#جامعه_صنفی_تهیه‌کنندگان با اعلام #خروج از شورای‌عالی تهیه‌کنندگان مطرح کرد: از درون است که دچار نفاق و نفوذیم!/شورای عالی تهیه کنندگان که بنا بود محملی باشد برای اجماع عقلانیت، به محفلی بدل شد برای انفعال صنفی!/اگر منشاء منازعات، اختلاف در روش‌ها برای گره گشایی بود، امروز با این حجم از انفعال و تلی از گرفتاری مواجه نبودیم!/آقایانی که تا دیروز گرای ممنوع‌الخروجی سینماگران را می‌دادند،چگونه امروز در مخالفت با ممنوع‌کاری موضع می‌گیرند؟!!/نسخه‌ی پاک کردن دهه‌ها سابقه صنفی و رفتن ذیل وزارت کار بعنوان صنوف کارگری-کارفرمایی را چه کسانی برای سینمای ایران تجویز کردند؟/حاصل بدست آمده از چنین فریب بزرگی امروز بیشتر از هیچ است؟
سینماروزان/کیوان بهارلویی: جامعه صنفی تهیه‌کنندگان سینمای ایران که بزرگترین و قدیمی‌ترین صنف تهیه‌کنندگی به شمار میرود با انتشار بیانیه‌ای سرگشاده رسما از شورای عالی تهیه‌کنندگان خروج کرده و در عین حال تاکید کرده که از حالا به بعد به طور مستقل برای کمک به صنف سینمای ایران اقداماتی جدی را در پیش خواهد گرفت.
متن بیانیه جامعه صنفی تهیه کنندگان سینما را بخوانید:
سالهاست که از مناقشات و کشمکش های بیهوده صنوف تهیه‌کنندگان سینما می گذرد، به وجود آمدن چهار صنف در حوزه واحد تهیه کنندگی سینما در مقابل تولیدات اقل و بیکاری مستمر همکارانمان گواه این ادعاست که اگر منشاء منازعات، اختلاف در روش‌ها برای گره گشایی بود، دستکم امروز با این حجم از انفعال و تلی از گرفتاری‌های صنفی و حرفه‌ای در سینما مواجه نبودیم؛ متأسفانه هر چه پیشتر می‌رویم به لطف برخی آقایان تمامیت خواه و منفعت طلب روزنه امید برای برون رفت از این مدار دوار روز به روز بسته تر می‌شود.
شورای عالی تهیه کنندگان که بنا بود محملی باشد برای اجماع عقلانیت به جهت اصلاح امور، به محفلی بدل شد برای لابی و گعده و انفعال صنفی، و در مقابل صدها امر مهم از امنیت شغلی سینماگران تا امنیت سرمایه گذاری در فیلم ها و … در هزارتوی دعواهای حیدری و نعمتی مغفول ماند؛ دعواهایی که متأسفانه سر در شورای عالی دارد و پا در خانه ای که قرار بوده حافظ و مأمن و پشتوانه سینماگران باشد؛ خانه به چنان هیبتی درآمده که نه از تاک نشانی مانده نه از تاکنشان!
هرآنچه از سر وظیفه می کاریم به ضرب حقد و کینه و تنگ‌نظری چنان ریشه‌کن می کنند که گویی بنا نیست اثری از سینمای ملی و علقه و تعلق به سینما باقی بماند. میراث دار بزرگانیم و شرمنده نسل های آینده که چنان زمین گیر طمع و حسادت شده‌ایم که راهی جز خروج نداریم.
تلاش و ممارست همکاران ما در جامعه صنفی تهیه کنندگان برای حفظ وحدت جمعی و حاکمیت قانون در سایه تدبیر و مدارا به بلای کج فهمی و کم اندیشی در کلیت شورای عالی دچار شده است. متاسفانه تمایل بی‌حد برخی آقایان به حصرطلبی و مسندجویی آفت ریشه داری شده که اگر چاره‌ای نیندیشیم این یک لا قبا و یک لا عبا را هم موریانه خواهد خورد.
بپذیریم که اگر آسیب‌پذیر شده‌ایم و در مقابل نیشترها زخمی کاری برداشته ایم، از درون است که دچار نفاق و نفوذ ایم. آقایانی که تا دیروز گرای ممنوع الخروجی سینماگران را می دادند امروز در مخالفت با ممنوع کاری همکارانمان موضع می گیرند!!
شنیع‌تر از این وضعیت را مگر می شود تصور کرد؟ نسخه‌ی پاک کردن دهه‌ها سابقه و اعتبار صنوف سینمایی و رفتن ذیل وزارت کار بعنوان صنوف کارگری و کارفرمایی را چه کسانی برای سینمای ایران تجویز کردند؟ حاصل بدست آمده از چنین فریب بزرگی امروز بیشتر از هیچ است؟
بپذیریم که هر آنچه هست از حلقه‌ی بسته‌ای ست که سینما را و خانه‌مان را در هر دوره‌ای به گونه‌ای در محاق قرار داده است. بپذیریم که حفظ وضع موجود یعنی پذیرفتن ظلمی آشکار که تبعات زیان‌بار آن غیرقابل جبران است. اجازه ندهیم فتنه بی‌انگیزه کردن افراد فعال برای خیر جمعی در سینما به یک رویه بدل شده و دلسوزان و صاحبان حقیقی سینما یکی پس از دیگری از میدان خیرخواهی به در شوند.
حیف از طلا که خرج مطلا کند کسی! خروج جامعه صنفی ازشورای عالی تهیه کنندگان که جز خسران و اضرار جمعی عایدی نداشته، و در ادامه به منزله انفعال و سکوت نیست،جامعه صنفی تهیه کنندگان نخستین نهاد مستقل و قانونی ست که با اخذ پروانه فعالیت از وزارت فرهنگ و ارشاد جایگاه مهم مطالبه گری صنفی را با دستاوردی خیالی در وزارت کار به قیاس هیچ مبادله نکرده، و امروز نیز برای صیانت از حقوق اعضاء و تمامیت عرفی و حرفه‌ای سینما، از اقدامات بایسته و مطالبه‌گری مستمر حقوق حقه خود کوتاه نخواهد آمد.
و درآخر تاکید موکد می کنیم شورای عالی تهیه کنندگان که تاکنون نمایندگی آراء و مواضع جمیع تهیه کنندگان سینمای ایران را در قالب صنوف چهارگانه برعهده داشته با خروج جامعه صنفی ، منبعد فاقد هرگونه وجاهت ، جامعیت و موضوعیت در سینمای ایران می باشد.