سینماروزان: دو هفته بعد از افشای ورود عیدی میلیاردی ارشاد به خانه سینما و پس از آن که هم یک عضو و هم رییس هیأت مدیره خانه سینما ورود این عیدی میلیاردی را تأیید کرده و 18 صنف سینما هم از سهم اندک خود از این عیدی گفتند همچنان منوچهر شاهسواری مدیرعامل خانه سینما درباره این ماجرا شفاف سازی نکرده است.

شاهسواری میتوانست با ورود بموقع به ماجرا و انتشار فهرست عیدی گیرندگان مشخص کند که عیدی میلیاردی ارشاد کجا رفته و چرا بسیاری از اعضای صنوف سهمی از این عیدی نداشته اند ولی این اتفاق نیفتاد تا بازار شایعه داغ شود و برخی ورود وزیر ارشاد به ماجرا را خواستار شوند.

حالا ساعاتی بعد از درگذشت جمشید مشایخی و درحالیکه تصور میشد مراسم تشییع او از برابر خانه سینما انجام شود خبر رسیده که وزارت ارشاد دستور به برگزاری تشییع وی از مقابل تالار وحدت داده!!!

اینکه مشایخی با عقبه ای پررنگ در سینما بجای خانه سینما از مقابل تالار وحدت تشییع شود اولین ترکش به عدم شفاف سازی مدیرعامل درباره عیدی میلیاردی ارشاد است؟ و واکنشی به بسیاری از سینماگران که بارها و بارها از حلقه بالادستی خانه سینما بخاطر فیگورهای مظلوم نمایانه در مراسم ختم سینماگران گلایه کرده و آنها را بابت عدم ایجاد امکانات رفاهی برای بدنه صنف شماتت نموده بودند؟؟

سینماروزان: پرسشهای شکل گرفته حول نگاه تجاری مدیران بنیاد رودکی هرچند اغلب با پاسخهای مقطعی مدیران این نهاد مواجه میشد ولی به تازگی علی اکبر صفی پور مدیر این بنیاد به یک شفاف سازی کامل درباره فعالیت دو سال اخیر این نهاد پرداخته است.

مدیر بنیاد رودکی با اشاره به درآمد دو سال اخیر این بنیاد گفت: در هشت‌ماهه اول 97 درآمدمان از موسیقی در تالار وحدت 760 میلیون تومان و از تئاتر در تالار وحدت 360 میلیون تومان بوده. در هشت‌ماهه اول 97 در تالار حافظ تا الان 97 میلیون تومان درآمد داشته‌ایم و در آزادی کل درآمد‌مان تاکنون سه میلیون و 400 هزار تومان بوده است. جمع درآمد در هشت‌ماهه اول 97 در تالار وحدت حدودا یک میلیارد و 300 میلیون هزار تومان بوده است.

او با اشاره به تخفیف‌هایی که بنیاد رودکی بابت اجرا در سالن‌هایش به گروه‌های هنری، اعم از تئاتری‌ها و اهالی موسیقی می‌دهد، گفت: در سال 97، 19 اجرای نمایش داشته‌ایم که 9 اجرا کاملا رایگان برگزار شده است. به «کوروشِ» خانم پری صابری 48 درصد تخفیف دادیم یا به «ریچارد سوم» حمیدرضا نعیمی[نویسنده و بازیگر نمایش میدانی “رسول”] 20 درصد یا به نمایش «شط‌ رنج» به کارگردانی علی ساسانی نژاد و حامد شفیع خواه 20 درصد تخفیف ویژه دادیم. اجرای «خانه برناردا آلبا» علی رفیعی به تهیه کنندگی ستاره اسکندری در تالار وحدت نیز کاملا رایگان خواهد بود.

او تصریح کرد: بنیاد رودکی در سال 96 در حوزه تئاتر یک میلیارد و 700 میلیون تومان درآمد داشته است. تئاتر ما کجا اجرا می‌شود؟ به صورت جزئی در برج آزادی و به صورت گسترده‌تر در تالار حافظ و تالار وحدت. از این مبلغ بیش از 60 درصد اختصاصا درآمدی بود که از کار آقای پارسایی داشتیم؛ یعنی یک میلیارد و 300 میلیون تومان. تعرفه سال گذشته‌مان برای اجرای تئاتر شبی پنج میلیون تومان بود و از ایشان شبی 10 میلیون تومان گرفتیم؛ یعنی از کارگردان «الیور توئیست» دوبرابر تعرفه دریافت کردیم و تخفیفی که دادیم دو میلیون و 200 هزار تومان بود بابت تمرین رایگان در طبقه هفتم تالار وحدت.

او ادامه داد: اما راجع به «می‌سی‌سی‌پی نشسته می‌میرد»، ضمن اینکه آقای همایون غنی‌زاده برای اجرای امسالش هیچ فضایی از ما نخواست و بابت هر اجرا درحالی‌که تعرفه‌مان شش میلیون تومان است از او 9 میلیون تومان گرفتیم و هیچ‌گونه تخفیفی هم ندادیم.

صفرپور تأکید کرد: بنیاد رودکی سه سال است که از سوی سازمان حسابرسی مورد حسابرسی قانونی قرار می‌گیرد و ما در سه سال گذشته توانسته‌ایم از این سازمان، گزارش حسابرسی مطلوب بگیریم و این موجب افتخارمان است. شما بررسی کنید ببینید در میان نهادهای فرهنگی- هنری کدامشان به‌قدر بنیاد رودکی مورد حسابرسی مالی قرار می‌گیرد؟! برای روشن‌شدن قضیه باید اشاره کنم که سازمان حسابرسی به‌عنوان‌مثال در کنار ایران‌خودرو، به حسابرسی مالی بنیاد رودکی هم می‌پردازد. گزارش سازمان حسابرسی در سال 1396، 1395 و 1394 در اختیار من است و می‌توانم آن را در اختیار شما بگذارم. سه سال است که از سوی سازمان حسابرسی مورد حسابرسی مالی قرار می‌گیریم و عملکردمان مطلوب اعلام می‌شود و این چیز کمی نیست. با توجه به آنچه بنیاد رودکی در طول 18 سال فعالیت خود در عرصه فرهنگ و هنر این کشور انجام داده است. قطعا بارها از زبان من شنیده‌اید که تیرماه 1395 که پایم را در بنیاد رودکی گذاشتم این مجموعه با سه میلیارد بدهی، عدم پرداخت حقوق خرداد و حسابی خالی مواجه بود. آن زمان جمع موجودی حساب‌های بنیاد رودکی زیر صد میلیون تومان بود. در تیر 1395 که بنده به بنیاد رودکی آمدم. خوشبختانه دویدیم و با همکاری عزیزان حقوق ماه اول را دادیم؛ یعنی من ماه اول دو حقوق دادم و تاکنون تلاش کرده‌ام جایگاه و ‌شأن و شخصیت همکارانم را در بنیاد حفظ کنم. برای من سخت بود که همکارانم وقتی وزیر را می‌بینند جلویش را بگیرند و بگویند حقوق ما پرداخت نشده است! و طومار امضا کنند و به دفتر وزیر بفرستند که حقوقشان پرداخت نشده است!

سینماروزان: همین دو ماه قبل بود که در نشست خبری جشن خانه سینما منوچهر شاهسواری مدیرعامل این نهاد صنفی اعلام کرد که به خاطر فشارهای موجود در جامعه مراسمی برای جشن امسال برگزار نخواهد شد و فقط داوری صورت خواهد گرفت.(اینجا را بخوانید)

به گزارش سینماروزان با این حال به تازگی خبر رسیده که مراسم پایانی جشن خانه سینما دهم شهریورماه در تالار وحدت برگزار خواهد شد!!!

اینکه چرا باید مدیران مهمترین نهاد صنفی سینمای ایران در فاصله ای دو ماه گفته خود را نقض کنند مشخص نیست! آیا در این دو ماه فشارهای اقتصادی موجود به جامعه کاهش یافته است؟

فقط کافیست به رشد قیمت سکه در دو ماه اخیر نگاهی بیندازیم تا همه چیز دستمان بیاید.

در نوزدهم تیرماه 1397 که شاهسواری ادعا کرد بخاطر فشارهای موجود، جشن شان مراسم نخواهد داشت قیمت سکه بهار آزادی 2میلیون و 650هزار تومان بود.

در ششم شهریورماه 1397 که اعلام شد مراسم جشن در تالار وحدت برگزار میشود قیمت سکه به 3میلیونی و 651 هزار تومان رسید!

بدیهی است که متأثر از افزایش نرخ طلا، قیمت بسیاری از کالاهای اساسی هم گران شده و منتج از تمامی طبقات جامعه، بدنه سینماگران هم فشارهای اقتصادی بیشتری را متحمل میشوند. در این شرایط چرا مدیران خانه سینما قید ادعای قبلی را زده اند و به برگزاری جشن در تالار وحدت رضایت داده اند مشخص نیست!!

آیا اگر هزینه همین جشن را تبدیل میکردند به بن اقلام و توزیع میکردند میان بدنه صنف، فایده اش بیشتر نبود و دلخوشی بیشتری برای اعضای خانه فراهم نمیکرد؟؟ نهادی که نام «خانه» را بر خود گذاشته چطور میتواند در یکی از شیک ترین تالارهای کشور جشن برگزار کند درحالی که برخی از اعضای آن ماههاست لنگ دریافت یک وام حداقلی هستند؟؟

سینماروزان: حدودا پانزده روز قبل بود که محمد رحمانیان از اجرای عاشقانه‌ترین نمایشنامه بهرام بیضایی در تالار وحدت خبر داد بی آن که نامی از این نمایشنامه که ادعا شده بود عاشقانه ترین نمایش بیضایی است ببرد.(اینجا و اینجا را بخوانید)

به گزارش سینماروزان جالب اینجا بود که در متن اجازه اجرای این اثر به رحمانیان از آن با عنوان «فیلمنامه» یاد شده بود و همین شبهات را درباره این عاشقانه ترین متن بیضایی را بیشتر کرد.

حالا هم که محمد رحمانیان ادعا کرده بنیاد رودکی اجازه اجرای این نمایش را به او نداده است. این کارگردان به «اعتماد» گفت: از روز اولي كه تصميم گرفتم اثر عاشقانه بهرام بيضايي را به صحنه بياورم مي‌دانستم كه سنگ‌اندازي‌ها و مخالفت‌ها به تدريج آغاز مي‌شوند و به جايي مي‌رسند كه نَفَس گروه اجرايي را خواهد گرفت. بسيار اميدوار بودم اين پيش‌بيني غلط از آب دربيايد و من از اين پيشداوري شرمنده شوم. اما متاسفانه كابوسي كه خوشدلانه از آن مي‌گريختم، بدل به واقعيت شده و كارشكني‌هاي مداوم مسوولان بنياد رودكي – از سپردن مكان تمرين اين گروه به كسان ديگر، تا چانه‌زني‌هاي غيرمسوولانه روسا براي زمان و ساعت اجرا – دقيقا همان راهي را پيش پاي گروه مي‌گذارند كه سانسورچي‌هاي دولت‌هاي پيش براي تئاتر ايران انديشيده بودند... ابتدا تعطيلي تمرين‌ها و سپس قرباني كردن نمايش و سرانجام خاموش كردن چراغ تماشاخانه‌ها.

وی ادامه داد: خطابم با مسوولان بنياد رودكي نيست كه از اين ساعت فاتحه همدلي و همكاري با آنها را خوانده‌ام. روي سخنم با معاونت محترم هنري آقاي علي مرادخاني و مديريت محترم مركز هنرهاي نمايشي آقاي مهدي شفيعي است كه در اين سال‌هاي سخت و در بزنگاه‌هاي حادثه همواره حضورشان در جهت ارتقاي تئاتر ايران بوده و هست. بهرام بيضايي و آثارش گنجينه‌هاي گرانسنگ هنر نمايش و ادبيات نمايشي ايران هستند. من هيچ شأني براي خود قايل نيستم ولي وظيفه دارم اثر بهرام بيضايي را با تمام توان و به بهترين شكلي كه ممكن است به روي صحنه بياورم. از همين امروز مي‌دانم كه در برنوشت اجراي احتمالي اين اثر ضمن سپاس از تلاش‌هاي علي مرادخاني و مهدي شفيعي خواهم نوشت: در تابستان ١٣٩٦، در بنياد رودكي، هر كس، در هر مقامي كه بود تلاش كرد اين اثر به صحنه نرود.

رحمانيان افزود: همواره گفته‌ام دولت اول آقاي روحاني، دولتي بود كه برخلاف دولت‌ سابق جلوي اجراي هيچ نمايشي را نگرفت. اما حالا مديران مياني به گونه ديگري رفتار مي‌كنند و من از شخص رييس‌جمهور و وزير ارشاد مي‌خواهم اجازه ندهند چنين شود. تالار وحدت ارث پدري هيچ كس نيست و پيش از اين نام‌هاي بزرگ تئاتر ايران مثل دكتر رفيعي و بهرام بيضايي آثار خود را در اين سالن به صحنه برده‌اند.

اين كارگردان تأکید کرد: درحالي كه هنوز عمر دولت اول آقاي روحاني به پايان نرسيده انتظار نداشتم در برابر اجراي متن بهرام بيضايي ايستادگي شود. زماني كه مجيد سرسنگي جلوي اجراي نمايش «مانيفست ‌چو» را گرفت، گفتم نمايش را در محوطه تئاترشهر اجرا مي‌كنم. حالا هم مي‌گويم اگر تالار وحدت در برابر اجرا مانع ايجاد كند، كوتاه نمي‌آيم و نمايش را در خيابان استاد شهريار و جايي اطراف تالار وحدت اجرا خواهم كرد.

علي‌اكبر صفي‌پور، مديرعامل بنياد رودكي در اين باره مي‌گويد: «اجراي نمايش صدام به دليل زمان طولاني نزديك به پنج سال با مشكل مواجه شد، چون تمام برنامه‌ها تحت تاثير قرار مي‌گرفت. ولي ما بنا بر اهميت موضوع از كار استقبال كرديم و در برابر انتقاد اهالي موسيقي ايستاديم ولي گروه ٢٠ روز مانده به موعد اعلام كرد كه از اجراي نمايش «صدام» خبري نيست. در بنياد يك شورا تصميم‌ مي‌گيرد و برنامه‌ريزي‌‌ از يك سال قبل انجام شده؛ مبناي ما هم اجراي نمايش صدام بود، اگر ما برخلاف قرارداد عمل كرده بوديم حق با آقاي رحمانيان بود.» مديرعامل بنياد در پايان اظهارات خود تاكيد كرد اگر نمايش صدام براي اجرا آماده شود همان برنامه سابق، قابل اجرا خواهد بود.

سینماروزان: دیروز که خبر رسید محمد رحمانیان به جای اجرای نمایش «صدام» که برای آن فراخوان انتخاب بازیگر هم منتشر شده بود بناست نمایشی از بهرام بیضایی را روی صحنه ببرد این پرسش شکل گرفت که دلیل این جایگزینی چیست؟ کمبود منابع مالی برای اجرای «صدام» یا حوادث تروریستی اخیر تهران؟(اینجا را بخوانید)

به گزارش سینماروزان این ادعای رحمانیان که عاشقانه ترین متن بیضایی را روی صحنه خواهد برد پرسشها را درباره نمایش جایگزین بیشتر کرد.

رحمانیان بدون اشاره به نام متن بیضایی به «اعتماد» گفت: متن معاصر است ولي از جمله متوني است كه كمتر خوانده شده و به همين دليل هم حدس زدن اينكه كدام متن بهرام بيضايي را براي اجرا در نظر گرفته‌ايم، ساده نيست.

 وی ادامه داد: در ايران اين‌طور جا افتاده كه وقتي صحبت از متن‌هاي بهرام بيضايي به ميان مي‌آيد، تصور نمايشنامه‌اي مرتبط با وقايع سياسي- اجتماعي معاصر يا تاريخ و اسطوره است. در حالي كه با توجه به حس و حال عاطفي حاكم بر متن مورد نظر به گمانم عاشقانه‌ترين اثر در ميان تمام آثار آقاي بيضايي است كه تا امروز نوشته شده است.

رحمانیان با اشاره به بخشي از متن پيام خالق اثر كه ضميمه اجازه رسمي اجراي متن از ينگه دنيا برايش ارسال شده است بیان داشت: بهرام بيضايي در بخشي از پيام خود مي‌گويد: برايم سخت بود از فيلمنامه‌اي كه آن همه از جان بر آمده بود، دل بكنم.

پیام بیضایی معنایی ندارد جز آن که رحمانیان اصلا بنا نیست نمایشنامه ای از بیضایی را روی صحنه ببرد و این یکی از فیلمنامه های بیضایی است که بناست به صورت صحنه ای اجرا شود!!!

با توجه به این ادعا که متن اخیر عاشقانه ترین متن بیضایی است کدام عاشقانه در میان فیلمنامه های بیضایی که در دوران معاصر هم بگذرد سراغ دارید؟

سینماورزان/رضا آشفته: بهزاد فراهانی از کهنه‌کارهای تئاتری است و بیش از چهار دهه بازی، کارگردانی و درام‌نویسی‌اش مثال‌زدنی است.

به گزارش سینماروزان و به نقل از “شرق” او از فعالان خانه تئاتر است و برای این روزهای تئاتر ایران چشم‌انداز روشنی نمی‌بیند. پای گفت‌وگویش نشسته‌ایم تا بدانیم از چه دارد می‌گوید!

‌آیا امسال تئاتری را به صحنه خواهید آورد؟
دارم متنی را تا یک‌ماه دیگر کامل می‌کنم که اردیبهشت و خرداد ٩٦ در تالار سمندریان ایرانشهر کار کنم. فعلا نامی ندارد.
‌از بازی بگویید؟
فعلا دارم فیلمی را برای نعمت‌الله بازی می‌کنم و یک فیلم هم برای جعفری‌جوزانی دارم و همچنین یک کاری برای سینما تدارک می‌بینم که فعلا درباره‌اش نمی‌خواهم افشاگری کنم.
‌شما یک دهه قبل در نمایش موسیو ابراهیم و گل‌های قرآن، به قلم امانوئل اشمیت و کار علیرضا کوشک‌جلالی بازی کردید که به نظر یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌هایتان در تئاتر بوده است، چرا در اجرای فعلی‌اش حضور ندارید؟
شما لطف دارید… بله آقای کوشک‌جلالی دعوت هم کرد، اما مشکلاتی پیش آمد که نشد ادامه بدهیم.
‌این روزها تئاتر هم می‌بینید؟
بله، نمی‌شود تئاتر ندید. اکثر کارها را می‌بینم.
‌کار خوب دیده‌اید؟
کار خوب؟ مگر شما کار خوب هم می‌بینید؟
‌بالاخره هرازگاهی پیش می‌آید، برای شما پیش نیامده؟
چرا… در اداره تئاتر یک نمایش دیدم که براساس شعر فروغ بود به نظر جالب بود.
‌علی‌کوچیکه، کار حسین فرخی، بیشتر درباره‌اش می‌گویید؟
علی‌کوچیکه کار قشنگی بود چون براساس مؤلفه‌های تئاتر ملی شکل گرفته است و دلیل جذابیتش این است که تئاتر ما دارد به دلیل مدیریت اشتباهش از وجاهت خودش دور می‌شود و زمانی که ما اعلام کردیم تئاتر را باید شورایی اداره کرد، می‌فهمیدیم که چه چیزهایی تئاتر ما را تهدید می‌کند و امروز تئاتر ملی منکوب شده و درام‌نویسان خوبمان نیز مهجور مانده‌اند. متأسفانه اینها تشویق هم نمی‌شوند. بنابراین علی‌کوچیکه یادآور ادبیات میهنی ماست و اگر ما از این کانال‌ها وارد تئاتر بشویم، داشته‌های خوبی خواهیم داشت. من چندان دل‌خوشی از تئاتر آبستره، مدرنیسم، پست‌مدرنیسم، موسیقی- تئاتر و مانند اینها ندارم. تئاتر خصوصی هم اصل و اساسش گیشه است و این هم حال تئاتر را بد می‌کند. انگار دوباره داریم به دوران پس از ٢٨ مرداد سال ٣٢ برمی‌گردیم که دیگر تئاتری نبود. این مرز تاریخ تئاتر ایران است که پیش از این موعد، استاد نوشین، استاد حالتی، استاد جعفری و بسیاری از بزرگان در لاله‌زار تئاتر کار می‌کردند و از این موعد به‌بعد اتفاقات دیگری افتاد که بیشتر کاسب‌کارانه بود و گیشه برایشان محور بود. برای همین بارها گفته بودیم دلیل این نگاه کاسب‌کاری هم در روزگار ما به مدیریت کلانی برمی‌گردد که نمی‌تواند در برابرش مقاومت کند.
‌چه راه‌حلی برای این مسئله ارائه کرده‌اید؟
ما در آغاز کاندیداتوری آقای روحانی از طرف خانه تئاتر اعلام کردیم که نیاز به سازمان تئاتر داریم و همه اصولش را به صورت ریز برشمردیم و متأسفانه این نگاه ما را ندیدند حتي آمدند همان قرارداد تیپ را هم از بین بردند و دیگر هم کمک و یاری‌ای به تئاتر نرساندند و بعد هم نگاه کاسب‌کارانه بر تئاتر حاکم شد و اینکه همه دکان باز کنند، باب شد. می‌بینید که در تالار وحدت، رنو و جاروبرقی می‌آورند و از این هم بدتر خواهد شد. اینها باعث شده که تئاتر مضمحل شود و دیگر جایی برای تئاتر نوشین و مانند این بزرگان وجود نداشته باشد و شاید هم دوباره آتراکسیون بیاید و از این هم تیره‌تر شود.
‌دولت بی‌توجه است، هنرمندان چه می‌توانند بکنند؟
ما نیاز به سازمان مستقل تئاتر داریم که در آن مدیران از گوهرهای عاشقانه تئاتر و با درک و درایت خاص انتخاب شوند. ما هنوز هم داریم مقاومت می‌کنیم که ژرفای تئاتر را دریابند و زورمان را می‌زنیم که این حق تئاتری‌هاست و هدفمان این است که دولت کنار بکشد. تابه‌حال هم گفته که کنار می‌کشد، اما خلاف گفته چون کنار نمی‌کشد. دولت باید خط‌قرمزهایش را مشخص و مدلل کند و افرادی با سلیقه‌های شخصی را برای سانسور گزینش نکند، بلکه طوری رفتار شود که بگذارند ادبیات نمایشی ما رشد کند و هژمونی قوی خودش را داشته باشد. درحال‌حاضر این دور از ماست و مثل یک آرزو می‌ماند. فعلا دخالت دولت در تئاتر باعث شده که حالت د‌ولت‌فرموده وضع شود و این نگاه از بالا به هنر باعث ایجاد هنر دیکته‌شده خواهد شد که با هنر مؤلف و خلاقه میانه‌ای ندارند.
‌آیا با این تعابیر تلخ می‌شود چشم‌انداز روشنی را متصور شد؟
نه، نیست. با این نگاه آقایان دولتمرد متأسفانه هیچ چشم‌اندازی نیست. نسل جوان به میدان آمده و سمت‌وسوی درست‌و‌حسابی تئاتر ملی دارد درب‌وداغان می‌شود. به‌هر‌حال ارج و قربی نیست و درام نویسان خوبمان نیز خوشه‌چین خرمن ادبیات کشورهای دیگر شده‌اند و اقتباس و کپی‌برداری می‌کنند که این بد است.
‌بنابراین با اقتباس و اجرای متون بیگانه مخالف هستید؟
مخالف نیستم. وقتی همه‌چیز تئاترمان این می‌شود و تئاتر خودمان از بین می‌رود، این برایم دردناک است. شما ببینید زمانی بهرام بیضایی به‌عنوان رئیس دپارتمان دانشکده تئاتر بوده و کسانی چون دکتر پرویز ممنون و آدم‌هایی از این دست در آنجا درس داده‌اند و حالا اینها نیستند و دپارتمان به کسانی سپرده می‌شود که خیلی راه جلو پایشان است که بسیار بدانند و مردم‌شناس شوند که بتوانند در مدیریت آن وارد شوند. در یک نگاه ساده، روزگاری چهره‌هایی چون دکتر محجوب، دکتر آریان‌پور، دکتر جواد مشکوت، دکتر فروغ، حمید سمندریان و داوود رشیدی تدریس می‌کردند و این هژمونی قوی بر آموزش تئاتر حاکم بود و الان ببینید چگونه دانشکده‌های تئاتر اداره می‌شوند.
‌اینهایی که می‌گویید بسیار تلخ است.
برای اینکه گوش نمی‌کنند؛ ما بارها به آقای علی جنتی دوست خوبمان گفتیم و درخواست کردیم که ما هیأت‌مدیره خانه تئاتر می‌خواهیم شما را ببینیم؛ اما معاونت ایشان نگذاشت این اتفاق بیفتد و الان هم آقای وزیر جدید نمی‌خواهند ما را ببینند. یکی از ارکان وزارت فرهنگ و ارشاد، تئاتر و هنر نمایش است. ما در حدود ٥٦٥ انجمن هنر نمایش در سراسر کشور داریم و اگر در هر شهر هم به‌طور متوسط ١٠ گروه فعال باشند این آمار سر به ثریا می‌برد؛ بنابراین باید صدای ما را بشنوند که بتوانند بهتر مدیریت کنند و نمی‌دانیم چرا از ما دعوت نمی‌شود که دست‌کم خوشامد بگوییم و درباره این مشکلات حرف بزنیم.
‌نمی‌شود اقدامی دیگر انجام داد؟
ما به مجلس محترم صد بار گفته‌ایم ‌ای دوستان محترم وکیل مردم، شما تئاتر را نمی‌شناسید و نمی‌بینید و بارها از آنها خواستیم با خانواده به دیدن تئاتر بیایند؛ متأسفانه آنهایی که به تئاتر آمده‌اند به انگشتان یک دست هم نمی‌رسند، برای همین بودجه تئاتر تهران می‌شود سه میلیارد و بودجه کل شهرستان‌ها می‌شود، سه میلیارد. درصورتی‌که تئاتر مانند نسیم خوش فرهنگی است و همه می‌توانند از آن لذت ببرند و در دهات و شهرستان‌ها و در کارخانه‌ها و مدارس و دانشگاه‌ها و هر جایی می‌شود از آن به‌درستی بهره برد که ابزار روان‌شناسی و فرهنگ و تمدن‌ساز است. این نیامدن اهل مجلس به تئاتر و بی‌توجهی به فرهنگ دردناک است؛ برای همین معیار تئاتر این روزها شده است گیشه و اگر تماشاگر به دیدن کاری نیاید و کمتر بیاید، تئاتر را از صحنه برمی‌دارند. با این کمبودهای سخت‌افزاری و نرم‌افزاری و نداشتن خیاط‌خانه، مرکز دوخت لباس و کلاه، نداشتن آهنگری و نجاری و ازدست‌رفتن آرشیو لباس و نبودن مرکزی برای تمرین، تئاتر آشفته‌تر از آشفته می‌شود.
نقش خانه تئاتر در این اوضاع چیست؟
خانه تئاتر هنوز نوپا بود و تشکیلات صنفی آن آسيب‌پذير است؛ با آنکه ١٧ سال است ٤٠، ٥٠ نفری کمک کرده‌ایم که برقرار بماند اما جز اینکه بخواهند حرکت‌های بازدارنده انجام دهند و نهادهای مشابه راه‌اندازی کنند، دیگر هیچ حمایت و خبری نیست. نه در برگزاری فستیوال‌ها سراغمان می‌آیند و نه برای داوری فجر و نه برای انتخاب آثار از اروپا یادی از ما می‌کنند. پیرمردی ز نزع می‌نالید/ پیرزن صندلش همي مالید.

سینماژورنال: رونمایی از یک مدل خودروی رنو با نام “رنو تلیسمان” در تالار وحدت حواشی فراوانی را رقم زده است.

به گزارش سینماژورنال این خودرو که قرار است در مدل معمولی با قیمت 165 میلیون تومان و در مدل فول 179 میلیون تومان از اوایل هفته آینده وارد بازار شود روز یکشنبه 4 مهر طی مراسمی در تالار وحدت رونمایی شد و همین رونمایی بود که انتقاداتی جدی را متوجه مدیریت این مکان فرهنگی کرد.

اما جالب است که علی اکبر صفی پور مدیرعامل بنیاد فرهنگی، هنری رودکی این اتفاق را اتفاق میمون و مبارکی قلمداد کرده است.

اتفاقی برنامه ریزی شده بود

وی در توجیه رونمایی از یک خودرو در سالنی که برای اجرا برنامه های فرهنگی هنری تدارک دیده شده به “مهر” گفت: اتفاقاتی که دیروز در تالار وحدت رخ داد، اتفاق برنامه ریزی شده ای بود و این طور نبود که ما بخواهیم آن را به صورت فی البداهه برگزار کنیم. به هر ترتیب شما استحضار دارید که یک روند در همه کشورهای دنیا وجود دارد که بر مبنای آن میان عناصر فرهنگی هنری یک کشور با آنچه که در کشورها با عنوان پیشرفت و توسعه اقتصادی، تجاری و بازرگانی نام برده می شود پیوندی ایجاد می‌شود. در هر کشور توسعه یافته یا کشورهایی که تلاش می کنند بتواند جایگاه خود را در زمینه رشد اقتصادی بالا ببرد، اگر ارتباطی بین فرهنگ و بخش اقتصادی وجود نداشته باشد به طور حتم آن توسعه، توسعه همه جانبه ای نخواهد بود و دوم اینکه آن کشور نیز نمی تواند به درستی از داشته های فرهنگی خود دفاع کند.

مدیرعامل بنیاد فرهنگی، هنری رودکی بیان کرد: برای این موضوعی که به آن اشاره کردم ما می توانیم از موضوع توریسم به عنوان یک اتفاق جدی یاد کنیم که کشورهای مختلف از این موضوع بهره برداری های بسیار خوبی می کنند و اصلا بهره برداری از میراث فرهنگی و آنچه ما تحت عنوان هویت فرهنگی در همه بخش ها می بینیم زمانی اتفاق می افتد که ما بتوانیم آنها را طوری آماده کنیم که علاقه مندان بتوانند از آنها بازدید کنند و در عین حال برای آن هزینه هم بکنند. اتفاقا این هزینه کردن باعث سر پا ماندن آن فضای تاریخی می شود از طرفی هم باعث مطرح شدن هویت معنوی ما می شود. متاسفانه ما در کشورمان خیلی عادت نداریم که بین این مواردی که به آن اشاره کردم ارتباطی ایجاد کنیم و هنوز به این ضرورت نرسیده ایم که کاری انجام بدهیم که در آن بخش های صنعتی و اقتصادی ما بتوانند با آورده مناسب هم کالاهای خود را عرضه کنند و هم بتوانند به توسعه و صیانت داشته های فرهنگی کمک کنند.

رونمایی از رنو تلیسمان در تالار وحدت

اتفاق میمون و مبارکی بود

صفی‌پور با اشاره به برگزاری مراسم رونمایی خودروی یکی کمپانی های اتومبیل سازی خارجی در تالار وحدت تهران توضیح داد: اتفاقی که روز گذشته در تالار وحدت تهران افتاد حداقل از نظر من اتفاق میمون و مبارکی بود و حتی ارکستر سمفونیک تهران در یک فضای بسیار خوب توانست برای تعدادی زیادی از مدیران بخش صنعت و تجارت کشور برنامه ارزشمندی را اجرا کند. اگر حمایت بخش هایی که در آنها پول جریان دارد وارد چنین مقولاتی نشود، ما تا چه زمانی می توانیم از جیب دولت هم برای آنچه از آن به عنوان هنر یاد می کنیم و هم برای نگهداری سالن‌ها هزینه کنیم؟

وی تصریح کرد: اینکه ما بتوانیم یک ارکستر خوب را به یک موسسه وابسته به بخش خصوصی معرفی کنیم به خودی خود می تواند اقدام ارزشمندی باشد. ضمن اینکه این شرکت خصوصی نیز حمایت خوبی از ارکستر سمفونیک تهران کرد و به اعتقاد من ایجاد چنین فضایی می تواند موجب رغبت دیگر موسسات بخش خصوصی شود که خود را وارد میدان های فرهنگی کنند. از طرف دیگر این اقدام می تواند موجب طراحی منابع مالی جدیدی برای بنیاد فرهنگی هنری رودکی شود. این یک واقعیت است که بنیاد رودکی یک موسسه عمومی است یعنی باید بتواند برای خودش درآمدزایی کند تا نسبت به حفاظت موقعیتی که در اختیارش قرار گرفته، اقدام کند. آنچه ما از دولت دریافت می کنیم بخشی از کمکی است که به بنیاد رودکی می شود و در عین حال مکلف هستیم بخشی دیگر از منابع مالی را خودمان مهیا کنیم و این ایجاد درآمد منافاتی با فعالیت های فرهنگی هنری ما ندارد.

مدیرعامل رودکی افزود: شما مطمئن باشید دیشب، به جای اینکه شب رونمایی از خودروی مورد نظر باشد، شب ارکستر سمفونیک ما بود. کسانی که در این جلسه حاضر بودند لذتی که از اجرای برنامه ارکستر سمفونیک داشتند خیلی بیشتر از لذتی بود که برای رونمایی از خودرو داشتند بنابراین اصلا نباید بترسیم که در فضایی مانند تالار وحدت چنین اتفاقاتی می افتد. ضمن اینکه ما در یک ماه گذشته دو کار بزرگ را انجام دادیم که مرتبط با حضور ارکستر جوانان جهان و دیگری حضور ارکستر «اسکالا» از ایتالیا در ایران بود. جالب است بدانید هر دوی این برنامه ها با حمایت موسسات اقتصادی کشور ایتالیا انجام گرفته بود به طوری که درباره حضور ارکستر جوانان یک شرکت پتروشیمی ایتالیایی و درباره ارکستر «اسکالا» موسسه برگزارکننده نمایشگاه های اصلی کشور ایتالیا حضور مستقیم داشتند. حتی ما با این موسسات مذاکراتی داشتیم که همزمان با حضور صنایع ایران در نمایشگاهی که در کشور ایتالیا برگزار می شود گروه های هنری را به این کشور اعزام کنیم.

رونمایی از رنو تلیسمان در تالار وحدت

وی با تاکید مجدد بر آن بخش از صحبت هایش که لزوم هم افزایی بخش صنعتی با هنری بود، عنوان کرد: بنده معتقدم اگر بخش های اقتصادی ما در کنار بخش های فرهنگی ما حضور نداشته باشند ، بخش های فرهنگی امکان اینکه بتوانند روی پای خود بایستند ندارند، این کلامی است که در برنامه وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی تحت عنوان «اقتصاد فرهنگ و هنر» گفته شده است. اقتصاد فرهنگ هم نمودهای مختلفی دارد که یکی نمودهای آن همین است که ما بتوانیم با همکاری با بخش های اقتصادی به توسعه فرهنگی کمکی کنیم.

برنامه های امسال در دوره مدیریت من برنامه ریزی نشده است

صفی پور در پاسخ به این پرسش که چرا در برگزاری برنامه های این چنینی شان و منزلت معنوی تالار وحدت مورد توجه مدیران بنیاد فرهنگی هنری رودکی نیست، بیان کرد: برای پاسخ به این پرسش شما باید در چند وجه به موضوع بپردازم. اینکه اولا بنده هیچ دخالتی در برنامه های سال جاری بنیاد نداشتم و تمامی برنامه هایی که هم اکنون در تالار وحدت اجرا می شود مربوط به برنامه ریزی های گذشته است بنابراین بر خلاف آنچه طی روزهای گذشته در برخی از رسانه ها منتشر شده به هیچ عنوان مربوط به دوره من نبوده است. حتی دوستان در برخی از موارد به اسامی اشاره کردند که من در همین جا تاکید می کنم این اسامی، عناوینی است که برنامه ریزی آن در دوره های مدیریتی گذشته اتفاق افتاده و مربوط به من نیست. بنده هم به جهت اینکه این برنامه در تعهد بنیاد رودکی قرار گرفته مکلف هستم که آنها را اجرا کنم.

وی افزود: ضمن اینکه اگر قرار است تحلیلی از ماجرا داشته باشیم بهتر است همه جانبه به آن نگاه کنیم وگرنه اولا این تحلیل ما جواب خوبی نخواهد داد، دوما به انتقادی یک طرفه تبدیل خواهد شد. ما باید حواسمان باشد که در کشورمان فقط یک تالار استاندارد داریم و همه عزیزانی که در حوزه های فرهنگی هنری این کشور فعالیت می کنند، دوست دارند اجرایی در تالار وحدت داشته باشند بنابراین تمام فشار، هم و غم و همت خود را به کار می بندند که بتوانند اجرایی در این مکان ارزشمند داشته باشند. البته خیلی از درخواست ها هم به تالار وحدت ارائه می شود که با پاسخ مثبت ما روبه رو نمی شود پس بدانید که همه درخواست هم با پاسخ مثبت ما مواجه شوند.

ناگزیریم برخی برنامه های هنری را میزبانی کنیم

مدیرعامل بنیاد فرهنگی هنری رودکی عنوان کرد: بخش دیگری از برنامه‌ها نیز به برنامه‌های استانی مربوط می شود به عبارتی دیگر برخی از برنامه هایی که شما شاهد اجرای آنها در تالار وحدت هستید و شاید در حد استانداردهایی که ما دنبالش هستیم نباشد، مربوط به اجراهایی است که در حوزه موسیقی نواحی تعریف می شود از سوی دیگر بنیاد هم مکلف است که از چنین اجراهایی نیز حمایت کند. در عین حال مطمئن باشید بنیاد فرهنگی هنری رودکی نیز دوست ندارد در روز دو یا سه برنامه اجرا کند اما من سوال می کنم آیا شما می توانید در این حجم انبوه فعالیت هنری کشور درخواست های مربوط به اجرای تئاتر در تالار وحدت را حذف کنید؟ آیا شما می توانید کنسرت بانوان را که صرفا در تالار وحدت اجرا می شود، حذف کنید؟ آیا شما می توانید بخش عمده ای از موسیقی های فاخر و ارزشمند را از برنامه های تالار وحدت حذف کنید؟ ما باید به ارزیابی برسیم در طول سال در تالار وحدت چند برنامه اجرا می شود و از این تعدادی که اجرا می شود چند اجرا دارای مشکل و محل انتقاد است.

صفی پور ادامه داد: من به دوستان توصیه می کنیم نیاییم شمشیر را طوری بکشیم که تمام اتفاقات مهمی که در تالار وحدت می افتد به این سمت و سو هدایت شود که استانداردهای لازم را برای اجرا در این مکان ندارند. اگر واقعا منصفانه قضاوت کنیم شاید در طول سال از بین صدها برنامه ای که در تالار وحدت برگزار می شود تعداد برنامه هایی که محل ایراد ما باشد در کمترین تعداد ممکن قرار گرفته باشد. به اعتقاد من ارزیابی و قضاوت ما نباید طوری شود که در تالار وحدت هر روز برنامه هایی اجرا می شود که فاقد استانداردهاست. بله در فشار کاری که ممکن است انتقاداتی وارد شود ما هم ادعا نداریم که معصومیم و همه کارهای ما دقیق و درست و حساب شده است.

رونمایی از رنو تلیسمان در تالار وحدت

باید درآمدزایی کنیم ولی کیفیت هم برایمان مهم است

وی با اشاره برنامه ریزی هایی که طی ماه های اخیر محل انتقاد رسانه ها و گروه های مختلف هنری شده است، اظهار کرد: درآمدزایی بنیاد رودکی در فعالیت های فرهنگی هنری جزو تکالیف و وظایف ذاتی بنیاد رودکی هست اما در انتخاب آثار و حضور گروه های مختلف هنری حرف اول و آخر را کیفیت می زند. اصلا اینطور نیست که بنیاد از اجرای برنامه های درجه یک و فاخر پرهیز کند و برای دریافت پول به سراغ برنامه های درجه دو برود بنابراین تحلیل اینکه ما چون دنبال درآمدزایی هستیم پس حتما به دنبال گروه های درجه دو می رویم اصلا درست نیست. خوشبختانه هم اکنون بنیاد از محل دریافت منابع از گروه های درجه یک با مشکلی مواجه نیست که نیازی به گروه های دیگر داشته باشد.

فضای بنیاد رودکی اقتصادی نشده است

مدیرعامل بنیاد رودکی در جواب به این سوال که چرا بنیاد رودکی از فضای صرف اقتصادی دوری نمی کند، عنوان کرد: من اصلا اعتقاد ندارم که فضای بنیاد رودکی تبدیل به یک فضای اقتصادی شده است ضمن اینکه شما نباید فعالیت های فرهنگی چند سال گذشته را با حجم کارهای هنری این چند ساله مقایسه کنید که اماکن هنری را با حجم بسیار انبوهی از تقاضا رو به رو کرده است. بنا براین تالار وحدت امروز تالار وحدت سی سال پیش نیست که فقط با گروه معدودی از هنرمندان مواجه باشد. مطمئن باشید تعداد زیاد تقاضا برای اجرای در تالار وحدت نشان از تلاش برای درآمدزایی نیست.

هزینه هر اجرای موسیقی و تئاتر در رودکی چقدر است

وی افزود: من در اینجا آماری را به شما ارائه می دهم؛ اینکه اجاره بهای هر برنامه موسیقی در تالار وحدت با در نظر گرفتن مالیات ۱۰ میلیون تومان و میزان اجاره بهای اجرای تئاتر روزانه ۵ میلیون تومان است که این آمار برای تالار وحدت از هر اجرای موسیقی ۲۰ میلیون تومان و برای اجرای تئاتر ۱۰ میلیون تومان هزینه دارد که همین موضوع نشانگر سوبسیدی است که ما به گروه ها می دهیم. پس می بینید که اگر بنیاد دنبال درآمدزایی بود این سوبسیدها را نیز ارائه نمی داد.

صندلی شکسته را باید تعویض می کردیم

صفی پور اظهار کرد: اگر تالار وحدت به دنبال این است که برنامه هایی مانند اتفاق دیروز را برگزار کند به این جهت است که بتواند هزینه های مربوط به نگهداری را تامین کند. متاسفانه یک بداخلاقی حرفه ای ژورنالیستی موجب شده که برخی ها با نمایش صندلی های شکسته طوری وانمود کنند که این صندلی ها متعلق به چند روز پیش بوده که به این حال و روز افتاده است. آیا نمی توانستیم بپرسیم که این صندلی های شکسته اصلا برای چه شکسته اند که لاقل ما به دوستان منتقد جواب بدهیم؟ آیا تعویض صندلی سالم با صندلی های شکسته یک محیط اداری و یا حتی هنری در جای دیگر دیده نشده است؟ به اعتقاد من آنچه نوستالژیک است خود تالار وحدت است. به هر صورت بنده معتقدم برگزاری این برنامه ها به شرط نگهداری مجموعه تالار وحدت مانعی ندارد. ما باید حواسمان باشد با درآمدهای ایجاد شده مجموعه هایمات را درست نگهداری کنیم. اگر انتقاد از ما بشود که شما در نگهداری فلان سالن یا تجهیزات کوتاهی کرده اید این نقد درست است اما اگر بدون اطلاع انتقاداتی را مطرح کنند که منصفانه نباشد می تواند محل بحث بیشتری شود.

مدیر عامل بنیاد رودکی در پایان تاکید کرد: اگر از مجموعه ای استفاده نکرده ولی از آن نگهداری نکردیم آنگاه انتقادها درست است. مطمئن باشید تمام تلاش های ما برای این است که بتوانیم با اعتباراتی که از جهات مختلف دریافت می کنیم در جهت حفظ و نگهداری مجموعه ارزشمند تالار وحدت تلاش کنیم.

سینماژورنال: علی رفیعی کارگردان خبره تئاتر که معدود تجربیات سینمایی اش یعنی “ماهیها عاشق میشوند” و “آقایوسف” در زمره بهترین آثار تاریخ سینمای ایران جای می گیرند به تازگی در مراسم آکادمی سالانه سمندریان مورد تقدیر قرار گرفت.

به گزارش سینماژورنال این تقدیر بهانه ای شد تا او بخشی از درددلهای خود را که مهمترین آنها طلب 250 میلیونی از معاونت هنری است برای “شرق” بازگو کند.

علی رفیعی بابت اجرای “خاطرات و کابوسهای یک جامه دار…” از تالار وحدت طلب دارد و همین طلب باعث شده که برای اجرای نمایش بعدی اش به جای تالار وحدت سراغ تماشاخانه ایرانشهر برود.

معاونت هنری طفره می رود

رفیعی می‌گوید: فعلا با محدودیت‌های متعددی از بابت شروع کار تئاتر مواجه هستم که منشأ آن، پولی است که قرار بوده تالار وحدت بابت ٢٥٠ ‌میلیون تومانی که شرکت تیکت براي فروش بلیت پرداخت کرده، به ما بپردازد. برخلاف قرار قبلی این پول را به ما نمی‌پردازند و در حقیقت تالار وحدت مسئول این پرداخت‌نشدن نیست بلکه معاونت هنری وزارت ارشاد است که از پرداخت این مبلغ هنوز هم دارد بی‌دلیل طفره می‌رود. همین خودش ترمز بسیار بزرگی برای شروع مجدد تئاتر است.

او چنین رفتاری را از معاون هنری که متولی هنر یک مملکت است بعید می‌داند؛ حتی فکر اینکه یک ‌بار دیگر بخواهد در تالار وحدت کار کند آزارش می‌دهد مادامی‌که این مدیریت حاضر در آنجا باشد از چنین تصمیمی هم پرهیز می‌کند و اصلا فکرش هم به ذهن دکتر علی رفیعی خطور نخواهد کرد.

اجرای تئاتر بعدی در ایرانشهر
از آنجا که این کارگردان باید برای کار بعدی‌اش از تالار وحدت چشم بپوشد با اختلاف ٥٥٠ تا ٦٠٠ صندلی، سالن ایرانشهر را مناسب می‌داند. به نظرش برخلاف مدیریت معاونت هنری، مدیریت تالار ایرانشهر از او بسیار استقبال کرده و شرایط دعوت را طوری پیش برده که در نهایت همه چیز به نفع این کارگردان و گروهش باشد. گروه از هم‌اکنون می‌تواند تمرین‌هایش را شروع کند و از فرودین ٩٦ هم به مدت سه ‌ماه سالنی را در اختیارش می‌گذارند که بتواند هزینه‌های گروه را جبران کند. او تأکید می‌کند مدیریت ایرانشهر با صمیمیت و گرمی از او دعوت کرده و خواهان اجرای اثری در ایرانشهر در سال آینده است. او از رجبی‌معمار و حسین پارسایی، مدیران ایرانشهر، نام می‌برد که پیگیری‌هایشان بسیار دلگرم‌کننده است برای اینکه هنرمندی مشتاقانه‌تر دل به تئاتر بدهد آن هم در شرایطی که برخی از متولیان فرهنگ و هنر کشور به دنبال اهداف شخصی خودشان هستند تا اینکه دلسوز فضای فرهنگی باشند و بخواهند آثار درخور تأملی به روی صحنه بیاورند.

دکتر رفیعی به‌ناچار باید از متنی که برای تالار وحدت در نظر گرفته چشم بپوشد و به سراغ متنی برود که از تعداد بازیگران محدودتری برخوردار باشد برای اینکه بتواند به‌جای یک سالن ٧٠٠ نفری در یک سالن ٢٠٠ نفری از عهده هزینه و دستمزدهای منصفانه هنرمندان گروه بربیایند.

بازنویسی “سالتو”
او این روزها به دلیل دوربودن زمان اجرای کار بعدی‌اش، فرصت را مناسب دیده برای اینکه فیلم‌نامه “سالتو” را بازنگری و بازنویسی كند و آن را با آخرین تغییرات لازم به‌زودی در اختیار تهیه‌کننده‌ای قرار دهد، که پیش‌ازاین برای این منظور صحبت‌هایی انجام داده‌اند.

رفیعی برای تالار وحدت نمایش‌نامه “سربازها” اثر لنتس، نمایش‌نامه‌نویس قرن هفدهم آلمانی را در نظر گرفته بود که این متن را خودش از فرانسه به فارسی برگردانده است. این کار ٢٠ تا ٢٢ بازیگر می‌خواهد و کار بسیار دشواری است به لحاظ اجرای میزانسن و همچنین به لحاظ فهم متن و هم به لحاظ ارکستراسیون که فعلا از انجامش به دلیل این نگاه‌های بازدارنده معاونت هنری چشم‌پوشی کرده است.

یک روز خاطره‌انگیز از دانشمند بزرگ…
همچنین او در نظر دارد نمایش «یک روز خاطره‌انگیز از دانشمند بزرگ وو» را که متنی از نمایش‌های کلاسیک چینی است، برای یک‌ بار دیگر اجرا کند چون به نظرش اجرای قبلي‌اش در اسفندماه ٨٦ به دلیل برخورد با آخر سال با ناکامی مواجه شد و هم‌اکنون این کارگردان می‌خواهد با بازنگری در شیوه اجرائی و بازیگری با یک تیم تازه‌تر آن را دوباره به صحنه بیاورد و اگر هم یکی، دو نفر از بازیگران از تیم گذشته همراه این گروه باشند، با نقش‌های متفاوتی در اجرای اخیر حضور خواهند داشت. درهرحال چون این متن هشت یا ٩ بازیگر می‌خواهد برای یک سالن کوچک‌تر از تالار وحدت مناسبت بیشتری دارد و این بار با نگاه تازه‌ای به صحنه خواهد آمد.

اینها تئاتر و اصلا هنر را نمی خواهند
دکتر رفیعی می‌داند که در این بازی برخی افراد خواسته‌اند سودجویی کنند و نخواسته‌اند پیگیر چنین سودجویی کلانی باشند و دلش هم نمی‌خواهد که برای ٢٥٠ ‌میلیون وکیل بگیرد و از معاونت هنری شکایت کند چون در شأن خودش نمی‌بیند که به خاطر این پول متولی هنر کشور را زیر سؤال ببرد و دلش می‌خواهد مادامی‌که زنده است از این سودجویی در هر جایی نام ببرد و درواقع دلش می‌خواهد که اگر اینها یک جو احساس و عذاب وجدان دارند و دلشان نمی‌خواهد جفایی به اهل هنر کنند خودشان کلاهشان را قاضی کنند و این حق طبیعی و مسلم یک گروه تئاتری را به ایشان برگردانند وگرنه در این بازی بی‌قاعده که نمی‌شود چنین ماجرایی را پیگیری کرد مگر خودشان دلسوز باشند و حق را ناحق نكنند. او تأکید می‌کند اینها تئاتر و اصلا هنر را نمی‌خواهند؛ وگرنه به‌دروغ نمی‌گفتند که هنر می‌خواهیم اما در حق هنرمندانش جفا بکنند.