سینماروزان: به خاطر دارم که در دوره‌ای، تلویزیون بر سر ماجرایی که امروز خنده‌دار است، من را ممنوع‌کار کرده بود. دوره پرکاری تلویزیون بود و من نمی‌توانستم کار کنم. پدرم-داوود رشیدی-از من پرسید که چرا کار نمی‌کنی؟ گفتم اجازه کار کردن ندارم. پدرم در پاسخ گفت: «برو و مربی مهدکودک شو.»

لیلی رشیدی با بیان مطلب فوق به روزنامه ایران گفت: آن زمان به حرف پدرم خندیدم ولی پدر اصرار داشت که بروم و با بچه‌ها کار کنم. اکنون فکر می‌کنم منظور پدر را متوجه شدم. زیرا من به کار کردن با بچه‌ها و نوجوانان علاقه‌مندم و برایم شیرین و لذت‌بخش است. به همین دلیل از یک زمانی شروع به کار کردن با بچه‌ها کردم. اکنون افرادی با من سلام و علیک می‌کنند که ۲۵ ساله هستند و می‌گویند که وقتی ۱۰ ساله بودند با من کار کردند. واقعاً دلم می‌خواست پدرم امروز بود و این اجرا را می‌دید؛ او عاشق دیدن پروژه‌های نوجوانان بود و می‌دانم که بودنش می‌توانست برای ما حائز اهمیت باشد.

لیلی رشیدی با اشاره به اینکه در برهه هایی به فکر مهاجرت بوده ولی نرفته، گفت: دلیل رفتن، تنها این نیست که مملکت ما چیزی کم دارد؛ در واقع میل به رفتن موضوعی جهانی است. احتمالاً جوان‌های سوئیس هم دلشان می‌خواهد به آمریکا بروند. واقعیت پیچیده‌تر از این حرف‌هاست: وابستگی‌ها و پیوند های عاطفی نسل امروز نسبت به گذشته تغییر کرده. در واقع اکنون ارتباطات آسان‌تر شده است. در زمان ما اگر کسی می‌رفت ممکن بود هفته‌ها یا ماه‌ها نتوانی او را از نزدیک ببینی؛ اما امروز می‌توان هر روز تماس تصویری برقرار کرد. همین موضوع سبب شده تا دور شدن جغرافیایی برای جوانان امروز کم‌دغدغه‌تر از ما باشد و ساده‌تر انجام شود.

وی ادامه داد: فکر می‌کنم در دنیا و به خصوص کشور ما، شرایط به‌گونه‌ای رقم خورده که آدم‌ها دوست دارند بروند زیرا به دنبال چیزهای بهتری هستند. شخصاً نمی‌خواهم دنبال دلیل این موضوع بگردم، چون وظیفه من نیست. اما اینکه بچه‌ها دل‌شان می‌خواهد بروند، یک واقعیت است. اگر ما می‌خواهیم مردم بمانند، باید شرایطی فراهم کنیم که زندگی و کار در همین‌جا معنا و امکان داشته باشد.

او افزود: ارتباطات در زمانه امروز ساده‌تر شده است. اگر من در دوران جوانی مهاجرت می‌کردم، شاید هفته‌ای یک‌مرتبه می‌توانستم با خانواده خود تلفنی صحبت کنم اما نسل امروز می‌توانند هر روز با خانواده خود تماس تصویری برقرار کنند. علاوه بر این، اکنون رفت‌وآمدها و دورهمی‌های خانوادگی بسیار کم شده و انسان‌ها رو به تنهایی رفته‌اند. همه یاد گرفته‌اند که چطور با تنهایی خود کنار بیایند. ما در گذشته فکر می‌کردیم که چقدر غم‌انگیز است که تنها به مسافرت یا کافه برویم ولی اکنون در کافه‌ها، جوان‌های بسیاری را می‌بینید که تنها نشسته‌اند. در واقع موضوع تنهایی، دیگر آن معنی بدی که در ذهن ما داشت را ندارد.

سینماروزان: تمدید تعطیلی سینما و تئاتر به‌خاطر افزایش شیوع کرونا بی آن که هیچ همراهی معیشتی جدی با اهالی سینما و تئاتر از سوی روسا صورت گیرد با انتقاد لیلی رشیدی بازیگر تئاتر و سینما مواجه شد.

رشیدی با انتقاد از تعطیلی دوباره تئاتر و سینما خطاب به مدیران فرهنگی و تصمیم‌گیرندگان تاکید کرد: شغل ما تفریح و تفنن نیست که مدام تعطیل شود.

این بازیگر مشغول بازی در نمایش «در انتظار گودو» بود که به دلیل تعطیلی تئاتر و سینما، از اجرای این نمایش باز ماند. این در حالی است که این نمایش در فضای باز باغ کتاب اجرا می‌شد.

به گزارش سینماروزان رشیدی در گفتگو با ایسنا انتقادات خود را درباره کم‌توجهی به تئاتر و سینما و هنرمندان آن در دوران کرونایی مطرح و تاکید کرد مدیران فرهنگی باید به وظایف خود عمل کنند و راه چاره‌ای برای این وضعیت بیندیشند. او توضیح داد: در اینکه شرایط خاص است و کرونا تمام مشاغل را تحت تاثیر قرار داده، هیچ شکی نیست ولی در این وضعیت، تعطیلی چند باره تئاتر و سینما جای تاسف و تعجب دارد.

او با اشاره به ویژگی‌های تئاتر به عنوان هنری زنده اضافه کرد: بسیاری از مشاغل نمی‌توانند خود را با وضعیت کرونایی تطبیق دهند ولی تئاتر این مزیت را دارد که می‌تواند خود را با شرایط روز و وضعیت اجتماعی هماهنگ کند.

این بازیگر با ارایه توضیحاتی درباره مراحل تمرین و آماده سازی نمایش«در انتظار گودو» که با کارگردانی امیررضا کوهستانی اجرا می‌شد، یادآوری کرد: از همان ابتدا که تصمیم به اجرای این نمایش گرفتیم، شرایط کرونایی را مد نظر قرار دادیم و اجرای‌مان را در فضای باز طراحی کردیم. نمایش ما با رعایت همه پروتکل‌های بهداشتی اجرا می‌شد؛ فاصله اجتماعی، الزام ماسک زدن و اجرا در فضای باز، سلامت گروه و تماشاگران را تضمین می‌کرد.

رشیدی تاکید کرد: تئاتر و سینما شغل ماست و باید بتوانیم مانند دیگر مشاغل، به فعالیت‌مان ادامه بدهیم و واقعا این پرسش در ذهن همه هنرمندان تئاتر وجود دارد که آیا تئاتر و سینما از مکانی مانند مترو یا اتوبوس بی‌آرتی خطرناک‌تر است؟

او با بیان اینکه افراد زیادی از راه تئاتر و سینما گذران زندگی می‌کنند، افزود: عوامل تئاتری و سینمایی بسیار پرشمار هستند. گرچه فقط بازیگران به واسطه حضور روی صحنه دیده می‌شوند ولی پشت صحنه تئاتر و سینما هم، افراد زیادی مشغول به کار هستند و حالا شغل همه آنان به خطر افتاده و منبع درآمدشان رو به نابودی است.

رشیدی که پیش‌تر هم از بی‌توجهی وزیر بهداشت به هنرمندان تئاتر به عنوان یکی از مشاغل آسیب‌دیده از کرونا ابراز شگفتی کرده بود، یادآوری کرد: بی ‌انصافی است که تئاتر را جزو مشاغل آسیب‌دیده در دوران کرونایی به حساب نیاوردند و نمی‌آورند. همان زمان که وزیر بهداشت نامی از ما نیاورد، باید می‌فهمیدیم از نظر مسئولان تئاتر و سینما تفنن است.

بازیگر “عرق سرد” خاطرنشان کرد: چرا متوجه نیستند تئاتر و سینما شغل ماست و چگونه است که مدام و براحتی آن را تعطیل می‌کنند؟؟ مگر می‌توان مثلا بازار تهران را که لبریز از جمعیت است، تعطیل کرد و مانع کسب درآمد بازاریان شد و حال آنکه بازار نمی‌تواند خود را با شرایط کرونا تطبیق بدهد. نمیتوانند بازار را تعطیل کنند ولی مدام سینما و تئاتر را تعطیل می‌کنند.

لیلی رشیدی با ابراز تاسف از کم‌توجهی مسئولان به معیشت هنرمندان تئاتر ادامه داد: آنقدر حمایت نشده‌ایم که این موضوع را به عنوان یک اصل پذیرفته‌ایم. اصلا حمایت نمی‌خواهیم ولی جلوی کارمان را هم نگیرید. این وضعیت سبب می‌شود که گاهی فکر کنیم شاید دوست ندارند تئاتر و سینما داشته باشیم و دنبال بهانه می‌گردند.

کارگردان نمایش «اسم» با بیان اینکه لازم است تجربیات دیگر کشورها را در دوران کرونا مطالعه کنیم، اضافه کرد: چرا مسئولان ما برسی نمی‌کنند که کشورهای دیگر در این دوره چه می‌کنند. به هر حال تئاتر و سینما بودجه دولتی دارد و این بودجه می‌تواند صرف ساخت سالن‌های سرباز شود. خوب است یک بار هم مسئولان پیشنهاددهنده باشند و راهی برای نجات از این وضعیت بیابند چرا که به عنوان مسئولان فرهنگی کشور وظیفه رسیدگی به این وضعیت را دارند.

او به اشاره به هزینه‌ای که گروه اجرایی نمایش «در انتظار گودو» برای آماده‌سازی فضای باز باغ کتاب متقبل شده است، ادامه داد: ما سکو زدیم و تمهیدات دیگری اندیشیدم تا گروه اجرایی و تماشاگران‌مان در امان باشند ولی چرا مسئولان به جای اینکه کمک کنند و در هوای سرد دست‌کم گرمایش این فضا را بر عهده بگیرند، اجرای ما را تعطیل کرده‌اند.

لیلی رشیدی ابراز تاسف کرد: در هیچ موردی در جریان کرونا نه تنها به تئاتر و سینما کمکی نشد، بلکه جلویش را هم گرفتند و این پرسش جدی وجود دارد که چگونه است باشگاه‌های ورزشی بسیار بزرگ در همین هفته‌های محدودیت‌های کرونایی به فعالیت خود ادامه می‌دهند ولی سینما و تئاتر تعطیلند؟؟ باشگاه‌های ورزشی بزرگ که قوطی کبریت نیستند که پنهانی فعالیت کنند. این تناقض‌ها واقعا حیرت‌انگیز است!!