سینماژورنال: اینکه علیرغم توصیه های کارشناسان پزشکی مدیران رسانه ملی و دست اندرکاران تولید برنامه های نمایشی در سینما و تلویزیون چنان که باید به ایدز نپرداخته اند سوژه کمپینی است به نام “هنر+ایدز” که اخیرا برای پرداختن به چرایی کم کاری سینما و تلویزیون در حوزه مبتلایان به اچ.آی.وی راه اندازی شده است.

به گزارش سینماژورنال و به نقل از “سوره سینما” جبار آذین منتقد پیشکسوت و مدرس سینمای ایران از جمله حامیان این کمپین است. آذین با اشاره به افزایش مبتلایان به ایدز در سالهای اخیر گفت: پدیده ایدز امروزه به یک معضل جهانی تبدیل شده و آمارهای رسمی و غیررسمی گواه گسترش خزنده این بیماری در گوشه هایی از کشور است و همین گسترش است که ضرورت توجه همگانی و ملی را می طلبد. در همین راستا رسانه ها از جمله سینما و تلویزیون که وظیفه مهم اطلاع رسانی را برعهده دارند باید به موضوع ایدز ورود کنند و با تولید و ارائه برنامه های مدیریت شده و هدفمند در این عرصه به تکلیف و وظیفه ملی خود عمل نمایند.

آذین ادامه داد: غفلت از توجه به مسأله ایدز و مبتلایانش و جهالت فرهنگی و بهداشتی قشرهایی از مردم و بی توجهی به امور بیماران ایدزی و عدم اطلاع رسانی به موقع و کامل و عرضه خدمات فرهنگی در این حوزه از عوامل سبب ساز گسترش بیماری ایدز در جامعه است لذا صداوسیما باید با برنامه ریزی و آگاهی بخشی و استفاده از کارشناسان و برنامه سازان به مقوله ایدز توجه کرده و در راه گسترش آگاهی عمومی و بهداشت همگانی صبر و نقش مهم خود را ایفا کند.

*رسانه ملی فارغ از شعار به مسأله ایدز ورود کند

این منتقد خاطرنشان ساخت: وورد کارشناسانه رسانه ملی به این بحث باید فارغ از شعار و تولید و ارائه آثار سطحی و زودگذر باشد و علاوه بر کمیت در کیفیت برنامه ها هم نمود یابد. تهیه و تولید برنامه های تخصصی به ویژه سریالهای نمایشی و دعوت از اهالی پزشکان برای کمک به نگارش فیلمنامه های این آثار و انتقال صحیح تجربیات آنها از طریق این آثار روندی است که صداوسیما می تواند آن را دنبال کند.

آذین که از جمله بنیانگذاران انجمن منتقدان سینمای ایران است در ادامه گفتگوی خود با اشاره به اینکه ورود رسانه ملی به سوژه هایی مبتلابه نظیر اچ.آی.وی به مراتب بهتر از تولید برنامه های کپی کارانه است تأکید کرد: توجه و ورود به پردازش معضل ایدز که امری واجب است بسیار بهتر و تأثیرگذارتر از تولید آثار سطحی و ضعیف و غیرفرهنگی و کپی شده از روی برنامه ها و فیلمهای دست چندم خارجی است. رسانه ملی با توجه شایسته به مقوله ایدز می تواند دست کم به یکی از وظایف ملی-مردمی خود عمل نماید و با ارائه برنامه های مناسب زمینه ورود صاحبان علم و خرد و مسئولان فرهنگی-بهداشتی و مقامات کشوری را به این عرصه مهیا نماید تا گامهای ملی برای توجه ملی به موضوع ایدز جامه حقیقی به خود بپوشد.

*رسانه ملی منتظر نماند تا شبکه های ماهواره ای درباره ایدز محتوا تولید کنند

جبار آذین با انتقاد به جاماندگی سینما و تلویزیون از آنچه در جامعه می گذارد و سوءاستفاده شبکه های ماهواره‌ای از این ضعف بیان داشت: مدیران و مسئولان سینما و تلویزیون نباید منتظر بمانند تا رسانه های خارجی و بخصوص شبکه های فارسی زبان ماهواره ای نظیر جم به گونه ای که خود می‌خواهند به مسأله ایدز ورود کرده و سپس آنها تازه یادشان بیفتد در این زمینه محصول تولید کنند.

وی ادامه داد: بجایش بهتر است با یاری متخصصان و کارشناسان رسانه ملی و در کنارش سینمای ایران آغازگر و استمراردهنده تولیدات شاخص فرهنگی-هنری در زمینه اطلاع رسانی پیرامون وضعیت بیماران اچ.آی.وی باشند. اگر این اتفاق بیفتد قطعا در کاهش ابتلایان به این بیماری هم نقش مهمی خواهد داشت.

سینماژورنال: در میان کمپینهایی که در جهت حمایت از بیماران مختلف راه اندازی شده اند اخیرا کمپینی به نام “هنر+ایدز” هم راه اندازی شده که هدف اصلی اش را استفاده از زبان هنر و اهالی هنر برای کمک به مبتلایان به ایدز و پیشگیری از این بیماری قرار داده است.

به گزارش سینماژورنال این کمپین قصد دارد درباره چرایی عدم ارائه تصویری واقعی از ایدز و مصائب آن در عرصه های نمایشی ایران اطلاع رسانی کند.

*بیمارانی که با مشکلات فراوان روبرویند

رضا ایرانمنش بازیگر سینما و تلویزیون درباره چرایی عدم توجه کارگردانان سینما و تلویزیون به ساخت محصولاتی درباره بیماری ایدز به “برنا” گفت:  اول باید بگویم چون خودم در دوران جنگ شیمیایی شده ام و مرتب با عوارض این بیماری روبرویم می دانم بیماران لاعلاج چه دردسرهایی را متحمل می شوند و گاهی برایشان راه رفتن عادی هم چقدر مشکل ساز و پرخطر است. بیماران ایدز یا هپاتیت و ام.اس که بیماری شان در جمله خطرناکترین بیماری ها قرار دارد هم مرتب با مشکلات فراوان روبر هستند؛ از مشکلات مربوط به تأمین هزینه های درمان گرفته تا مشکلات مربوط به عدم آگاهی شهروندان با نوع بیماری آنها.

این بازیگر ادامه داد: متأسفانه سینما و تلویزیون ما جز کلیشه پردازی کاری با محوریت آشنا کردن مخاطبان با بیماری ایدز انجام نداده اند. البته در سینما آثاری مانند “شمعی در باد” را داشته ایم که در بخشی از آنها به این بیماری و سرنوشت بیماران آن پرداخته اند اما این گونه آثار هم بیشتر محصول خلاقیت ذهنی نویسندگان آنها بوده و به مانند جرقه هایی بوده اند که به جریان تبدیل نشده اند.

*در تصویرسازی زندگی بیماران اچ.آی.وی گرفتار سانسور می شویم

ایرانمنش که سابقه نویسندگی فیلمنامه و کارگردانی هم دارد در پاسخ به این سوال که آیا خودش هیچ گاه به دنبال آن نبوده که سوژه بیماران اچ.آی.وی را در دستور کار قرار دهد بیان داشت: ببینید اگر بخواهیم درباره بیماران ایدزی فیلم و سریال بسازیم سوژه زیاد است. کافیست یک صبح تا عصر به بیمارستان مبتلایان به اچ.آی.وی سری بزنیم و تا دلتان بخواهد داستانهای دراماتیک را ثبت کنیم که بار نمایشی دارند اما در تصویرسازی زندگی یک بیمار ایدزی قطعا باید منشأ ابتلا به ایدز را هم نشان داد که چون نمی توان در این باره صریح سخن گفت به سانسور دچار می شویم و در نهایت محصولی باقی می ماند الکن که نمی تواند توجه مخاطب را به خود جلب کند.

ایرانمنش که بخاطر بازی در درام جنگی “سجاده آتش” کاندیدای دریافت سیمرغ بلورین از جشنواره فیلم فجر بوده است خاطرنشان ساخت: ما سالهاست بازگویی شفاف خطرات روابط جنسی کنترل نشده را به خط قرمز رسانه های مختلف چه سینما چه تلویزیون چه تئاتر و حتی رادیو بدل کرده ایم. در صورتی که جوانان ما باید بدانند روابط بی قید و بند جنسی چه خطراتی را به دنبال دارد.

بازیگر مجموعه هایی چون “ستایش” و “داستان یک شهر” ادامه داد: مدیران سینما و تلویزیون ما باید در زمینه اطلاع رسانی درباره ایدز به کمک مدیران وزارت بهداشت بیایند. آنها باید خط قرمزهای دردسرسازی که در این باره ایجاد شده را بردارند و اتفاقا از فیملنامه هایی که با مضمون آشنایی جوانان و خانواده ها درباره منشأ ابتلا به اچ.آی.وی است استقبال کنند.

*زندگی دردناک دو بانویی که به دلیل عدم آگاهی گرفتار شده اند

این هنرمند جانباز 49 ساله با ذکر خاطره ای از یکی از همکاران فیلمساز خود گفت: همین چند وقت پیش یکی از دوستان فیلمساز طرحی را برایم فرستاد  درباره ابتلای دو خواهر جوان به ایدز از طریق همسران شان. دلیل اصلی این ابتلا هم عدم آشنایی آنها با روشهای پیشگیری از این بیماری بود و طرح چند صفحه ای این همکار هم قصد داشت در جهت افزایش آگاهی در این زمینه به پایان برسد.

وی ادامه داد: با این حال این طرح نتوانست از سد ممیزی رد شود در صورتی که هسته اصلی داستان برآمده از اتفاقی بود کاملا واقعی و دردناک بخصوص که هر دو خواهر مبتلا به ایدز باردار هم شده بودند و قطعا فرزندان شان هم ناقل اچ.آی.وی. بوده اند! سوال اینجاست چرا مدیران هنری اجازه نمی دهند سرنوشت دردناک این مبتلایان به ایدز تصویری شود؟

*لزوم تولید محصولات سینمایی و تلویزیونی در جهت پیشگیری از بیماری ایدز

رضا ایرانمنش در انتهای گفتگوی خود با مخاطب قرار دادن مدیران سینما و تلویزیون اظهار داشت: مدیران برای پیشگیری از شیوع ایدز هم که شده وظیفه دارند در زمینه تولید پروژه هایی واقعا حساب شده در زمینه این بیماری برنامه ریزی کنند.

وی تأکید کرد: مدیران فرهنگی از نمایش منشأ آلودگی به این ویروس نهراسند و اتفاقا یادشان بماند همین نمایش صریح است که می تواند مردمان را نسبت به این مسأله آگاه و هوشیار کند. مدیران فرهنگی از طرحهای سینمایی و تلویزیون با موضوع بیماران اچ.آی.وی حمایت کنند.

سینماژورنال: طبق آخرین آمار رسمی وزارت بهداشت آمار مبتلایان به ویروس اچ.آی.وی در ایران حدودا 30 هزار نفر می باشد و به لحاظ بازه سنی نیز سن ابتلا به ایدز در کشور ما مرتب در حال پایین آمدن است. تکان دهنده تر اما اینجاست که بازهم بنا به اعلام وزارت بهداشت بیشتر از دو برابر رقم مبتلایان به ایدز، به این ویروس مبتلایند اما خودشان از این مسأله آگاه نیستند.

به گزارش سینماژورنال در این شرایط یکی از وظایف اصلی هنر و بخصوص هنرهای نمایشی آن است که در قالب آثاری داستانی به آگاهی بخشی درباره این بیماری به مخاطبان بپردازند که کمپین “هنر+ایدز” با پیام مبتلایان به ایدز مجرم نیستند؛ این مفهومیست که هنر میتواند نشرش دهد ، فعالیت خود را آغاز کرده است.

کمپین “هنر+ایدز” که از نوروز 95 آغاز به کار کرده، کمپینی مردم‌نهاد است که می‌کوشد به نوبه خود زمینه ارتباط بیشتر میان اهالی هنر و مردمان در زمینه آگاهی بخشی پیرامون این بیماری را فراهم کند و به بررسی دلایل عدم استفاده کافی هنرهای نمایشی از سوژه های مرتبط با بیماران اچ.آی.وی بپردازد.

داریوش اسدزاده بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون ایران از نخستین هنرمندان ایرانی است که در این باره طرف گفتگو قرار گرفت.

اسدزاده که این روزها بیشتر مشغول نگارش کتبی درباره تاریخ تهران و تاریخ سینما در ایران است با بیان اینکه سینما و تلویزیون کار جدی درباره بیماران لاعلاج و از حمله بیماران اچ.آی.وی نکرده است بیان داشت: اطلاع رسانی کافی در این زمینه می توان سبب ساز آگاهی بیشتر مردمان از ابعاد این بیماری شده و به پیشگیری منطقی و شخصی بینجامد یعنی به جای اینکه فرد بعد از ابتلا به بیماری تحت پوشش گرفته شود با سرمایه گذاری در تولید آثار آگاهی بخش هنری می توان جلوی ابتلا به بیماری را گرفت.

*حتی فکر کردن به ایدز هم باعث ناراحتی است

بازیگر آثاری چون “خانه سبز” و “همه فرزندان من” ادامه داد: البته که حتی فکر کردن به ابتلا به بیماری نظیر ایدز آدمی را اذیت می کند بخصوص که در جامعه ما طوری عمل شده که حرف زدن در این باره هم با ابراز شرمندگی همراه است و دقیقا یکی از دلایلی که کارگردانان سینما و تلویزیون هم جرأت نزدیک شدن به چنین سوژه هایی را ندارند همین تابو شدن قضیه است.

اسدزاده با بیان اینکه همه انسانها بندگان خدایند و همه هم جایزالخطایند خاطرنشان ساخت: نباید فراموش کنیم که خداوند همیشه در توبه را حتی برای گناهکاران باز گذاشته است یعنی حتی آنها که از طریق انجام فعل گناه آلود به این بیماری مبتلا شده اند هم باز می توانند توبه کرده و از خدا طلب بخشش کنند. در مقابل بقیه انسانها هم باید تا می توانند به این همنوعان خود کمک کنند.

*سینما و تلویزیون ما در تصویرگری زندگی مبتلایان قوی عمل نکرده اند

این بازیگرپیشکسوت در بخش دیگری از گفتگوی خود به صراحت از کارگردانان سینمای ایران خواست به طور جدی تر بر روی سوژه بیماران لاعلاج کار کنند. وی گفت: مسأله بیماران لاعلاج و بیماران صعب العلاج از بیماران ام.اس گرفته تا بیماران هپاتیت و همین ایدز مسأله ای است که در دهه اخیر بیشتر درباره آنها شنیده ایم ولی به دلایل مختلف سینما و تلویزیون ما در تصویرگری زندگی مبتلایان به این بیماری قوی عمل نکرده اند.

*وظیفه دست اندرکاران سینما و تلویزیون است که به آگاهی بخشی درباره ایدز بپردازند

اسدزاده ادامه داد: چرا کارگردانان ما از تصویرسازی پیرامون بیماران اچ.آی.وی واهمه دارند؟ مگر نه اینکه یکی از فلسفه های هنر آگاهی بخشی به مخاطبان و آسیب شناسی است پس چرا در این باره هیچ کار قابل توجهی انجام نشده است.

این بازیگر در پایان گفته های خود با امیدواری نسبت به اینکه در سال پیش رو بیشتر از گذشته بر این موضوع تأکید شود اظهار داشت: امیدوارم همین گفته های ما تلنگری باشد برای دست اندرکاران سینما و تلویزیون که بیایند و به طور جدی تر درامهای مبتنی بر زندگیهای تراژیک مبتلایان به ایدز را که برخی از آنها هم بی کمترین آگاهی به این بیماری دچار شده اند تولید کنند و بگذارند جوانان و نوجوانان در این باره بیشتر بدانند تا درصد پیشگیری بالاتر برود.