سینماروزان: رسول صدرعاملی که به تازگی تازه ترین فیلمش «سال دوم دانشکده من» را به تهیه کنندگی مسعود ردایی و با حضور 22 چهره جدید که از فراخوان بازیگری بیرون آمده اند، کلید زده است مهمان یکی از برنامه های اخیر «خندوانه» بود.

به گزارش سینماروزان رامبد جوان که همسرش نگار جواهریان با «من ترانه 15 سال دارم»صدرعاملی به سینما معرفی شد در خلال برنامه اش و با اشاره به علاقه وافر صدرعاملی به انتخاب بازیگر از میان چهره های غیرحرفه ای، پرسش خاصی را از او مطرح کرد.

رامبد جوان به چهره‌هایی مانند کتایون ریاحی در «پاییزان»، ترانه علیدوستی و نگار جواهریان در «من ترانه 15 سال دارم»، پگاه آهنگرانی در «دختری با کفش‌های کتانی» و طناز طباطبایی و خاطره اسدی در «دیشب باباتو دیدم آیدا» که صدرعاملی وارد سینما کرده اشاره نموده و سپس از او پرسید: چرا برای انتخاب بازیگر فقط به دنبال دخترها می‌روید؟

صدرعاملی با تأکید بر دراماتیک بودن قصه های دختران(!) جواب داد: شاید چون احساس کرده‌ام پرداختن به مفاهیم و دغدغه‌های ذهنی دختران سرزمین‌مان، حیاتی‌تر از پسران‌مان است و شاید چون قصه‌هایشان دراماتیک‌تر است!!!

سینماروزان: رسول صدرعاملی کارگردان آثاری نظیر «دختری با کفشهای کتانی»، «من ترانه 15 سال دارم» و «زندگی با چشمان بسته» در عیدانه ای که برای «شرق» نوشته دو آرزوی مهم برای سال96 کرده است؛ یکی به اتمام رسیدن موقعیتی زمانی موسوم به «شرایط حساس کنونی» که به ترجیع بند سخنان مدیران منفعل وطنی بدل شده و دیگری اینکه سینمای 96 بجای شخصیتهای منفعل و توسری خور به سمت استفاده از قهرمانان برود.

متن یادداشت صدرعاملی را بخوانید:

امیدوارم بالاخره سالی برسد که دیگر آرزو‌به‌دل نباشیم. آرزو دارم سال ١٣٩٦ همین سال باشد؛ یعنی به قول «علی معلم» در این سال عقلا و زعمایمان کمتر حرف بزنند و بیشتر عمل کنند. به عبارت دقیق‌تر با رفتار و عملکردشان نشان دهند که تغییر کرده‌اند، ‌نه با کلامشان. اصلا مسئولیت‌پذیری خود را با عملکرد خود به مردم به اثبات برسانند وگرنه دیگر از کلمات و حرف‌ها هیچ کاری ساخته نیست.
امیدوارم جامعه به سمتی برود که «شرایط حساس کنونی» را پشت‌سر بگذارد.
امنیت، احساس آرامش و شادی بیشتری میان مردم به وجود آید. امید است روزهای سیاه را پشت‌سر بگذاریم و روی سفید روزگار را هم ببینیم. آرزویم برای سینمای ایران این است که همین رونقی راکه پیدا کرده است ‌تداوم دهد. شخصیت‌های فیلم‌ها و قهرمانان، دیگر توسری‌خور، منفعل و ابله نباشند، بلکه آن‌قدر قوی و رشک‌برانگیز باشند تا دلمان بخواهد جای آنها باشیم، نه‌اینکه برایشان دل بسوزانیم! خلاصه اینکه سینمایمان پرقدرت باشد و کمتر سعی کنیم که جهان شکل ما شود، بلکه بتوانیم در عین اعتقاد و احترام به تنوع فرهنگ‌ها، با جهان تعامل سازنده داشته باشیم.