سینماژورنال: داوود توحیدپرست کارگردان سینمای ایران که ساخت آثاری چون “شیرین قناری بود” و  “معصوم” را در کارنامه دارد به تازگی با انتشار نامه ای خطاب به وزیر امور خارجه ایران از سرنوشت تراژیکی گفته که خواهرزاده اش با آن مواجه شده است.

به گزارش سینماژورنال گویا خواهرزاده توحیدپرست به دنبال آن بوده که به طریق غیرقانونی از ترکیه به یونان برود که قایقی که وی در آن بوده چپ شده و البته حدود 20 نفر از حاضران این قایق مفقود می شوند!!!

توحیدپرست در نامه خود به وزیر امور خارجه از وی خواهش کرده برای مشخص شدن وضعیت زنده بودن یا مرگ خواهرزاده اش پیگیریهای لازم را انجام دهد.

سینماژورنال متن کامل نامه توحیدپرست را ارائه می دهد:

جناب آقای دکتر محمد جواد ظریف! لطفا کمک کنید!
آقای دکتر ظریف! مدت 10 روز است که خواهرزاده اینجانب (امین اکبری فرزند محمد و زرین تاج) همراه با حدود 80 نفر دیگر از ملیت های مختلف و به صورت غیرقانونی از جزیره بلدروم ترکیه قصد ورود به خاک یونان را داشته اند که متاسفانه در جزیره کالیمنوس مشکلی برای قایشان بوجود می آید و قایق چپ می شود و 35 نفر کشته می شوند و 25 نفر نجات می یابند و 20 نفر نیز مفقود می شوند…

برای فرار از بیکاری مهاجرت کرده
جناب آقای دکتر ظریف! خواهرزاده اینجانب از هر نظر جوان خوبی بوده و برای زندگی بهتر و فرار از بیکاری حاکم بر جامعه و کارکردن شرافتمندانه اقدام به این کار کرده و متاسفانه این اتفاق برایش افتاده و خانواده و مادرش را به شدت نگران کرده است… این جوان پدر ندارد و مادرش خون گریه می‌کند…

دستور دهید تا این ماجرا را پیگیری کنند
اینجانب به عنوان یک شهروند ایرانی و به عنوان هنرمندی که به شهادت مستندات رسانه ای به جناب دکتر روحانی رای داده ام و شما را هم یکی از وزیران زحمتکش و با لیاقت می دانم استدعا دارم که دستور بدهید تا دوستان خوبی مثل آقای عباس‌آبادی نماینده کنسولگری ایران در یونان این ماجرا را پیگیری کند تا تکلیف خواهرزاده من و سایر جوانان پناهجوی وطن معلوم بشود که آیا این جوان زنده است یا خیر… که البته از خداوند خوبی ها و مهربانی ها می خواهیم که به مادر این جوان رحم کند و این جوان سالم باشد…

داوود توحیدپرست

سینماژورنال: این دیگر به یک ژست برای گروهی از فیلمسازان ما بدل شده است؛ اینکه صبح تا شب را در شبکه های اجتماعی به نقد حمایت دولت و ارگانهای دولتی از پروژه های مختلف می پردازند و از آن سو بمحض اینکه می خواهند فیلمی را بسازند سراغ همین حمایتها می روند.

به گزارش سینماژورنال اینکه فیلمسازی کاملا در خدمت مفاهیم ارائه شده از سوی ارگانهای دولتی فیلمسازی کند و البته به این واسطه شکرگذار این ارگانها باشد به مراتب بهتر از آن است که از یک طرف ارگانهای دولتی را بخاطر ریشه هایی که در سینما دوانده اند نقد کند و از آن طرف برای ساخت یک پروژه معمولی هم که شده دست به دامن این ارگانها شود.

نمی شود هم زنگی بود و هم رومی

این یک واقعیت است که نمی شود هم زنگی بود و هم رومی. سینماگری که ادعای فرهنگ سازی دارد هم باید تکلیفش را مشخص کند. اگر حمایت دولتی از سینما را بد و آفت می داند خودش هم نباید سراغ آن برود و اگر هم این حمایت را درست می داند چه بهتر که از بامدادان تا شامگاهان در صفحه اجتماعیش به نقد این گونه حمایتها نپردازد.

کارگردانی که حمایت دولتی را آفت می داند اما خود به دنبال حمایت دولتی است

داوود توحیدپرست کارگردانی که سه فیلم نه چندان مطرح “معصوم”، “نامزد آمریکایی من” و “شیرین قناری بود” را در کارنامه دارد و البته به عنوان دستیار کارگردان در “اخراجیها” کنار مسعود ده نمکی انجام وظیفه می کرد، از جمله چهره هایی است که در صفحه اجتماعیش تا می تواند به نقد حمایتهای هنگفت ارگانهای دولتی از برخی سینماگران می پردازد.

این کارگردان اغلب سعی می کند در قامت یک منتقد به سیاستهای ناعادلانه ارگانهای سینمایی در تخصیص بودجه به فیلمسازان اشاراتی داشته باشد که در برخی موارد این اشارات کاملا هم درست است اما…

اما مشکل اینجاست که همین کارگردان وقتی بنا می شود فیلم تازه اش که “جت” نام دارد را بسازد در صفحه اجتماعیش از این می گوید که “اگر بنیاد فارابی به وی وام دهد” این فیلم را کلید خواهد زد.

این طوری نمی شود فرهنگ سازی کرد

تناقض را می بینید؟ کارگردانی که باید در اجتماع فرهنگ سازی کند خود نقض گفته هایش را به رخ می کشد. از یک طرف حمایتهای دولتی از فیلمسازان را نقد می کند و تخصیص بیت المال به گروهی فیلمساز خاص را به چالش می کشد و از آن طرف از فارابی می خواهد به او کمک مالی کند.

البته که وقتی این تناقض از سوی مخاطبان این فیلمساز به چالش کشیده می شود او در پاسخ از این می گوید که “بنیاد فارابی طبق قانون باید به فیلمهای دارای پروانه ساخت وام دهد.”

تکلیف را مشخص کنیم بهتر است

اینکه وظیفه ای بر دوش فارابی گذاشته شده که از فیلمسازان حمایت کند موضوع بحث ما نیست.

بحث بر سر این است که اگر با نفس حمایتهای دولتی و شبه دولتی از سینما موافق هستیم دیگر مرتب با ژستهای شبه روشنفکرانه به نقد این حمایتها نپردازیم و اگر هم بناست به نقد بپردازیم رک و راست قید چنین حمایتهایی را بزنیم.

این تناقضهای رفتاری فقط و فقط اعتباری که سینمای ایران نزد گروهی از مخاطبان دارد را از بین خواهد برد پس بیشتر مراقب رفتارهایمان باشیم.