علیرضا رییسیان روی آنتن زنده بیان داشت⇐از دهه هشتاد به این سو با حلقه‌ای از مدیران و مشاوران ثابت و تکراری در سینما روبروییم!/بخش عمده مدیران سینمایی اصلا تحصیلات یا تجربیات سینمایی ندارند!/این چه وزیر ارشادی است که در فاصله‌ای کوتاه تا پایان عمر دولت، هنوز با صنوف مختلف سینما نشست نگذاشته تا حرفها را بشنود؟؟/ وزیری علاقمند به سینمای قبل از انقلاب(!) بود که روسای خانه سینما را ترغیب کرد به کارگری کردن صنوف!!/بدبختانه حتی کارگری کردن صنوف سینما هم نتوانست مشکل فقدان بیمه بیکاری را حل کند!/دولت ترجیح می‌دهد تهیه‌کنندگان چندتکه باشند چون صنف واحد تهیه‌کنندگان قدرتی پیدا خواهد کرد که جلوی بسیاری از مفاسد مدیریت دولتی را خواهد گرفت!!
سینماروزان: علیرضا رییسیان کارگردان سینما در تازه‌ترین اظهاراتش با صراحت آسیب‌های مدیریت دولتی سینما را برشمرده و خواستار چابک‌سازی سازمان سینمایی برای حل مشکلات شده است.
علیرضا رییسیان روی آنتن زنده سینمامعیار درباره گرفتاریهای کرونایی سینماگران گفت: وظیفه گردانندگان صنفی و مقامات دولتی است که راهکار بدهند برای عبور از ضرر میلیاردی سینماها ولی متاسفانه نه برنامه و نه راهکار و نه چشم‌انداز روشنی برای عبور سینما از بحران کرونا نمی‌بینم و البته این مسبوق به سابقه است.
رییسیان ادامه داد: از دهه هشتاد به این سو با حلقه‌ای از مدیران و مشاوران ثابت و تکراری در سینما روبروییم که کم و بیش در جلو یا در سایه بوده و هستند ولی برنامه‌ای برای پیشرفت سینما نداشته‌اند!!
این کارگردان با نقد اجبار به کارگری کردن صنوف سینما اظهار داشت: با تجربه بیست سال کار صنفی همچنان منطق کارگری شدن صنوف سینما را درک نمی‌کنم و معلوم نیست چرا مدیران خانه سینما صنوف را اجبار کردند به کارگری شدن و ثبت در وزارت کار؟؟ وزارت کار که مشکلات نیروهای خودش را هم نمی‌توانست حل کند حالا می‌خواهد مشکلات صنف سینما را حل کند؟؟
رییسیان افزود: حتی اگر کارگری شدن منجر می‌شد به ایجاد بیمه بیکاری برای سینماگران باز هم از این اتفاق حمایت می‌کردیم ولی بدبختانه حتی کارگری کردن صنوف سینما هم نتوانست مشکل بیمه بیکاری را حل کند.
کارگردان “چهل سالگی” و “دوران عاشقی” خاطرنشان ساخت: اساسا وقتی نهاد صنفی مستقل نداشته باشیم مجبوریم به جای ایستادن روی پای خود مدام به دنبال ارتباط گیری با این شخصیت سیاسی و آن شخصیت سیاسی باشیم و همین می‌شود که یک‌باره وزیری علاقمند به سینمای قبل از انقلاب(!) پیدا می‌شود و روسا را ترغیب می‌کند به کارگری کردن صنوف و بعد وزیری دیگر می‌آید و اصلا گوید چرا کارگری کرده‌اید!!
کارگردان “ریحانه” و “ایستگاه متروک” خاطرنشان ساخت: علیرغم اجبار به کارگری کردن صنوف، هنوز اساسنامه خانه سینما تصویب نشده و رسمیتش قطعی نشده!!
رییسیان تاکید کرد: همه جای دنیا قوانین خاص سندیکاهای هنری را دارند ولی در اینجا چنین قوانینی نداریم و نتیجه اینکه هنوز مشکلات رفاهی اولیه صنف سینما حل نشده! از آن گذشته مگر تاکنون درخواستهای صنف سینما از ارشاد برآورده شده که حالا از وزارت کار گله می‌کنند که چرا برای حل مشکل کاری نمی‌کند؟؟؟
علیرضا رییسیان در چرایی عدم اتحاد صنف تهیه‌کنندگان گفت: تهیه‌کنندگان نخواهند توانست متحد شوند چون اساسا مساله صنوف، مسئولیت‌پذیری تهیه‌کنندگان به‌عنوان رکن اصلی تولید نیست. شما درنظر بگیرید اتحادیه تهیه‌کنندگان هالیوود فقط ده‌ها وکیل و مشاور حقوقی دارند که کوچکترین تخلف در زیرپا گذاشتن مالکیت آثار را پی می‌گیرند ولی اینجا تهیه‌کنندگان به‌دنبال اموری ابتدایی نظیر لابی برای فرستادن نماینده در این شورا و آن کارگروهند.
رییسیان ادامه داد: تا زمانی که درون جریان تهیه‌کنندگی تحول جدی رخ ندهد حتی دولت هم نمی‌تواند صنف واحد تهیه‌کنندگی را شکل دهد. حیدریان خیلی تلاش کرد صنوف را متحد کند ولی نتوانست! البته دولت هم ترجیح می‌دهد تهیه‌کنندگان چندتکه باشند چون صنف واحد تهیه‌کنندگان قدرتی پیدا خواهد کرد که جلوی بسیاری از مفاسد دولتی را می‌گیرد.
این فیلمساز ادامه داد: یکی از ضعفهای مدیریت سینما این است که بخش عمده مدیران سینمایی اصلا تحصیلات یا تجربیات سینمایی ندارند و نتیجه اینکه از تولید تا اکران و جشنواره گرفتار مشکلات فراوانیم و به دنبال آن برنامه‌ریزی برای پیشرفت سینماها ندیده‌ایم و به‌جایش برنامه‌ریزی برای تخریب سینماها را شاهد بوده‌ایم !! آخر این چه وزیر ارشادی است که در فاصله‌ای کوتاه تا پایان عمر دولت، هنوز با صنوف مختلف سینما نشست نگذاشته تا حرفها را بشنود؟؟
رییسیان درباره راه‌حل مشکلات گفت: ساختار سینمایی بسیار عریض و طویل بوده و راهی ندارد جز اینکه هرچه زودتر چابک‌تر و کوچکتر شود. جواد شمقدری اگر سازمان سینمایی راه انداخت برای این بود که سینما را مستقیم ببرد زیرنظر ریاست جمهوری تا بسیاری از گرفت و گیرها حل شود ولی آن ایده، جواب نداد و حالا هم چاره‌ای نیست جز آن که ساختار دولتی سینما را کوچک کنند بلکه با چابک‌سازی بخشی از مشکلات منتج از دیوان‌سالاری حل گردد.