بعد از مشکلات پیش آمده بر سر نمایش مستندهای همسر امام(ره) و فائزه هاشمی در جشنواره سینماحقیقت⇐محمد آفریده گفت: به‌خاطر جهل و وابستگی‌های دنیوی، سینمای مستند را به سینمای مصلحت تبدیل نکنید!
سینماروزان: محمد آفریده از جمله چهره‌های عرصه مدیریت سینمایی در ایران است که کمتر سینماگری پیدا میشود که از تلاشهای وی برای کمک به جوانان چه زمانی که در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی مدیریت میکرد و چه زمانی که در انجمن سینمای جوان بود به نیکی یاد نکند.
به گزارش سینماروزان تازه ترین دوره جشنواره مستند سینماحقیقت درحالی برگزار شده که از یک طرف از ورود مستند پرتره ای درباره فائزه هاشمی با نام «مثل یک زن» در آن ممانعت به عمل آمده و بر سر نمایش مستندی دیگر با محوریت زندگی همسر امام خمینی(ره) با نام «بانو قدس ایران» نیز مشکل پیش آمده است!!
در این شرایط محمد آفریده یادداشتی را در «آسمان آبی» منتشر نموده که هرچند شاید به ظاهر هیچ ربطی به این گونه اتفاقات محافظه کارانه نداشته باشد اما در کنه خود طعنه های تندی دارد به مدیران محافظه کاری که مدام جسارت را فدای مصلحت میکنند.
متن یادداشت محمد آفریده را بخوانید:
سینمای مستند، سینمای اندیشه، تعهد و آگاهی است و هرقدر فرهنگ یک جامعه پویا و عمیق باشد، این سینما اصیل‌تر و مسئولیت‌پذیر‌تر، به نقش خود در جامعه می‌پردازد و به‌درستی گفته‌اند سینمای مستند همانند آیینه است؛ زشت را زشت و زیبا را زیبا نشان می‌دهد؛ به همین دلیل، خیلی‌ها از دیدن خود، جامعه و… در آیینه سینمای مستند، خوشحال نمی‌شوند.
جامعه زنده، پاک و متعالی، جامعه‌ای است که میدان را برای حقایق زشت و زیبا، باز و مهیا می‌کند. سینمای مستند برای آدم‌های کم‌حوصله نیست. این سینما، سینمای انسان‌های عاقل، دردمند و باهوش است. اگر مسئولان و متولیان حوزه‌های اجتماعی، فرهنگی و… بیش از پیش به اهمیت این سینما واقف بودند، ما شاهد موجی از حرکت بانشاط و خودجوش سربازان فرهنگی این مملکت بودیم که بسیاری از پلشتی‌ها و کجی‌های جامعه را در تیررس دوربین سینمای مستند از حیز انتفاع خارج می‌کردند.
این سینما، سینمای حقیقت است و ما نباید به‌خاطر ناآگاهی، جهل و وابستگی‌ها و منافع دنیوی و گروهی و… این سینما را سینمای مصلحت کنیم. اگر قدرت واقعی این سینما را برای تزکیه جامعه و مسئولیت‌پذیری مسئولان می‌دانستیم، باید دست‌وپنجه این سینما را طلا می‌گرفتیم. این سینما، سرمایه این جامعه، مردم، کشور و انقلاب است و ترس از این سینما، ترس از آگاهی و هوشیاری است. باید بر صبر، تلاش و زحمات همه مستندسازان این مملکت آفرین و خسته‌نباشید گفت. عزیزانی که با حداقل امکانات و رنج بسیار و دور از بزک‌ها و تجملات حوزه‌های دیگر، حقایق تلخ و شیرین این جامعه مظلوم و صبور را یک‌تنه به تصویر می‌کشند، این سینماگران قهرمانان واقعی این سرزمین هستند.