1

او که توهین می‌کند بیمار است⇔ خبرنگار عزیز و سالم! شما چرا تحقیر را تحمل می‌کنی؟!+فیلم

سینماروزان/حامد مظفری: توهین در هر شکلش بد است؛ به خصوص اگر از سوی بازیگر سریال مناسبتی رسانه ای باشد که سریالها و تاک شوهایش مدام میخواهند ملت را به سمت صرف مثل “ادب مرد به ز دولت اوست” ببرند!
بهناز جعفری بازیگری که نه یک سریال که دو سریال مناسبتی “زیر پای مادر” و “نفس” را که هر دو در میان مایگی مشترکند روی آنتن دارد، در نشست سریال اول علنا به خبرنگاری که دیالوگهای کپی کارانه سریال را نقد کرده توهین میکند و او را متهم میکند به خماری!!

این توهین اول نیست؛ پیشتر هم از لیلا حاتمی تا مانی حقیقی و لیلا اوتادی را داشتیم که لیچار بار خبرنگار کردند اما واکنش خبرنگارانی که طرف لیچار واقع شده اند، چیست؟

هیچ! اندکی تماشا و قدری غر و مجددا حضور در یک محفل توهین آمیز دیگر. چرا؟

اگر نگاهی به خبرنگاران همین محفل توهین آمیز اخیر بیندازیم حتی یک رسانه مستقل هم نمی بینیم؛ همه رسانه های ارگانی که از منتهی الیه چپ تا راست را دربرمی گیرد. از رسانه “الف” تا “ب” تا “پ” تا “ت” تا “شین” و “میم” همه مدام توهین می شنوند و مدام غر می زنند.

آیا نمی شد به جای این غرها برای یک بار که شده بلافاصله پس از توهین، محفل را ترک کنید تا درس ادبی شود برای نفر بعد!؟ او که خبرنگار رسانه متبوع صداوسیماست وظیفه سازمانی اش است که در چنین محفلی شرکت کند و تا انتها هم توهین را متحمل شود، شمایی که در رسانه ای وابسته به موسسه فرهنگی هنری شین مستقری چرا؟ شما که خبرنگار رسانه الفی چرا؟ رسانه “ت” که مدام توهینهای غربیون به واسطه برجام و 2030 را افشاگری میکند چرا خبرنگارش دربرابر چنین توهینی واکنش نشان نمی دهد؟ از همه بدتر بانی برگزاری محفل است که خود خبرنگار یک روزنامه سینمایی است! شما چرا فقط تماشا میکنی این بد و بیراه را؟

پی نوشت: درود بر خبرنگار رسانه ای مرتبط با پزشکی که در انفعال گریبانگیر دیگران، یک تنه نکته مهمی را به بهناز جعفری گوشزد کرد و آن هم اینکه بخشی از موقعیت کنونی اش را مرهون همین جماعتی است که به آنها توهین میکند.

برای دیدن فیلم ماوقع توهین اینجا را کلیک کنید.




پرسشی که با اطلاع‌رسانی درباره ۹۰ میلیون جایزه نقدی جشنواره سلامت پیش می‌آید؟⇐این جشنواره میلیونی است یا میلیاردی؟

سینماروزان/حامد مظفری: هرچند در سالهای اخیر جشنواره های فراوانی پا به عرصه حیات گذاشته اند که فلسفه برگزاری برخی از آنها هم زیر سوال است اما کمتر پیش آمده جشنواره ها فارغ از شفاف سازی بودجه ای درباره رقم جوایزی که به برگزیدگان خود میدهند اطلاع رسانی دقیق داشته باشند.

به گزارش سینماروزان جشنواره سلامت در دومین دوره برگزاری خود نیز به مانند دوره پیشین کوشیده در فراخوانی که برای حلب نظر فیلمسازان ارائه شده در کنار معرفی بخشهای مختلف و شرایط لازم برای جشنواره درباره مبلغ جوایز نقدی جشنواره هم اطلاع رسانی داشته باشد.

این جشنواره 4 بخش اصلی سینمایی، مستند، تلویزیونی و دانشجویی دارد که در هر بخش سه جایزه نقدی به همراه تندیس اهدا میشود.

در بخش سینمایی سه جایزه 12، 10 و 8 میلیون تومانی، در بخش تلویزیونی سه جایزه 10، 8 و 6 میلیونی، در بخش مستند هم به مانند بخش تلویزیونی سه جایزه 10، 8 و 6 میلیونی و در بخش دانشجویی هم سه جایزه 5، 4 و 3 میلیونی.

جمع این جوایز به عدد 90 میلیون تومان می رسد! آیا چنین رقمی برای برگزیدگان رقمی چشمگیر است؟

برای پاسخ به این سوال باید رجوع کرد به بودجه برگزاری جشنواره و اینکه چه هزینه ای برای برگزاری جشنواره صرف میشود؟

اگر با جشنواره میلیاردی روبرو باشیم طبیعی است که چنین رقمی چشمگیر نیست اما اگر با جشنواره ای در مقیاس چندصدمیلیونی روبرو باشیم آن گاه میتوان این رقم را منطقی دانست.

جشنواره سلامت میلیاردی است یا میلیونی؟




ادامه راه رییس معزول سینما و تلاشی دیگر برای افزدن بر دایره عریض و طویل کارمندان دولتی سینما؟⇐مدیرعامل فارابی از راه اندازی گروه سینمایی «کودک و نوجوان» خبر داد

سینماروزان/حامد مظفری: در حالی که گروه دولتی «هنروتجربه» که از دستاوردهای حجت ا.. ایوبی رییس معزول سینماست هم نتوانست در این سه سالی که راه افتاده مورد توجه مخاطبان قرار گیرد و جز تحمیل بودجه دستاورد موثر دیگری برای سینمای ایران نداشت حالا علیرضا تابش مدیرعامل فارابی ادعا کرده که بناست گروه سینمایی کودک و نوجوان هم راه بیفتد.

به گزارش سینماروزان علیرضا تابش در دیداری که با مدیر خاورمیانه و کشورهای آفریقایی شرکتی به نام «یونی فرنس» داشته با اشاره به ظرفیت گروه «هنر و تجربه» گفته است: در ادامه این روند، گروه  «سینمای کودک و نوجوان» نیز راه اندازی خواهد شد که بخش عمده ای از تولیدات سینمای ایران در این بخش به نمایش درخواهد آمد و درصدی نیز به نمایش فیلمهای رئال و انیمیشن خارجی ویژه گروه سنی کودک و نوجوان اختصاص می یابد.

اینکه منظور تابش خواهرزاده رییس دولت اصلاحات که با حداقل رزومه سینمایی تا مدیرعاملی یکی از مهمترین نهادهای سینمایی پیش رفته از «ظرفیت هنروتجربه» چیست را ما نمی دانیم اما در شرایطی که حتی تولیدات سالانه سینمای کودک و نوجوان آن قدر نبوده که مدیران بتوانند به طور سالانه برای آن جشنواره برگزار کنند، حرف زدن از راه اندازی گروه ویژه برای این نوع سینما فانتزی سازی است!

البته آن طور که تابش گفته درصدی از نمایش این گروه هم به اکران آثار رئال و انیمیشن خارجی اختصاص خواهد داشت! پرسش آنجاست در شرایطی که جدیدترین محصولات روز سینمای جهان نه فقط به صورت زیرنویس که به صورت دوبله شده از طریق شبکه قاچاق محصولات سینمایی در اینترنت و بعضا شبکه خانگی در حال توزیعند واقعا حرف زدن از اکران فیلم خارجی سخنی غیرمنطقی است.

اگر بناست به مانند تجربه هنروتجربه از طریق راه اندازی یک گروه ویژه کودک هم زمینه ای ایجاد شود برای ایجاد اشتغال گروهی از نزدیکان مدیریت سینمایی که هیچ اما اگر واقعا بناست کمکی شود به اکران آثار کودک بهترین روش ارائه تسهیلات اکران به شرکتهای پخش برای روی پرده فرستادن آثار مطرح سینمای کودک است.

همین حالا یک فیلم کودک با نام «مبارک» را روی پرده داریم که با پخش خوب حوزه هنری و تخصیص سالنهای مفید توانسته فروش خود را از 1.5 میلیارد هم عبور دهد. سال گذشته هم فیلمی کودک به نام «دزد و پری» را داشتیم که با پخش موثر رسانه فیلمسازان توانست فروشی میلیاردی داشته باشد. وقتی چنین تجربه های مفیدی جلوی رویمان است چرا اصرار داریم بودجه های سینمایی را تلف راه اندازی گروههای سینمایی بودجه خوار کنیم؟

از آن گذشته اصلی ترین زیرساخت برای راه اندازی یک گروه سینمایی داشتن تعدادی مفید از سالن سینماست. بنیاد سینمایی فارابی به غیر از سینما فرهنگ چه سینمای فعالی را دارد که بخواهد از آن برای راه اندازی یک گروه سینمایی استفاده کند. تشبث به سینماداران دیگر هم نتیجه ای ندارد جز همین اتفاقی که برای هنروتجربه افتاده! سینماداران قدرتمند همواره ترجیحشان این است که با پخش کنندگان مطرح کار کنند و البته آثاری را اکران کنند که مخاطب داشته باشند.

پس توصیه اصلی به تابش آن است که دوباره به مانند ایوبی معزول از سینما، چرخ را از نو اختراع نکند و به جای به کارگیری بودجه های دولتی در مسیر افزودن بر دایره عریض و طویل دولتی به فکر استفاده از تجربه پخش کنندگان مطرح برای کمک به آثار کودک باشد.

حامد مظفری
حامد مظفری




به همت مرکزی که بازیگران “اخراجیها” اساتید آن هستند⇐بیضایی هم جشنواره شد!!!

سینماروزان/حامد مظفری: در مملکت ما هر چه کم باشد جشنواره کم نیست. از در و دیوار جشنواره می بارد و بسیاری از این جشنواره ها هم مجالی هستند برای دریافت ردیف بودجه و احیانا اشتغالزایی برای برخی از پرسنل.

به گزارش سینماروزان بماند که در همین جریان اشتغالزایی هم مواردی مانند جشنواره خورشید پیش می آید که ماهها بعد از برگزاری همچنان برخی از دست اندرکاران درگیری های حقوقی بر سر دریافت حق الزحمه خود دارند.(اینجا و اینجا را بخوانید)

در این شرایط اینکه یک جشنواره جدید راه بیفتد چندان عجیب نیست آن هم جشنواره ای دانشگاهی که یکی از واحدهای دانشگاه جامع علمی-کاربردی آن را راه بیندازد اما اینکه برای نامگذاری این جشنواره از بهرام بیضایی مایه گذاشته شود عجیب است.

این اتفاق در یکی از مراکز دانشگاه علمی-کاربردی رخ داده است و جشنواره ای به نام بیضایی راه افتاده است؛ جشنواره ای که پسوند “ملی” را هم ضمیمه خود کرده است.

“جشنواره ملی تئاتر بیضایی” بناست 5 دی ماه همزمان با زادروز بهرام بیضایی برگزار شود آن هم در. مرکز 46 دانشگاه علمی-کاربردی.

اگر می خواهید با مرکز 46 دانشگاه علمی-کاربردی آشنا شوید باید قبلتر از هر چیز به سراغ اساتید آن برویم؛ اساتیدی که در میان آنها نام مجید قناد مجری و تهیه کننده برنامه هایی همچون “فتیله جمعه تعطیله” و “جمعه به جمعه خونه به خونه” و همچنین شهره لرستانی و عبدالرضا اکبری از بازیگران کمدی “اخراجیها” به چشم می خورد.

 طبق ادعای برگزارکنندگان این جشنواره، هدف از برگزاری “یادمانی از استاد بهرام بیضایی به پاس شش دهه فعالیت مستمر و درخشان در عرصه هنرهای نمایشی با شناسایی و معرفی ظرفیت درام در آثار وی به نسل امروز دانشگاهی و شناسایی استعدادها و تشویق هنرمندان جوان برای شکوفایی هرچه‌بیشتر آنان” است!!!

هدفی که در لفظ به شدت متعالی است اما اولا در عمل مشخص نیست چه حاصلی به دنبال داشته باشد و ثانیا معلوم نیست که چرا برای برآورده شدن این هدف تصمیم به راه اندازی جشنواره گرفته شده است؟ آیا بهترین روش برای شناساندن امثال بیضایی به جوانان برگزاری جشنواره است؟ آن هم جشنواره های دانشجویی؟

از اینها گذشته مشخص نیست که آیا بهرام بیضایی با برگزاری چنین جشنواره ای موافق است و آیا اصلا خبر دارد که یک واحد از دانشگاهی که قدمت آن به دهه هفتاد می رسد و از منظر سختگیری در جذب دانشجو چند پله پایین تر از دانشگاههای آزاد، دولتی و حتی پیام نور است بناست جشنواره ای به نام او برگزار کند؟

بهرام بیضایی
بهرام بیضایی



آقای ایوبی! آن “۱۲” نوش جان تان ولی چرا هنروتجربه را به حساب نیاوردید؟

سینماروزان/حامد مظفری: حجت ا.. ایوبی رییس سازمان سینمایی شنبه شب و در برنامه زنده “متن حاشیه” با موضوع بررسی سرنوشت بازیگران ایرانی پیوسته به شبکه جم، آماری از هنرمندان نادم از همکاری با این شبکه اعلام کرد.

به گزارش سینماروزان ایوبی گفت: تا امروز حدود ۱۲ نفر از افرادی که به این شبکه پیوسته بودند بازگشتند و اظهار ندامت کرده‌اند.

البته رییس سازمان سینمایی نگفتند که این عدد 12 را از کجا آورده اند و اصلا این 12 نفر چه کسانی هستند؟

کلی گویی هایی که ایشان به آن شهره اند اجازه آن را هم نمی دهد که بهشان بخاطر ذکر ادعایی بی سند خرده گرفت اما از آنجا که بر یک مدیر فرنگ رفته واجب است لااقل حق مولف را رعایت کند بد نبود ایشان صداقت داشت و می گفت این 12 از کجا آمده است.

سبنماروزان در روزهای گذشته دو گزارش از همکاران تعدیل وضعیت شده جم ارائه کرد؛ در گزارش اول نام 5 نفر بعنی سعید ابراهیمی فر و عباس مرادیان(کارگردان)، میثم لهاک و مهسا کرمی(بازیگران سریال “رولت”) و بهارک فرامرزی دستیار کارگردان آمده بود.(اینجا را بخوانید)
در گزارش دوم هم نام 7 نفر به نامهای هرمز سیرتی بازیگر سریال “شهر قشنگ”، ماریا کریمی بازیگر و دوبلور، محمدرضا کریمیان بازیگر، ادریس بهرامی بازیگر و دوبلور ، مجتبی شمس بازیگر و دوبلور ، ماهور بساکی بازیگر و  آتنا محمودی برنامه ریز و دستیار کارگردان آمده بود.(اینجا را بخوانید)

متن گزارش را کامل نخوانده اید

به همین سادگی جناب ایوبی متن گزارشهای سینماروزان را کنار هم گذاشته و با جمع کردن 5 و 7 به عدد 12 رسیده است.
فارغ از زیرپا رفتن حق مولف در این ماجرا جناب ایوبی یک گاف دیگر هم داده اند و آن هم اینکه متن گزارشها را کامل نخوانده اند چون هر دو گزارش فقط ناظر بر نام بردن از تعدادی از تعدیل شدگان بوده است و نه همه آنها و نعداد تبدیل وضعیت شدگان از قراردادی به پروژه ای بیشتر از 12 است!!!

فعال هنروتجربه را به حساب نیاورده اید!

جدا از این گرته برداری بی ذکر منبع، ایوبی در جایی از برنامه موردنظر گفته اند: تمام افرادی که رفتند عوامل و بازیگران شناخته شده ای در سینما نبودند بلکه در شبکه خانگی یا تلویزیون فعالیت داشتند.
جناب ایوبی انگار یادشان رفته سعید ابراهیمی فر محصول بارز سینمای گلخانه ای دهه 60 نیز در میان مهاجران به جم جای داشته است.
ایشان حتی اگر به دلیل کم تجربگی در مدیریت سینمایی از عقبه چهره ها اطلاع ندارند از اوضاع و احوال گروه دولتی هنروتجربه که مدام به آن بالیده اند که باید خبر داشته باشند. سعید ابراهیمی فر در مهمترین فیلم این گروه یعنی “ماهی و گربه” بازی داشت ضمن اینکه در فیلمی دیگر باز هم از محصولات این گروه به نام “جینگو” ایفای نقش کرده بود و البته فیلمی به کارگردانی او با نام “مواجهه” نیز در مسیر اکران هنروتجربه ایست و جالبتر اینکه ایرج تقی پور تهیه کننده این فیلم خود در شورای سیاستگذاری گروه دولتی هنروتجربه قرار دارد!
با این اوصاف آیا ابراهیمی فر باز هم عامل شناخته شده ای در سینما محسوب نمی شود؟؟؟

حجت ا.. ایوبی
حجت ا.. ایوبی



یک عاشورای دیگر رفت و تکلیف “رستاخیز” روشن نشد

 سینماروزان/حامد مظفری: فقط می توان تاسف خورد به خاطر فرصتهایی که سینمای ایران در ماه محرم از کف می دهد.

به گزارش سینماروزان وقتی هفت سال قبل احمدرضا درویش تصمیم گرفت درام تاریخی-عاشورایی “رستاخیز” را بسازد بسیاری خوش بین بودند به اینکه سالها بعد از “سفیر” و “روز واقعه” فیلمی دیگر تولید خواهد شد که خلا آثار عاشورایی سینمای ایران را پوشش دهد.

عجیب اما اینجاست که سه سال بعد از رونمایی “رستاخیز” در جشنواره فجر و دریافت 8 سیمرغ و علیرغم داشتن پروانه نمایش، این فیلم جز اکرانی چندساعته در سال گذشته که خیلی زود به توقیف کشیده شد و برخی علت آن را نمایش چهره ابوالفضل عباس(ع) دانستند و برخی نیز جلوگیری از ایجاد اختلال در جشن هسته ای(!!!) هنوز نتوانسته در تیررس نگاه مخاطبان قرار گیرد. چرا؟؟؟

توقیف فیلم مجوزدار “رستاخیز” به شکایت عوامل فیلم در دیوان عدالت اداری منجر شد و البته بعد از این شکایت، هم وزیر ارشاد و هم رییس سازمان سینمایی از بلامانع بودن اکران فیلم حتی با نمایش چهره ابوالفضل(ع) که -نقش اش توسط جوانی خوش سیما به نام بهادر زمانی ایفا شده- حرف زدند ولی عاشورای 1395 هم گذشت و تکلیف اکران “رستاخیز” روشن نشد…

رستاخیز
رستاخیز



سست، بی‌تعلیق، خنده‌دار و دروغی به نام “ضدّغیرت بودن” که کمکی است به بالا رفتن فروش “فروشنده”!

سینماژورنال/حامد مظفری: آیا اصغر فرهادی می تواند زیربنای تولید یک کمدی بفروش باشد؟

سابقه ای که از او در “دایره زنگی” به خاطر داریم می‌گوید بله!
اما اگر ظرف زمانی که او در آن قرار گرفته را رصد کنیم باید بگوییم، خیر! فرهادی بعد از اسکاری که برای “جدایی…” گرفته محال است جرأت کند اله‌مانهای آشنای سینمای مینی مالیستی تلخ نمایانه خود را رها کرده و یک کمدی مفرح بسازد.
با این حساب “فروشنده” باید یک محصول جدی و البته تنش آلود باشد؟
خیر!
“فروشنده” برای مخاطبی آشنا با سینمای فرهادی، یک فیلم مفرح و البته خنده‌دار است.
منهای سکانسهایی که در کلاس درس و به هنگام روخوانی “گاو” یا در سالن نمایش “گاو” می گذرد و البته ذاتا دارای موقعیت کمیک است، فیلم برای این ساخته نشده که فرح‌بخش(!) یا خنده‌دار باشد اما تلاش بیش از حد فیلمساز برای تصویرسازی موقعیتهای بحرانی چون زیربنای متنی محکم نداشته به جای ایجاد التهاب، می‌خنداند.
این خود یک نتیجه محافظه کاری فیلمسازی است که پیمودن مسیرهای تجربه شده قبلی را به تجربه فضای جدید ترجیح می دهد و می کوشد آدمها و موقعیتهایی را برای روایت انتخاب کند که پیشتر در “جدایی…” و تا حدی “چهارشنبه سوری” با آنها روبرو بودیم.
همین می شود که برای مخاطبی که برای تماشای یک تجربه جدید به سینما آمده جای جای فیلم پر می شود از دیالوگها و نماهایی کاملا جدی که خنده آور هستند.

لبخندهایی که حاصل سست بودن زیربنای درام است

از همان ابتدای فیلم و ریزش نمادگرایانه ساختمان و کمک مرد اول فیلم “عماد” به بیماری محتضر به نام “حسین” که لباسی سبزرنگ به تن دارد(!) تا این دیالوگ عماد که از آرزویش برای لودر انداختن زیر شهر و از نو ساختن آن می گوید و حتی پاسخ بابک که از انجام پیشتر چنین تجربه ای می گوید؛ این لبخند است که بر لب مخاطبان می نشیند.
از نماهای ماکارونی خوران عماد و رعنا بعد از گره اصلی و طعنه های خاله زنک مابآنه همسایه ها و “مرتیکه هرزه” خطاب کردن بابک از سوی عماد تا رفتار پیرمرد متعرض، بازجویی عماد از پیرمرد و حتی رفتار همسر پیرمرد و “عزیز جون” گفتنش این کمدی ناخواسته است که شکل می گیرد.
چرا؟
به یک دلیل مهم و آن هم سست بودن زیربنای درام و به خصوص ابلهانه بودن گره اندازی اصلی و در کنارش تلاش برای حرکت آرام و بر مدار دنیای خاکستری تجربیات موفق پیشین.
به این موقعیتها می خندیم چون گره فیلم با حداقل ظرافت انداخته شده و پیامدهای پس از گره هم بی کمترین آشنایی زدایی و تعلیق پیش می‌رود.
دست فیلمساز را خوانده ایم و می دانیم که نه پرسوناژهای تازه ای دارد و نه حرف تازه و فقط می سازد چون می داند همچنان اعتبار اسکار برایش سرمایه زاست و این گرفتاری در حرکت آونگی است که همه چیز را میان مایه جلوه می دهد.

کارگردانی که بدون تحقیق درباره بیزنس بدنامان، گره افکنی کرده

گره فیلم با تجاوز به یک زن متاهل افکنده می شود. گره کجا افکنده می شود؟ در خانه ای که پیشتر زنی بدنام در آن ساکن بوده!
کسب و کار زن چگونه نمایش داده می شود؟ هر که زنگ در خانه را می زند ایشان در ورودی را باز کرده و در واحد را نیز نیمه باز می گذارد برای تشریف فرمایی مشتری بدون حتی چک کردن تلفنی ماجرا!!!
متجاوز کیست؟ یک پیرمرد نزار که حال بالا آمدن از پله ها را هم ندارد و مدام از وضعیت جسمی نابسامانش می گوید!!!
درامی که زیربنایش حداقل تحقیق و جستجو درباره موقعیت و آدمهای علت یا معلول گره اصلی را ندارد نمی تواند واقع گرایانه جلوه کند و این آسیبی است که “فروشنده” فرهادی را از فرط سست عنصر بودن اسباب گره افکنی به محصولی خنده آور بدل کرده است.

همه نوآوری فرهادی در “فروشنده” ارجاع به ساختار فیلم در فیلم بوده که نمونه های بهترش را مثلا بیضایی در پروژه ناتمام “لبه پرتگاه” ارائه داده بود. فرهادی البته به جای فیلم، نمایش “مرگ فروشنده” را به درام اصلی افزوده؛ اما این افزودن بی دلیل که شاید برای کشیدن پای آرتور میلر به داستان و استفاده ار نام او در کنفرانسهای مطبوعاتی بوده اما بیشتر سبب بالا رفتن زمان فیلم و مطول شدن دوسوم ابتدایی آن شده است.

حتی قدر عطاران هم جسارت ندارید

فرهادی اگر حتی قدر رضا عطاران و “دراکولا”یش به تجربه گرایی اهمیت می داد، حداقل کاری که می کرد قرار دادن آدمهای خاکستری و همواره مرددش در ژانری تازه و با حال و هوایی نو بود.
ساده ترین راه هم بدل کردن “فروشنده” به یک درام معمایی بود به خصوص که خط اصلی یعنی تجاوز به زن در خانه شخصی و تلاش برای یافتن متجاوز، انگ معماسازی و رکب زدن پیاپی به مخاطب بود اما امان از اسکار که دست و پای فیلمساز ما را بسته و محدودش کرده به پیمودن نهایتا یک اپسیلون-همان ساختار فیلم در فیلم-  بیشتر از مسیر پیشین.

گزاره جعلی “ضدغیرت بودن فروشنده”
“فروشنده” منهای عقبه سازنده و دو جایزه اش از کن، به یک دلیل دیگر شوری عمومی را به هنگام آغاز اکران تجربه کرده و آن هم خدمتی است که تندروها به آن کرده اند.
این گزاره برخی رسانه های تندرو که فرهادی فیلمی در مذمت غیرت و تعصب ناموسی ساخته و  طرح این ادعا که مرد “فروشنده”، متجاوز به همسرش را می بخشد کاملا جعلی هستند؛
در جعلی بودن این ادعاها همین بس که مرد داستان نه تنها به بازجویی پر از تحقیر و شکنجه روحی، متعرض به همسرش می پردازد بلکه علاوه بر زندانی کردنش، دقیقا دو بار هم او را تا سرحد مرگ می برد و برمی گرداند که البته در همه این مراحل تقابل فیزیکی هم چاشنی کار است.
پس اتفاقا انتقام ناموسی هم در فیلم وجود دارد و البته نه با چاقوی دسته نقره زنجان، بلکه با محبوس کردن متعرض در واحدی از آپارتمانی فروپاشیده و بازجویی و سپس تحقیر روحی و جسمی تا سرحد مرگ.

خدمت برادران تندرو به فرهادی، الکساندر ماله گی و فاطمه الرمیحی

اینکه برخی تندروها این انتقام را ندیده اند-یا نخواسته اند که ببینند-و فیلم را ضدغیرت و نماد دیاثت خوانده اند، بهترین ضدتبلیغ برای فیلمی میان مایه است چون فیلم را جوری نشان می دهد که نیست و کنجکاوی ایجاد می کند برای تماشای فیلم.
و جالب، سکوت فیلمساز در برابر این اتهام است. او کمترین تلاشی برای رفع اتهام انجام نمی دهد چون بهتر از هر کس می داند فارغ از کارکرد موثر این ضدتبلیغات در داخل، به هنگام حضورهای بعدی در رقابتهای سینمایی آلوده به سیاست نیز نفی دوستان تندرو، به شدت به نفع اثر و شرکای تولید آن است؛ شرکایی که از الکساندر ماله گی فرانسوی گرفته تا فاطمه الرمیحی قطری را دربرمی گیرد.

فروشنده اصغر فرهادی
نمایی از “فروشنده” اصغر فرهادی



۱۰خبرنگار مستقل؛ اثرگذارتر از ۱۰۰ خبرنویس وابسته

سینماژورنال: یک ژورنالیست فرهنگی با اشاره به مشکلات کار خبرنگاری، از لزوم فعالیت صنفی، تأثیر رسانه‌های مجازی بر رشد فعالیت‌های رسانه‌ای، معضل سهولت ورود به کار خبر صحبت کرد و گفت: می‌توانم به جرأت بگویم بهترین خبرنگاران به اندازه یک سوم تراشکاران کارخانه ایران خودرو هم امکانات رفاهی ندارند. او همچنین گفت: ده خبرنگار مستقل به اندازه صد خبرنویس وابسته می‌توانند تأثیرگذار باشند.

حامد مظفری مدیرمسئول سایت سینمایی «سینما ژورنال» و خبرنگار باسابقه سینمایی در گفت‌وگو با علی ظهوری‌راد خبرنگار خبرگزاری «موج» درباره وضعیت صنفی خبرنگاران در ایران گفت: در ظاهر حال به نظر می‌آید خبرنگاران سینما صنفی داشته باشند؛ اما مشکل اینجاست صنف وقتی مستقل باشد خوب است ولی وقتی صنف وابسته به جایی باشد ممکن است هوای بدنه خودش را نداشته باشد. مثلا ممکن است در جریان توهین به یک تهیه کننده یا کارگردان سینما این صنف واکنش نشان دهد اما در مقابل توهین به اعضای بدنه خود بی تفاوت بماند(!) یا برای حفظ هسته مرکزی خود با نهادی مثل خانه سینما هماهنگ شوند و دلیل این مسأله هم، اتفاقا ضعف خود خبرنگاران سینمایی است.

این روزنامه نگار ادامه داد: به همین دلیل صنف، ضعیف، وابسته و نرم می‌شود و نتیجه اش اینکه یکی از منتقدان باسابقه به نام طهماسب صلح‌جو نمی تواند با شورای مرکزی چنین صنفی کنار بیاید و از همکاری با این صنف اجتناب می کند.

پله ای برای ورود به سینما

مظفری افزود: متاسفانه برای عده زیادی، روزنامه‌نگاری سینمایی، پله‌ای برای ورود به سینماست و عده‌ای فقط به همین دلیل وارد کار مطبوعات سینمایی می‌شوند و عملا به بیراهه می‌روند.

مدیرمسئول سایت «سینماژورنال» با اشاره به اهمیت فعالیت خبرنگاران مستقل و وجود نگاه غیرسیاسی بین خبرنگاران گفت: البته رسانه‌های خوب هم کم نداریم. در این روزها، بخش سینمایی خبرگزاری‌های برنا و موج تلاش می‌کنند بدون جهت‌گیری سیاسی و با تحلیل محتوایی درست، کار خبررسانی خود را انجام دهند.

ده خبرنگار مستقل به اندازه صد خبرنویس وابسته تأثیرگذاری دارد

او اظهار داشت: اصولا روزنامه‌نگار جدی و خوش فکر می‌تواند کار خوب انجام دهد اما وقتی روزنامه یا روزنامه‌نگار، عملا روابط عمومی فرد یا نهادی خاص است، نمی‌توان انتظار کار خوب از وی داشت. این هم البته جای نگرانی ندارد چون ده خبرنگار مستقل می‌توانند به اندازه صد خبرنویس وابسته تأثیر داشته باشد و نمونه این تاثیر را در مساله فیش‌های حقوقی می بینیم که به ماجرا با کمک خبرنگاران باهوش از رسانه‌های اجتماعی به مطبوعات راه پیدا کرد.

در ادامه مظفری در پاسخ به سوالی در مورد معیشت خبرنگاران و تاثیر قوانین مطبوعات در این مساله گفت: من تحصیلات مهندسی دارم و مدتی در برخی کارخانه‌های خودروسازی فعالیت کرده‌ام و می‌توانم به جرأت بگویم بهترین خبرنگاران به اندازه یک سوم تراشکاران کارخانه‌های قطعه‌سازی برای خودروسازان هم امکانات رفاهی ندارند. قوانین مطبوعات هم زمانی در مورد مسائلی مثل بیمه خبرنگاران فعالیت خوبی داشت و شما می‌توانستید با ثبت نام در یک سایت جامع ساماندهی و البته اثبات صلاحیت خویش، خود را بیمه کنید، ولی متأسفانه این روزها این مسأله توسط مدیران مسئول انجام می‌شود و برای تعداد افراد بیمه شده از رسانه هم یک حداقل تعیین کرده‌اند که همه باعث ایجاد محدودیت می‌شود. رسانه های ما پر هستند از خبرنگار حق‌التحریر که بیمه ندارند.

وی ادامه داد: در کل مزایا و مشوقهای دولتی بیشتر برای رسانه‌های هم‌سو و غیر منتقد فراهم است و رسانه‌های مستقل در دریافت این مزایا دچار مشکلات زیادی هستند.

حامد مظفری
حامد مظفری

با آشنا وارد رسانه می‌شوند و پس از یک ماه جلوی وزیر گاف می دهند

این روزنامه نگاری باتجربه در پاسخ به سوالی در مورد ورود افراد به حرفه خبرنگاری گفت: برای اینکه شما مکانیک خودرو شوید باید حداقل یک دوره دو ساله را بگذرانید تا تازه به عنوان دستیار کار خود را شروع کنید ولی برای خبرنگار شدن کافی است آشنایی در یک خبرگزاری یا نهاد  رسانه ای داشته باشید! این آشنا شما را پشت میزی می‌نشاند، از شما یک ایمیل می‌گیرد تا ایمیل‌های خبری به دست شما برسد و آنها را در سایت منتشر کنید و پس از یک ماه آن قدر اعتماد به نفس پیدا می‌کنید که مثلا در نشست مطبوعاتی جلوی وزیر می‌نشیند و سوالی از او می‌کنید که گافی تمام عیار است و باعث خنده وزیر و شرمندگی همکارانش می‌شود. متاسفانه ورود به این کار بسیار آسان شده و هر کسی می‌تواند به این کار وارد شود…

فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی؛ عامل رشد فضای رسانه‌ای کشور

حامد مظفری در پایان با اشاره به ظهور سایت‌های خبری و شبکه‌های اجتماعی و تاثیر این فضا بر کار خبرنگاری گفت: خوبی فضای مجازی این است که بخشی از سانسور یا قید و بندهای اداری یا سلسله مراتبی که در سایت‌های خبری وجود دارد، یکجا کنار گذاشته می‌شود و هر مخاطبی با انتشار یک فیلم یا عکس، خودش تبدیل به منبع تولید خبر می‌شود. این تولید بی واسطه خبر، قطعا برای رشد فضای رسانه‌ای کشور موثر است و حتی خبرنگاران حرفه‌ای نیز می‌توانند از این کانال استفاده کنند؛ از یک طرف برای رصد اخبار دیگران و از طرف دیگر برای بازنشر اخبار خودشان.




دو دهه تقابل حاتمی‌کیا-کیارستمی با مرگ کیارستمی به پایان رسید؟؟؟/”قلندر” در دایره واژگان حاتمی‌کیا چه معنایی دارد؟

سینماژورنال/حامد مظفری: در میان پیامهای تسلیتی که برای درگذشت عباس کیارستمی از سوی چهره های مختلف سینما صادر شد بیش از همه پیام تسلیت ابراهیم حاتمی‌کیا جلب توجه می‌کرد.

به گزارش سینماژورنال ساعاتی بعد از مرگ کیارستمی، حاتمی‌کیا در یادداشتی نوشت: روحت قرین رحمت اصل‌ترین قلندر سینمای ایران.

این یادداشت و استفاده از صفت “قلندر” برای توصیف کیارستمی به قدر کافی دوپهلو به نظر می‌رسید و مشخص نبود که حاتمی‌کیا در استفاده از لفظ “قلندر” بر وجه مثبت این واژه به شخصیتی دارای عزت نفس تکیه داشته یا شخصیتی گریزان از اجتماع!

دو دهه تقابل

برای آن که بتوانیم به دریافتی کاملتر از منظور حاتمی‌کیا برسیم باید به مرور ارتباط وی با کیارستمی در طی دو دهه اخیر بپردازیم.

ابراهیم حاتمی کیا به هنگام زندگانی کیارستمی از جمله فیلمسازانی به شمار می‌رفت که چندین بار وی را مورد انتقاد شدید وی قرار داده بود.

شاید روترین انتقاد حاتمی‌کیا خطاب به کیارستمی به هنگام ساخت فیلم “آژانس شیشه ای” بازگردد که حاتمی کیا در این فیلم کاراکتر کارگردانی را خلق کرد بلحاظ ظاهری کاملا شبیه به کیارستمی. این کاراکتر  بارانی به تن و عینک آفتابی به چشم در میان حاضران در آژانس کاکتوسی قرار داشت که اعضایش گروگان “حاج کاظم” بودند.

مجید مشیری ایفاگر این کاراکتر بود و این کاراکتر در طول فیلم به صراحت از این می‌گفت که کارگردان است و برای تهیه بلیت جهت شرکت در جشنواره‌ای خارجی به آژانس کاکتوس آمده است!

آژانس شیشه ای
نمایی از “آژانس شیشه ای”/مجید مشیری در شمایل کیارستمی در میان عزت‌ا.. مهرآوران و حبیب رضایی

شخصیت پردازی حاتمی کیا برای این کاراکتر در این جهت صورت گرفته بود که این کارگردان آدمی نشان داده شود که به حضور در بحثهایی که میان حاج کاظم و گروگانهای مختلف-یا به تعبیر حاج کاظم “شاهد”های مختلف- صورت می‌گیرد علاقه ای ندارد و همه سعیش این است که شرایط خروج از آژانس و احتمالا پریدن به سمت جشنواره‌ای خارجی را فراهم آورد.

حین فیلم حتی برخوردی فیزیکی هم میان این کارگردان و “حاج کاظم”(با بازی پرویز پرستویی) که انگار از این همه بی تفاوتی این کارگردان به تنگ آمده صورت میگیرد…

رضا کیانیان و پرویز پرستویی در نمایی از "روبان قرمز"
رضا کیانیان و پرویز پرستویی در نمایی از “روبان قرمز”

در سالهای بعدتر و در آثاری مانند “روبان قرمز” و تصویرسازی کاراکتر یک افغان شوریده مسلک با بازی رضا کیانیان نیز طعنه‌هایی به خلق و خوی رفتاری کیارستمی به چشم می‌خورد؛ درست در فضایی که پرویز پرستویی نیز شمایلی از حاتمی کیا را تداعی می کرد…

طعنه به سینمای جشنواره‌ای و دوپاسپورته‌ها

این تقابلات نمادین در سالهای بعد همراه شد با انتقادات شفاهی حاتمی کیا از کیارستمی و سبک فیلمسازی او در دهه شصت.

از جمله این انتقادات شفاهی به ابتدای سال 93 بازمی‌گشت که حاتمی‌کیا با حضور در برنامه “راز” نادر طالب‌زاده با انتقاد از سینمای جشنواره‌ای که کیارستمی از پیشروانش بود بیان داشت:  همکاران من اگر نمی‌خواهید حرف مردم را بزنید پس زنده باد سینمای جشنواره ای؛ آن ور آبیها کیف هم می‌کنند از کارتان! برخی فیلمسازان واقعا درگیر ردکارپت شده اند. این دوپاسپورته‌ها بویژه در حوزه فرهنگ یعنی چه که اتفاق افتاده؟ چرا طرف یک پایش این ور است و یک پایش آن ور؟ این غم‌انگیز است برای ما که برخی تا می‌بینند خبری است دنبال عافیت باشند و جای دیگر بروند. اگر از این مملکتی پای آن بایست.

تقابل در جشنواره مقاومت به اوج رسید

چند ماه بعد در مهرماه 93 و در اختتامیه جشنواره مقاومت حاتمی‌کیا با طعنه‌هایی تندتر به کیارستمی تاخت و چنین گفت: عزیزکرده‌ای از سینمای ایران، اخیرا حرف‌هایی زده و شهدا را قربانی جنگ دانسته است. من مصاحبه این کارگردان را چندین‌بار دیدم. البته همیشه می‌دانستم که جریانی وجود دارد که نسبت به جنگ و دفاع مقدس بی‌تفاوت است. از همین‌رو از استادان خود که در راس آنها سیدمحمد بهشتی قرار دارد می‌خواهم که نگاه خود را نسبت به این اظهارنظر بیان کنند.

اعتراض ابراهیم حاتمی‌کیا به آن بخش از اظهارات عباس کیارستمی مربوط می‌شد که چند ماه قبلتر در حاشیه جلسه پرسش و پاسخ با دانشجویان دانشگاه سیراکیوز آمریکا بیان شده بود.

کیارستمی در آن جلسه گفته بود: یک‌هفته قبل از اینکه اینجا بیایم یکی از فیلمسازانی که سال‌ها فیلم جنگی ساخته {اشاره به ابراهیم حاتمی‌کیا} فیلم‌های پرهزینه جنگی – و البته با مخاطب کمتر- برای اینکه مخاطب ایرانی دیگر حوصله جنگ نداشت، بنابراین بودجه‌های خیلی سنگین می‌گیرد و فیلم‌های جنگی می‌سازد، گوش من را پیچانده بود که زمانی که ما داشتیم می‌جنگیدیم کیارستمی داشت دنبال دفترچه دوستش می‌گشت. “خانه دوست کجاست” یکی از پربیننده‌ترین فیلم‌هایی بود که من ساختم، درواقع همه‌جای دنیا آن را می‌شناسند.

این کارگردان ادامه داده بود: “خانه دوست کجاست” ماندگار شد چون راجع به یک ارزش انسانی صحبت می‌کرد. اما فیلم‌های تو نماند چون تو راجع به دوره‌ای از تاریخ ایران حرف زدی که تازه آن دوره هم بچه‌ها را به هیجان آوردی و احمدپورهای دیگر رفتند در جنگ و کشته شدند و حالا پس از سال‌ها می‌شود راجع به آنها فکر کرد که آنها چطوری از بین رفتند. در یک جنگی که هیچ مفهومی نداشت.

ابراهیم حاتمی‌کیا در دیگر اظهارات خود در اختتامیه جشنواره مقاومت ۹۳ عباس کیارستمی را کارگردانی معرفی کرد که همواره مورد حمایت وزارت‌خارجه بوده است.

 اشاره اخیرش به جریان دریافت جایزه نخل طلای جشنواره فیلم کن ۱۹۹۷ توسط کیارستمی مربوط می‌شود که در زمان خود در پی کش‌وقوس‌های فراوان در ساختمان بهارستان، ‌دکتر علی‌اکبر ولایتی، ‌وزیر امورخارجه وقت، در معرفی‌شدن فیلم «طعم گیلاس» به جشنواره فیلم کن تاثیرگذار بود.

عباس کیارستمی بعد از اظهارات حاتمی کیا وقتی مخاطب سوالی قرار گرفت مبنی بر اینکه نظرش نسبت به صحبتهای حاتمی کیا چیست فقط بیتی از اشعار سعدی را خواند و گفت: «گر خسته‌دلی نعره زند بر سر کویی / عیبش نتوان گفت که بی‌خویشتن است آن.»

عیادتی رسمی به اهتمام حبیب

این تقابلات و نیش و کنایه ها ادامه داشت تا شدت یافتن بیماری سرطان عباس کیارستمی در فروردین 95 و چندین بار بستری شدن وی در بیمارستان.

شدت یافتن بیماری سبب ساز آن شد که دو ماه قبل از مرگ، حاتمی‌کیا از عباس کیارستمی عیادت کند. این عیادت هم نه در خانه کیارستمی و فضایی صمیمانه که به هنگام یکی از چک‌آپ‌های بیمارستانی‌ کیارستمی در فضایی کاملا رسمی فراهم شد.

جالب است که حلقه واسطه میان حاتمی‌کیا و کیارستمی برای ترتیب دادن این عیادت نویسنده‌ای به نام حبیب احمدزاده بود که در سالهای اخیر به عنوان مشاور فیلمنامه هم در کنار امثال کیومرث پوراحمد و خسرو سینایی حضور داشته و هم کنار امثال حسن برزیده و پرویز شیخ‌طادی.

آیا ماجرا ادامه دارد؟

مرور همه این اتفاقات برای طرح این پرسش بود که آیا تقابلات حاتمی‌کیا-کیارستمی با مرگ کیارستمی پایان پذیرفته است؟ یا آن که خیلی زود این تقابلات در جایی دیگر و محفلی دیگر و این بار با نیش و کنایه به همروان کیارستمی امتداد خواهد یافت؟

باید منتظر ماند و اتفاقات تازه را رصد کرد…




اي كاش ايوبي اين كار را بكند و …

سینماژورنال/حامد مظفری: انتشار فیشهای حقوقی برخی از مدیران ارشد بیمه و بانکهای کشور و مشخص شدن ارقام هنگفتی که آنها به عنوان حقوق ماهیانه دریافت می کنند سبب ساز شکل گیری کمپینی شده است با نام «کمپین انتشار فیش حقوقی»؛ این کمپین از سوی کاربران ایرانی در فضای مجازی شکل گرفته برای دعوت از مدیران دولتی به انتشار فیشهای حقوقی شان.

به گزارش سینماژورنال رضا صالحی امیری رییس سازمان اسناد و کتابخانه ملی و حجت الاسلام حمید رسایی نماینده مجلس نهم از جمله چهره هایی بودند که به این کمپین پیوسته و با انتشار فیشهای حقوقی خویش کوشیده اند خود را به عنوان چهره هایی صادق معرفی کنند.

هرچند به نظر می رسید مدیران فرهنگی کشور و به خصوص مدیران سینما و تلویزیون که در این سالها مدام از کمبود بودجه در نهادهای تحت مدیریت شان گلایه کرده اند هم خیلی زود به این کمپین بپیوندند اما تا اینجا هیچ کدام از مدیران سینما و تلویزیون فیش حقوقی خود را منتشر نکرده اند شاید به همین دلیل بوده که حجت الله ایوبی رییس سازمان سینمایی در حاشیه جلسه امضای تفاهمنامه سه جانبه میان «تهیه کنندگان سینما-شرکتهای عرضه کننده سامانه ویدیوی درخواستی-موسسه رسانه های تصویری» مجبور شود به پرسشی در این باره پاسخ گوید.

از ایوبی پرسیده شده که آیا احتمال انتشار فیش‌های حقوقی مدیران سازمان سینمایی هم وجود دارد و وی پاسخ داده است: من خیلی دوست دارم که این فضای آرام در سینما را حفظ کنیم. ما آمادگی داریم فیش‌های حقوقی مدیران فعلی و قبلی را منتشر کنیم هرچند این کار‌ها را خیلی درست نمی‌دانیم اما اگر این کار را بکنیم شما‌ها متحیر می‌شوید.

امید که شما پیشقدم شوید

اینکه رییس سازمان سینمایی آمادگی خود را برای انتشار فیشهای حقوقی مدیران فعلی بیان کرده است به شدت مثبت است و می تواند در پاسخگویی به برخی از پرسشهایی که پیرامون عملکرد مدیران میانی این سازمان وجود دارد هم کارآمد باشد.

به نظر می رسد رییس سازمان سینمایی اگر خودش در این امر پیشقدم شده و آخرین فیش حقوقی اش که مربوط می شود به اردیبهشت ماه 95 را منتشر کند در آن صورت مدیران زیرمجموعه وی و از جمله مدیران بنیاد سینمایی فارابی، مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، انجمن سینمای جوانان، گروه سینمایی هنروتجربه و البته مدیران ده ها جشنواره ریز و درشتی که مستقیم یا غیرمستقیم بودجه خود را از سازمان سینمایی می گیرند نیز شاید با تأسی به رییس سازمان به انتشار فیش های حقوقی خود دست زنند.

پس چه خوب که حجت الله ایوبی هر چه زودتر فیش حقوقی خود را منتشر کند و البته به این هم فکر نکند که خودش چقدر حقوق گرفته و مدیران قبلی سازمان سینمایی چقدر؟ چون اگر همان طور که ایوبی اعلام کرده اگر فیشهای مدیران فعلی و مدیران قبلی سینمای ایران در کنار هم منتشر شود آن گاه قضاوت مخاطبان خواهد بود که بزرگترین محک پیش روی کارآمدی مدیران برمبنای دریافتی شان را رقم خواهد زد.

پرسشهای متعاقب انتشار فیش حقوقی

البته که در کنار انتشار فیش های حقوقی بد نیست یک بار برای همیشه به این پرسش هم پاسخ داده شود که آیا آن گروه از مدیران سینمایی که در بحبوحه هایی مانند برگزاری جشنواره های مختلف و از جمله فجر با حفظ سمت، مسئولیتهای تازه ای در بدنه جشنواره ها می‌گیرند با حداقل دستمزد و صرفا برای کمک به سازمان سینمایی این مسئولیتها را می‌پذیرند یا آن که حقوقی جداگانه برای این امر به آنها اختصاص می‌یابد؟

آیا کارمندان یک گروه سینمایی حقوق‌بگیر سازمان سینمایی وقتی به عنوان مدیران یک جشنواره‌ای بین‌المللی معرفی می‌شوند، صرفا برای کمک به سازمان سینمایی در این جشنواره مسئولیت قبول می کنند و به همان حقوق ثابت کارمندی خود بسنده می کنند یا مجددا برایشان حقوق جداگانه درنظر گرفته می‌شود؟

در سیستمهای خصوصی معمولا به هنگام فعالیت پرسنل برای یک همایش یا مناسبت خاص فقط ساعات اضافه کاری آنهاست که مشمول حقوق اضافه می شود و این طور نیست که برای این حضور حقوقی جداگانه تخصیص یابد؟ آیا در جشنواره فجر که در دو سال اخیر دو بخش شده و بخشی از آن در زمستان با انبوه مخاطبان و بخشی در بهار با اندک مخاطب برگزار می شود نیز این قواعد رعایت می شود؟ اگر رعایت می شود دلیل هزینه‌زا بودن بیش از حد این جشنواره ها و تخصیص بودجه های چند میلیاردی به آنها چیست؟

اگر ایوبی جرأت کند…

انتشار فیشهای حقوقی مدیران سینمایی می تواند قیاسی هم ایجاد کند میان دستمزد مدیران آن دسته از ارگانهای سینمایی که دستاورد چشمگیری در سالهای اخیر نداشته اند با مدیران ارگانهایی فعالتر. به عنوان مثال بنیاد سینمایی فارابی که در سال گذشته جز مشارکت در تولید دو فیلم و برگزاری یک جشنواره-که احتمالا برای آن هم ردیف بودجه جداگانه گرفته-خروجی دیگری نداشته که توجیه‌گر بودجه ای باشد که همه ساله به این ارگان تخصیص می یابد. انتشار فیشهای حقوقی مدیران این نهاد این فضا را ایجاد می کند که شائبه ها پیرامون متناسب نبودن دریافتی با حجم فعالیت را از بین ببرد.

آیا فیشهای حقوقی مدیران سینمایی دولت یازدهم منتشر خواهد شد؟ و آیا انتشار این فیشها مجالی را برای پاسخگویی به پرسشهای بالا فراهم می کند؟ همه چیز بستگی دارد به شخص حجت الله ایوبی.

اگر ایوبی جرأت کند و فیش اش را منتشر کند آن گاه مدیران زیردست او نیز این جرأت خواهند کرد که فیش هایشان را منتشر کنند و آن گاه است که مشخص خواهد شد فلان کارمند حقوق بگیر سازمان سینمایی که در بهمان جشنواره پست مدیریتی گرفته در طول سه ماه ابتدایی سال چقدر دریافتی داشته است و آیا این دریافتی حقش بوده یا نه؟




محمود دینی: یکی از مدیران تلویزیون قسم می‌خورد و می‌گفت که تو برادر “ش.ش” هستی!/ می‌خواستم “آینه عبرت۲” را بسازم اما حمایت نشد/همچنان درگیر همکاری‌هایی هستیم که با “سورینت‌فیلم”{شرکت متبوع بابک زنجانی} داشتیم/نمی‌دانم چرا مجوز فعالیت شرکت سینمایی‌ام “یاسین‌فیلم” تمدید نمی‌شود/اینکه گفته‌اند “یاسین‌فیلم” را به بابک زنجانی واگذار کرده بودم دروغ محض است!/ارشاد با تمدید مجوز شرکتم مشکل ندارد اما نهادهایی مافوق ارشاد مخالفند/به صراحت به مدیران سورینت‌فیلم گفتم “هیچ‌کجا هیچ‌کس” و “سیزده” نمی‌فروشد!!

سینماژورنال/حامد مظفری: محمود دینی را که بیشتر به خاطر ایفای نقش “داش علی” سریال دهه شصتی “آینه عبرت” می شناسیم در سالهای اخیر دفتری به نام “یاسین فیلم” را اداره می کند.

به گزارش سینماژورنال دینی در پنج سال اخیر از یک طرف به خاطر درگیری در مدیریت شبکه ای ماهواره ای به نام “پرشین تی.وی” در کانون توجه قرار گرفت و از طرف دیگر به خاطر همکاریهایی که با هولدینگ “سورینت فیلم” یعنی شرکت متبوع بابک زنجانی داشت.

به دنبال تولید یک اکشن با مایه های جاسوسی به نام “عملیات سری” بودیم

دینی که این روزها همچنان درگیر بازتاب همکاریهایی است که با سورینت فیلم داشته درباره تازه ترین وضعیت فعالیتهای دفتر سینمایی خودش به سینماژورنال می گوید: به دنبال تولید یک اکشن با مایه های جاسوسی به نام “عملیات سری” بودیم که برخورد کردیم به کشمکشهایی که بر سر سورینت فیلم و تشکیلات بابک زنجانی پیش آمد.

وی ادامه می دهد: البته ما ربط مستقیم با سورینت فیلم نداشتیم و فقط این شرکت بنا بود در تولید محصولات سینمایی و تلویزیونی اسپانسر ما باشد اما به هر حال عاقبت آن شد که دیدید و همچنان نهادهای ذیربط در حال بررسی وضعیت این همکاری و چگونگی کار ما هستند. البته که چون ما بی‌ذره‌ای نادرستی پروژه هایمان را پیش برده ایم هیچ گافی هم از ما نگرفته اند با این حال همچنان درگیر همکاری هایی هستیم که با سورینت فیلم داشتیم.

سورینت فیلم یک سری تجهیزات سینمایی را در اختیار یاسین فیلم قرار داده بود که این تجهیزات هم در اختیار وزارت نفت قرار گرفت

محمود دینی خاطرنشان می سازد: سورینت فیلم یک سری تجهیزات سینمایی را در اختیار یاسین فیلم قرار داده بود که این تجهیزات هم صورت برداری شده و بعد از گرفتاری زنجانی در اختیار وزارت نفت قرار گرفت. با این حال مشکل اینجاست که از زمان روی کار آمدن دولت یازدهم مجوز فعالیت سینمایی یاسین فیلم تمدید نشده است و همین مشکلاتی را برایمان رقم زده است.

وی بیان می دارد: من یاسین فیلم را در سال 77 راه اندازی کردم و سالها قبل از آن که نام امثال زنجانی شنیده شود در سینما و تلویزیون کار می‌کردم اما با روی کار آمدن دولت اعتدال و تدبیر به جای حمایت از امثال من که مدتها در بخش خصوصی کار می‌کردند حتی مجوز دفتر فیلمسازی ام هم تمدید نشد.

نهادهای مافوق ارشاد مجوز تمدید دفتر را نمی دهند

دینی در چرایی عدم تمدید مجوز دفترش به سینماژورنال بیان می کند: از نظر مدیران حاضر در سازمان سینمایی شرکت یاسین فیلم نه تنها هیچ مشکلی ندارد که تمام اله مانهای لازم برای تمدید جواز را هم دریافت کرده است. از آن سو حراست وزارت ارشاد نیز با تمدید مجوز فعالیت مشکل ندارد اما گویا نهادهایی مافوق ارشاد دستوراتی داده اند مبنی بر اینکه فعلا در تمدید پروانه یاسین فیلم دست نگه داشته شود.

این بازیگر 41 ساله تأکید می کند: اینکه می گویند همکاری با سورینت فیلم باعث شده در تمدید پروانه دفترم مشکل ایجاد شود بی ربط است چراکه در تیر 92 از طرف سورینت فیلم طرف مذاکره قرار گرفتم و آن هم در شرایطی که هر سه فیلم سینمایی این شرکت قبل از آن، تولید شده بود.

یاسین فیلم هیچ ربطی به سورینت فیلم ندارد و این را مقامات قضایی هم تأیید کرده اند

دینی درباره مختصات همکاری با سورینت اظهار می دارد: قرار بر این بود که از تجربیات دفتر فیلمسازی یاسین فیلم برای کمک به ارتقای سورینت استفاده شود و حداقلش اینکه فیلمهای ضررده در این دفتر تولید نشود.

وی تأکید می نماید: یاسین فیلم هیچ ربطی به سورینت فیلم ندارد و این را مقامات قضایی هم تأیید کرده اند. اینکه گفته اند یاسین فیلم را به سورینت فیلم{بابک زنجانی} واگذار کرده بودم هم صددرصد کذب است.

محمود دینی
محمود دینی

به صراحت به مدیران سورینت فیلم گفتم “هیچ کجا هیچ کس” و “سیزده” نمی‌فروشد

محمود دینی با اشاره به اینکه حتی بعد از مذاکره ابتدایی با مدیران سورینت فیلم به آنها درباره تولید آثاری بدون بازگشت مالی هشدار داده به سینماژورنال می گوید: هم “هیچ کجا هیچ کس” و هم “سیزده” و هم “نقش نگار” پیش از مذاکره سورینت فیلم و یاسین فیلم تولید شده بود و درباره دو فیلم “هیچ کجا هیچ کس” و “سیزده” به صراحت به مدیران سورینت گفتم این فیلمها نمی فروشد و به فکر بازگشت سرمایه نباشند اما درباره “نقش نگار” چون ناصر ملک مطیعی در فیلم حضور داشت به هر حال شانس خوبی برای فروش قائل بودم ولی این فیلم هم که فعلا وضعیت اکرانش نامعلوم است.

شورای صنفی نمایش مرتب پخش “نقش نگار” را عقب می‌اندازد

دینی با اشاره به اینکه پخش “نقش نگار” هم به شکوفافیلم به مدیریت داریوش باباییان واگذار شده بیان می دارد: جالب است که پروانه نمایش “نقش نگار” هم صادر شده و به شورای صنفی ارائه شده است اما شورا مرتب امروز و فردا می کند. یک بار می گویند عیدفطر فیلم را اکران می کننند، یک بار می گویند اکران دوم عیدفطر، یک بار می گویند بعد از فیلم “محمد رسول ا..(ص)” و احتمال دفعه بعد هم خواهند گفت بعد از جشنواره فجر!

می خواستم “آینه عبرت2” را بسازم اما حمایت نشد

در روزگاری که اغلب کارگردانان و تهیه کنندگان به دنبال ساخت دنباله فیلمهای موفق و پرفروش خود هستند وقتی از دینی می پرسیم که آیا به دنبال آن نبوده که ادامه “آینه عبرت” را بسازد وی به سینماژورنال می‌گوید: طرحهایی برای امتداد داستان وجود داشته اما مهم این است که آن داستان با پایان مطلوب خود به انتها رسیده است و اگر هم بنا باشد بر روی مضامین مواد مخدری کار کنیم باید بر سوژه های روز متمرکز شویم.

محمود دینی در پشت صحنه "آینه عبرت"
محمود دینی در پشت صحنه “آینه عبرت”

وی با اشاره به طرحهایی که بعدتر در حیطه مواد مخدر به ستاد مبارزه با مواد مخدر که حامی اصلی تولید “آینه عبرت” بود ارائه داده بیان می‌دارد: طرح ادامه سریال را با سوژه ای بکر داشتم و به مدیران متولی مبارزه با مواد مخدر هم ارائه دادم اما حمایت نشد. با دست خالی که نمی توان کار کرد. من می توانستم نیمی از کار را شریک شوم و سرمایه گذاری نیمی از آن را قبول کنم اما مابقی بودجه را باید نهادهایی تأمین می کردند که بودجه مصوب کارهای فرهنگی برای مقابله با مواد مخدر دارند.

کارگردان “آینه عبرت” با زحمت نسخه ای باکیفیت از سریال را پیدا کرد و به “آیفیلم” رساند

این بازیگر که بعد از “آینه عبرت” مدتی به یکی از جوان اولهای سینمای دهه  70 بدل شده بود با اشاره به بازپخشی که چند ماه قبل شبکه “آیفیلم” از این مجموعه داشت بیان می دارد: بازپخش این سریال هم مخاطبان خاص خود را داشت و برای بسیاری از آنها که آن موقع سریال را ندیده بودند نیز این بازپخش گیرایی لازم را داشت ولی باعث تأسف است که کیفیت تصویری نسخه ای که در آرشیو سیما بود بسیار پایین بود.

وی با اشاره به تلاشهای کارگردان این کار برای ارتقای کیفیت این نسخه ادامه می دهد: ما سالها پیش رایت ویدیویی “آینه عبرت” را به شرکتی به نام جهان تصویر واگذار کردیم و قاعدتا آنها باید نسخه ای باکیفیت از این سریال را می داشتند ولی مدیران آیفیلم به جای اینکه سراغ صاحب کپی رایت بروند نسخه ای بی کیفیت را پخش کردند که همین باعث شد محسن شاه‌محمدی کارگردان سریال با زحمت نسخه ای باکیفیت را پیدا کرده و به دست پخش آیفیلم رساند.

همین نسخه باکیفیت را هم با حذف و تعدیل روی آنتن فرستادند

بازیگر آثاری چون “تیغ و ابریشم” و “مجازات” می افزاید: البته همین نسخه باکیفیتی که برایشان جور شده بود را نیز با حذف و تعدیل روی آنتن فرستادند. شاید یک دلیل این حذفیات کشدار بودن داستان بوده باشد و شاید دلیل دیگرش هم روتوشهایی که همواره در تلویزیون روی کارها حتی کارهایی که خودشان یک بار آنها را بازبینی کرده اند وجود دارد.

محمود دینی که در دهه 60 و 70 به واسطه “آینه عبرت” برای خود کیا و بیایی داشت و بخصوص که شباهتش با یکی از خوانندگان شوخ و شنگ لس‌آنجلسی “شهرام.ش” باعث شده بود این شایعه شکل گیرد که او برادر آن خواننده است درباره آن روزگار به سینماژورنال بیان می‌دارد: روزهای عجیبی بود. به همه شبیه بودم به جز خودم. مدام مرا با این و آن مقایسه می کردند.

وی ادامه می دهد: حتی یادم می آید یکی از مدیران تلویزیون قسم می خورد که تو برادر “ش.ش” هستی و البته تأکید داشت که من برادر نانتی آن خواننده هستم ولی واقعیت این بود که من هیچ نسبتی با آن خواننده نداشته و ندارم.

خوشبختانه مشکلات “آتقی” حل شد

دینی درباره وضعیت جواد گلپایگانی بازیگر نقش “آتقی” در “آینه عبرت” می گوید: خوشبختانه مشکلات جواد هم حل شد. متاسفانه دو تصادف پیاپی باعث شد یک سری مشکلات حقوقی برایش رقم بخورد و او سالها در زندان بماند. با این حال تعدادی از رفقا و همشهریانش جمع شدند و بخشی از بدهیهایش را دادند تا او آزاد شود.

انشاءا.. هرچه زودتر سوء تفاهمات برطرف شود و مجوز یاسین فیلم تمدید شود

دینی در پایان گفتگوی خود با سینماژورنال با بیان اینکه همواره سعی داشته فعالیت فرهنگی داشته باشد و نه سیاسی با ابراز گلایه از تأخیر دو ساله ای که در تمدید جواز شرکت فیلمسازیش به وجود آمده اظهار می دارد: امیدوارم که هرچه زودتر سوء تفاهمات برطرف شود و مجوز یاسین فیلم تمدید شود. من به دنبال احیای سینمای اکشن و حادثه ای در سینمای ایران بودم و طرحهای خوبی را در دستور کار قرار داده و با گروه درجه اولی هم هماهنگ شده بودم که به مشکلات مربوط به تمدید مجوز خوردم.

وی خاطرنشان می سازد: انشاءا.. هرچه زودتر گرفت و گیرهای تمدید مجوز یاسین فیلم رفع شود تا هم تجربیات خودم را در اختیار جوانان قرار دهم و هم بتوانیم رونقی به سینمای اکشن-حادثه ای دهم .




بعد از ۳۷ سال جواد رضویان و رفقا واژه “شو” را به ادبیات رسانه ملی بازگرداندند!

سینماژورنال/حامد مظفری: تصوری که در ذهن بسیاری از ایرانیان از کلمه “شو/ show” وجود دارد نمایش تصویری موزیکال است.

به گزارش سینماژورنال البته که در این تصور ذهنی ریشه معنایی show که نمایش دادن و ارائه تصویر است نقش داشته است.

در فرهنگ لغت آکسفورد اولین معنای show نمایش دادن است و معنای بعدی اجرای صحنه‌ای و بخصوص اجرای موسیقی روی صحنه.

سابقه این واژه در تلویزیون ایران به سالهای قبل از پیروزی انقلاب اسلامی بازمیگردد و برنامه هایی که با پیشوند “شو” اغلب به لب‌خوانی خوانندگان روی قطعات ضبط شده اختصاص داشتند.

در سالهای بعد از انقلاب نیز یک سری ویدیوی موزیکال که برای نامگذاری آنها باز هم از پیشوند “شو” استفاده می شد، توسط خوانندگان لس آنجلسی و با همین شیوه اغلب لب خوانی روی آهنگ ضبط می شد و البته به صورت غیرمجاز به داخل هم می‌رسید.

با راه اندازی شبکه های فارسی زبان ماهواره ای، چهره هایی که در لس آنجلس تولیدکننده شوهایی مانند “طپش” و “طنین” بودند به کار تلویزیون داری پرداختند و تولید شو به روال سابق منسوخ شد.

“جُنگ” به جای “شو”

در داخل کشور اما حتی بعد از مجاز شدن دوباره موسیقی پاپ و تولید برنامه هایی که با لب خوانی خوانندگان روی آنتن می‌رفت هیچ گاه از واژه شو استفاده نشد و بیشتر کلمه “جُنگ” بود که به جای “شو” به کار می رفت.

البته که اصلی ترین دلیل این امر هم سیاستگذاری مدیران  رسانه ملی به تأسی از مدیریت فرهنگی کشور بود که در آن استفاده از واژه های بیگانه متداول در دوران قبل جایی نداشت.

رضویان و رفقا اولین شوی بعد از انقلاب را تولید می کنند
حالا به تازگی و در اقدامی جالب برنامه ای با عنوان “سه شو”(!!!) توسط جواد رضویان در دست تولید است.

این برنامه یک برنامه طنز متکی بر آیتمهای نمایشی است که جواد رضویان کارگردانی و اجرای آن را برعهده دارد و مهران غفوریان، بیژن بنفشه خواه، رضا شفیعی جم و الیکا عبدالرزاقی در تیم بازیگران آن حضور دارند.

بلحاظ ساختاری “سه شو” الگویی مشابه “ببخشید شما” مهران مدیری را دارد؛ الگویی که مدیری اخیرا “شوخی کردم” را نیز منطبق با آن تولید کرد و البته در جلب مخاطب موفق نبود.

فارغ از تکرار پرسش برانگیر این الگوی منسوخ شده در روزگاری که این خرق عادت و استفاده از نوآوری است که به موفقیت برنامه ای چون “خندوانه” منجر شده است اینکه جواد رضویان جرات کرده و واژه “شو” را در نامگذاری برنامه خود دخیل کرده جای تعجب دارد.

می توانید بگویید “شو” مصدر امر فعل “شدن” است

البته طبیعی است که دوستان می توانند در توجیه این امر سراغ معادل فارسی “شو” رفته و بگویند “شو” مصدر امر فعل “شدن” است و حتی از مولانا شاهد مثال بیاورند که در دیوان شمس می گوید: حیلت رها کن عاشقا! دیوانه شو دیوانه شو…

مشابه چنین امری از سوی یک گروه موسیقی به نام “دنگ شو” هم صورت گرفته است که آنها نیز برای ایرانی جلوه دادن واژه شو به سراغ فرهنگهای فارسی و معادل “شو” که مصدر امر “شدن” است رفته اند.

البته که نام این گروه مصداقی هم در مولانا دارد که می گوید: تو عاشق نقش آمدی همچون قلم در رنگ شو/در عشق جانان جان بده بی‌عشق نگشاید گره/ ای روح این جا مست شو وی عقل این جا دنگ شو.

اما عجیب آن که این گروه در کنار نام فارسی نام انگلیسی را به صورت “dang show” می نگارند!

معنای فارسی برنامه رضویان می شود “ضایع شو”!!!

چند سال قبل یک برنامه در دهه فجر با عنوان “آبی شو” با اجرای شهاب حسینی روی آنتن شبکه 5 رفته بود که شاید به دلیل کوتاه بودن برنامه و مناسبتی بودن آن چنان که باید این استفاده از واژه “شو” مورد توجه قرار نگرفت.

البته که در آنجا عنوان برنامه وجه تسمیه خاص خود را هم داشت و تهیه کننده می توانست بگوید منظورش از “آبی شو”، “آبی باش” است اما در مورد برنامه جواد رضویان چه؟

در “3 شو” واژه “شو” اگر در معنای فارسی خود به کار رود فقط یک معنا را به ذهن متبادر می کند و آن هم “سه شدن” که اصطلاحی عامیانه است به معنای ضایع شدن!!!

آیا “سه شو” با تغییر نام روی آنتن می‌رود؟

همه اینها به کنار اولین سابقه ذهنی مخاطبان از ابن واژه همان تصاویر شوهای موزیکال دهه 50 و نوارهای وی.اچ.اسی است که در دهه شصت به صورت زیرزمینی دست به دست می‌شد و در مرحله بعد، برنامه‌های تلویزیونی آمریکایی مانند “تاک شو” و دیلی شو”  که از سوی چهره هایی چون “الن دی‌جنرس” و “جان استوارت” روی آنتن رفته است.

حالا باید منتظر ماند و دید “سه شو” با همین نام روی آنتن می‌رود یا اینکه حساسیتهای رسانه ملی پیرامون واژه “شو” باعث تغییر نام برنامه خواهد شد.




الناز شاكردوست در “ابتدای پاییز” برنده بهترين بازيگر نقش اول زن جشنواره سانفرانسيسكو شد؟/جشنواره سانفرانسیسکو که “اردیبهشت” برگزار شده بود!!!

سینماژورنال/حامد مظفری: یکی از تازه ترین اخبار جشنواره ای سینمای ایران مربوط می شود به کسب موفقیت فیلم تازه خسرو معصومی “تابو” در جشنواره ای که پسوند سانفرانسیسکو را دارد.

به گزارش سینماژورنال یکی از چهار جایزه ای که فیلم گرفته جایزه بهترین بازیگر زن این جشنواره است؛ جایزه ای که برخی رسانه ها از آن به عنوان “جایزه بازیگر نقش اول زن جشنواره سانفرانسیسکو” نام برده اند.

مخاطبی که آگاهی چندانی از اوضاع و احوال جشنواره ها ندارد پیش خود گمان می کند این فیلم و آن بازیگر برنده جایزه از جشنواره مشهور سانفرانسیسکو هستند!

جشنواره سانفرانسیسکو در بهار برگزار میشود و نه پاییز
اما واقعیت اینجاست که جشنواره بین المللی فیلم سانفرانسیسکو که یکی از بزرگترین جشنواره های آمریکایی است نه در ابتدای پاییز بلکه در ابتدای بهار هر سال برگزار می شود.

تاریخ دقیق اش را بخواهید 23 آوریل تا 7 می که میشود 3اردیبهشت تا 17اردیبهشت، زمان رسمی برگزاری جشنواره سانفرانسیسکو است.

این جشنواره توسط انجمن فیلم سانفرانسیسکو برگزار میشود و با نمایش حدود 200 فیلم از 50 کشور جهان.

الویت انتخاب فیلم برای این جشنواره آثاریست که هنوز توسط شرکتهای پخش آمریکایی پخش نشده اند.

اگر مدیر اجرایی جشنواره را بخواهید بشناسید “نوح کوئن” است؛ کوئن مدیر اجرایی سابق جشنواره تورنتو است و از 2014 به این سو مدیریت جشنواره را برعهده دارد.

این یک جشنواره کاملا ایرانی است که در سانفرانسیسکو برگزار میشود
پس جشنواره ای که الناز شاکردوست و فیلم متبوعش از آن جایزه گرفته چیست؟
این جشنواره، جشنواره ایست مخصوص فیلمهای ایرانی!!! که در سانفرانسیسکو برگزار میشود یعنی درست مانند جشنواره های مختلفی که در داخل و با الویت پخش آثار مطرح داخلی برگزار میشوند این جشنواره هم وضعیتی مشابه دارد یعنی یک سری فیلم ایرانی در آن به نمایش درمی آیند و در نهایت در انتهای جشنواره نیز تعدادی فیلم ایرانی به عنوان برگزیده مشخص می شوند.

یعنی رقابت کاملا ایرانی است و فقط جغرافیای رقابت، ایالات متحده آمریکاست و ایالتی به نام کالیفرنیا و شهری به نام سانفرانسیسکو!

اگر ساده ترش را بخواهید یک هفته فیلم ایرانی در سانفرانسیسکو برگزار شده که برای جذابتر شدن، رقابتی هم برای فیلمهای حاضر در آن تعریف شده!!!

البته آنها که در تیتر اخبار خود موفقیت فیلم شاکردوست در جشنواره سانفرانسیسکو را بولد کرده اند دو خط پایین تر پسوند ایرانی را هم به جشنواره افزوده اند اما مشکل تیتر اصلی آنهاست که به شدت اغراق آمیز است.

درست مثل این است که یک رقابت میان کشتی گیران ایرانی در سانفرانسیسکو برگزار شود و در نهایت تیتر نتایج آن برنده را به عنوان برنده جام جهانی کشتی سانفرانسیسکو معرفی کند!

عیار معصومی آن قدر هست که نیاز به این اغراقها ندارد
در ارزشهای “تابو” و کارگردانی به نام خسرو معصومی که سالهاست به تنهایی دوربین اش را در دل طبیعت زیبای مازندران می کارد و عاشقانه هایی پر از زیبایی را مصور می کند شکی نیست اما این اغراقهای خبری هم بیش از همه اعتبار معصومی و فیلمش را زیر سوال می برد.
عیار “تابو” آن قدر هست که با همه حرف و حدیثها پیرامون اوضاع کیفی جشنواره مونترال امسال، تنها فیلم ایرانی راه یافته به بخش مسابقه جشنواره مونترال بود؛ آن هم با وجود تعداد بالای آثار ایرانی که در این جشنواره بود.
معصومی و “تابو” نیاز به این اغراقها در اطلاع رسانی ندارند پس شمایی که خبررسانی می کنید هم کمی جانب اعتدال را رعایت کنید.




آیا “هنروتجربه کودک و نوجوان” در راه است؟/سینماژورنال پیشنهاد بهتری دارد

سینماژورنال/حامد مظفری: نشست خبری جشنواره فیلم نوجوان که با حضور علیرضا شجاع نوری دبیر جشنواره برگزار شد یکی دو نکته جالب توجه داشت.

به گزارش سینماژورنال از جمله این نکات مربوط می شد به پرسشی از دبیر درباره عدم تخصیص سبد اکران به فیلمهای کودک و نوجوان و بی فایده بودن برگزاری جشنواره در شرایطی که آثار کودک فرصت اکران نمی یابند.

شجاع نوری در پاسخ به این پرسش از راه اندازی شورای راهبردی سینمای کودک گفت و اینکه یکی از خروجیهای این شورا هم راه اندازی گروه سینمایی تازه ای ویژه کودکان است.

آیا گروه سینمایی کودک قدم در راه “هنروتجربه” می گذارد؟

البته که دبیر جشنواره نوجوان درباره اینکه این گروه سینمایی در کنار 6 سرگروه فعلی سینمای ایران راه اندازی خواهد شد یا نه چیزی نگفت و همین ابهام سبب شکل گیری این پرسش اصلی است که آیا گروه سینمایی کودک هم می خواهد قدم در راه گروه هنروتجربه بگذارد؟

یعنی بناست مختصات گروه سینمایی کودک شبیه به همان مختصاتی باشد که برای راه اندازی گروه سینمایی هنروتجربه به کار رفته است یعنی باز هم بناست تعدادی پرسنل به کار گرفته شوند و به مدیریت یکی از چهره های نزدیک به مدیران سینمایی مملکت دور هم جمع شوند و با اجاره کردن تعدادی سالن در نقاط مختلف شهر به اکران آثار کودک و نوجوان بپردازند؟

جلب مخاطب کودک از مسیر راه اندازی گروههای سینمایی ایزوله و مخاطب خاص صورت نمی گیرد

اگر بناست گروه سینمایی کودک این گونه راه اندازی شود طبیعی است که خروجی قابل توجهی نخواهد داشت.

اگر مدیران گروه سینمایی تازه تأسیس هنروتجربه می توانند با فرافکنی و استفاده از شعار حمایت از آثار ضد جریان اصلی، کم مخاطب بودن آثار این گروه و خالی ماندن سالنهای اجاره ای را توجیه کنند اما در برخورد با سینمای کودک حتی نمی توان چنین توجیهاتی را هم ارائه داد.

نبض سینمای کودک و نوجوان با نبض مخاطب گره خورده است و اگر بناست رشدی در سینمای کودک وجود داشته باشد قطعا به مدد حضور مخاطب در سالنهای سینماست. طبیعی است جلب مخاطب هم از مسیر راه اندازی گروههای ایزوله و مخاطب خاص صورت نمی گیرد.

بگذارید فیلمسازان کودک در مسیر اصلی سینمای ایران رقابت کنند و نه مسیرهای انحرافی

باید دل به دریا زد و فیلمهای کودک و نوجوان را به مانند بقیه آثار از طریق همین شش گروه رسمی تعریف شده اکران کرد تا هم عیار فیلمسازان کودک سنجیده شود و هم درجه علاقه مخاطبان کودک و نوجوان به آثار.

البته که برای رقابت در این وادی آن قدرها هم دست سینمای کودک خالی نیست. وقتی فیلمی مثل “فرار از قلعه روخان” که برگزیده جشنواره کودک سال قبل است به یکی از پرمخاطب ترین آثار جشنواره سی و سوم فجر بدل می شود یعنی آن که هنوز هم می توان با فیلم کودک مخاطب را به سینما آورد.

پیشنهاد سینماژورنال: به جای راه اندازی گروههای سینمایی هزینه‌زا، تسهیلات اکران فیلمهای کودک از طریق گروههای سینمایی رسمی را فراهم کنید

سینماژورنال پیشنهاد می دهد به جای راه اندازی گروهی خارج از مسیر اصلی اکران و البته بوروکراسی پیچیده و هزینه زای حول آن تسهیلاتی فراهم شود برای پخش کنندگان فعال سینمای ایران تا حداقل در فواصل زمانی مناسب-مثلا هر دو ماه یک بار- یک فیلم کودک و نوجوان را با داشتن سرگروه روی پرده بفرستند.

بهترین تسهیلات هم نه تخصیص ردیف بودجه و اعطای وامهای تشویقی که فراهم کردن شرایط تبلیغی ارزان و مفیدفایده برای این آثار است.

برای آغاز این راه هم فقط نیاز به تلف کردن زمان فراوان نیست. به سادگی و با فراهم آوردن شرایط اکران آثار کودک و نوجوان برگزیده جشنواره قبل میتوان این روند را آغاز کرد.




انتقاد داماد شهید آوینی از “گینس”: آقای تنابنده! چیزی سر هم کرده ای که اسمش فیلم نیست!/اگر ساکت بنشینی حاضرم مفاهیم وسترن را به تو آموزش دهم!

سینماژورنال: حدودا یک ماه بعد از زمانی که روزنامه نگارانی چون حامد مظفری، ایزد مهرآفرین، رضا استادی و سعید قطبی زاده از طریق رسانه هایی چون سینماژورنال، جوان، سینماپلاس و صفحه اجتماعی خویش به انتقاد از شوخیهای سطحی و الفاظ زشت به کار رفته در “گینس” پرداختند رفته رفته منتقدان دیگری هم از راه رسیده و کیفیت کار محسن تنابنده را زیر سوال می برند.

به گزارش سینماژورنال از جمله این منتقدان حسین معززی نیا داماد شهید مرتضی آوینی و سردبیر مجله “24” است.

معززی نیا با نگارش یادداشتی در صفحه اجتماعی خود از یک سو به انتقاد از لحن تنابنده در خطاب قرار دادن منتقدان پرداخته و از طرف دیگر ایرادات فراوان فیلم او را برشمرده است.

سبنماژورنال متن کامل یادداشت معززی نیا را ارائه می دهد:

آقاي محسن تنابنده اخيراً فرموده‌: «من تا به امروز درباره گینس نقد جدی ندیدم. یک تعداد یادداشت دیدم. نقد جدی ندیدم که برایم قابل تامل باشد و به آن‌ها فکر کنم. به نظرم بیشتر عقده‌گشایی است. تا جایی که من یادداشت‌ها را مرور کردم خامدستانه به اثر توجه شده است. ما اهل مطالعه نیستیم و فقط غر زن داریم. اینقدر غر زن نباشیم، برویم دنبال کار کردن. به جای این که حراف باشیم کار کنیم و باعث پیشرفت شویم. به جای این که پاتیل‌های روشنفکری بگیریم و بگوییم این بد است آن خوب است و… برویم کار کنیم و قدم های رو به جلو برداریم. من فکر می‌کنم این شکل و شمایل و لحن، لحنی کاملاً نو در ارایه قصه است و تا به حال کسی چنین تجربه‌ای نداشته است. نديدم با این فضاها شوخی شده باشد، سه برادر در یک فضای تقریبا وسترن، جاده و… به نظرم در این شرایط (جاده و فضای وسترن) قصه شیرین گفتن کار بسیار سختی است.

حضرت آقاي تنابنده:

يك: نقد جدي را درباره فيلم جدي مي‌نويسند. شما بابت همين چند «يادداشت» هم شاكر باش. در مملكت عجيبي زندگي مي‌كنيم كه درباره فيلمت با اين سر و وضعي كه دارد همين چند «يادداشت» هم منتشر شده. در يك شرايط استاندارد، اين چيزي كه اسمش را فيلم گذاشته‌اي نه اكران مي‌شد، نه ديده مي‌شد و نه كسي درباره‌اش چيزي مي‌نوشت.

دو: كسي كه «يادداشت» مي‌نويسد، كسي كه منتقد فيلم است و مي‌گويد فيلمي بد يا خوب است دارد «كار» مي‌كند. دارد «قدم رو به جلو» برمي‌دارد. اما تو به‌عنوان فيلمساز «كار» نكرده‌اي، چيزي سر هم كرده‌اي كه اسمش فيلم نيست و تماشاگر بيچاره به‌هواي اسم عطاران و قيافه‌ «نقي» شش هزار تومان پول مي‌دهد كه بيايد تماشايش كند.

سه: وقتي آدم شخصيت‌هايش را مي‌برد توي جاده كه بي‌خود و بي‌جهت مسيري را طي كنند، اسم فيلمش نمي‌شود «وسترن». در بهترين حالت مي‌شود فيلم جاده‌اي. اگر دستمزد خوبي بدهي و ساكت بگيري بنشيني، حاضرم در چند جلسه مفاهيم و اصطلاحات سينمايي از قبيل «فيلم وسترن» را به تو آموزش دهم. چون حرفه‌ام همين است. «كار» من اين است.

چهار: شما اگر قرار است «تامل» كني، دنبال نقد جدي نگرد، چون كسي حوصله ندارد درباره اين چيزي كه سر هم كرده‌اي، نقد جدي بنويسد، برو درباره اين تامل كن كه چرا فيلمسازي بلد نيستي و فيلمت نه قصه دارد، نه شخصيت، نه تداوم، نه پايان‌بندي.

پنج: اين‌قدر خودت را «جدي» نگير تا اميدوار بمانيم روزي بتواني واقعا فيلم بسازي.




خوشحالیم که بودجه میلیاردی “مزار شریف” تلف نشد/خوشحالیم که در برابر امثال “ویتوریو استورارو” قدعلم کردید

سینماژورنال/حامد مظفری: در روزگاری که همه منتظر هستند تا هالیوود به بازسازی تصویری تاریخ ایران و اتفاقاتی که ایرانیان با آن برخورد کرده اند بپردازد تا شمشیر را از رو بسته و شروع کنند به نقد آثار، اینکه کارگردانی چون حسن برزیده پیدا شده که بجای زیر سوال بردن تحریفهای تاریخی آثار هالیوودی، آستین بالا زده و سراغ تصویرسازی یکی از مهمترین اتفاقات دو دهه اخیر ایران رفته جای خوشحالی دارد.

“مزار شریف” برزیده مروری دارد بر اتفاقات مرتبط با شهادت تعدادی از دیپلماتهای ایران در مزارشریف افغانستان توسط نیروهای طالبان. فیلم با تمرکز بر تنها بازمانده این اتفاق و مرور ماجراهایی که برای وی از لحظه ورود نیروهای طالبان به کنسولگری تا لحظه شهادت دیپلماتها روی میدهد شرایطی را ایجاد کند که مخاطب به صورتی روزنامه‌وار در چند و چون اتفاقاتی قرار گیرد که در آن مقطع زمانی رخ داده بود.

همین که بجای فحش دادن به “آرگو” آستین بالا زدید خوب است

برزیده آدم باهوشی است؛ باهوش از این جهت که اولا برای ساخت فیلمش به سراغ حوزه هنری رفته و حمایت مالی این نهاد مهم سینمایی را پشت خود داشته تا حین کار با کمبود بودجه روبرو نشود و ثانیا به دلیل استفاده از تیم خبره ای که از مدیریت فیلمبرداری تا طراحی صحنه، بازیگری، تدوین و حتی موسیقی را شامل می شود کوشیده اثری یکدست و قابل تحمل را فراهم نماید.

برزیده برای تولید “مزار شریف” بیشتر از 2 میلیارد بودجه در اختیار داشته اما این بودجه میلیاردی سبب ساز آن نشده که به دنبال فاخرسازی و اصطلاحا بیگ پروداکشن با کارهای عجیب و غریبی مانند کشتی به آب انداختن(!!!) یا مسافرت به کشورهای آفریقایی برود بلکه بجایش کوشیده داستان منبع را با تسلطی که در کارگردانی نماهای داخلی دارد نشان دهد.

خوش بحال برزیده که زرین دست را کنار خود داشته

البته که در تصویرسازی این نماهای داخلی و البته معدود نماهای بیرونی، علیرضا زرین دست مدیر فیلمبرداری کار به شدت به کمک وی آمده و قابهایی خلق کرده که پیش از این از منطقه ای چون افغانستان ندیده بودیم. تجربه وافر زرین دست در همکاری با کارگردانان سرشناس از واروژ کریم مسیحی گرفته تا مسعود کیمیایی و داوود میرباقری و این اواخر محمدعلی باشه آهنگر سبب ساز آن شده که کمترین خطایی در تصویرسازی جغرافیای محل وقوع حوادث نداشته باشد.

هم در لوکیشنهای داخلی که بناست فیلم مایه های شبه‌نوآر و جاسوسی داشته باشد و داستان با ظن نسبت به بازمانده ترور پیش می رود و هم در لوکیشنهای بیرونی که بناست استقامت بازمانده و همراهی عده ای افغان با وی در مسیر رسیدن به ایران روایت شود این قابهای هوشمندانه زرین دست است که به کمک درام می آید بخصوص در لوکیشنهای بیرونی.

در نماهای بیرونی تقریبا گره اصلی داستان هم باز شده و اگر فضاسازی بصری زرین دست نبود شاید فیلم شباهتهایی به فاجعه ای چون “فرزند چهارم” پیدا می کرد اما زرین دست خیلی خوب توانسته اله مانهای مختلف جغرافیایی کوهستانی و البته کنتراست میان خشونت کوه و لطافت رودخانه و شباهتهایی که این دو به ترتیب با رفتارهای طالبان و مردم افغانستان دارند را در خدمت درام به کار گیرد.

بازیگران به چشم عناصر صحنه

زرین دست بازیگران را نیز به چشم عناصری مکمل صحنه ها دیده و شاید برای همین باشد که در “مزار شریف” جلوه های بصری تازه ای از حسین یاری و مسعود رایگان و البته بازیگران مکملی چون عمار تفتی می بینیم.

هر کدام از این بازیگران فارغ از تواناییهای خویش در بازیگری این نیاز را هم دارند که با تصویرسازیهایی متفاوت، بلحاظ بصری هم خویش را در معرض مخاطب قرار دهند و خوشبختانه زرین دست نیز به دیده شدن اینها خیلی کمک کرده است. فقط تصویری که از مهتاب کرامتی در فیلم می بینیم بیش از حد تکراری و مشابه همان تصویر اغواکننده ای است که در بسیاری از فیملهای دیگر وی از “آدمکش” گرفته تا “آلزایمر” دیده بودیم.

خوشحالیم که در برابر “ویتوریو استورارو” قدعلم کرده اید!

“مزار شریف” اثری داستانگوست که در گونه سینمای ماجرایی-تاریخی ما می تواند اثری محترم به شمار برود. همین که چند میلیارد بودجه ای که هزینه تولید فیلم شده تلف نشده و لااقل بر دامنه تصویری ما از اتفاقی کاملا مرتبط با مردمان این مرز و بوم افزوده است جای تقدیر دارد.

همین که فضایی فراهم شده تا فیلمبرداری کارکشته چون زرین دست عیار تصویرسازی خود را نشان داده و در برابر رجوع برخی به فیلمبرداران فرنگی نظیر “ویتوریو استورارو” تمام قد، کیفیتی بالا از توان تکنسینهای سینمای ایران را ارائه کند، ارزشمند است.




حامد مظفری روزنامه‌نگار، منتقد مستقل و استراتژیست رسانه و تبلیغات

حامد مظفري متولد ۱۳۶۰ در گرگان و پرورش‌یافته خانواده‌ای فرهنگی است. او فارغ‌التحصيل رشته مهندسي مکانيک سيالات و همچنين دانش‌آموخته فيلمنامه‌نويسي از باغ فردوس و اتمام دوره روزنامه‌نگاري در جهاد دانشگاهي دانشگاه تهران است.

حامد مظفری علاقه به مطبوعات را از کودکی و با ورق زدن نشریات مختص کودکان تجربه کرد و این علاقه و پیگیری مطبوعات در نوجوانی و جوانی امتداد یافت تا اینکه در اواخر دهه هفتاد و حین تحصیل در دانشکده فنی، به طوری جدی به عنوان ژورنالیست جذب کار حرفه‌ای رسانه‌ای شد.

حامد مظفری داراي سابقه فعاليت مستمر مطبوعاتي از اوايل دهه هشتاد تاکنون با رسانه‌هايي مختلف همچون روزنامه اطلاعات، روزنامه اعتماد، روزنامه جوان، روزنامه آفتاب، مجله سينماجهان، مجله نيم‌رخ، مجله فيلم، مجله تصويرروز، روزنامه کيهان، روزنامه فرهيختگان، مجله دنياي تصوير، سایت سينماي ما، مجله جهان سينما، مجله روايت، سایت سينماپلاس، خبرگزاری نسيم، روزنامه جام‌جم، روزنامه شرق، روزنامه بهار، روزنامه قدس، مجله نقدسینما، خبرگزاری فارس، مجله سروش، روزنامه ايران، روزنامه صبح‌نو، روزنامه صبا، خبرگزاری ميزان، سایت نمايش خانگي، سایت سينماروزان و… است.

حامد مظفری سابقه فعالیت به عنوان دبیر تحریریه، دبیر فرهنگی یا عضو شورای سردبیری رسانه‌های مختلف و ازجمله شبکه ایران، جهان سینما، نقد سینما، روایت، سینماپلاس، نسیم، فرهیختگان، صبا، ایران‌ بان‌نو، گزارش یک، آفتاب و… را در کارنامه دارد.

حامد مظفری به عنوان طراح و مشاور تبلیغات سابقه همکاری با موسسات پویافیلم، رسانه فیلمسازان، خانه‌فیلم، بانوفیلم، جوزان‌فیلم، گلرنگ‌رسانه و… را در کارنامه دارد.
حامد مظفری به عنوان مدیر روابط عمومی و تبلیغات در پروژه هایی همچون قدغن، تکخال،  زن ها فرشته‌اند،  پسركشي، آبي به رنگ آسمان، ايكس لارج، دشمن زن،  زنداني ها، خالتور، كار كثيف، پا تو كفش من نكن، سه بيگانه، كمدي انساني، آشوب، پارادايس، غير مجاز، من ناصر حجازي هستم، ۳۶۰ درجه، طبقه حساس، هزارپا، شبكه، برف روي شيرواني داغ، از رئيس جمهور پاداش نگيريد، شهرت، احضار، سیاوش، کرگدن، دیو و ماه پیشونی و… فعالیت داشته است.

حامد مظفری که مدیرمسئول و سردبیر فعلی پایگاه تحلیلی سینماروزان است به عنوان استراتژيست و مدیر طراحی و اجرای تبلیغات فرهنگی نیز با بسیاری از پروژه‌های فرهنگی، هنری همکاری داشته است.

حامد+مظفری
حامد مظفری