سینماروزان/کیوان بهارلویی: صرف ۴میلیارد تومان برای ساخت ۹دقیقه کلیپ در یک ارگان ارزشی، بسیار پرسش‌زاست.

به گزارش سینماروزان شاید باورش سخت باشد ولی در همان دورانی که بدنه سینمای ایران باید در یافت‌آباد صف ببندند تا با منت فراوان یک سبدکالا بگیرند، بریز و بپاش‌هایی در ارگانهای هنری میشود قابل ثبت در گینس.

در یکی از تازه‌ترین بریز و بپاش‌ها، در یک ارگان مثلا ارزشی نزدیک به ۴میلیارد تومان هزینه صرف شده برای تولید ۹ کلیپ یک دقیقه‌ای تلویزیونی!

عجبا که چندین کلیپ از این مجموعه نیز مناسب پخش از تلویزیون تشخیص داده نشده‌اند و لابد باید در آرشیو خاک بخورند.

این ارگان همان ارگانی است که اخیرا چندی از نیروهای نورس به‌ظاهر ارزشی و ازجمله یک آقازاده بدان راه پیدا کرده و منصب مدیریتی یافته‌اند.

البته که تزریق نیروهای جوان و خوشفکر ایرانی در هر مجموعه‌ای آن هم در آستانه ۱۴۰۰ امری است بسیار زیبنده ولی وقتی شرط اصلی صدور احکام مدیریتی، ظاهرالصلاح بودن است و نه طهارت باطن، همین می‌شود که هست.

این نورسان بودجه ۴میلیاردی را که می‌شد با آن صدها مستندساز یا فیلم‌کوتاه‌ساز را حمایت کرد صرف ساخت ۹دقیقه کلیپ می‌کنند و البته هیچ شفاف‌سازی هم نمی‌‌کنند که چگونه فاکتورسازی کرده‌اند برای این ۹دقیقه؟؟

با یک تقسیم ساده مشخص است که برای هر دقیقه کلیپ ییش از ۴۰۰میلیون بودجه گرفته‌اند که لابد چون نیت‌شان، خیر(!!) بوده، حلالِ حلال است!!؟؟

سینماروزان: این عادت اغلب سینماگران ایران شده است که از یک طرف از بدیهای وابستگی دولتی سینماگران بگویند و از سوی دیگر برای تولید آثارشان دست به دامن ارگانهای مختلف دولتی شوند.

به گزارش سینماروزان شاید برای همین است که وقتی می بینیم جوانی به نام محمود رضوی که برای تولید فیلم آخرش «ماجرای نیمروز» از حوزه هنری گرفته تا فارابی و تصویرشهر را پشتش داشته، روی آنتن زنده «هفت» صادقانه اعتراف میکند که سوددهی در تولید به عادت او و برخی از همسلکانش بدل شده او را تحسین کنیم و البته به او توصیه کنیم که فیلم بعدی اش را بی حمایت ارگانهای دولتی تولید کند تا مصداق بارز «رطب خورده منع رطب چون کند» نباشد.

محمود رضوی در «هفت» بیان داشت: در میان بیش از 100 فیلم تولید سالانه ایران، کمتر از 15 فیلم است که بصورت کاملا خصوصی تولید می شوند. برخی از ما تهیه کنندگان عادت کرده ایم که منافع مان را در تولید ببریم. وقتی جیب شخصی خودمان نیست، نگاه از مخاطب برداشته می شود. باید دولت سهمش کم شود و پای حاکمیت از تولید در سینمای ایران بیرون رود، اما اگر این شیوه بصورت شوک باشد، قطعا به نابودی سینما منجر می شود. من معتقدم دولت باید حمایت و کمک خود را از تولید به سمت عرضه ببرد. باید به سمت استودیوهای فیلمسازی برویم که صاحبان آن تهیه کنندگان نباشند، بلکه کمپانی و برندهایی باشند که سود خود را در تولید نبینند، بلکه در نمایش و توزیع. و در میان مدت باید دولت این کمک ها را در بلیت کارت هایی که می تواند به مردم بدهد، خرج کند و مردم انتخاب کنند که این هزینه را صرف کدام فیلم ها کنند. اولا این موجب رونق ساخت سالن شود و دوما تهیه کنندگان به سمت تولید فیلم هایی بروند که موجب رضایت مردم شوند.