پرسشهای یک رسانه فرهنگی پیرامون جشنواره‌ای موسوم به جهانی فجر⇐وظیفه برگزارکنندگان جشنواره‌های جهانی تأمین غذای مهمانان است یا رونمایی از محصولات دست اول جهانی؟/چرا رستوران جشنواره در اغلب ساعات روز بیشتر از نصف ظرفیت خود مهمان داشت اما سالنهای نمایش، با حداقل مخاطب روبرو بودند؟/چرا یک سوم شور و شوق بخش ملی در این جشنواره دیده نمی‌شد؟/اگر به اعتقاد برگزارکنندگان، این جشنواره «استاندارد» است چرا با جذب اسپانسر و بی‌نیاز از بودجه دولتی برگزار نمی‌شود؟
جهانی شدن به حرف نیست!
سومین تجربه برگزاری جداگانه بین الملل فجر با نام دهان پرکن «جهانی» هم نتوانسته توجیه گر این جدایی و البته بودجه میلیاردی باشد که صرف آن شده است. مشکل اصلی نه سازوکار برگزاری که اساسا فلسفه برگزاری است. جشنواره ها در همه جای دنیا اعتبار خود را از محصولات دست اولی می گیرند که در آنها رونمایی میشود و کنارش سینماگران مطرحی که به واسطه این آثار در جشنواره ها حاضر می شوند و این همان پاشنه آشیل جشنواره ایست موسوم به جهانی فجر.
این جشنواره در سه سال برگزاری جداگانه نتوانسته آثار دست اول خارجی را رونمایی کند و آثار ایرانی راه پیداکرده به جشنواره هم عموما محصولاتی هستند که به دلیل کیفیت پایین به بخش ملی راه پیدا نکرده اند!
همین امسال اگر سری به جشنواره می زدیم و حتی در روزهای تعطیل به سالنهای نمایش فیلمها می رفتیم بعید بود حتی یک سوم شور و شوقی را که مخاطبان برای بخش ملی نشان می دهند دیده باشیم.
سالنهای مختلف نمایش فیلم چه در بخش بازار و چه در بخشهای رقابتی با حداقل مخاطب به اکران فیلم می پرداختند و در نقطه مقابل فودکورت یا همان رستوران کاخ جشنواره در اغلب ساعات روز بیشتر از نصف ظرفیت خود مهمان داشت!
چرا؟ به دلیل پذیرایی رایگان از مهمانان و البته در ارقامی مختلف که از کف برای اهالی رسانه آغاز میشد و به سقف برای مدیران و مهمانان ویژه می رسید.
اما آیا وظیفه برگزارکنندگان جشنواره های جهانی تامین غذای مهمانان است یا رونمایی از محصولات بکر و دست اول جهانی؟ و آیا اگر پذیرایی رایگان از این جشنواره حذف می شد سالنهایش همین تعداد حداقلی مخاطب را داشت؟
مدیران و معاونان و مشاوران و البته دبیر جشنواره ای که نام جهانی را بر خود گذاشته در تمام روزهای برگزاری مدام بر الگوبرداری جشنواره از نمونه های مطرح خارجی تاکید کرده اند اما نمی گویند از چه چیز الگوبرداری کرده اند؟
آیا در جشنواره های مطرحی که مدعیان با بودجه های دولتی و برای الگوبرداری مهمانش میشوند هم سالنهای نمایش خالی است و فودکورت، پر؟ آیا در آن جشنواره ها هم محصولات پیشتر دیده شده و غیرمطرح عاملی می شوند برای صرف بودجه میلیاردی جشنواره؟
و آیا اصلا در آن جشنواره ها بریز و بپاش با بودجه های عمومی است که اسباب منت گذاری میشود یا برگزارکنندگان خود به سمت جذب اسپانسر و بی نیازی از دولت می روند؟
بعد از سه سال برگزاری هزینه زای بین الملل به صورت جدا از فجر و آن هم با حداقل مخاطب به نظر می رسد که وقتش است سازمان سینمایی فکری تازه برای این جشنواره نماید.
کسی نمی گوید جشنواره را منحل کنند. حداقلش این است که از برگزارکنندگان جشنواره که مدام بر استانداردهای آن تاکید میکنند خواسته شود که با تکیه بر همین استانداردها به جلب اسپانسر و برگزاری جشنواره مستقل از بودجه عمومی بپردازند! آیا ممکن است؟
اگر این جشنواره مخاطب داشته باشد قطع به یقین اسپانسر هم برای برگزاری پیدا خواهد کرد.