سینماروزان: فقط چند روز بعد از انتخاب آیت‌الله ابراهیم رییسی به‌عنوان رییس دولت سیزدهم، روزنامه اصلاح‌طلب اعتماد خبری داده درباره احتمال رفع توقیف “کاناپه” و “رستاخیز” در دولت جدید.

به گزارش سینماروزان فیلم “کاناپه”کیانوش عیاری به‌خاطر استفاده از کلاه‌گیس برای زنان در نماهای داخلی گرفتار توقیف شده و “رستاخیز”احمدرضا درویش هم به‌دلایل مختلف و ازجمله نمایش تصویر حضرت ابوالفضل(ع) گرفتار توقیف شده است.

روزنامه اعتماد نوشت: كاملا پذيرفتني است كه قوانين در كشورها قراردادهايي اجتماعي هستند كه براساس هنجارها و قواعد اجتماعي تنظيم شده‌اند و مي‌توانند به مرور زمان دستخوش تغيير و به روز شوند اما خب چرا در كشور ما به روز شدن معنا و مفهومي متناقض دارد؟ آيا نبايد اين به روز شدن همزمان در نگاه مديران هم انعكاس پيدا كند و شاهد رفع توقيف بعضي فيلم‌ها نظير «قاتل و وحشي» و «صدسال به اين سال‌ها» باشيم؟

روزنامه اعتماد ادامه داد: به نظر مي‌رسد حالا با تغيير دولت و روي كار آمدن دولت سيزدهم با رياست ابراهيم رييسي شاید شاهد اكران بعضي فيلم‌هاي توقيفي نظير “رستاخيز” يا “كاناپه” هم باشيم. فراموش نكرديم كه گرفتاري لاينحل فيلم “خانه پدري” در بحث اكران در نهايت با دستور مستقيم ابراهيم رييسي (رييس وقت قوه قضاييه) جهت رسيدگي براي رفع توقيف آن حل‌وفصل شد؛ همان‌طوركه داروغه‌زاده هفته گذشته گفته بود. «كاناپه» شايد جزو فيلم‌هايي بود كه اگر در دوران آقاي شمقدري با مشكل اكران روبه‌رو مي‌شد، به اكران مي‌رسيد اما وقتي دولت اصلاح‌طلبي سر كار مي‌آيد، شرايط بي‌اعتمادي براي برخي نهادهاي حاكميتي ايجاد مي‌شود.

سینماروزان: “گزارش یک جشن” و “رستاخیز” ازجمله فیلمهای توقیفی هستند که سهام آنها از سوی فارابی خریداری شده و همین مساله، حل معضل اکران آنها را مرتبط کرده با تصمیم‌گیری مدیران فارابی که به مالکان اصلی فیلم بدل شده‌اند.

مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی درباره وضعیت فیلم‌های توقیفی «رستاخیز» و «گزارش یک جشن» که سهام آن‌ها توسط بنیاد سینمایی فارابی خریداری شده است روی آنتن شبکه پنج سیما توضیح داد: ماجرای خرید «گزارش یک جشن» در دوران مدیریتی من رخ نداده است و طبیعی است که توضیح درباره چرایی خرید به همکاران سابق بازمی‌گردد.

تابش ادامه داد: در مورد فیلم «رستاخیز» به دلیل توقف اکران، ارشاد، این جمع‌بندی را کرد تا در سهام فیلم شریک شود و درنهایت ۶۰ درصد مالکیت این فیلم (نزدیک به ۱۷ میلیارد تومان) تعلق گرفت به بنیاد سینمایی فارابی.

تابش ادامه داد: فیلم، هزینه‌های تولید بالایی داشت و سرانجام سازمان سینمایی تصویب کرد که بخشی از سهام را بنیاد سینمایی فارابی(۶۰درصد) و بخشی را موسسه رسانه‌های تصویری(۴۰درصد) به مالکیت خود درآورد.

به گزارش سینماروزان این مدیر سینمایی در پاسخ به این سوال که آیا خرید سهام مالکیت برای دیگر فیلم‌هایی که به‌دلیل توقیف رنگ اکران را ندیده‌اند، توقع ایجاد نمی‌کند، بیان کرد: اگر توقیف اکران دیگر فیلم‌ها، دلایلی شبیه به فیلم «رستاخیز» داشته باشد، می‌توانند چنین توقع و انتظاری را مطرح کنند.

تابش در واکنش به اظهارات تهیه‌کننده “رستاخیز” که خواستار راه‌اندازی یک وی.او.دی اختصاصی برای اکران آنلاین شده بود، گفت: اگر تهیه‌کننده «رستاخیز» حرف ما را گوش می‌داد، در عرضه اکران آنلاین درآمد خوبی کسب می‌کرد. «رستاخیز» ازجمله آثاری است که می‌تواند طی سال‌ها از طرق مختلف درآمد کسب کند، اما درآمد فوری ندارد.

مدیر فارابی درباره وضعیت فیلم توقیفی «گزارش یک جشن» که آن هم مالکیتش توسط فارابی از تهیه‌کننده خریداری شده بیان داشت: فیلم حاتمی‌کیا هم اگر وارد اکران آنلاین شود، مورد استقبال قرار می‌گیرد!!

سینماروزان: هرچند فیلم عاشورایی “رستاخیز” توقیف شده ولی همچنان محرم که میشود نسخه قاچاق آن در فضای مجازی بازنشر میشود آن هم درشرایطی که رییس سینما از صدور مجوز اکران آنلاین فیلم گفته اما تهیه‌کننده به‌دنبال راه‌اندازی یک وی.او.دی اختصاصی و امن برای عرضه فیلم است.

به گزارش سینماروزان در این اوضاع با تماشای همان نسخه‌های فاچاق، بازار اظهارنظر درباره فیلم “رستاخیز” داغ میشود.

احمد طالبی‌نژاد منتقد سینما با بی‌نظیر خواندن “روز واقعه” به مهر گفت: فیلم «رستاخیز»احمدرضا درویش علی‌رغم آن همه هزینه و امکانات عرضه شده از نظر تاثیرگذاری قدرت «روز واقعه» را ندارد!

طالبی‌نژاد تاکید کرد: وقتی فیلمسازی سراغ سوژه‌هایی از این دست می‌رود باید به گونه‌ای عمل کند که لحن و بیان آن از لحن و بیان روضه خوان‌ها عقب‌تر نباشد تا بتواند مخاطب خود را تحت‌تاثیر قرار دهد.

این منتقد افزود: فیلمنامه «روز واقعه» هم مخاطب را به درستی تحت‌تاثیر قرار می‌دهد، حتی من نیز به‌عنوان یک مخاطب زمانی که این فیلمنامه را می‌خواندم چشمانم پر از اشک می‌شد و به‌زحمت میتوان فیلم دیگری را همپای این اثر یافت.

سینماروزان: با ورود به ماه محرم بار دیگر پرونده اکران فیلم عاشورایی “رستاخیز” به جریان افتاده و این بار حسین انتظامی رییس سازمان سینمایی به صراحت از بلامانع بودن عرضه فیلم در شبکه خانگی و سامانه های اکران آنلاین خبر داده است.

به گزارش سینماروزان تقی علیقلی زاده تهیه کننده “رستاخیز” در واکنش به صدور مجوز خانگی فیلم درعین طرح تناقضات مرتبط با این مجوز از برنامه هایش برای اکران آنلاین فیلم سخن گفته است.

تقی علیقلی زاده درباره اظهارات اخیر حسین انتظامی رییس سینما مبنی بر صدور مجوز خانگی “رستاخیز” به ایسنا گفت: این سوال برای من به عنوان تهیه‌کننده و همچنین کارگردان هم مطرح است و همچنین این موضوع سوال افکار عمومی هم می‌تواند باشد که چطور است نمایش چهره حضرت ابوالفضل در سینما ممنوع ولی در سامانه های وی.او.دی آزاد است؟؟ یک فیلمی می‌تواند در شبکه نمایش خانگی عرضه شود با سکانس مورد بحث ولی در اکران نمی‌تواند، به ویژه اینکه اکنون وی‌اودی به اجبار و به عنوان یک راهکار ناگزیر، جایگزین اکران سینمایی شده است!!

علیقلی زاده ادامه داد: برای یادآوری عرض می‌کنم که این بحث به سال ۱۳۹۴ بر می‌گردد، نامه‌ای از وزارت ارشاد برای جلوگیری از اکران فیلم آمد که اعلام کرد تا تامین نظر مراجع تقلید، اکران فیلم تعلیق می‌شود. حال سوال این است آیا بعد از گذشت پنج سال، نظر آقایان مراجع تامین شده است؟ آیا تشخیص وزارت ارشاد یا نظر آقایان مراجع تغییر کرده است؟ آیا شرایط فرهنگی و اجتماعی کشور باعث این گشایش است؟ من به عنوان تهیه‌کننده فیلم پاسخی به این پرسش‌ها ندارم. فقط می‌دانم وزیر تغییر کرده است و البته ترکیب سهامداران فیلم هم با تغییراتی مواجه شده و بخش عمده فیلم به فارابی تعلق دارد و از برجام فاصله گرفته‌ایم و در سال پایانی دولت هستیم. اینکه مشکلات حل شده به سهامداری فارابی مرتبط است یا سال پایانی دولت یا عواقب برجام؟؟؟
 

تقی علیقلی زاده درباره شکایتی که بابت توقیف “رستاخیز” به دیوان عدالت اداری داشته گفت: بعد از رای اولیه دیوان عدالت اداری مبنی بر حقانیت ما ، از طرف بعضی بزرگان و پیشکسوتان حرفه‌ای و مدیران سازمان سینمایی (که آن موقع مدیریت‌اش تغییر کرده بود) به مصالحه دعوت شدیم. این دعوت با پذیرش ما و همه سهامداران مواجه شد و سرانجام مصالحه‌ای صورت گرفت مبتنی بر اینکه فعلا درباره‌ی اکران داخلی طرح دعوا نشود و در مورد پخش خارجی پروانه نمایش صادر شود؛ همچنین دولت بخشی از سهام فیلم را خریداری نماید تا فشار مالی بر روی سهامداران خصوصی کم شود. از آن به بعد ما پیگیری حقوقی محاکم داخلی را متوقف کردیم و بر روی عرضه فیلم تمرکز کردیم. البته تمامی سهام داران بخش خصوصی در این قرارداد متحمل ضرر و زیان شده‌اند.

این تهیه کننده با اشاره به تلاشهای فارابی برای واسپاری “رستاخیز” به فیلیمو یا نماوا گفت: در مورد وی‌اودی داخلی پیشنهاد بنیاد سینمایی فارابی به عنوان یکی از سهام داران اصلی، واگذاری به دو شبکه وی‌اودی داخلی بود که من سال گذشته با یکی از آن‌ها وارد مذاکره شدم، اما پیشنهاد آن‌ها جذاب نبود، به نحوی‌ که امنیت فیلم ازمنظر قاچاق تضمین نمی‌شد و از نظر مالی هم چشم انداز خوبی نداشت. البته آن موقع کرونا پیش نیامده بود و ما تجربه عرضه فیلمِ دیده نشده را در شبکه‌های وی‌اودی داخلی نداشتیم. من در آن مقطع به خاطر شرایط غیرجذاب، این پیشنهاد را رد کردم و آن را انتحار دانستم. با پیش آمدن عرضه فیلم‌های دیگر به نظرم می‌رسد فاجعه‌ای که پیش‌بینی می‌کردیم عیان شد. همکاران ما مجبور شدند، فیلم‌هایشان را اکران آنلاین کنند و همان روز فیلم‌ها قاچاق فراگیر شده و وارد بازار سیاه و پخش از تلویزیون‌های خارج از کشور شد. بنابراین خدا را شکر که ما قرارداد وی‌اودی داخلی نداریم.
تقی علیقلی زاده تاکید کرد: فعلا هیچ تمایلی به اکران آنلاین “رستاخیز” به مفهوم رایج در کشور نداریم. 
 

علیقلی زاده پیرامون برنامه هایش برای عرضه آنلاین “رستاخیز” گفت: با توجه به عدم مطلوبیت پلتفرم‌های داخلی، تصمیم گرفتیم طرحی را بررسی کنیم و یک پلتفرم اختصاصی برای عرضه فیلم «رستاخیز» طراحی کنیم، شامل یک شبکه بازاریابی در تمام دنیا که تشکل‌های دینی را شناسایی کرده و با آن‌ها ارتباط برقرار کند و در آن‌ها فیلم «رستاخیز» را معرفی کند. این پلتفرم در حال تهیه است و یک تیم برنامه‌نویسی در حال طراحی آن هستند و سرور آن در بیرون از کشور تامین شده که با توجه به تجربیات قبلی، محیط فعالیت آن را امن می‌کند. این شبکه به درگاه‌های بانکی در کلیه کشورها متصل خواهد بود و در هر کشوری با توجه به پول آن کشور، امکان پرداخت هزینه تماشای فیلم وجود دارد که قطعا این مورد آن را از پلتفرم‌های داخلی متمایز می‌کند. امیدواریم ظرف چند ماه آینده نسخه اولیه و آزمایشی آن را داشته باشیم تا بتوانیم به مرور آن را رفع اشکال کرده و آماده راه‌اندازی کنیم. در این فاصله در بخش روابط عمومی کارهایی در حال انجام است که هزاران تشکل و افراد متناسب با محتوای «رستاخیز» که در سراسر جهان شناسایی شده‌اند را با پلتفرم «رستاخیز» مرتبط نماید و از ظرفیت‌های عملیاتی، اطلاع رسانی  و اعتباری آن‌ها برای جذب مخاطبان  و نوید عرضه فیلم «رستاخیز» در فضای مجازی بهره ببرد. در ادامه در فاصله کمی از عرضه فیلم، در فضای مجازی و در شبکه‌های تلویزیونی مناسب برای عرضه فیلم، تبلیغ و اطلاع رسانی خواهیم داشت و در نهایت امیدواریم بتوانیم نمایش‌های افتتاحیه رسمی را با ظرفیت جذب مخاطب و انعکاس خبری در بعضی از شهرهای دنیا برنامه‌ریزی و اجرا کنیم. برای این کار لازم است که سهامداران فیلم پشتیبانی‌های لازم به ویژه مالی را انجام دهند و دولت هم بتواند از مشوق‌های مالی و ارتباطی، فیلم را بهره‌مند کند تا با فضاسازی مناسب عرضه فیلم انجام شود. به هرحال در تلاش هستیم به نحو شایسته‌ای فیلم عرضه شود و امیدواریم مورد توجه مخاطبان نیز قرار بگیرد.

تهیه کننده “رستاخیز” ادامه داد: البته بنیاد فارابی به این مدل ( پلتفرم اختصاصی عرضه رستاخیز) انتقاد دارد و در گذشته رسما مخالفت خود را ابراز کرده و معتقدند ما پلتفرم های داخلی را باید برای عرضه فیلم در نظر بگیریم و آن‌ها مسئول باشند ولی وقتی همکاران‌ ما فیلمهایشان را در فضای پلتفرم‌های داخلی عرضه می‌کنند و بعضا بلافاصله در فضای مجازی و برخی شبکه لس آنجلسی به صورت غیر مجاز، فیلم پخش می‌شود ما نباید آزموده را بیازماییم. بنابراین باید عرضه جهانی به شکل جدید  در تمامی اشکال با رعایت پوشش‌های حقوقی و آمادگی اقدامات قانونی بین‌المللی مبنای تفکر، برنامه ریزی و عمل باشد.

سینماروزان: هرچند کلید حملات منتج به توقیف فیلم “خانه پدری” از سوی جریان رسانه‌ای اصولگرا زده شد با این حال یک چهره مطرح اصولگرایی یعنی ابراهیم رییسی بود که در تعامل با سازندگان، شرایط رفع توقیف فیلم را فراهم کرد.

مسعود فراستی با استقبال از این رفع توقیف روی آنتن زنده “هفت” گفت: فیلم “خانه پدری” دوباره اکران شد چه خوب حالا پس حالا میشود نقدش کرد. بعد از اکران چندهفته ای آن را نقد میکنیم چون به نفع فیلمساز است و باعث میشود ایرادات کارش را بداند.

فراستی با مخاطب قرار دادن مدیران مافوق سینما بیان داشت: به نظرم فیلم عاشورایی “رستاخیز” هم باید هرچه سریع تر رفع توقیف شده و اکران شود تا تکلیف فیلمساز مشخص شود و بتواند به سراغ فیلم بعدی خود برود.

سینماروزان: حواشی قاچاق مجازی نسخه عربی “رستاخیز” همچنان ادامه دارد و کار به جایی رسیده که احمدرضا درویش کارگردان فیلم به صراحت از این گفته که دیگر از مدیرانی که مجوزهایشان اعتبار ندارد، درخواست مجوز ساخت نمیکند.

درویش پیرامون ادامه کارش بعد از تجربه توقیف «رستاخیز» به “آیفیلم” گفت: شاید از منظر عقلانی کسی که مثل من فیلمش اکران نشده و بعد هم اثرش غیرقانونی نمایش داده شود، از ادامه کار بترسد و این احتمال را بدهد که ممکن است این اتفاق بار دیگر رخ بدهد. بعد از این ماجراها من به این نتیجه رسیدم که مدیران ارشاد ما پای امضا و مجوزشان نمی‌ایستند و من هم دیگر از آن‌ها مجوز ساخت فیلم نمی‌گیرم.

درویش ادامه داد: ما آبرو می‌گذاریم و فیلم می‌سازیم. مگر یک آدم چقدر عمر می‌کند؟ ۱۵ سال از پیش تولید «رستاخیز» تا امروز گذشته است و من فکر می‌کنم فیلم بعدی من حتما ۳۰ سال زمان نیاز دارد! مگر من تا کی زنده ام؟ فکر می‌کنم فرهنگ برای سیستم حکومتی ما خیلی مهم نیست و باعث تاسف است که مدیریت توئیتری بر کشور ما حاکم شده است! هنرمند اهل مکاشفه و شهود است و با رویاپردازی کار می‌کند و مدیریت کردن برای این قشر کار ساده‌ای نیست.

درویش با ابراز امیدواری نسبت به عرضه نسخه مجاز “رستاخیز” اظهار کرد: آنچه برای «رستاخیز» رخ داد سرقت فرهنگی است. من دوست دارم هم کسانی که این فیلم را به صورت قاچاق منتشر کرده اند، هم مسلمانان معتقد و شیعیان عرب و غیرعرب بدانند ما به عنوان سازندگان و صاحبان اثر راضی نیستیم که فیلم به این صورت منتشر شده و امیدواریم مردم خودشان از دیدن فیلم قاچاق پرهیز کنند و دیگران را هم از تماشا که عملی حرام است، پرهیز دهند. اگر علاقه‌مندان صبر کنند نسخه اصلی  «رستاخیز» توسط صاحبان فیلم به صورت کاملا قانونی و شرعی بارگذاری خواهد شد و می‌توانند آن را با کیفیت خوب تماشا کنند.

درویش با ریشخند توهمات جهانی مدیران سینمایی گفت: متاسفانه مدیران ما در سینما دچار توهمی عجیب شده‌اند و فکر می‌کنند حضور جهانی داریم در حالی که به نظر من اینطور نیست. حتی در پایتخت شهرهای اسلامی هم کسی آنچنان دنبال سینمای ایران نیست. در همین مزارشریف که هم زبانیم و فرهنگ‌مان مشترک است، در بازار فروش فیلم‌هایشان یک فیلم ایرانی هم دیده نمی‌شود و بیشتر دنبال آثار چینی و تایلندی هستند! در همین نزدیکی خودمان در هندوستان میلیون‌ها شیعه داریم، اما واقعا چه نزدیکی باهم داریم؟ هیچ! اصلا در زمینه کاری چه اتفاقات مثبتی بین ما رخ داده است؟! هیچ!

سینماروزان: بلاتکلیفی شش ساله فیلم “رستاخیز” و به دنبالش قاچاق نسخه عربی فیلم احمدرضا درویش را واداشت که بعد از صدور بیانیه هایی درباره ماجرای گریبانگیر فیلمش روی آنتن زنده شبکه سه به انتقاد از مدیران اعتدال بپردازد که نتوانستند شرایط اکران “رستاخیز” را فراهم کنند.

رسانه شبه اصولگرای “تابناک” با نقد حرفهای درویش حملات تندی را کرده هم به او و هم به آنهایی که بابت خرید 60درصد از سهام این فیلم توقیفی هزینه ای بالا برای بیت المال ایجاد کردند.

متن گزارش تابناک را بخوانید:

احمدرضا درویش پس از یک دوره سکوت همزمان با پرداخت رقم‌های نجومی از سوی سازمان سینمایی به مالکین این فیلم در قالب خرید مالکیت این فیلم و انتشار نسخه‌ای از این فیلم در یوتیوب پس از پرداخت این رقم سنگین، در برنامه هفت حضور یافت و به همراه برخی دیگر ادعاهایی مطرح کرد که قابلیت نقد جدی دارد؛ ادعاهایی که می‌توانست با حضور یک منتقد مسلط به موضوع به چالش کشیده شود اما در تریبون یک طرفه بیان و به نوعی جای طلبکار و بدهکار عوض شد.

 فیلم سینمایی «رستاخیز» آخرین ساخته احمدرضا درویش ـ که از مقطع تاریخی مرگ معاویه تا شهادت امام حسین (ع) در روز عاشورا را روایت می‌کند ـ پس از یک دوره طولانی توقیف، از یک هفته پیش در یک کانال عربی یوتیوب منتشر شد و بلافاصله در کانال‌های تلگرامی و دیگر بسترهای مجازی، این نسخه بارگذاری و دسترسی عمومی‌تر برای آن فراهم شده است. نسخه قاچاق منتشر شده از کیفیت بالایی برخوردار است و به زبان عربی دوبله شده و درباره منشأ انتشار  آن گمانه‌های متفاوتی مطرح می‌شود.

انتشار این نسخه با پیگیری حقوقی بنیاد سینمایی فارابی به عنوان مالک 60 درصد آن همراه شد و سکوت احمدرضا درویش که پس از شروع پرداخت رقم کلان از سوی دولت با مالکان این فیلم شروع شده بود نیز شکسته و او با صدور بیانیه‌ای در مقام طلبکار ظاهر شد. اتفاق عجیب اما حضور این کارگردان در برنامه «هفت» و ارائه تریبون یک طرفه به او بود که با طرح‌های ادعاهایی پیش رفت.

سالن اصلی برج میلاد، از ساعت 10:05 روز 16 بهمن 1392 فیلم رستاخیز میزان نمایش فیلم سینمایی رستاخیز بود؛ نخستین اکران برای اهالی رسانه و منتقدین در پنجمین روز جشنواره فیلم فجر. پس از نمایش چهره حضرت عباس در فیلم، تماس‌ها با حجت الله ایوبی رئیس وقت سازمان سینمایی شروع شد و همان گونه که انتظار می‌رفت با مسئولین ارشد کشور نیز تماس گرفتند و به شدت نسبت به این اتفاق انتقاد کردند و با لحن قاطع با اکران این فیلم مخالفت کردند. واکنش دولت چه می‌توانست باشد؟

چالش اصلی برای اکران فیلم رستاخیز، به تصویر کشیدن چهره حضرت عباس (ع) در دقایق فراوانی از این فیلم است. پرسش اساسی این است که چرا امام حسین (ع) به تصویر کشیده نشده است؟! آیا برای اولی مجوزی از سوی مراجع صادر شده بود و برای دومی مجوز وجود نداشت؟ پاسخ منفی است. اساساً مشخص بود که نمایش چهره حضرت عباس (ع) با مخالف مراجع همراه است و این امر بدیهی می‌توانست در زمان ساخت فیلم رعایت شود. البته درویش به گونه‌ای مبهم در این زمینه سخن گفت و پاشنه آشیل عدم نمایش فیلمش را پوشش داد.

احمدرضا درویش در «هفت» گفت: «فیلم با سرمایه گذاری سرمایه گذارانی از دو کشور ساخته شد. ما برای اینکه فیلم را بر مبانی تاریخی و فقهی صریح حرکت کنیم، زمینه اعتماد یکی از مراجع بزرگ جهان شیعه را جلب کردیم. آن تشکیلات آکوا فالز که شرکت هستند در فیلم، بخش بین الملل یکی از مراجع بزرگ جهان است، در سرمایه گذاری فیلم مشارکت کردند و در واقع فیلم متبرک به وجوهاتی شد که مردم به مراجع محترم می‌پردازند. از این نظر که هم فیلم بتواند متبرک شود و هم در حوزه تاریخی و مشورتی بتواند تضمین بدهد و درست حرکت کند.» این مرجع تقلید که درویش از او نام نمی‌برد کیست و چرا به صراحت نامش برده نمی‌شود؟

اگر منظور از ان مرجع تقلید بزرگ جهان شیعه، آیت الله سیستانی است که ایشان در استفتایی صراحتاً تأکید کرده‌اند، در جریان ساخت این فیلم نبوده و فیلمنامه را تأیید نکرده‌اند. اگر منظور شخص دیگری است و حتی یکی از مراجع شیعه مطرح از این فیلم حمایت کرده، بهتر است درویش این موضوع را بیان کند.

درویش در بخشی دیگر از اظهارات خود در هفت گفت: «آن چیزی که باعث شده من صبر پیشه کنم، یک نصیحت است. یک توصیه است و یک امر بزرگ است که برای من احترامش از اوجب واجبات است. یک کسی در ملاقات حضوری. بنده را احضار کرده در همان یک هفته اول که فیلم از اکران پایین کشیده است. حرف‌های به من زده ایشان و به من یک جمله فرمودند: شما به خداوند توکل کن و بر باور خودت ایستادگی کن. ایشان مقام معظم رهبری بودند. من خدمت ایشان رسیدم. موضوع را مطرح کردم. ما بر اساس فتوای رهبری عمل کردیم. ما بر اساس فتوای ولی فقیه عمل کردیم… در این چهار سال برای من عجیب است مسئولین فرهنگی کشور که از استفتای رهبری و از ملاقات من خبر داشتند. من امروز دارم این را رسانه‌ای می‌کنم… من این را هیچ‌جا رسانه‌ای نکردم، برای اینکه نمی‌خواستم از رهبری خرج شود… ولی من را به جایی رساندند که…»

درویش از فتوای رهبر انقلاب سخن می‌گوید، در حالی که رهبری یک فتوای کلی صادر کردند و در آن تأیید بر نمایش چهره حضرت معصومین در «فیلم» یا نمایش چهره حضرت عباس نکرده‌اند. این واضح است که اگر چنین امری ممکن بود میرباقری چهره حضرت علی (ع) و چهره حضرت عباس (ع) را در سریال‌هایش به نمایش می‌گذاشت؛ اما چنین اتفاقی رخ نداد و اگر کسی بگوید موضع تشیع را در این زمینه نمی‌داند، باید نسبت به صداقت در اظهاراتش شک کرد.

از سوی دیگر، علاوه بر آنکه ولی فقیه هیچ حکم صریحی در مشروعیت نمایش صادر نکرده‌اند -که اگر صادر شده بود، فیلم علی‌رغم مخالف سایر علما اکران می‌شد- دیگر مراجع با این فیلم مخالف هستند. آیت الله وحید خراسانی، آیت الله صافی گلپایگانی و آیت الله مکارم شیرازی تأکید کرده‌اند حتی تماشای این فیلم نیز جایز نیست! آیت الله سیستانی نیز حاضر به تایید این فیلم نشده‌اند.

منوچهر محمدی در این برنامه هفت تعبیر عجیبی به کار برد و گفت: «ناهیان رستاخیز. کسانی که نمایش رستاخیز را نهی کردند، قطعاً باید در روز محشر در محضر باری تعالی جواب دهند.» این ناهیان چه کسانی هستند؟ مراجع تقلید! نه در نظامی که مشروعیت آن برآمده از دین است، بلکه اگر در نظام پهلوی نیز روحانیت چنین گاردی نسبت به یک فیلم سینمایی می‌شد، نظام شاهنشاهی اجازه اکران آن فیلم را می‌داد یا جرأت اکرانش را داشت؟! آقای درویش در ایران زندگی نمی‌کند و از بدیهیات بی اطلاع است؟

احمدرضا درویش در این برنامه می‌گوید، علی جنتی وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی و همکارانش را در وزارت فرهنگ و ارشاد به دست بریده حضرت عباس حواله که جواب آنها را می‌دهد و آنها جواب نیز گرفته‌اند؛ اما آیا واقعاً جنتی و وزرای بعدی فرهنگ و ارشاد اسلامی دست روی دست گذاشتند و درویش را با فیلمش تنها گذاشتند؟ قطعاً چنین نیست و روایتی که این کارگردان بیان می‌کند، غیرمنصفانه است.

با وجود آنکه مشخص بود نمی‌توان چهره حضرت عباس را نشان داد و وزارت فرهنگ و ارشاد می‌توانست این فیلم را مثل دیگر آثار توقیف کند و به اعتراضات کارگردانش نیز وقعی ننهد، پس از مشخص شدن مخالفت صریح مراجع با اکران این فیلم، حجت الله ایوبی، علیرضا رضاداد (دبیر وقت جشنواره فیلم فجر) و برخی دیگر از مسئولان ارشاد به ملاقات مراجع رفتند و سعی کردند مراجع تقلیدی که ایشان را پذیرا شدند قانع کنند؛ اما این مراجع از جمله آیت الله مکارم در نهایت با نمایش چهره حضرت عباس (ع) چه در آن جلسات خصوصی و چه به صورت عمومی موافقت نکردند.

این موضوع به جلسه هیأت دولت نیز کشید و دقایق طولانی از نشست هیأت دولت با حضور شخص رئیس جمهور به بحث درباره این فیلم پرداخته شد؛ اما وقتی مراجع تقلید به صراحت مخالف نمایش چهره حضرت عباس هستند و فتوایی به صراحت مبنی بر نمایش چهره حضرت عباس در فیلم و سریال از سوی مراجع بالادستی نیز صادر نمی‌شود، چگونه توقع داریم دولت یا حسن روحانی مقابل مراجع تقلید بایستند و این فیلم را اکران کنند؟! آیا درخواست چنین اقدام انتحاری از سوی نظام یا دولت منطقی است؟ وقتی آقای درویش جرات ندارد به صراحت این درخواست را مطرح کند و بگوید: «نظر مراجع اهمیتی ندارد و باید فیلم اکران شود؟!»، چرا توقع دارد دولت جرات عملی کردن چنین اقدامی را داشته باشد؟!

با وجود آن، به واسطه برخی توصیه‌ها، مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اقدام به اکران این فیلم کردند اما این اکران بی حاشیه نبود. همزمان با نخستین اکران این فیلم در 24 تیر 1394 گروهی مقابل وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سینما شکوفه اعتراض کردند و یکی از زنان معترض اقدام به قمه زنی در این جمع کرد. مسئولان و سازندگان این فیلم سینمایی نیز مورد تهدید قرار گرفتند. جو به حدی ملتهب شد که مسئولان سازمان سینمایی تا تصمیم گیری درباره این فیلم با در نظر گرفتن ملاحظات امنیتی، دستور توقف اکران این فیلم را دادند و در نهایت اساساً اکران فیلم ناممکن شد.

همان روز و در اوج این اعتراضات خیابانی، علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد وقت حجت الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی وقت را به اتاقش فرامی‌خواند و از او می‌پرسد که مگر آقای درویش نگفته که فتاوای سه تن از مراجع از جمله یکی از مراجع مهم قم را دارد؟ ایوبی تایید می‌کند. جنتی دفتر آن مرجع تقلید را می‌گیرد و پسر آن مرجع تقلید می‌گوید که ایشان می‌گوید اگر این فیلم اکران شود، عمامه بر زمین می‌کوبم، کفن می‌پوشم و روز عید فطر پابرهنه به همراه مقلدینم به خیابان می‌آیم!

دولت به واسطه صدور پروانه نمایش یک فیلم سینمایی با موضوع قیام عاشورا از سوی گروه‌های مذهبی در معرض اتهام اقدام علیه تشیع قرار گرفت! علاوه بر مراجع تقلید شماری از مداحان دارای پایگاه مردمی در هیأت‌های مذهبی و یا در قالب نگارش نامه‌هایی با لحن تند نسبت به اکران این فیلم اعتراض کردند. شماری از روحانیون در یادداشت‌هایی، اشکالات اساسی به محتوای فیلم وارد کردند و گفتند، این فیلم تطابق با حادثه عاشورا ندارد و بحث را فراتر از نمایش چهره حضرت عباس بردند.

در این شرایط دولت باید مجدداً دستور نمایش فیلمی را درباره امام حسین (ع) می‌داد که اگر اکران می‌شد، متهم به حمله به ارزش‌های شیعی می‌شد و اگر اکران نمی‌شد از سوی کارگردانش به دست بریده حضرت عباس حواله داده می‌شد! البته فقط این مسئله نبود و نگرانی‌هایی درباره رفتارهایی از جنس همان قمه زنی نسبت به سازندگان یا مسئولان سینمایی وجود داشت و بعید نبود برخی متعصبین دست به اقداماتی بزنند که اصل اکران این فیلم را یک بحث حاشیه‌ای نماید!

در اواخر دوران حضور حجت الله ایوبی رئیس پیشین سازمان سینمایی، ابتدا شایعه پرداخت 13 میلیارد تومان به سازندگان این فیلم مطرح شد. تهیه کننده این فیلم چنین پرداختی را تکذیب کرد. رئیس وقت سازمان سینمایی در نشست‌‌های خصوصی این رقم را تأیید کرد؛ اما گفت زیر بار پرداخت چنین رقمی نمی‌رود، چرا که این رقم منطقی نیست. مگر «رستاخیز» -با تجربه فیلم‌های پیشین از جمله موفقیت‌ترین‌شان در اکران یعنی فیلم «محمد»- چقدر ظرفیت فروش در اکران عمومی داشت که 13 میلیارد تومان بابت 60 درصد آن توسط سازمان سینمایی پرداخت شود و مشکل سازندگان فیلم رفع شود؟!

در دوره محمدمهدی حیدریان این قرارداد عجیب امضا شد و بنابراین، سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تاکنون بابت 60 درصد این فیلم هفده میلیارد تومان وجه نقد رایج مملکت را پرداخت کرده است! آیا ارزش این فیلم 28 میلیارد تومان در نظر گرفته شده که 60 درصد آن، معادل 17 میلیارد تصور شده است؟ مگر تصور می‌شد این فیلم در اکران عمومی چند میلیارد تومان بفروشد که برای 60 درصد رایت این فیلم 17 میلیارد تومان پرداخت شد؟ چرا سازمان بازرسی سراغ حیدریان رئیس پیشین سازمان سینمایی نرفته تا بپرسد با چه استدلالی با چنین درخواستی که سلفش به رضایت نداده بودند، موافقت کرده است؟!

برای بازگشت همین هفده میلیارد تومان با در نظر گرفتن سهم 60 درصد سازمان سینمایی از فروش (متناسب با سهمش از فیلم) رستاخیز باید بیش از 84 میلیارد تومان می‌فروخت تا حدود 28 میلیارد تومان آن به عنوان درآمد فیلم به سازندگان می‌رسید (حدود 33 تا 35 درصد قیمت بلیت به مالکین فیلم می‌رسد و مابقی سهم سالن سینما، پخش و… است) و در نهایت از این حدود 51 میلیارد حدود 17 میلیارد به عنوان سهم دولت به بیت المال بازمی‌گشت. آیا این فیلم ظرفیت 84 میلیارد تومان فروش را داشت؟! واضح است که نداشت. پس چرا از منابع دولت 17 میلیارد تومان منابع مملکت به سازندگان رستاخیز رسید؟!

با این بودجه سازمان سینمایی که دقیقاً از محل «منابع تولید» در چند سال اخیر بنیاد سینمایی فارابی و مؤسسه رسانه‌های تصویری تامین شد، چند فیلم سینمایی در ایران قابل تولید بود؟! یکی از دلایلی که دست سازمان سینمایی در تامین بودجه برای سایر پروژه‌های سینمایی طی چند سال اخیر بسته بود، چاه ویل «رستاخیز» بود که به 17 میلیارد رسیده و امیدواریم در واکنش به اظهارات درویش به 20 یا 30 میلیارد تومان نرسد! وقتی آقای درویش از راهزنی فرهنگی سخن می‌گوید، دقیقاً از چه سخن می‌گوید؟!

«تدارک بسیار وسیعی در عرصه بین المللی دیده شده بود تا فیلم به دست مظلومین شیعه در آفریقا و چین برسد، در پاکستان، هندوستان و جاهای مختلف دنیا. فیلم به سه زبان عربی، فرانسوی، آذری دوبله شد و زیرنویس. انواع و اقسام ابتکارات، قراردادها، توافق نامه‌های داخلی و خارجی… حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی توزیع ملی این فیلم را در سطح کشور برعهده گرفت. اشاره به اینها به این دلیل است که این فیلم زیرزمینی ساخته نشد…» این بخشی از اشاره درویش به تدارک برای اکران بین المللی رستاخیز بود که در ادامه با گلایه نسبت به توقیف فیلم در داخل ایران بدون اطلاع او همراه شد.

اکنون باید این پرسش را مطرح کرد که چرا این فیلم از شانزدهم بهمن 1392 که در جشنواره فجر رونمایی شد، تاکنون اکران بین المللی نشده است؟! چه چیزی مانع شده که این فیلم در سطح بین المللی اکران شود و مردم به تماشای این اثر بنشینند؟! خیلی واضح است که این اقدام مانعی نداشته و اگر واقعاً سازندگان این فیلم به دنبال اکران این فیلم بودند، می‌توانستند اکران بین المللی را بدون توجه به اکران داخلی پیش ببرند. اصغر فرهادی شماری از فیلم‌هایش را ابتدا در خارج از ایران و سپس با فراهم شدن شرایط در ایران اکران کرده و مجید مجیدی نیز آخرین ساخته‌اش را ابتدا در هند و سپس در ایران اکران کرد.

آیا اساساً زمینه فروش گسترده بین المللی برای این فیلم وجود داشت؟ اگر چنین است که چرا این اتفاق رخ نداد و فیلم نگه داشته شد و در نهایت به شکلی مشکوک پس از دریافت رقمی نجومی از سازمان سینمایی، به زبان عربی منتشر شد؟ اکنون مقصر اینکه این فیلم در سطح بین المللی اکران نشده نیز متولیان داخلی هستند یا درویش و مالکان که چند سال فیلم را نگه داشتند و چانه زنی برای دریافت رقمی نجومی از دولت را در قالب فروش رایت فیلم به دولت پیش بردند؟! آیا اگر این فیلم اکران می‌شد و در دنیا فروش اندکی داشت یا اساساً استقبال بین المللی موفقی نمی‌شد، باز هم می‌شد رایت داخلی فیلم را به این قیمت به سازمان سینمایی فروخت؟!

نسخه فیلم رستاخیز توسط هر شخصی منتشر شده باشد، مسئولیت آن بر عهده سازندگان فیلم است، چرا که مسئولیت حفظ امنیت این نسخه بر عهده آنها بوده است. درویش و همکارانش که امروز باید پاسخگو باشند که چرا مراقبت نکرده‌اند تا فیلمی که بابت 60 درصدش، 17 میلیارد تومان از بودجه این مملکت را دریافت کرده‌اند، سر از یوتیوب در نیاورد و چرا امروز به جای آنکه بابت مسئولیت حقوقی این موضوع تحت تعقیب قرار بگیرند، در مقام طلبکار و مدعی ظاهر شده‌اند؟ چرا سازمان سینمایی از سازندگان این فیلم بابت انتشار این فیلم و عدم حفافظت از امانتی که در اختیار داشته‌اند و منجر به تضییع 17 میلیارد تومان از بیت المال شده، شکایت نکرده‌اند؟!

چرا بلافاصله پس از انتشار این فیلم در یوتیوب، عوامل آن دست به کار نشدند و در چند دقیقه زمینه حذف آن را فراهم نکردند؟! مگر با توجه به زمینه سازی برای اکران بین المللی این فیلم، این اثر در سطح بین الملل ثبت نشده بود و کپی رایت نداشت؟! منوچهر محمدی در بخشی از این برنامه تاکید کرد که با 10 تا 15 هزار دلار امکان ثبت بین المللی فیلم برای عدم امکان چنین اتفاقی وجود داشت اما احمدرضا از این موضوع گذشت و پاسخ نداد چرا کپی رایت چنین فیلم ثبت نشده بود و پس از عرضه در یوتیوب نیز اقدام سریعی برای حذف در ساعت اولیه رخ نداد؟

یا این تعلل اتفاقی بود یا دوستان با توجه به هفده میلیاردی که گرفته بودند، برای پیگیری کم انگیزه بودند؟! مزرعه‌ای که امروز می‌سوزد برخلاف گفته درویش، رستاخیز نیست که این فیلم امروز در فضای مجازی به لطف دست‌های پنهان منتشر شده و عجیب اینکه زبان فارسی نیز منتشر نشده است! مزرعه‌ای که امروز در حال سوختن است، منابع عمومی بودجه است که این طور دود می‌شود و هوا می‌رود!

سینماروزان: حدود دو هفته بعد از قاچاق مجازی فیلم توقیفی “رستاخیز” هنوز نه اتفاقی تازه برای رفع توقیف فیلم رخ داده و نه حتی کف خواسته سازندگان که عرضه خانگی فیلم است برآورده شده است.

رسانه اصلاح طلب “اعتماد” در گزارشی پیرامون چگونگی تولید محتوای مرتبط با قاچاق “رستاخیز” به انتقاد از عدم پاسخگویی مقامات بالادستی سازمان سینمایی نسبت به این ماجرا پرداخته است.

“اعتماد” نوشت: روزي كه ماجراي قاچاق نسخه عربي «رستاخيز» در رسانه‌ها مطرح شد به پيشنهاد سردبير، دبير گروه و همكاران تصميم گرفتيم سكوت نكنيم ولي مساله اينجا بود كه حالا ديگر كسي حاضر به اظهارنظر درباره سرنوشت فيلم نبود و نيست. تنها احمدرضا درويش در بيانيه‌اي تماشاي فيلم از مجراي غيرقانوني را حرام اعلام كرد و پس از او هم بنياد سينمايي فارابي به عنوان سرمايه‌گذار وارد عمل شد.

“اعتماد” ادامه داد: تلاش داشتيم نظر مسوولان سازمان سينمايي را جست‌وجو كنيم كه پاسخ رسيد: «در اين‌باره اظهارنظر نمي‌كنيم و بهتر است با فارابي صحبت كنيد.» از اين مقطع به بعد فلسفه و تعريف مدير براي من يك نفر زير سوال رفت. اگر سازمان سينمايي درباره چنين اتفاقي اظهارنظر نكند پس قرار است در چه مورد واكنش نشان دهد؟ درجه‌بندي سني تماشاگران فيلم‌ها؟ بليت نيم‌بها؟ جلسه با سفير چين؟ تصميم‌گيري‌هايي در اين سطح به سازمان نياز دارد؟

“اعتماد” تأکید کرد: چطور ممكن است بلاتكليفي چهارساله يك كارگردان و انتشار غيرقانوني فيلمش براي مسوول مهم‌ترين سازمان مرتبط با سينما در كشور اهميت نداشته باشد كه بخواهد درباره‌اش اظهارنظر كند؟؟ مجموعه آنچه در اين چند سال اتفاق افتاده نشان مي‌دهد، چرا اعتماد هنرمندان روز به روز نسبت به مديران با افت مواجه شده است. جا دارد سوال كنيم چه اتفاقي افتاده كه مديران خود را نسبت به حقوق افراد مسوول نمي‌دانند و عملكردشان در موقع لزوم به احساس عدم پاسخگويي دامن مي‌زند. حتي وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي نيز تا يك هفته بعد موضع جدي در اين‌ باره اتخاذ نمي‌كند تا روز چهارشنبه گذشته كه مي‌گويد: « براي رفع موانع ارايه «رستاخيز» در شبكه نمايش خانگي گفت‌وگوهايي انجام شده است.» سرراست مي‌توان مدعي شد مجموع مواضع مديران ارشاد در قبال ماجراي بارگذاري غيرقانوني نسخه عربي فيلم «رستاخيز» سنگ محك خوبي شد براي شناسايي مديران دلسوز !

سینماروزان: حتی قاچاق نسخه عربی “رستاخیز” هم موجب نشد که برای حل مشکل توقیف این فیلم عاشورایی چاره ای اندیشیده شود و همچنان انفعال مقامات بالادستی در رفع توقیف این فیلم را شاهدیم.

احمدرضا درویش کارگردان “رستاخیز” که در تمام مدت توقیف این فیلم کوشیده بود کمتر حرف بزند به تازگی و بعد از بیانیه ای که درباره قاچاق مجازی فیلمش منتشر کرد، روایتی پرسوز ارائه داده به “اعتماد” از روزه داری فرهاد قائمیان بازیگر نقش “حر” به هنگام ایفای سکانس شهادت این یار سیدالشهداء(ع).

روایت احمدرضا درویش را بخوانید:

همه در وسط ميدان جمع شده‌اند. يك طرف نخلستان، يك طرف خيمه‌گاه اوليا(ع) يك طرف خيمه‌گاه اشقيا و يك طرف ريگزار. از آسمان آتش مي‌بارد. باد داغ به پرچم‌ها شلاق مي‌زند. صحنه‌ فيلمبرداري، كربلاست…

اهالي روستاي دولت‌آباد بم مثل هر روز مي‌آيند براي تماشا. نزديك نمي‌شوند.

آن دورها، زن، مرد، بچه، نشسته‌اند روي خاك، عده‌اي ايستاده‌اند، بُهت‌زده، گريان، پوستشان برشته از گرما و از فقر مُدام…

صدها اسب، هنرورها، بدلكاران، آمبولانس‌ها، فن‌هاي بزرگ باد براي شليك خاك، دوربين سنگين و… همه‌ چيز براي شهادت «حُر» مُهياست.

انگار صحراي محشر است…! نبرد «حُر» در ميان اشقيا، در لابه‌لاي كوفيان، اسب‌ها، شمشيرها و… قرار است نيزه تا نيمه در شكم «حُر» فرو‌ رود و از روي اسب بر خاك اُفتد…

سايه‌بان كوچك مخصوص مونيتور، كوره‌ آتش است. ميكروفن داغ است و در دستم مي‌لرزد. بي‌قرارم…

پريشان و مضطرب به سايبان مي‌آيد.

مي‌گويد: همه‌ چيز آماده است ولي…!

مي‌گويم: ولي چي؟

خم مي‌شود و در گوشم چيزي مي‌گويد: …

خبر مانند پُتك است بر سرم! سرم گيج مي‌رود. انگار برگ‌هاي خشك نخل بر ديواره‌ سايه‌بان شعله مي‌كشند.

فرياد مي‌زنم: ‌اي واي …‌اي واي …‌اي واي …

خشمگين، جماعت را مي‌شكافم و به سمت خيمه‌گاه اوليا مي‌روم. دندان‌هايم قفل شده‌اند.

با خود مي‌گويم: خودسري، بي‌نظمي و…!!! آن هم از كسي چون «حُر»؟!!

همه‌ بازيگرها را با نام نقششان صدا مي‌زنم. باور نمي‌كنم. در حيرتم، بُغض دارم، گِله دارم. كف پاهايم‌ گر گرفته‌اند…

با قامتي بلند بالا، سوار بر اسب، يورتمه مي‌رود تا عرق اسب خشك نشود. كلاهخود در دستش، شال روي سرش، زره و خِفتان بر تنش و شمشير و غلاف بر شال كمرش…

افسار اسبش را كه مي‌چرخانم، مي‌فهمد كه نه مهتر اسبم و نه يكي از عوامل پشت صحنه. خيال مي‌كند خودم آمده‌ام تا او را به ميدان ببرم… اسب بي‌تابي مي‌كند. چشم‌هاي جماعت از دور، به ما در لابه‌لاي خيمه‌ها دوخته شده‌اند. به او خيره مي‌شوم… مي‌فهمد كه خبري شده است.

فرياد مي‌زنم: تو با ما چه مي‌كني «حُر»!؟

چشمانش، به كاري فكر مي‌كند كه نكرده است.

مي‌گويد: چه كار كردم آقا؟!

مي‌گويم: تو روزه‌اي؟

ناگهان خُشكش مي‌زند. اسب هم انگار عمق فاجعه را مي‌فهمد. پاسخش سكوت است و بُهت، پلك نمي‌زند.

با غضب مي‌گويم: آخر خوش انصاف، مگر ماه رمضان است! اينجا ته دنياست، روزه هم كه بر مسافر واجب نيست، بازي در صحنه‌ شهادت «حُر» با زبان روزه!؟ با شكم خالي، لب تشنه؟ در 50 درجه گرما؟ در ميان فوج فوج اسب و خود و زِرِه و شمشير؟ كارت تمام است… و كار من…

بطري آب را كه در دستم مي‌بيند، آه از نهادش بلند مي‌شود.

مي‌گويد: نه آقا… نه…

مي‌گويم: يا آب مي‌خوري يا فيلمبرداري تعطيل.

ناگهان هيكل تنومندش به رعشه مي‌اُفتد. از روي اسب فرو‌ مي‌ريزد و بر خاك سجده مي‌كند.

اين ‌بار او فرياد مي‌زند: من قول دادم… قول دادم… قول دادم…

بر بالينش مي‌نشينم: قول چي، به كي، چي داري مي‌گي؟!

بي‌صدا هق هِق مي‌زند. زره، كف دست‌هايم را مي‌سوزاند، وقتي بازوانش را مي‌گيرم. سرش را كه بالا مي‌آورد، خون در چشمانش اشك شده است.

بُريده بُريده مي‌گويد: نذر كرده‌‌ام كه در لحظه‌ شهادت «حُر» روزه باشم.

لب‌هاي خشكيده‌اش مي‌لرزند.

جسم «حُر» بر خاك اُفتاده است. دوربين آرام به صورت او نزديك مي‌شود، دست امام حسين‌(ع) روي سر «حُر» قرار مي‌گيرد. صداي كسي از بلندگوهاي ميدان شنيده مي‌شود.

«آنچنان كه مادرت تو را آزاده ناميد، در دنيا و در روز رستاخيز آزاده‌اي»

انگار نه انگار فيلمبرداري تمام شده، انگار «حُر» سال‌ها نخوابيده است. دهانم را به گوشش مي‌چسبانم.

آرام مي‌گويم: «نذرت قبول دلاور.»

سینماروزان: قاچاق نسخه عربی “رستاخیز” در اینترنت و ادعاهای یک رسانه اصلاح طلب درباره اینکه به غیر از تقی علیقلی زاده تهیه کننده فیلم هیچکس به نسخه ای از این فیلم دسترسی نداشته با واکنش احمدرضا درویش کارگردان این فیلم مواجه شد.

احمدرضا درویش با نگارش بیانیه ای سرگشاده بی اشاره به آنها که نسخه هایی از فیلم در اختیارشان بوده به گلایه از وزارت ارشاد و سازمان سینمایی پرداخته که انفعال آنها در ماجرای توقیف “رستاخیز” در نهایت موجبات قاچاق فیلم را رقم زده است.

متن بیانیه احمدرضا درویش را بخوانید:

نازنین‌تر زِ قدت در چمن ناز نَرست

خوش‌تَر از نقش تو در عالم تصویر نبود

(حافظ)

پس­ از بیست سال حسرت و آرزوی تولید اثری با الهام از حماسه‌ی عاشورا، بالاخره در شب شامِ غریبانِ سال 1384،(همزمان با امضاء قرارداد هسته‌ای «برجام») انتظار به سرآمد و با استعانت از الطاف الهی و توسل به ائمۀ اطهار­^(ع) تَشرُّف به آسمانِ ملکوتیِ امام حسین­^(ع) آغاز شد.

گامِ اول

برای تولید فیلم سینمایی «رستاخیز»، با عزمِ راسخِ عواملِ سازنده و بهره­‌گیری از سرمایه‌های معنوی و مادی در بخش خصوصی (در ایران و خارج از کشور) و حمایتِ‌ نهادهای مرتبط، ده سال زمان صرف شد.

گامِ دوم

فیلم «رستاخیز» در سال 1392 و در سی و دومین جشنواره‌ی فیلم فجر، با کسب 8 سیمرغ بلورین در بخش داخلی، یک سیمرغ بلورین در بخش بین‌الملل و جایزه‌ی ویژه (نشان مصطفی عقاد)، به عنوان بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین فیلمبرداری، بهترین طراحی صحنه، بهترین موسیقی و … معرفی شد.

گامِ سوم

فیلم «رستاخیز» با تکیه بر مبانی فقهی و مجوزهای قانونی در تاریخ 24/4/1394، اکران و پس از چند ساعت به دستور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی وقت از پرده‌ی اکران پایین کشیده شد. سازمان امور سینمایی پس از توقیف فیلم رستاخیز، در اقدامی سؤال‌برانگیز، پروانه­‌ی نمایش داخلی فیلم را باطل و پروانه نمایش بین­‌المللی آن را صادر کرد!

گامِ چهارم

تلاش‌ها برای رفع مشکل «رستاخیز» کلید خورد. از مکاتبه‌ها و ملاقات‌های حضوری با مقام‌های کشوری و لشکری گرفته تا مکاتبه با رییس جمهور محترم و پاسخ حیرت‌انگیز ایشان! و ملاقات با بالاترین مقام عالی کشور، رهبر معظم انقلاب که تأکید کردند:

“… شما به خدا توکل و بر باور خود ایستادگی کنید …“ و حُجّت را بر سازنده‌ی رستاخیز تمام کردند.

گامِ پنجم

اکنون پس از سپری شدن بیش از چهار سال از توقیف فیلم «رستاخیز» و همزمان با شام غریبان شهدای کربلا (1398) نسخه‌ی معیوب این فیلم با نام «القربان» در اقدامی غیراخلاقی و غیرقانونی به فضای مجازی و سایت‌های اینترنتی راه یافته است. راهزنانِ عرصه‌ی هنر و فرهنگ با بستن قاب تصویر (کادر)، نشانِ حک شده (واترمارک) بر روی تصاویر و عنوان‌بندیِ (تیتراژ) انتهای فیلم که حاوی اسامی عوامل و سرمایه‌گذاران فیلم بوده است را حذف کرده‌اند. متأسفانه چهار روز از این سرقتِ فرهنگی سپری شده، صدها هزار نفر فیلم «القربان» را دیده‌اند و بنا بر قرائن موجود، میلیون‌ها نفر با پرداخت هزینه به شبکه‌های اینترنتیِ خارجی به تماشای آن نشسته‌اند!

***

بیش از پانزده سال از شب آغازینِ عاشورای 1384 و تولید فیلم «رستاخیز» سپری شده است. توصیف و توضیح در خصوص هر یک از گام‌های این فیلم، کتابی قطور است که گرچه دانستن آن، عبرت‌های گران­بهایی را برای افکار عمومی و دست‌اندرکارانِ عرصه‌ی فرهنگ و هنر به همراه دارد، لکن اشاره به جزئیات آن در این مقال نمی‌گنجد. جسمِ به گروگان گرفته شده‌ی فرزند من «رستاخیز»، توسط دولت تدبیر و اُمید، در حالی توسط دست‌های آلوده به جهل و تباهی در آن‌سوی مرزها به تاراج رفته است که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از شروع تولید این فیلم تاکنون، چندین وزیر را به خود دیده است!

اینجانب، ضمن توصیه به خود و مسئولان محترم، به رعایت موازین منطبق بر اخلاق، انصاف و عدالت، توجه همگان را به موارد ذیل جلب می‌کنم.

1. فیلم رستاخیز با هدف ترویج فرهنگ اهل بیت­^(ع) در بخش‌‌ خصوصی ساخته شده و حق‌الناس است. گرچه پس از محکوم شدنِ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در دادگاه بدویِ دیوان عدالت اداری، بنیاد سینمایی فارابی و مؤسسه‌ی رسانه‌های تصویری برای جبران بخشی از دیونِ سازندگان، به سهامدارانِ آن پیوسته‌اند.

2. با توجه به ظرفیت­‌های نامحدود در عصر ارتباطات و نقش بی‌­بدیل آثار هنری در ترویج ارزش­های فرهنگی؛ از محضر علما و مراجع عالیقدر، دانشمندان و روشنفکرانِ علوم دینی و علوم اجتماعی­، ذاکرانِ اهلِ بیتِ عصمت و طهارت­^(ع) و اصحاب گرانقدر رسانه درخواست می­‌کنم، با تأکید و تکیه بر پویایی فقه شیعه و سیره­ی نبوی­^(ص) بستر مناسب را برای تشویق اصحاب هنر و ترغیب آنان به تولید آثارِ متأثر از معارف دینی و تاریخی فراهم کنند و امکان سوءاستفاده‌­ی معاندان و کج‌اندیشان را از ذخایر نابِ فرهنگی سلب نمایند.

3. از دو قوه­‌ی محترمِ قضائیه و مقنّنه درخواست می‌کنم که در دفاع از حقوق معنوی و سرمایه‌های هنری و فرهنگی، همچون دفاع از بیت‌المال و حق‌الناس حساسیت نشان دهند. گرچه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در مقابل حکم بدوی دادگاه دیوان عدالت اداری و اعتراض‌ها و مطالباتِ مُکرّر نمایندگان مجلس شورای اسلامی نسبت به رفع توقیف «رستاخیز» وقعی ننهاده است، لکن بی‌توجهی مسئولانِ ذی‌ربط، از مسئولیت این دو قوه­‌ی مهم نمی‌کاهد.

4. صیانت از سرمایه‌های معنوی، هنری و فرهنگی وظیفه‌ی ذاتیِ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان سینمایی است. متأسفانه این دو نهاد دولتی در مسئله‌ی رستاخیز، با فرافکنی و انفعال، به مکاتبات و مطالباتِ اینجانب و سازندگان «رستاخیز» بی‌اعتنا بوده و هستند. اکنون وقت آن است که آنان از خواب غفلت بیدار شوند و در برابر هویتِ به یغما رفته‌ی فیلم عاشورایی رستاخیز، از خود عکس‌العملی معنی‌دار نشان دهند.

5. از همه‌ی نهادهای انتظامی و اطلاعاتی، وزارت امور خارجه، وزارت کشور، معاونت حقوقی رئیس جمهور و دیگر دوائرِ مرتبط، درخواست می‌کنم که ضمن واکاوی و پیگیری موضوع از مجاری داخلی و خارجی، نسبت به کشفِ منشأ این سرقتِ فرهنگی اقدام کنند و هرچه سریع‌تر از انتشارِ این عملِ حرام و گستاخانه جلوگیری نمایند.

6. از سهام­دارانِ داخلی و خارجی فیلم «رستاخیز» درخواست می‌کنم همچون گذشته بر صیانت از حقوق معنوی و مادی این فیلم پافشاری و با پیگیری و مطالبه‌ی مجدانه، از به تاراج رفتن حیثیت مولود خود جلوگیری کنند. در این خصوص گرچه بنیاد سینمایی فارابی و مؤسسه‌ی رسانه‌های تصویری که پس از حکم بدوی دادگاه دیوان عدالت اداری به سهام­داران فیلم پیوسته‌اند، دو نهاد وابسته به دولت هستند و متأسفانه برای دفاع از مطالبه‌ی مؤلف و سازندگان فیلم «رستاخیز» و رفع توقیف فیلم اقدامی نکرده‌اند؛ لکن این نهادها، هم به دلیل وظایف ذاتی خود در صیانت از همه‌ی آثار سینمایی و هم به عنوان سهام­دار، نسبت به پیگیری‌ حقوقیِ موضوع فوق، مسئولیت مضاعفی برعهده دارند.

7. بسیار متأسفم که بر اثر آنچه به «رستاخیز» تحمیل شده است، هموطنان من از تماشای آن محروم و مخاطبان خارجی بر آنان رجحان پیدا کرده‌اند! به دلیل برخورداری فیلم «رستاخیز» از مضمون بلند حماسه‌ی عاشورا و همچنین حاشیه‌های پس از توقیف آن توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، عطشِ فراوانی در مخاطبان محترمِ داخلی و خارجی، به خصوص جوانان برومند، برای دیدن این فیلم بوجود آمده است. اینجانب به­ عنوان عضوی کوچک از خانواده‌­ی بزرگِ سینمای ایران از عموم مردم ارجمند، به ­خصوص ارادتمندان به ساحت مقدّس حضرت اباعبدالله الحسین­^(ع) که به رعایت امور شرعی و قانونی شهره هستند، تقاضا می‌کنم که از دیدن، کپی‌برداری و انتشار فیلم «رستاخیز» اجتناب کنند و دیگران را نیز از این فعل حرام و غیرقانونی پرهیز دهند.

به اُمید آنکه با درایت و تدابیر منطبق بر اخلاق و عقلانیت، هیچ مخاطبی از دیدن، شنیدن و درک آثار هنری محروم نشود و «رستاخیز» با عبور از موانع و رضایت سازندگانِ آن، در معرضِ دیدگانِ عمومی قرار گیرد.

نخستین بار، در روز رستاخیز درباره خون‌ها دادرسی خواهد شد.

پیامبر اکرم (ص)

سینماروزان: بالاخره شش سال بعد از رونمایی اولیه “رستاخیز” و ماهها بعد از توقیف این فیلم عاشورایی، نسخه ای باکیفیت از فیلم با دوبله عربی از طریق سامانه یوتیوب منتشر شد.

اینکه چه کسی نسخه عربی فیلم را منتشر کرده و اینکه این انتشار چه سودی دارد مهمترین پرسش های پیرامون این اتفاق است.

روزنامه اصلاح طلب «اعتماد» به نقل از يك منبع آگاه مدعی شده است: سه نسخه فيلم «رستاخيز» با سه زبان انگليسي، فارسي و عربي در دو استوديو، يكي استوديو روشنا در ايران و ديگري استوديويي در لندن بوده و جز تهيه‌كننده اثر حتي يك فريم اين فيلم قابل دسترسي براي كسي نبوده است. با اين حال هنوز مشخص نيست كه آيا تهيه‌كننده اجازه انتشار آن را داده يا نه. و البته سوال مشخص ديگر اينكه سازندگان فيلم چرا بايد راضي به اين كار باشند؟

این رسانه اصلاح طلب ادامه داده است: اين اواخر تمام سهام‌داران فيلم – از بنياد سينمايي فارابي گرفته تا موسسه رسانه‌هاي تصويري، آكو آفالز و… – در كنار سرمايه‌گذار فيلم طي يك جمع‌بندي به اين نتيجه رسيده بودند كه نسخه عربي اين فيلم را در فضاي اينترنت نظير نت فليكس نمايش دهند كه نسخه غيرقانوني اين فيلم درفضاي اينترنت تمام برنامه‌هاي سرمايه‌گذاران وسهام‌داران را به هم ريخت.

«اعتماد» افزوده است: كپي‌رايت بين‌المللي«رستاخيز» ثبت شده است. به همين جهت مالك فيلم اگر بخواهد مي‌تواند طبق قوانين حقوقي و حق تكثيري كه دارد پيگيري كرده و از نشردهنده اين فيلم شكايت كند.

سینماروزان: شش سال بعد از رونمایی فیلم “رستاخیز” در جشنواره فجر همچنان این فیلم عاشورایی توقیف است و با تغییر و تحولات چندباره در سازمان سینمایی، هنوز که هنوز است بهبودی در وضعیت این فیلم رخ نداده.

با ورود به ماه محرم 1441 قمری روزنامه “کیهان” در تحلیلی بر “رستاخیز” نگاشت: یکی از فیلم‌هایی هم که به طور مستقیم به تاریخ قیام امام حسین(ع) و جزئیات و اصلیات و فرعیات آن می‌پردازد، «رستاخیز» است. اما این فیلم علاوه‌بر اینکه به خاطر نمایش چهره حضرت ابوالفضل(ع) هنوز امکان نمایش عمومی نیافته، فیلمی ضعیف و پر از تحریفات تاریخی است.

“کیهان” ادامه داد: برای این فیلم ده‌ها میلیارد (به روایتی 40 میلیارد تومان) پول و سال‌ها زمان و انرژی هزینه شده است. مشکل بزرگ فیلم «رستاخیز» فقدان انسجام در روایت است. داستان فیلم دچار اغتشاش است و میان ماجراها، فصول و بندهای مختلف روایت، ارتباط دیالکتیک و ارگانیک برقرار نشده است. از همان ابتدا، سیر داستانی فیلم، خودش را از مخاطب جدا می‌کند.

“کیهان” افزود: بسیاری از ماجراها و تصاویر ابتدایی فیلم، زائد هستند و بی‌خود و بی‌جهت زمان فیلم را طولانی کرده‌اند. به نظر می‌رسد که حتی اگر همه فیلم تا قبل از خواندن نامه‌های کوفیان به امام حسین(ع) حذف شود هم هیچ خللی بر فیلم وارد نمی‌شود و حتی به آسان شدن ورود داستان به ذهن مخاطب هم کمک شایانی خواهد کرد.

سینماروزان: هزینه هایی که در همه سالهای بعد از انقلاب اسلامی صرف تولید محصولات مذهبی شده هرچند موجبات پیشرفت نسبی ژانر تاریخی را رقم زده اما هرازگاه بریز و بپاشهای بی حاصلی را هم رقم زده!

به گزارش سینماروزان مقارن ولادت والاپیامدار محمد(ص) و سالروز میلاد امام جعفر صادق(ع) روزنامه اصلاح طلب “اعتماد” به بررسی محصولات مرتبط با تاریخ صدراسلام پرداخته و به جز دو فیلم مابقی محصولات را زیر سوال برده.

متن یادداشت “اعتماد” را بخوانید:

فقط دو فيلم تاريخي درباره صدر اسلام ساخته شده كه ارزش هنري و ماندگاري دارند؛ «محمد رسول‌الله» يا «الرساله» ساخته «مصطفي العقاد» فيلمساز سوريايي و ديگري «روز واقعه» نوشته بهرام بيضايي و به كارگرداني شهرام اسدي. هيچ فيلم ديگري كه بعدها با داعيه روايت تاريخ اسلام و پيامبران با رويكرد ديني ساخته شده، نتوانسته است هم سنگ و هم پايه اين فيلم‌ها باشد.

«الرساله» در زمينه شخصيت‌پردازي، داستان‌گويي و شيوه روايت از الگوي بارها تكرار شده فيلم‌هاي تاريخي امريكايي استفاده كرده و‌ به همين دليل از نظر ميزان جذابيت و تاثيرگذاري بر مردم موفق بوده است. قهرمان اصلي فيلم يعني پيامبر اسلام (ص) در «الرساله» ديده نمي‌شود، كارگردان با تكنيك (POV) توانسته است حس حضور ايشان را به گونه‌اي به بيننده منتقل و همدلي ايجاد كند. زماني كه «مصطفي العقاد» قصد داشت، فيلم «الرساله» را بسازد، سناريو را براي دانشگاه الازهر مصر كه مرجع فتاوي ديني در جهان تسنن بود، فرستاد، اما آنها با ديده شدن چهره پيامبر(ص) مخالفت كردند. واقعيت اين است كه پرداختن به قديس‌ها در هر ديني در سينما مساله‌ساز است، تنها ممكن است در مسيحيت حساسيت‌هاي ايدئولوژيك كم باشد. العقاد با مشورت‌هايي كه انجام داد در نهايت استفاده از تكنيك (POV) را انتخاب كرد. فارغ از اعتقاد ديني، آن را يك فيلم حرفه‌اي مي‌بينيم كه در زمينه ساخت و پرداخت چيزي كم و كسر ندارد؛ صحنه‌هاي جنگ قابل باورند و شخصيت‌ها به آنچه مسلمانان بر اساس روايت‌ها و نوشته‌ها در ذهن دارند، بسيار نزديك هستند.

اما چرا ما در سينماي ايران و برخلاف همه تلاش‌ها ‌نتوانسته‌ايم، فيلمي با ارزش‌هاي معنوي و هنري «الرساله» بسازيم و تنها «روز واقعه» را داريم؟ فيلم «محمد رسول‌الله» ساخته مجيد مجيدي فيلمي متوسط است كه در هيچ صحنه‌اي تاثيرگذاري لازم بر مخاطب را ندارد. من اين فيلم را در سانسي ديدم كه گروهي از طلبه‌هاي يكي از مدارس ديني براي تماشاي آن آمده بودند. در زمان اكران به چهره آنها دقيق مي‌شدم اما آنها خيلي خنثي نشسته و در پايان نيز بي‌هيچ واكنشي سالن را ترك كردند يعني رفتارشان نشان مي‌داد، فيلم هيچ تاثيري بر آنها نگذاشته است. اين واكنش سرد بيانگر آن است كه موفقيت يك فيلم با امكانات مالي تضمين نمي‌شود؛ براي «محمد رسول‌الله» مجيدي بيش از صد ميليارد تومان هزينه شده در حالي كه فيلمنامه با مشكل داستان‌گويي مواجه است.

«الرساله» دوران جواني و پس از بعثت پيامبر(ص) را دربرمي‌گيرد اما در فيلم مجيدي دوران كودكي و نوجواني ايشان را مي‌بينيم. پرسش اين است كه در اين دوره از زندگي ايشان چه چيز خاصي وجود داشته كه جذابيت دراماتيك داشته باشد؟ شايد اشتباه سازندگان فيلم كه مي‌خواستند روايت شيعي از زندگي پيامبر را بيان كنند، اين بود كه به اصل قضيه نپرداختند؛ اينكه چه مي‌شود كه محمد (ص) جزو برگزيدگان خداوند قرار گرفته و به ايشان وحي نازل مي‌شود؟ عدم توجه به چنين مولفه‌هايي سبب شد «محمد رسول‌الله» مجيدي شور لازم را نداشته باشد، همان‌گونه كه فيلم «رستاخيز» احمدرضا درويش هم با وجود هزينه‌هاي كلان، حسي را به ببينده منتقل نمي‌كند در حالي كه در «روز واقعه» صحنه‌هاي دراماتيك زيادي دارد كه بيننده را در بسياري موارد متاثر مي‌كند.

براي نوشتن يك فيلمنامه خوب درباره تاريخ اسلام علاوه بر توانايي در زمينه فيلمنامه‌نويسي، به باور و اهليت نيازمنديم. فيلمنامه‌نويس «محمد رسول‌الله» مجيدي‌، گرچه فيلمنامه‌نويس خوبي است، اما به چه ميزان اهليت اين كار را دارد؟ از اين نظر ممكن بود اگر فيلمنامه را فرد ديگري مانند داود ميرباقري مي‌نوشت فيلم بهتري از كار درمي‌آمد. همچنين استفاده از «ويتوريو استورارو» به عنوان فيلمبردار چه لزومي داشت در حالي كه در نهايت كار يك فيلم معمولي با فيلمبرداري معمولي از كار درآمده است و يكي از ده‌ها فيلمبردار خوب ايراني هم مي‌توانست اين كار را فيلمبرداري كند.

سینماروزان: پنج سال بعد از رونمایی فیلم عاشورایی “رستاخیز” در جشنواره فجر همچنان این فیلم جز برای چند ساعت نتوانسته فرصت اکران پیدا کند.

به گزارش سینماروزان حضور ابراهیم داروغه زاده در معاونت نظارت همراه شد با رفع توقیف و اکران برخی آثار توقیفی همچون “خانه دختر” و “عصبانی نیستم” اما هنوز تکلیف “رستاخیز” نامشخص است.

داروغه زاده در تازه ترین گفتگویش درباره وضعیت “رستاخیز” گفت: تصمیم گیری درباره این فیلم در اختیار سازمان سینمایی نیست زیرا پخش تصویر یاران امام حسین (ع) بخصوص حضرت ابوالفضل (ع) مورد اتفاق نظر مراجع نیست.

داروغه زاده ادامه داد: این فیلم مشکل فقهی دارد و باید از طریق مراجع مشکلش حل شود و در این باره سازمان سینمایی نمیتواند تصمیم نهایی را بگیرد.

سینماروزان/حامد مظفری: اینکه احمدرضا درویش بنا داشت با ساختن «رستاخیز» و تاکید بر شعار «او که گفت نه» و «فتنه‌گر» خطاب شدن مدام یاران سیدالشهداء در فیلم ادای دین کند به کاندیدای محبوبش در انتخابات88 یا نه را خدا داند!

اینکه دست اندرکاران «رستاخیز» بابت توقیف عجولانه فیلمشان نزدیک به ده میلیاردی از فارابی بخاطر شراکت(!) گرفتند درحالیکه پیشتر مدام از تولید در بخش خصوصی میگفتند هم به کنار!!

کاری هم به کیفیت دراماتیک «رستاخیز» نداریم که کمیتش بدجوری لنگ میزد!

مسأله آن است که «رستاخیز» آخرین محصول حرفه ای سینمای ایران در باب قیام عاشوراست و توقیف آن نه تنها باعث شده سازندگان از سنجش عیار کار خویش بی‌بهره بمانند بلکه واهمه‌ای را هم در بسیاری از سینماگران علاقمند به زندگی سیدالشهداء(ع) ایجاد کرده که طرحهایشان درباره این امام را کنار بگذارند!

آیا معاونت نظارتی که توانسته آثاری پرحاشیه همچون «خانه دختر» و «عصبانی نیستم» را اکران کند و به اکران محدود فیلمی همچون «خانه پدری» رضایت دهد، نباید بتواند چاره ای کند برای اکران «رستاخیز» ؟؟؟

سینماروزان: ماهها بعد از افشای ماجرای کمک فارابی به فیلم توقیفی «رستاخیز» همچنان این پرسش کلیدی مطرح است که چطور میشود فیلمی محصول بخش خصوصی باشد و فارابی 45 درصد در تولید آن شراکت کند؟؟؟

به گزارش سینماروزان پیش از این و منطبق با داده های مرتبط با تولید 30 میلیاردی «رستاخیز» پرسشهایی طرح شده بود درباره کمک 13میلیاردی فارابی به «رستاخیز» و جالب آنجاست که احمدرضا درویش در گفتگویی با «ایلنا» وقتی مخاطب این پرسش قرار گرفته که ماجرای کمک 13میلیاردی فارابی به «رستاخیز» چه بوده مدعی شده فیلم در زمان خودش 13 میلیون یورو هزینه برداشته است.

درویش درباره چگونگی ماجرای  کمک 13میلیارد تومانی از طرف فارابی به فیلم رستاخیز بیان داشت: سازندگان «رستاخیز» به خاطر این فیلم همچنان به سرمایه‌گذاران خارجی، سیستم بانکی و افراد حقیقی و حقوقی بدهکار هستند. فارابی برای جبران بخشی از خسارتی که وزارت ارشاد به این فیلم وارد کرده، به تعهد 10 سال پیش خود عمل کرده و براساس قراردادی قانونی بخشی از هزینه مربوط به سهام خود را پرداخت کرده، با این هدف که بخشی از بدهی‌های فیلم به بانک‌ها و مؤسسات پرداخت شود. هزینه ساخت این فیلم نه با ریال بلکه با یورو صورت گرفته زیرا پروژه، شریک خارجی داشته است. این فیلم حدود 13میلیون یورو هزینه داشته است، البته آن زمانی که فیلم را می‌ساختیم، یورو 1200 تومان بود.

با یک ضرب ساده میشود فهمید که برمبنی همان قیمت یوروی 1200 تومان بودجه تولید «رستاخیز» نزدیک به 15.6 میلیارد بوده است!!! طبیعی است که 45 درصد این رقم که بنا بوده فارابی به این فیلم کمک کند هم چیزی حدود 7 میلیارد میشود.

پرسش اصلی همین جا حادث می‌شود؛ فارابی بابت سهم 45 درصدی خود دقیقا چقدر به سازندگان «رستاخیز» پرداخت کرده است؟ 13 میلیارد یا 7میلیارد؟؟

سینماروزان: محرم امسال هم به روزهای پایانی خود نزدیک میشود و باز هم خبری از اکران «رستاخیز» نیست؛ در سوی مقابل بر تعامل با عوامل بر سر پرداخت مبلغی بابت مشارکت تأکید میشود؛ آن هم مشارکت در تولید فیلمی که مدام پز خصوصی بودن آن داده شده!!!

به گزارش سینماروزان در این شرایط اینکه یک عضو روحانی کمیسیون فرهنگی مجلس از یک طرف پردخت پول به عوامل به جای فراهم آوردن شرایط اکران را زیر سوال ببرد و از طرف دیگر از بی مشکل بودن فیلم برای اکران بگوید به شدت قابل تأمل است.

حجت‌الاسلام نصرالله پژمانفر نماینده و عضو کمیسیون فرهنگی مجلس درباره برخی اظهارات اعضاء کمیسیون فرهنگی مجلس پیرامون فیلم سینمایی «رستاخیز» و حواشی بر سر توقیف آن به خبرگزاری دانشگاه آزاد «آنا» گفت: کمیسیون لزوما کار مشترکی درباره این فیلم انجام نداده اما اعضاء شخصا نظراتی داشته‌اند. خود من نیز این فیلم را در مراحل متعددی دیده‌ام.

وی در این‌باره تأکید داشت: به نظر بنده «رستاخیز» مشکلی برای اکران عمومی ندارد و واقعا بی‌عدالتی در حق فیلمساز است که اثرش را در این چند سال توقیف کرده‌اند.

پژمانفر همچنین درباره انتقادات برخی مراجع به «رستاخیز» توضیح داد: ما در کشورمان برحسب ولایت فقیه مسائل را جلو می‌بریم همچنان که گاه عقاید برخی مراجع بزرگوار نیز در مورد یک امر متفاوت است ولی نهایتا همه زیر نظر ولی فقیه، اقدام به انجام امور می‌پردازیم. نمونه‌اش مباحثی است که درباره عملکرد بانک‌ها وجود دارد.

نائب رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس یادآور شد: برخی مراجع ما اشاره به این دارند که فعالیت بانک‌ها به نحوی رباست اما می‌بینید که همچنان به طریق فعلی مشغول فعالیت هستند. اما چون برخی مراجع چنین نظری دارند آیا باید بانک را بطور کلی تعطیل کرد؟

وی با اشاره به اینکه درباره «رستاخیز» هم باید نظر ولی فقیه فصل الخطاب باشد گفت: همین قانون و احکام شرعی را هم باید در مورد سینما اعمال کنیم. چنانکه معتقدم رفتاری که دو دولت قبل در قبال «رستاخیز» در پیش گرفتند هیچ توجیهی ندارد.

نصرالله پژمانفر با رجوع به اظهارات قبلی مدیران مبنی بر اینکه قرار است بخشی از هزینه ساخت فیلم را به عوامل پرداخت کنند، نیز گفت: واقعا چنین کاری، اقدام نسنجیده‌ای است و بالاترین توهین به عوامل فیلم «رستاخیز» خواهد بود که بخواهیم بجای اکران، پول ساخت فیلم را به آنها بدهیم. امثال درویش در ساخت این فیلم، دنبال سود و کاسبی نبوده‌اند که مدیران ارشاد بخواهند به او پول بدهند تا از اکران دست بکشد.

وی درباره ایراد وارده به این فیلم نیز تأکید کرد: «رستاخیز» اگر واقعا از نظر فقهی مشکلی دارد باید آن را حل کرده و فیلم را به اکران درآورند. اما اگر مشکلی ندارد آن را به سینما بیاورند نه اینکه فیلم را در فضای سینما به چالش بکشند.

پژمانفر اعلام کرد: اکران نکردن فیلم «رستاخیز» رویه غلط دو وزیر قبلی فرهنگ و ارشاد است و امیدوارم دکتر صالحی این روند غلط را اصلاح کند.

نایب رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس در خاتمه گفت: من در حوزه فقه تحصیل کرده‌ام و می‌توانم اعلان نظر کنم بر همین اساس هم معتقدم که «رستاخیز» قابلیت اکران دارد و نباید به آن اشکالی گرفت.

سینماروزان: دشواری تولید فیلمهای تاریخی-مذهبی به غیر از ریشه‌هایی که در نیازمندی به منابع مالی هنگفت دارد به تعابیر مختلفی که درباره چگونگی پرداختن به شخصیتهای مذهبی و اتفاقات مذهبی وجود دارد هم بازمیگردد.

سینماروزان: عباس صالحی وزیر ارشاد در اولین نشست خبری خود در توضیح وضعیت فیلم «رستاخیز» از انعقاد قرارداد میان سازمان سینمایی و سازندگان فیلم و انجام قرارداد و حتی پرداخت مبلغی به تهیه کننده سخن گفته بود.

صالحی اظهار داشته بود: سازمان سینمایی گفت‌وگویی با تهیه کننده فیلم داشته و به جمع بندی رسیده‌اند. الان هم مثل هر قراردادی که امضا می‌کنند بر آن مبنا عمل می‌کنند. در واقع آنچه اتفاق می‌افتد براساس این گفتگو میان سازمان سینمایی و تهیه کننده در ماه‌های آخر دولت یازدهم است و این قرارداد در حال اجرا است. به عنوان مشارکتی که از قبل داشتند، مبلغی به تهیه‌کننده فیلم پرداخت شده و الان هم نمایش خارجی‌اش را انجام می‌دهند ولی برای نمایش داخلی هنوز اقدامی انجام نمی‌شود.

به گزارش سینماروزان پرداخت مبلغ به سازندگان که به اعتقاد برخی به واسطه طرح شکایتی بود که بخاطر توقیف فیلم مجوزدار «رستاخیز» در دوران رییس معزول سینما در دیوان عدالت اداری صورت گرفته بود چندان هم غیرمنطقی نبود.

به هر حال دیوان عدالت اداری حق طرح شکایت در قوه قضاییه را برای سازندگان قائل شده بود. چرا؟ چون در ساختاری آماتورانه فیلمی که برایش پروانه نمایش صادر شده بود به ناگاه ساعاتی کوتاه بعد از اکران توقیف شده بود و صدالبته که در این میان بیش از همه رییس سازمانی مقصر بود که هم پروانه نمایش صادر میکند و هم فیلم پروانه دار را توقیف میکند!

با این حال تقی علیقلی زاده تهیه کننده «رستاخیز» در تازه ترین واکنش خود بی آن که درباره حق قانونی مبنی بر دریافت خسارت بخاطر توقیف محصول مجازش سخن گوید از این گفته که هیچ گاه موضوع پرداخت خسارت مادی برایش مطرح نبوده و بر این امر تأکید کرده که در گفتار وزیر هم چیزی درباره پرداخت خسارت نیامده.

 علیقلی زاده سینماگری رند است و میداند چگونه بگوید که تناقض‌آمیز نباشد. ایشان پربیراه هم نگفته چون وزیر درباره پرداخت مبلغ به سازندگان به واسطه مشارکت قبلی گفته و نه به خاطر توقیف و هر که جز آن بگوید مصداقی جز تحریف نمیتوان برایش قائل شد.

اما این سینماگر باهوش این را نمی‌گوید چطور می‌شود فیلمی را قبل و پس از تولید و حتی زمان رونمایی در جشنواره محصول بخش خصوصی معرفی کرد اما به ناگاه دو سال بعد از توقیف ناگهانی، سروکله فارابی به عنوان شریک تولید پیدا شود؟!؟ آن هم شریک 45 درصدی!(اینجا را بخوانید)

متن یادداشت تقی علیقلی زاده را بخوانید:

پس از تعلیق و توقف اکران فیلم  «رستاخیز» در تیر ماه ۱۳۹۴، اصحاب رسانه و کنشگران در عرصه‌ی  فرهنگ و هنر عاشورایی به سنت هر ساله و همزمان با ایام  شهادت سالار شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) علاوه بر مرور آثار مختلف، به انعکاس آخرین وضعیت و رویدادهای مربوط به سرنوشت این فیلم نیز می‌پردازند، که نشان‌دهنده‌ی عمق تعهد و رسالتی است که بر عهده‌ی آنان است.

براستی هرچقدر از تصمیم مسئولان سابق وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در توقف و تعلیق اکران فیلم «رستاخیز» سپری می‌شود، تبعات و زیان‌های عمیق مادی، معنوی و فرهنگی آن، بیش از پیش بر همگان آشکار می‌شود.

پس از سخنان جناب آقای دکتر صالحی، وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی در حاشیه‌ی نشست رسانه‌ای‌ مورخ ۱۳۹۶/۷/۴ در خصوص وضعیت فعلی فیلم «رستاخیز» برداشت‌های متفاوتی از سخنان ایشان در افکار عمومی منعکس گردید که ابهام‌ها و سوءتعبیرهایی همچون “پرداخت خسارت به سازندگان رستاخیز”را به همراه داشت.

لازم به ذکر است که نه در متن سخنان وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی و نه در گفت‌وگوهای مشترک و تعهدات حقوقیِ مکتوب بین سازندگان این فیلم با مسئولان محترم، هیچ‌گاه موضوع پرداخت خسارت مادی و تعیین و اعلان ارقامی برای آن، مطرح نبوده و این مسأله صرفاً گمانه‌زنی‌هایی است که از اصل صحیح نمی‌باشد.

ضمن تشکر و قدردانی از تلاش و عزم جناب آقای دکتر صالحی، وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی و جناب آقای مهندس حیدریان، ریاست محترم سازمان سینمایی در تلاش برای حل و فصل مشکلات حقوقی فیلم فوق، سازندگان این فیلم امیدوارند با توکل به الطاف الهی و تعامل سازنده با مدیران محترم و خدمتگزار، بستر مناسب برای عبور از موانع پیش رو فراهم گردد.

همچنین ضمن تشکر و قدردانی از بروز حساسیت‌ها و توجه فعالان محترم در عرصه رسانه، خود و همگان را به پرهیز از هر نوع پیش‌داوری و گمانه‌زنی در خصوص روند مسائل مربوط به فیلم رستاخیز توصیه می‌نمایم.

«رستاخیز» به عنوان اثری برآمده از سینمای نجیب ایران، هدیه‌ای ناقابل به پیشگاه عاشقان و شیفتگان فرهنگ عاشوراست که امید است با همت بلند همه‌ی دلسوزان و مدیران محترم، گره از مشکلات آن گشوده شود.ان‌شاءالله.

سینماروزان/مهدی فلاح‌صابر: بعد از رونمایی «رستاخیز» در جشنواره سی و دوم فجر، امسال، چهارمین محرمی است که پشت سر می گذاریم بدون اکران مهمترین فیلم عاشورایی این سالها که «رستاخیز» باشد.

به گزارش سینماروزان این عدم اکران طولانی حواشی فراوانی را هم داشته و درباره دلایل آن از طرح مدام واژه فتنه در فیلم به گونه‌ای خاص(!) تا مخالفت برخی مراجع با اکران اثر فراوان گفته شده است.

تازه ترین اظهارنظر درباره این فیلم را عباس صالحی وزیر ارشاد در نخستین نشست خبری خود داشت که مدعی شد درباره این فیلم مطابق با قراردادی که امضاء شده عمل میشود. صالحی گفت: سازمان سینمایی گفت‌وگویی با تهیه کننده فیلم داشته و به جمع بندی رسیده‌اند. الان هم مثل هر قراردادی که امضا می‌کنند بر آن مبنا عمل می‌کنند. در واقع آنچه اتفاق می‌افتد براساس این گفتگو میان سازمان سینمایی و تهیه کننده در ماه‌های آخر دولت یازدهم است و این قرارداد در حال اجرا است. به عنوان مشارکتی که از قبل داشتند، مبلغی به تهیه‌کننده فیلم پرداخت شده و الان هم نمایش خارجی‌اش را انجام می‌دهند ولی برای نمایش داخلی هنوز اقدامی انجام نمی‌شود.

آیا منطبق با آنچه از فحوای کلام وزیر ارشاد استنباط می‌شود، عدم اکران داخلی فیلم با رضایت تهیه کننده و معطوف به قراردادیست که درباره این فیلم میان سازمان سینمایی و تهیه کننده امضاء شده است؟؟ فارغ از آن که عقد قرارداد درباره آثار بلاتکلیف امری بدیع در ساختار فرهنگی کشور است این نکته اهمیت دارد که وزیر گفته قرارداد مربوطه در حال اجراست.

پرسش بعدی آن است که آیا این قرارداد منعقد شده برای عدم اکران فیلم؟ و آیا مبلغی که به گفته وزیر به تهیه کننده پرداخت شده به خاطر همین عدم اکران است؟

و آیا اینکه دو سال بعد از توقیف ناگهانی به ناگاه سروکله فارابی به عنوان شریک 45درصدی تولید فیلمی پیدا شد که در تمام زمان پیش تولید و تولید و بعدتر رونمایی و حتی هنگام اکران چندساعته، محصول بخش خصوصی جا زده شده بود به خاطر همین قرارداد است؟

از آن گذشته چرا متن قراردادی که میان سازمان سینمایی و تولیدکنندگان فیلم منعقد شده منتشر نمی شود تا همه پرسشهای پیرامون این فیلم پاسخی صریح پیدا کند؟ و مثلا مخاطبان بدانند جلوگیری از اکران این فیلم چقدر خرج روی دست سازمان سینمایی گذاشته؟ آن هم سازمانی که برخی سینماگران برای گرفتن یک وام حداقلی از یکی از زیرمجموعه‌های آن که بنیاد فارابی باشد باید ماهها و بلکه سالها در انتظار بمانند!

مگر نه اینکه وزیر ارشاد در همین نشست اخیر خود بر شفاف سازی مالی زیرمجموعه های ارشاد تأکید کرد پس چه خوب که درباره متن قراردادی که خود وزیر در یک شفاف سازی راهبردی از امضای آن خبر داده و ارقام آمده در آن هم شفاف سازی شود.

پی نوشت: یادمان نرود قراردادی که میان سازمان سینمایی و دست‌اندرکاران «رستاخیز» منعقد شده فقط یکی از عواقب توقیف ناگهانی فیلمی است که در زمان رییس معزول سینما مجوز نمایش گرفته و چند ساعتی روی پرده رفته بود!

بیچاره سینمایی که باید مدیرانی بی ربط به سینما نظیر آن مدیر معزول عشق سلفی را به خود ببیند؛ مدیرانی که جرأت ایستادگی ولو یک روزه بر روی مجوز نمایشی که صادر کرده اند را هم ندارند و زمینه ای فراهم می‌سازند برای باز شدن پای دیوان عدالت اداری به ماجرا و سیکلی از اتفاقات عجیب و غریبی که پیش روی ماست. آیا اگر در زمان رییس معزولی که همچنان دست و پا میزند برای بازگشت به سینما برای این فیلم پروانه نمایش صادر نمی‌شد و از آن سو بعد از صدور پروانه نمایش مدیران سازمان با اولین انتقادات، فیلم را پایین نمی‌آوردند این همه اتفاقات عجیب رخ می داد؟