قصه اصلی “گینس” چه بود که سانسور شد؟
سینماژورنال: در حالی که بخش عمده مخاطبانی که به تماشای “گینس” رفته اند استفاده این کمدی از برخی واژه ها و افعال غیرمتعارف برای جلب مخاطب را زیر سوال برده اند در تازه ترین گفتگوی محسن تنابنده بدون اینکه کمترین اشارات به دلایل این استفاده شده باشد از ممیزی فیلمنامه و تغییر جهت آن صحبت شده است!
به گزارش سینماژورنال تنابنده در گفتگوی اخیرش با بیان این جمله جالب و البته عجیب که “عوامل مختلفی باعث شد قصه گینس شکل نگیرد” از قصه اصلی این فیلم حرف زده و اینکه این قصه دچار ماجراهایی شد که کاملا منعقد نشد!
ساندویچی که خورده شد و رکوردی که ثبت نشد
تنابنده در شرح قصه اصلی “گینس” به “فارس” می گوید: در سال 89 قصه واقعی این ماجرا اتفاق افتاده است. گروهی تصمیم می گیرند یک ساندویچ شتر مرغ درست کنند، ساندویچ رکوردش به نام ایتالیایی‌ها ثبت شده بود. این افراد 1500متر ساندویچ را آماده می‌کنند اما قبل از اینکه بتوانند رکورد ایتالیا را بزنند و ثبت رکورد گینس بشوند، مردم که در اطراف حضور داشتند محصول این افراد را می‌خورند و اجازه نمی‌دهند رکورد به نام این افراد و ایران ثبت شود.
وی ادامه می دهد: این قصه براساس آن واقعه آماده شد و این بسیار نقادانه است. افسوس که قصه دچار یک ماجراهایی شد که کاملا منعقد نشد ولی فکر می کنم از حیث قصه، سر و شکل، کارگردانی و لحن فیلم قابل بررسی است.
از ساده ترین چیزها عجیب ترین تحلیلها بیرون می زند
تنابنده در پاسخ به اینکه چه عاملی باعث شد قصه منعقد نشود با اشاره به نقش ممیزی ارشاد در این عدم انعقاد بیان می دارد: طبیعتاً شما نمی توانید یک چنین پایانی داشته باشید. عمدتاً از ساده ترین چیزها که می‌تواند یک برآیند ساده داشته باشد عجیب و غریب ترین تحلیلها بیرون می‌زند این که یک تحلیل واضح است و نمایانگر این حقیقت است که شرایط مردم راحت و اثبات شده نیست که این اتفاق رخ می‌دهد و امکان ثبت رکورد برای افراد محقق نمیشود.
آقای تنابنده! ای کاش درباره واژه‌های غیرمتعارف فیلم تان توضیح می دادید
به گزارش سینماژورنال انتظار طبیعی از گفتگوکننده ای که طرف صحبتهای تنابنده بوده این است که به پایان نسخه فعلی “گینس” اشاره کرده و بگوید در همین نسخه فعلی هم پایانی شبیه به فینالی که ایشان می گویند امکان ایجادش نبوده، وجود دارد یعنی در یک کشمکش میان طرفین درگیر، ساندویچی که بنا بوده رکورد درازایش در گینس ثبت شود متلاشی میشود و گروهی نیز به خوردن آن اقدام می کنند!
از آن گذشته اینکه گفته اند در ایران نمیشود رکورد آن هم رکورد گینس را زد از آن حرفهاست. یک نمونه اش فوتبالیستی به نام مهدی حب‌درویش که چند سال قبل در مدت یک دقیقه 144 روپایی با توپ تنیس زد و نامش در گینس ثبت شد.
نمونه دیگر طولانی ترین نقاشی جهان است که آن هم متعلق به ایرانیان است؛ یک نقاشی با طول 5 کیلومتر با نام “به سوی نور” که با موضوع زندگی حضرت محمد(ص) تولید شده است؛ یعنی همان موضوعی که شرکت پخش کننده فیلم تنابنده را نیز بواسطه تولید اثری با همین موضوع می شناسیم!
پس اینکه ایشان گفته اند در ایران امکان ثبت رکورد برای افراد محقق نمیشود کاملا بی اعتبار است.
جالب است که جناب تنابنده این ادعاها را طرح می کند اما یک کلمه درباره استفاده از بسیاری از واژه ها و افعالی که پیش از این در سینمای پس از انقلاب اسلامی ندیده بودیم سخنی نمی گوید.