می‌کنند. برخی در جهت انکار میزان زیاد این پول‌ها می‌گویند این پول‌ها مگر چقدر  است؟ ولی مهم، رقم نیست بلکه مهم، کارکرد فرهنگی است که هزاران تخلف دیگر را زیبا جلوه می‌دهد درست مثل سطل زباله‌ای که دورش، زرورق پیچیده‌اند. بماند که یک نفر هست که می‌تواند در سال دوازده فیلم سفارش دهد؛ برآورد برخی از آنان 12 تا 15 میلیارد تومان بوده است که برای یک فیلم رقم خیلی زیادی است، بعلاوه دو سه سریال 80 میلیادری سرجمع می‌شود 400 میلیارد تومان در سال!

امجدیان ادامه داد: اتفاقاً وقوع این موضوع در سینما برای آنان «بَد» هم نمی‌شود، چون هم جایگاه اجتماعی آنان بالاتر می‌رود، هم با هنرمندان عکس می‌گیرند و در میان مردم محبوب می‌شوند و هم پول را می‌شویند و به عنوان یک آدم فرهنگی در سینما شناخته می‌شوند و می‌توانند کار کنند.

امجدیان افزود: پولهای بادآورده در جای دیگری غیر از سینما تحصیل می‌شود و باید به ریشه آن حتماً رسیدگی شود اما در سینما نیز ورود کرده است و کافیست سرنخ‌ها را کنار هم قرار دهیم تا شاید به برخی سیاسیون با ژست‌های شکلاتی هم برسیم!!

امجدیان خاطرنشان ساخت: سینمای ما سینمای فقیری است. این سینما باید به نوعی وضعیت بهتری پیدا کند. ما داریم با هیچی فیلم می‌سازیم که یک دهم آن را فارابی و مرکز گسترش و جاهای دولتی-که وظیفه‌شان حمایت از سینماست- با صدقه و هزار منت می‌دهند و معلوم است که در ناکارآمدی چنین نهادهایی، صاحبان سرمایه‌های مشکوک ارج و قرب پیدا کنند.

امجدیان ادامه داد: بازیگری که فلان مقدار می‌گیرد و شاید امروز دستمزد آن به نظر بسیار زیاداست تا دوره‌ای برای او کفاف بدهد، بعد از مدت زمان دیگری که از اوج می‌افتد باید با داشته‌های قبلی خودش زندگی کند و بنابراین بدش نمی‌آید که در جوانی، به اندازه سالهای بیکاری پیری، درآمد داشته باشد. بنابراین اقتصاد سینمای ما فاصله بسیار زیادی تا نقطه مطلوبش دارد که باید اصلاح شود.

امجدیان تاکید کرد:  قطعاً پشت این پول‌ها و سرمایه‌گذاران مشکوک امضاهایی طلایی‌ یا شکلاتی است که کسی جرأت نمی‌کند بگوید چرا امضای او کمرنگ شده است؟ اینها افرادی‌اند که با پشتوانه آدم‌های قدرتمند سیاسی آمده‌اند، پولی که تحصیل شده است را در سینما می‌آورند و می‌شویند؛ مهم نیست چقدر پول آورده‌اند بلکه مهم آن است که هزاران میلیارد رانتخواری را به‌واسطه فعالیت فرهنگی کاور می‌کنند. سینماگران نیز به نوعی در این وسط گیر کرده‌اند که با توجه به فاصله سینما تا نقطه مطلوب و کمک دولت؛ پولی آمده است که امضای طلایی پشتش است، پس هنرمند هم می‌تواند این پول را بگیرد.

امجدیان افزود: درست است که در مقایسه با پول‌های بزرگ‌تر در این کشور سرمایه‌های مشکوک واریزی به سینما، رقمی شاید نباشد اما تمام این رقم مشکوک است و برای فردی که اولاً از او به عنوان اختلاس‌گر یاد نمی‌شود، دوم اینکه آدم‌هایی که این کار را می‌کنند با عزت در حال رفت و آمدند و مثل منی که به این جریان منتقدم مورد غضب قرار می‌گیرند؛ تازه می‌گویند که او(همان رانت خوار سرمایه گذار) کار فرهنگی هم انجام داده است.

این روزنامه‌نگار با نقد برخی که به‌دنبال پوشاندن فساد گسترده برخی پروژه‌ها هستند بیان داشت: برخی‌ که در حال انکار این موضوع‌اند وابسته به مفسدان‌اند و باید این را قبول کرد. تکرار بدیهیات به عنوان پیش‌فرض می‌تواند یک باور را جا بیندازد. زمانی که تکرار کنیم که پول‌شویی در سینما نیست آرام آرام برای بسیاری این باور صورت می‌گیرد که معلوم است که سینما به درد پول‌شویی نمی‌خورد زیرا اگر بخواهم پولشویی کنم برج می‌سازم تا اینکه بخواهم در سینما کار کنم. آنقدر تکرار می‌کنند تا این فرضیه رد شود و نتوانند برچسب اختلاس بر طرف بزنند و بعد هم پول‌شو برود در کنار محبوب‌ترین آدم‌ها و هنرمندان بایستد و عکس بگیرد. در حال حاضر برخی آنقدر از «انکار پول‌شویی» صحبت کرده‌اند که می‌گویند اگر  می‌خواهید این موضوع را دنبال کنید بروید سراغ رسانه‌ها که این یک آدرس کاملا انحرافی است و ناشی از خلاقیت پایین پیشکاران سرمایه‌گذاران مشکوک.

سینماروزان/مسعود احمدی: حتی اگر برخی از سینماگران و جریان‌های وابسته رسانه‌ای به دلیل منافع مالی حاضر نباشند وجود پول مشکوک و عوارض آن بر سینما را قبول کنند، بخش عمده‌ای از بدنه سینمای ایران به خاطر آسیب‌هایی که تزریق این پول‌ها به سینما به دنبال داشته است، خواستار برخورد با جریان ورود این سرمایه‌های مجهول‌الهویه شده‌اند. اکنون بحث اصلی در سینما این است که آیا قوه قضائیه باید برای پاکسازی سینما از پول‌های مشکوک ورود پیدا کند یا اینکه سینماگران خودشان به یک بلوغ فکری و انسجام برای مبارزه با پول‌های آلوده خواهند رسید؟؟؟

به گزارش سینماروزان محمد احمدی تهیه‌کننده سینما، درباره آسیب‌های ناشی از پول‌های مشکوک بر سینما می‌گوید: پول‌های مشکوک تاثیر بدی بر سینما دارد و این سرمایه‌ها که بی‌رویه توسط برخی سرمایه‌گذار‌ها به سینما آورده می‌شود، بیشترین ضرر را به جریان مستقل سینما وارد می‌کند.

احمدی می‌افزاید: بیشتر حجم پول مشکوک صرف جذب بازیگر می‌شود و همین پولهای مشکوک است که هزینه تولید را چند برابر میکند. آدم‌های خاص با این پول‌ها قرارداد‌هایی می‌بندند که بعد از آن تهیه‌کنندگان مستقل سینما توان انجام کار را از دست می‌دهند، زیرا بازیگری که دستمزدی بالاتر از حد خودش گرفته حاضر نیست دوباره با دستمزد عادی و عرف بازی کند.

تهیه‌کننده فیلم “به دنیا آمدن” با اشاره به اینکه بهتر است مبارزه با پول‌های مشکوک در سینما از خود سینماگران شروع شود تا نیازی به حضور قوه قضائیه نباشد، ادامه می‌دهد: سینماگران باید روی موضوع پول‌های مشکوک حساس شوند و کنترل این موضوع از طریق صنف سینمایی انجام شود. با این کار می‌شود جلوی ورود این گونه پول‌ها را گرفت.

احمدی در چرایی همکاری برخی تهیه کنندگان با سرمایه گذاران مشکوک ادامه می‌دهد: خیلی از تهیه‌کننده‌ها فکر می‌کنند فقط باید فیلمشان را بسازند و برای همان فیلم سرمایه جذب کنند، به همین دلیل با چنین سرمایه‌گذار‌هایی وارد مذاکره می‌شوند. تا زمانی که همبستگی میان تهیه‌کننده‌ها برای مبارزه با پول مشکوک به وجود نیاید، کاری از پیش نمی‌رود.

این تهیه‌کننده سینمای ایران پیشنهاد می‌کند: باید صنف سینمایی تصمیم بگیرد تا ضوابطی ایجاد شود که سرمایه ورودی به سینما از چه منبعی است و دستمزد‌های عوامل و بازیگران در چه حدی باشد و کسی هم از این حد متعارف دستمزد‌ها تخطی نکند.

احمدی تأکید می‌کند: باید قوانین سفت و سخت درباره دستمزد عوامل تصویب شود و اگر تهیه کنندگانی از این مقررات سرپیچی کنند، سینما باید برای آن‌ها مجازات در نظر بگیرد و حتی آن‌ها را ممنوع‌الفعالیت کند.

احمدی با اشاره به اینکه ورود پول‌های مشکوک باعث می‌شود تهیه‌کنندگان مستقل از سینما دور شوند، توضیح می‌دهد: با کم شدن تعداد تهیه‌کنندگان فعال بخش خصوصی، عده‌ای که هنوز می‌خواهند کار کنند، سراغ فیلم‌های کمدی ضعیف می‌روند.

سینماروزان: در سالهای اخیر با حضور سرمایه‌گزارانی در سینما و شبکه خانگی روبرو بوده‌ایم که سرمایه‌هایی هنگفت را برای تولید به کار می‌گیرند و در بسیاری از موارد هم پروژه‌هایشان دچار شکست مالی می‌شود اما همچنان به حیات در سینما ادامه داده و حتی از طریق صنوف سینمایی برایشان کارت تهیه کنندگی صادر می‌شود!

مشخص نبودن ریشه سرمایه‌های این قبیل افراد و باز شدن پای برخی از آنها به پرونده فسادهای اقتصادی کلان، سبب‌ساز آن شده که محمدهادی کریمی نویسنده-کارگردان مستقل سینمای ایران روی آنتن زنده «سینمامعیار» به انتقاد از این قبیل سرمایه‌گزاران بپردازد.

محمدهادی کریمی اظهار داشت: فضای مشوهی که این روزها در خصوص مسائل مالی سینما به وجود آمده است از یک طرف ناشی از سرمایه‌گذاریهایی است که از همان ابتدا مشخص است که برگشت سرمایه ای در کار نیست. گویی سرمایه‌گزاران از پیش به استقبال ضرر رفته اند و از طرف دیگر بلاتکلیفی افرادی است که هنوز برگه تبرئه آنها از پرونده سوءاستفاده های مالی صادر نشده است.

این کارگردان که سابقه بیش از دو دهه نویسندگی برای سینمای ایران را دارد و با اغلب تهیه‌کنندگان مطرح همکاری داشته ادامه داد: امیدوارم هرچه سریعتر پرونده‌های مرتبط با این سرمایه‌گزاران شفاف‌سازی شود و رأی بیگناهی این افراد صادر شود تا بخشی از این شائبه‌ها فروکش کند.

کریمی که سال قبل درام «کمدی انسانی» را روی پرده داشت که با فقط ۵سالن فول سانس، فروشی میلیاردی داشت افزود: آنهایی که خویشاوندی نزدیکی با مقامات دارند و سرمایه‌گزاری‌هایی می‌کنند که مقاصدی خارج از فیلمسازی را دنبال می کنند به دنبال تریبون های دیگری باشند و آنهایی که پرونده مفتوح قضایی دارند هر چه سریعتر تبرئه شوند یا تبرئه اگر شده‌اند توسط مراجع قضایی اعلام شود تا شاکله پاک سینما از هجوم طعن‌ها و لعن‌ها که به بهانه حضور این افراد صورت می گیرد، رهایی یابد.

کارگردان «برف روی شیروانی داغ» خاطرنشان ساخت: در حال حاضر مشکل مهمی که داریم پدیده تهیه‌کنندگان نوظهوری است که هدف آنها از تولید فیلم، تولید فیلم نیست و اهداف دیگری را مدنظر دارند و با عملکرد نادرست و در عین حال عامدانه خود هزینه تولید فیلم را بالا می‌برند چرا که صرفا به دنبال انحصاری کردن فیلمسازی هستند.